ปัญหาที่เขาไม่อยากจะแก้…

เอาจริงๆ เลยนะเขาไม่ค่อยชอบที่จะกลับบ้านสักเท่าไรเขาชอบอยู่ที่คอนโดส่วนตัวของเขามากกว่า… เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะที่บ้านมันน่าเบื่อ เบื่อที่จะต้องฟังพ่อบ่น.. พ่อนะบ่นแต่คำเดิมๆ คำว่าอะไรน่ะเหรอ?

“ถ้าฉันมีลูกสาวสักคนก็คงจะดี.. ชีวิตฉันคงจะทำอะไรผิดพลาดไปสักอย่างที่มีแต่ลูกชาย.. สร้างแต่ความวุ่นวายและปวดหัว.. ถ้าพวกแกคิดจะมีหลานนะฉันขอหลานสาวเยอะๆ ก็แล้วกัน.. หลานชายไม่ต้องนะหนวกหูน่ารำคาญ.. ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเป็นหลานชาย.. เจ้าพวกนั้นจะได้เชื้อพ่อมันมามากขนาดไหน…”

ถ้าเขาจะมีลูกนะเขาจะไม่มีลูกสาวเด็ดขาด เขาจะไปทำเด็กหลอดแก้ว เขาจะไปให้โรงพยาบาลช่วยเอาแค่ลูกชายพอ สาเหตุที่ไม่อยากมีลูกสาวเพราะเขาเองก็ไม่ใช่คนดีเขาทำกับผู้หญิงมาเยอะนั่นแหละเขากลัวว่าผลกรรมมันจะไปตกที่ลูกสาวของเขา..

ตึกตึกตึก…

“คุณไคล์.. คิดถึงจังคุณไคล์ของป้า…”

หมับ…

“ป้านวล… เป็นยังไงบ้างครับ..”

“ไม่ดีค่ะ คุณไคล์ไม่กลับบ้านไม่คิดถึงป้า.. คุณหนูคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยกลับ.. ปล่อยคนแก่ให้รอนานแสนนาน.. ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกทีวันไหนหรือคงจะได้เจออีกทีตอนงานศพป้ารึเปล่าก็ไม่รู้..”

หึ…

ดึงดราม่าซะงั้น..

“โอ๋ๆ ก็มาแล้วไงครับแล้วไอ้สองตัวนั้นมันไม่กลับบ้านเหรอครับ?”

“ก็เหมือนคุณไคล์นั่นแหละค่ะ.. ไปๆ ป้าทำอาหารไว้รอ มีแต่ของโปรดทั้งนั้น…”

“ดีนะเนี่ยที่ผมไม่กินข้าวมาก่อน.. ดีเลยครับผมจะกินให้พุงแตกไปเลย…” แบบนี้ตลอดเลย.. เขารู้หรอกน่าว่าป้านวลคิดถึงพวกเขาแต่พวกเราทั้งสามคนก็โตๆ กันแล้วดังนั้นพวกเราก็อยากจะใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง.. จะให้เรามาเป็นลูกแหง่ของพ่อและป้านวลไปตลอดมันก็ไม่ได้นะ.. โตจนป่านนี้แล้วจะสามสิบแล้วนะเว้ย.. ไม่ได้ซิ

“ค่ะ.. ถ้าไม่พุงแตกนะป้าจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย..”

เชอะ…

^_^

~~~~~~~~~

ซ่า….

เมื่อเขามาถึงห้องสิ่งแรกที่เขาทำก็คือถอดเสื้อผ้าและเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้ความร้อนที่อยู่ในร่างกายมันเบาลง.. เขาไม่ได้โดนวางยาหรืออย่างใด แต่ที่เขาร้อนมันเป็นเพราะอารมณ์ของเขาที่มันปะทุขึ้นมาหลังจากที่เขาได้คุยกับพ่อ.. วันนี้ที่เขาแวะเข้าบ้านเพื่อไปคุยกับพ่อเพราะเขาเองถามไอ้ทัตมันก็ตอบไม่ได้เพราะมันเองก็ไม่รู้ดังนั้นเขาจึงต้องเข้าไปเอง.. และเมื่อไปถึงข้าวที่กำลังกินอร่อยๆ มันกลับทำให้เขาต้องรู้สึกอิ่มและมันแทบพุ่งออกมาทันที…

“ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนฉัน.. ลูกของเจ้าพงศ์น่ะ แกน่าจะรู้จัก…”

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นเขาก็ยิ้มน่ะสิทำไมเขาจะไม่รู้จักลุงพงศ์ เพื่อนรักคนสนิทของพ่อตั้งแต่สมัยที่พ่อของเขาเรียน และไม่มีเงินทองพวกท่านทั้งสองสนิทกันมาก ไม่ว่าจะทำอะไรพวกท่านมักจะมีกันและกันเสมอ และตอนนี้พ่อของเขาจะให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของลุงพงศ์.. ทำไมเขาจะไม่แต่งล่ะ…

“กับมายด์เหรอครับ?”

“น้องมิ้นท์.. แกรู้จักน้อง..”

“แต่พ่อครับ.. ทำไมไม่เป็นมายด์”

“ฉันเลือกแล้ว.. และแกต้องแต่งงานกับน้องมิ้นท์”

ครืด…

“ผมกลับก่อน…”

…..

นั่นเป็นประโยคที่ทำให้เขาแทบจะระเบิดออกมาให้ได้.. เขารู้จักสิ น้องมิ้นท์อะไรเนี่ยทำไมเขาจะไม่รู้จัก.. แต่แล้วยังไงรู้จักแล้วยังไงเขาไม่ได้ชอบยัยเด็กคนนั้น เขาไม่ได้ชอบเลยสักนิด เขาชอบมายด์ ทำไมไม่เป็นมายด์ แล้วทำไมพ่อต้องให้เขาแต่งงานกับยัยเด็กนั้นด้วย.. สาเหตุมันคืออะไรกันแน่…

“ฉันไม่มีทาง.. ไม่มีทางแต่งงานกับเธอหรอก.. ต่อให้ฉันจะต้องถูกตัดออกจากกองมรดกเพียงเพราะไม่ต้องแต่งงานกับเธอฉันก็ยอม…”

กระแสน้ำที่ราดไหลลงมามันก็ยังไม่สามารถทำให้เขานั้นใจเย็นขึ้นมาได้เลยสักนิด.. เพราะเขาเป็นพี่ชายคนโตเหรอ? มันเลยทำให้ทุกอย่างต้องมาตกอยู่ที่เขาทั้งหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับธุรกิจต่างๆ และยังจะมาเรื่องนี้อีก.. ทำไมวะ เกิดก่อนแล้วมันจำเป็นต้องรับผิดชอบก่อนตลอดเลยเหรอวะ…