1

ตุลาคม ปี 2001

          หน้าหนาวเมื่อปีกลาย อากาศเย็นจัดผิดปกติจากที่เคยเป็นมา เขาว่ากันว่าเป็นเรื่องแปลกเมื่อโลกได้เข้าสู่สหัสวรรษใหม่ ลินดายังนึกถึงอุณหภูมิ 11.7 องศาเซลเซียสในตำนานซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นที่นี่ ที่ใครๆ ก็ยังพูดถึงกันอยู่แม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบปีแล้ว และเมื่อถึงเวลาที่ฤดูหนาวของปีนี้ได้แวะเวียนมาถึง เธอจึงนึกย้อนไปถึงบรรยากาศที่แปลกไปในครั้งนั้น

          เช้าวันนั้นเธอตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกวูบวาบ อากาศในห้องนอนที่เธอซุกกายลงนอนบนเตียงทุกๆ คืนเช้านี้มันอึงอลแปลกๆ เธอรู้สึกอ่อนเพลียคล้ายคนนอนไม่พอ เธอส่องกระจกสำรวจตัวเองแล้วขมวดคิ้ว เพราะใบหน้าของเธอนั้นดูไม่สดชื่นเท่าไรนัก ริมฝีปากที่เคยแดงสดกลายเป็นสีชมพูซีดๆ ผิดกับวันก่อนๆ ที่เธอจะตื่นขึ้นมาอย่างสดใสแม้จะยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตา เธอยังคงไม่เร่งรีบทำอะไรเพราะวันนี้ไม่มีธุระปะปังที่ไหน นัดเดทกับใครต่อใครก็ไม่มีอย่างสาวรุ่นคนอื่นเขา เธอเข้าไปทำธุระเล็กน้อยในห้องน้ำแล้วจึงออกมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะหยิบไดอารี่ออกมาบอกสวัสดีเช่นทุกวัน  

          “นี่แก ทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาว เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก พ่อฉันบอก” เสียงเด็กผู้ชายวัยราว 7-8 ขวบดังแว่วๆ ขึ้นมาถึงชั้นสามซึ่งเป็นชั้นห้องพักของลินดา เธอปิดไดอารี่เก็บใส่ลิ้นชักแล้วลุกเดินมาที่หน้าต่างบานพับแบบวิทโก้ ซึ่งจะมีตัวยึดฝืดๆ ทั้งด้านบนและด้านล่างทำหน้าที่ยึดบานหน้าต่างให้เปิดค้างเอาไว้ได้ตามต้องการโดยไม่ถูกลมตีปิด เธอออกแรงผลักมันออกไปจนสุด อุ้ย หนาวจังเลย เธออุทานอยู่ในใจทันทีที่สายลมแรกของเช้านี้พัดปะทะผิวหน้า เมื่อคืนอากาศคงเริ่มหนาวจนเครื่องปรับอากาศตัดการทำงานไปตามอุณหภูมิที่ตั้งเอาไว้หากว่าอากาศภายนอกอาคารนั้นเย็นกว่าภายในห้อง เมื่อหน้าต่างถูกปิดแน่นหนา เครื่องปรับอากาศตัดการทำงาน มวลอากาศจึงหยุดนิ่งคล้ายเป็นฉนวน ถึงว่าล่ะทำไมเช้านี้เธอจึงไม่สดชื่น คงเพราะนอนหลับไปทั้งที่อากาศไม่ถ่ายเทนี่เอง เธอใช้สองมือลูบที่ต้นแขนทั้งสองข้างขึ้นลงสามสี่รอบ บรรยากาศเช้านี้ดูอึมครึม ไม่มีแดดส่องเข้ามาเลยแม้สักลำแสงเดียว แต่สายลมของฤดูหนาวที่ผิดปกติในปีนี้ก็นำพาความสดชื่นมาสู่อารมณ์ความรู้สึกของเธอได้ในอีกแบบหนึ่ง เด็กผู้ชายต้นเสียงที่ทำให้ลินดาเดินมาเปิดหน้าต่างดูตอนนี้เดินเลยตำแหน่งใต้ตึกที่พักของเธอไปราวสิบเมตรได้แล้ว เขาเดินไปพร้อมเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้สวมเสื้อกันหนาวเหมือนอย่างตัวเขา เธออมยิ้ม ผละออกมาจากหน้าต่าง เลือกเสื้อผ้าที่จะสวมใส่วางเตรียมไว้บนเตียง แล้วเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน เพื่อเริ่มต้นวันใหม่ในอากาศเย็นๆ แบบที่เธอโปรดปรานเป็นที่สุด

          ตลอดช่วงเวลานั้นลินดามีความสุขมากโดยที่ไม่ต้องพึ่งพิงสิ่งอื่นใดในโลก เพียงแค่อากาศเย็นๆ และแรงลมพัดโกรกทั้งรุนแรงและเรื่อยเฉื่อยสลับกันไปก็พาให้ทั้งคืนและวันของเธอช่างแสนสุขอย่างเรียบง่ายโดยไม่ต้องทำอะไรแล้ว

          ลินดายังจำช่วงเวลานั้นของปีก่อนได้แม่นยำ เพราะมันเป็นความรู้สึกที่เธอพบเจอไม่ได้บ่อยๆ ห้องพักห้องเดิมของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากวันนั้น ในตู้เสื้อผ้าที่เคยมีแต่ชุดใส่เที่ยวและเครื่องแบบพิธีการต่างๆ ในสมัยเรียน ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยชุดทำงาน และเสื้อสูทของผู้หญิงสีดำอีกหนึ่งตัว

          กริ๊งๆ เสียงดังคล้ายกริ่งจักรยานสมัยโบราณดังขึ้นในห้อง เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู โชคดีในการสัมภาษณ์นะ ลินดาอ่านข้อความแล้วกดปุ่มพิมพ์ตอบข้อความนั้นไปสั้นๆ เธอหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋าคล้องไหล่ใบเดียวกับที่หิ้วไปทำงานทุกวัน แต่วันนี้เธอมีสัมภาษณ์งานอีกแห่ง เธอเบื่อเต็มทีกับการทำงานเป็นกะ วันนี้เช้า พรุ่งนี้บ่าย มะรืนสาย มะเรื่องดึก แค่ไม่กี่เดือนร่างกายเธอก็รวนจวนจะไม่ไหวอยู่แล้ว ไหนจะลูกค้าไฮโซที่หยิ่งผยองเหมือนเสด็จลงมาจากฟากฟ้าชั้นไหนอีก เธออิ่มตัวแล้วกับที่ทำงานเก่า คงไม่มีใครว่าได้ว่าเธอไม่อดทน ไม่สู้งาน ในเมื่อสู้แล้วมันไม่รักไม่หลงใหลในเนื้องานเลยจริงๆ

          เธอสวมสูทตัวเดียวกับที่เป็นยูนิฟอร์มของที่ทำงานเก่า รวบผมคลุมเน็ทไว้ที่ท้ายทอย แล้วถอยห่างออกจากกระจกดูภาพรวม ไม่เวิร์ค เธอส่ายหน้าเบาๆ แล้วปลดเน็ทออกจากมวยผม ใช้นิ้วมือสางผมให้แผ่ขยายออก มวยผมที่เธอเกล้าไว้แต่แรกก่อนคลุมเน็ททำให้ผมที่คลายออกตอนนี้ดูเป็นลอนสวยพอดี ลินดาหยิบกระป๋องสเปรย์มาฉีดพ่นลงไปเพื่อให้ลอนคลายๆ แบบไม่ได้ตั้งใจนี้อยู่ตัวอีกหน่อย น่าจะโอเคแล้ว เธอบอกกับตัวเอง เธอหยิบรองเท้าส้นสูงมาสวมแล้วส่องกระจกบานสูงอีกครั้งก่อนออกจากห้องไปด้วยความมั่นใจ

          ลินดาปิดประตูห้อง ไขกุญแจล็อค แล้วใช้ข้อนิ้วเคาะประตูสามครั้งราวกับจะเรียกใคร

          “เพื่อนมาค้างเหรอจ๊ะหนู” ลินดาสะดุ้งเมื่อได้ยินคำทักทายจากเพื่อนบ้าน

          “อ้อ เปล่าค่ะ” เธอตอบ

          “แล้วเคาะประตูเรียกใครล่ะ” คุณป้ายังถามต่อด้วยสีหน้าสงสัยอย่างจริงใจ ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเจือปนนอกเสียจากความอยากรู้และอยากเห็น

          “แหะๆ เปล่าค่ะ” หนูไปก่อนนะคะ ลินดารีบหันหลังแล้วลงบันไดมาข้างล่าง เธอจะตอบคุณป้ายังไงไม่ให้ต้องอายว่าเธอเคาะประตูห้องตัวเองสามครั้งก่อนออกจากบ้านในวันสำคัญเพราะเธอเชื่อว่าเลขสามเป็นเลขนำโชคของเธอ แล้วตั้งแต่เช้ามานี้ ไม่มีอะไรที่เธอจะทำเพื่อเลขสามได้เลย สวมรองเท้าสามข้าง ทาปากสามสี ผูกโบว์สามอัน มันทำไม่ได้จริงๆ