CHAPTER 7: STARTED WITH A KISS!

Habang abala si Lolo sa pakikipagkuwentuhan sa mga kasambahay tungkol sa bagong "apo sa tuhod" na gusto niyang makuha ASAP, sina Zseya at Drayce ay pansamantalang nakatakas sa isa sa mga guest rooms para makapagpahinga.

Pagkapasok pa lang ni Zseya, agad siyang napaupo sa gilid ng kama. Hindi niya alam kung matatawa, matatakot, o maiihi sa nerbiyos.

“Apo agad?” mahina pero may halong tili ang boses niya. “Hindi pa nga ako fully nakaka-adjust sa bagong apelyido ko!”

Napatakip siya sa mukha, habang si Drayce ay nanatiling nakatayo, pinagmamasdan siya.

“Sorry,” mahina nitong sabi. “Hindi ko rin in-expect 'yon. Usually masungit 'yon, e.”

Napatingin si Zseya sa kanya. “So… hindi siya galit?”

Umiling si Drayce. “That’s the weird part. Either he’s plotting something… or he just really wants a great-grandchild.”

“Well, that escalated quickly,” biro ni Zseya, pilit na tumatawa pero ramdam sa tono niya ang pressure. “Hindi pa nga tayo… alam mo na.”

Napakunot ang noo ni Drayce. “Hindi pa tayo...?”

“Like… hindi pa nga tayo lubos na magkakilala. Yes, we kissed—” napahinto si Zseya. “I mean, while I’m drunk, sorry.” sabay tila zinipper niya ang bibig niya na siya namang lihim na ikinangiti ni Drayce.

Napailing si Drayce. Nilapitan niya si Zseya, saka naupo sa tabi nito. Ilang segundo siyang tahimik, bago muling nagsalita.

“Look… I know this marriage started as a deal,” marahan niyang sabi. “Pero hindi ibig sabihin hanggang doon lang. And I will treat you as my wife, magiging faithful ako sa’yo.”

Tumingin si Zseya sa kanya. First time niya itong marinig magsalita nang ganito ka-sincere.

“I’m not planning to take advantage of you, Zseya.” Tahimik ang tono ni Drayce. “Lalo na sa bagay na ‘yon. Wala akong balak pilitin ka… o ilagay ka sa sitwasyong hindi ka handa.”

Bigla siyang napatitig sa kanya. Seryoso. Protektado. Warm. Iba sa malamig na boss na nakilala niya nung una.

“Salamat…” bulong niya. “At least may respeto ka pa rin kahit weird ang sitwasyon.”

Napangiti si Drayce—’yung tipong bihira at hindi kayang i-fake.

“Pero,” dagdag ni Zseya, “huwag kang magugulat kung mag-panic ako tuwing may magsasabi ng ‘apo.’”

Tumawa na si Drayce this time. Genuine. “Deal.”

Pagbalik nila sa penthouse, ramdam ni Zseya ang pagod—emotional at mental overload sa mga nangyari. Mula sa kasal, lunch with Lolo, at now, sa bagong tahanan nila.

Tahimik silang pumasok sa loob. High-ceiling, minimalist design, malamig ang kulay ng interiors—mostly black, gray, and white. Pero may mga personal touches. Books. Whiskey. At paintings.

Napahinto si Zseya sa isang painting. Abstract pero may energy. Parang chaotic... pero organized.

“You painted this?” tanong niya.

Tumango si Drayce. “One of the few things that keep me sane.”

Napaisip si Zseya. Ang lalim pala ng lalaking ’to. Hindi lang siya basta CEO na laging serious.

“Come,” tawag ni Drayce, sabay abot ng isa pang maliit na box sa kanya.

“Another card?” biro niya.

“Better.”

Pagbukas niya, isang eleganteng necklace na may maliit na diamond sa gitna ang laman. Simple, pero classy. Hindi halatang mahal pero alam mong high quality.

“I want you to wear that,” sabi ni Drayce. “Para kapag wala ako, maalala mong… you’re protected. And you’re not alone anymore.”

Napatitig si Zseya sa kanya, speechless. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang kindness ng lalaking ’to—but she felt it. Totoo.

Tahimik lang silang nagkatitigan. Ilang segundo. Ilang hinga.

“Drayce…” bulong ni Zseya. Hindi niya alam kung ano ang susunod niyang sasabihin.

Pero hindi na rin kinailangan.

Tumayo si Drayce, saka lumapit. Marahan niyang inayos ang kwintas sa leeg ni Zseya, habang halos magdikit na ang mga mukha nila. Mainit ang hininga niya sa balat ni Zseya. And for a second, time slowed down.

“I said I wouldn’t kiss you at the wedding…” mahinang bulong ni Drayce. Zseya held her breath. “…But this isn’t the wedding anymore.”