THE DOPPELGANGER

HINDI umiimik na pinagmamasdan ni Joanne ang bawat galaw  ni Russell habang nagbubuhos ito ng wine sa baso ng alak. Pilit siyang naghahanap ng kaibahan ng mukhat at katawan nito sa lalaking nakita niya sa Shopping Mall at napagkamalang si Russel.

“Parehong-pareho sila ng lalaking ‘yon,” nasa isip niya, “pati height at built ng katawan nila ay parang iisa. Parang dalawang tao na inihulma sa iisang molde!”

Puzzle sa kanya ang lalaking napagkamalan niyang kanyang boyfriend at naging dahilan ng eskandalong naganap na siya ang nagsimula.

“Hayup na babae’yon,” nasambit niya nang malakas, dahil sa biglang galit na kanyang naramdaman nang maalala ang babaing sumipa sa kanyang likod,“hanggang ngayon nararamdaman ko pa ang sakit ng tadyak niya sa likod ko. Pati ang kirot ng binti kong napilipit dahil sa pagkakabagsak ko nang ma-off balance ako.”

 “Hay, Babe, hindi ka pa ba nakaka-move on hanggang ngayon,” tanong ni Russel, “hindi na nga naghain ng reklamo ‘yong sinabunutan mo. Hindi na rin tinanggap ang perang iniaalok mo...”

“Nainsulto ako,” pagputol ni Joanne sa sinasabi ng boyfriend, “napahiya ako sa karamihan ng tao sa mall,” reklamo niya, “nagmukha akong kawawang tanga!”

Pinagmasdan ni Russel ang babaing nakasandal sa headboard ng kama. Nasa mga mata nito ang galit na hindi masusukat.

“Gagantihan ko ang babaing ‘yon,” banta ng girlfriend niya, “hindi ako matatahimik hangga’t hindi niya natitikman ang kahihiyang ibinigay niya sa akin!”

“Inumin mo muna ‘yang wine, Babe, para makalma ka,” suhestiyon ni Russel, “bakit naman kasi, makikipag-away ka lang ay nag-high heel shoes ka pa!”

“Malay ko bang masasabak ako sa away,” angil ng babae sa boyfriend nito, “kung alam ko bang mapapaaway ako, di sana’y dinala ko ‘yung baril ko!”

“O, tingnan mo ‘yan, pakikipagbarilan agad ang nasa isip mo.” Pilit pa ring pagpapakalma ng boyfriend ang girlfriend nito, “puwede ba relaks ka lang muna?”

Nag-isip ng paraan si Russel kung paano maiaalis sa isip ni Joanne ang babaing nakaaway nito.

“Teka nga, talaga bang kamukha ko ‘yong lalaking napagkamalan mong ako?” Tanong niya.

“Kaya nga ako napaaway,” sagot ng babae na sinundan ng pagsimsim ng alak, “mukha, kilay, mata, bibig pati ang tainga n’yo ay magkaparehong-magkapareho. Para kayong pinagbiyak na bunga,” paliwanag nito.

“Kasing-guwapo ko?” Pagbibiro ng lalake.

“Wala ka bang nawawalang kakambal?” biglang tanong ng babae.

Ilang saglit na nag-isip si Russel, bago naalala ang ikinuwento sa kanya ng kanyang ama.

“May kakambal daw ako sabi ni daddy, pero hindi nawawala,” sagot niya sa tanong, “namatay daw ‘yon, noon pang mga sanggol kami.”

“Sigurado ka bang namatay nga ‘yon? Nakita ba ng Dad mo ang bangkay? Nahawakan ba n’ya? Nailibing?”

Pinagtawanan ni Russel ang biglang na-excite at sunud-sunod na pagtatanong ng girlfriend.

“Puwede bang kalimutan mo na ‘yong kung sino mang lalaking ‘yon na napagkamalan mong ako,” ang wika, “nagmumukha ka ng baliw sa kagaganyan mo, e.”

Sumimangot na ininom ni Joanne ang wine mula sa basong hawak, bago nagsalita, “mahirap kalimutan, e. Para kasi kayong iisang tao!”

Kumunot ang noo ni Russel. Naiirita na siya sa kakulitan ng babaing katabi sa kama.

“Baka ‘yon ang doppelganger ko.” Pagkikibit balikat niya.

“Doppelganger? Ano ‘yon?”

“I-search mo kay Siri.” Sagot ng tinanong.

Inis na bumuntunghininga si Joanne, “hayaan mo na nga siya,” ang sabi, “ang importante ay nandito ka sa tabi ko!”

“Yeah!” Sagot ng lalake na nasiyahan sa nagbagong mode ng emotion ng kasintahan.

Kinuha niya ang glass of wine sa kamay nito.

Animo ahas na lumingkis ang babae sa likod niya. H******n ang kanyang batok at marahang binugahan ng mainit nitong hininga ang tainga ng boyfriend, upang mag-init ang pagnanasa sa katawan nito.

Ramdam ni  Russel ang nag-iinit na katawan ng babaing nakayakap sa kanya. Ang matinding paghahangad sa laman ng kumalabit ang mainit na dila nito sa earlobe niya.

Pagbibigyan niya ang nag-iinit na babae.

Nagdikit ang kanilang mga labi. Nagpagulung-gulong sa malaking higaan, na tila naglalaban kung sino ang iibabaw at sino ang magpapailalim.

At katulad ng madalas mangyari, pinabayaan ni Russell na makapanaig at umibabaw ang girlfriend. Mas gusto niyang ito ang nagi-effort sa bawat pag-iisa ng mga katawan nila.

Mas nasisiyahan siya. Mas nasasarapan!

*** ****

“BRENDON!”

Takot at pag-aalala ang agad naramdaman ni Brendon nang marinig ang makapangyarihang tinig na tumawag sa kanya.

“Dad!”

“Naipa-check mo na ba ang sasakyang gagamitin ni Russell mamaya?”

Napalunok si Brendon.

Nakakaramdam na siya ng pagrirebelde sa sitwasyong kinalalagyan niya sa mansiyon ng mga Rossell. Pakiramdam niya’y isa lamang siyang sampid sa angkan ng bilyonaryong kung tawagin ng lahat ng nasa bahay na iyon ay Sir Theodore Rossell.

Na asawa ng kanyang inang si Solenne Stevens.

Ngunit bakit mistula siyang alalay lamang ng anak nitong si Russell Rossell? Para lang siyang badigard at tagasilbi ng mga kung anu-anong kailangan nito.

“O, bakit nakatulala ka riyan,” tanong ng bilyonaryo sa kausap, “para kang laging nawawala sa sarili mo!”

 “Ha…Dad, kasi…” naghahagilap ng alibi si Brendon sa kung bakit lagi siyang natutulala, “ano kasi…”

“Sagutin mo na lang ang tanong ko,” pagputol ng stepfather sa gustong sabihin ng stepson, “naipa-check mo na ba ang sasakyan ng anak ko?”

ANAK KO.

Ang huling dalawang salitang sinabi ng kanyang ama-amahan. Na tila ba ipinamumukha sa kanya na hindi siya anak nito at si Russell lang ang nag-iisang anak na siyang nag-iisa at tanging nagtataglay ng apelyidong Rossel na siyang kadugtong ng pangalan nito.

Stevens pa rin ang dala niya apelyido hanggang sa mga sandaling iyon.

“Naipa-check mo ba ang sasakyang ipinapa-check ko sa iyo sa mekaniko,” muling tanong ng bilyonaryo sa tumaas na boses, “yes or no?”

“A, e, naipa-check na po. Yes po. Okay na po.”

Umiiling na tinalikuran na ni Theodore si Brendon. Nasa movement ng katawan at expression ng mukha nito ang inis na hindi itinago.

Nang biglang may naalala. Muling hinarap ang anak ng kanyang asawa, “by the way, how many times have I told you never to call me Dad,” tanong nito.

Natigilan ang tinanong. Naumid ang dila na hindi makasagot.

“I am not your father and I’m not giving anyone who is not my son to call me Dad,” pahayag ng makapangyarihang bilyonaryo na kanyang kaharap, “call me Sir Theodore, okay?”

Yuko ang ulong tumango si Brendon, kasabay ng mahinang pagsasabi ng “yes, Sir Theodore.”

Nakaramdam siya ng labis na panliiit sa sarili, lalo na nang walang paalam siyang iniwan ng lalaking ayaw magpatawag sa kanya sa taguring “dad”.

Tagos sa puso ang sakit ng mga pangungusap na binitiwan nito kay Brendon. Na sa pakiramdam ng kanyang stepson ay nakakainsulto, sa dahilan na ito ay anak ni Solenne Stevens ang pangalawang legal na asawa ni Theodore Rossel.

“May araw ka rin Sir Theodore Rossell. May araw din kayo ng anak mong si Russell. Gagantihan ko kayong mag-ama! At mangyayari agad ‘yon. Isinusumpa ko! ”

Sa pagitan ng mga nagngangalit na ngipin lumabas ang mga salitang binitiwan ng napopoot na si Brendon. Sumpang ibinaon niya sa kanyang puso at isipan.

“Handa akong lumangoy sa apoy ng impiyerno magantihan ko lang kayo!” Dagdag pa nito.

Nag-aapoy ang poot sa damdaming pinuntahan niya ang kotseng gagamitin ng anak ni Theodore Rossell. Kumuha ng wrench mula sa tool box ng suwelduhang mekaniko ng stepfather niya na nagme-maintain ng mga sasakyan ng pamilya nito.

Binuksan ang hood ng kotse. At nagsimulang magkalikot ng mga kung ano-ano doon.

“Mawawalan ng heir ang iyong ama, Russell Rossell. Kung hindi sa ospital ay malamang na sa sementeryo ang magiging kasunod na biyahe mo!”

Gumulong ang mahinang halakhak sa lalamunan ng lalaking naghahangad ng kamatayan ni Russell Rossell

*** ****