ตอนที่ 3 ขนาดลูกค้ายังดูแลดีขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนจะดูแลดีขนาดไหน

หลังจากที่นั่งพูดคุยอยู่กับเพื่อนหลังร้าน เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างดึกทำให้ลูกค้าไม่ค่อยเยอะ พวกเขาก็เลยไปกองกันอยู่หลังร้าน และในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงลูกค้าเรียกจากด้านหน้า เพื่อนหลายคนต่างจะลุกกัน แต่เขาก็พูดเบรกเพื่อนเอาไว้ พร้อมกับบอกว่าตัวเองจะไปเอง ให้พวกเพื่อนนั่งพักต่อเถอะ ซึ่งพวกเพื่อนที่ลุกขึ้นก่อนหน้านี้ ก็พากันนั่งลง ส่วนเขาก็รีบเดินมาที่หน้าร้าน แล้วพบว่าโต๊ะที่เรียกเขานั้น คือโต๊ะของพี่นาเนียร์

"น้องภีมขา"

"ครับพี่เนียร์" ภีมรีบเดินไปที่โต๊ะของหญิงสาวรุ่นพี่

"พี่อยากได้ลูกชิ้นกุ้งเพิ่มค่ะ"

"ลูกชิ้นกุ้งนะครับ ไม่ทราบว่าพี่เนียร์ต้องการกี่ถาด"

"มันมีถาดละกี่ลูกเหรอคะ"

"ลูกชิ้นกุ้งมีถาดละหกลูกครับ"

"งั้นพี่ขอสองถาดค่ะ"

ซึ่งชายหนุ่มได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น ก็จดลงใส่บิลโต๊ะ พร้อมกับรีบเดินมาเอาลูกชิ้นกุ้งที่ถูกแล็ปเอาไว้ในตู้เย็นออกมาตามจำนวนที่ลูกค้าสั่ง แล้วรีบเดินกลับเอาไปเสิร์ฟยังโต๊ะของหญิงสาวรุ่นพี่

"นี่ครับ" ภีมวางถาดลูกชิ้นกุ้งไว้ตรงหน้าของพี่นาเนียร์

"ขอบคุณนะคะสุดหล่อ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"

"ขนาดลูกค้ายังดูแลดีขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนจะดูแลดีขนาดไหนเนี่ย"

ซึ่งพอนาเนียร์พูดเอ่ยแซวออกมาแบบนั้น เขาก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกเลย พร้อมกับแก้มที่รู้สึกร้อนขึ้นมาแปลก ๆ

"นี่ก็หยอดแซวน้องไปทั่วเลยนะ มึงเห็นแก้มน้องภีมไหม แดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย"

"แดงจริงด้วย พี่ขอโทษนะคะ" ภีมรีบขยับถอยหลังหนี หลังจากที่หญิงสาวรุ่นพี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับเดินมาจับแก้มทั้งสองข้างของเขาอย่างถือวิสาสะ ซึ่งมือของเขามันก็เร็วเกินไปเพราะดันไปสะบัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างแรง

"ผมขอโทษครับ ผมตกใจ"

"พี่ควรที่จะเป็นคนขอโทษน้องภีมมากกว่าอีก พอดีพี่ตกใจที่หน้าเราแดงมากไง กลัวว่าจะไม่สบาย ก็เลยรีบเดินมาจับดู"

"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ที่หน้าแดงคงเพราะอากาศร้อน"

"ใช่ วันนี้อากาศร้อนมากเลย แถมครึ้มเหมือนฝนจะตกด้วย"

"....."

"แล้วนี่น้องภีมเลิกงานกี่โมงเหรอคะ"

"ตีสองครับ"

"โอ้โฮ เลิกดึกนะเนี่ย แล้วไม่มีเรียนเช้าหรือไง"

"มีครับ"

"เก่งจัง เลิกดึกขนาดนั้นแต่ก็ยังตื่นเช้าไปเรียนไหว ไม่เหมือนพี่เลย วันไหนที่นอนดึกนะ ตอนเช้าแทบไม่อยากจะตื่นเลย"

"ผมก็มีงอแงบ้างครับ แต่ทำไงได้ล่ะก็ต้องทำงานเก็บเงินจ่ายค่าเทอมค่าห้อง"

"น้องภีมส่งตัวเองเรียนเหรอคะ"

"ใช่ครับ"

"ตัวแค่นี้เก่งจังเลย"

ภีมที่ได้ยินหญิงสาวรุ่นพี่ตรงหน้าพูดออกมาแบบนั้นก็รีบก้มมองตัวเองทันที พร้อมกับบ่นพึมพำในใจ 'ตัวแค่นี้อะไร ตัวใหญ่กว่าคนพูดตั้งเยอะ'

"น้องภีมพูดอะไรเหรอคะ พี่ได้ยินไม่ถนัดเลย"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดอะไรในใจนิดหน่อย" ภีมรีบส่ายหน้าพร้อมกับพูดปฏิเสธออกไป

"พี่เนียร์ต้องการอะไรอีกไหมครับ เพราะถ้าไม่มีแล้ว ผมจะขอไปดูโต๊ะอื่น"

"อยู่แค่โต๊ะพี่ไม่ได้เหรอคะ"

"ไม่ได้หรอกครับ"

"แล้วถ้าพี่ต้องการให้น้องภีมบริการแค่โต๊ะพี่ พี่ต้องจ่ายเท่าไหร่คะ"

"ทางร้านเราไม่มีมาตรการแบบนั้นน่ะสิครับ พนักงานทุกคนต้องบริการลูกค้าทุกโต๊ะหมุนเวียนกันไปครับ"

"เสียดายจัง"

"....."

"แต่ไม่เป็นไร น้องภีมไปเถอะค่ะ" หญิงสาวตอบออกมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รีบเดินกลับมาบริการโต๊ะอื่นที่อยู่ไม่ไกล

วันต่อมา...

นาเนียร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะกลับจากร้านหมูกระทะก็เกือบตีสอง เพราะมัวแต่พูดคุยเมาท์มอยกับเพื่อนจนลืมดูเวลา

แต่ถึงจะเหนื่อยล้าร่างกายขนาดไหน แต่พอนึกถึงหน้าของชายหนุ่มรุ่นน้องแล้ว เธอก็มีแรงฮึดสู้ที่จะไปอาบน้ำเพื่อจะไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า เนื่องจากวันนี้เธอมีสอบคาบเช้าเลย

"อดทนนะยัยเนียร์ อีกไม่นานแกก็จะจบแล้ว" หญิงสาวพอเท้าถึงพื้นก็บิดซ้ายบิดขวาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าตามร่างกาย พอทำไปได้สักพักก็รีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำ

นาเนียร์ใช้เวลาในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง พอทำธุระเสร็จแล้วก็รีบเดินออกมาทาครีมบำรุงหน้าบำรุงตัว และแต่งหน้าเบา ๆ ตามสไตล์ของเธอ ซึ่งพอทำเสร็จแล้วก็เดินมาเปลี่ยนชุดที่ถูกรีดแขวนเอาไว้หน้าตู้

โดยพอทำทุกอย่างเสร็จก็เดินมาหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูและโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้อง เพราะตอนนี้ใกล้ถึงเวลานัดที่เพื่อนชายอย่างควันหลงส่งข้อความมาบอกว่าจะมารับเธอ

พอหญิงสาวเดินออกจากลิฟต์ ก็มองทะลุกระจกเห็นรถสปอร์ตคันหรูของเพื่อนชายกำลังจอดอยู่ด้านหน้า เธอก็รีบเดินก้าวเท้าไปอย่างเร็ว พอมาถึงก็เปิดประตูเข้ามานั่งพร้อมกับปิดมันเสียงดังสนั่น

"ปิดแรงขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็หลุดหรอก"

"ถ้ารถแพงขนาดนี้แล้วมันหลุดง่าย ก็ขายมันทิ้งซะ" นาเนียร์ตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นฆ่าเวลา เพราะกว่าจะถึงมหาลัยก็เกือบยี่สิบนาที

"ถึงมันจะแพง แต่เราใช้โดยไม่รักษาจะแพงขนาดไหนก็อยู่กับเราได้ไม่นาน"

"ขอโทษ ฉันคิดน้อยไปหน่อย" เธอเอ่ยขอโทษควันหลงออกไปอย่างรู้สึกผิดจากใจจริง

"กินข้าวเช้ามาหรือยัง"

"ยังเลย"

"หาอะไรกินก่อนไปถึงมหาลัยไหม เธอมีสอบตอนเช้าไม่ใช่หรือไง"

"ไปกินที่โรงอาหารคณะดีกว่า"

โดยพอหญิงสาวตอบไปแบบนั้น ควันหลงก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่หันกลับไปสนใจการขับรถของตัวเองต่อ

ส่วนเธอก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีก นั่งเลื่อนหน้าจอดูโซเชียลมีเดียของตัวเองไปพลาง ๆ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จนไปสะดุดกับข่าวที่เพจมหาลัยเป็นคนโพสต์ ซึ่งรูปที่โชว์หราอยู่นั้นเป็นรูปของเพื่อนของเธอที่โดนเด็กรุ่นน้องปี 1 มอบดอกไม้ให้ แต่กลับโยนดอกไม้ของรุ่นน้องคนนั้นทิ้ง และเพื่อนคนที่ว่าคนนั้นก็คือคนที่ทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้เธอนั่งอยู่นั่นเอง

"เมื่อวานโดนเด็กให้ดอกไม้เหรอ"

"เธอรู้ได้ยังไง"

"เห็นเพจมหาลัยโพสต์" ไม่พูดเปล่านาเนียร์ยื่นโทรศัพท์ที่หน้าจอโชว์ข่าวที่เพจมหาลัยเป็นคนโพสต์ให้กับเพื่อนชายดู

"....."

"ไม่ชอบแล้วทำไมไม่บอกน้องมันดี ๆ ไปโยนทิ้งแบบนั้นน้องเขาจะรู้สึกยังไง"

"ยัยนั่นบอกเฉย ๆ ไม่รู้เรื่องหรอก เธอก็น่าจะรู้"

"แต่นั่นมันลูกพี่ลูกน้องเพื่อนนายนะ"

"แล้วไง จะเป็นใครฉันก็ไม่สน"

"โอเค ไม่สนก็ไม่สน อย่าให้เห็นว่าไปตามง้อน้องเขานะ ฉันคนนึงล่ะที่จะรอซ้ำนาย"