กลับบ้านเรา…

อยู่ๆ วันหนึ่งเธอก็ได้รับสายจากพ่อของเธอ.. พ่อของเธอโทรมาหาเธอและให้เธอกลับเมืองไทย… ตอนแรกเธอก็คิดว่าเธอจะกลับหลังจากที่พ่อโทรมาหาประมาณหนึ่งเดือนเพราะว่าเธอจะได้ทำเรื่องขอลาพักร้อนพอดี.. แต่เมื่อเธอลองฟังสิ่งที่พ่อของเธอพูดต่อมันเลยทำให้เธอต้องซึมขึ้นมาทันที.. สิ่งที่พ่อของเธอพูดมันทำให้เธอต้องทำเรื่องยื่นใบลาออกทันที.. ถึงแม้ว่าหัวหน้าของเธอจะเสียดายในตัวเธอมากแต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยผ่านเรื่องที่พ่อของเธอคุยกับเธอในครั้งนี้ได้…

สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ…

เพียงเท้าของเธอแตะถึงพื้นดินของประเทศไทยมันก็ทำให้น้ำตาของเธอถึงกับซึมทันที.. เธอไม่ได้กลับเมืองไทยเลยตั้งแต่เธอไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ เธอพยายามทำงานเก็บเงินและส่งเงินกลับบ้านให้พ่อของเธอทุกเดือน.. เธออยู่ที่นั่นไม่จำเป็นต้องใช้เงินอะไรมากมาย ดังนั้นเธอจึงมีเงินเก็บและส่งให้พ่อของเธอเสมอ…

“มิ้นท์.. มิ้นท์… โอ๊ย.. คิดถึง…”

^_^

เหมียว.. เพื่อนรักของเธอ.. เธอได้บอกกับเหมียวว่าเธอจะกลับมาอยู่ไทยถาวรถึงแม้ว่าเหมียวจะตกใจแต่เหมียวก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก..

“เหมียว..”

หมับ…

ฟอด ฟอด….

“คิดถึงแก.. กลับกันเลยไหม.. จะให้ไปส่งที่บ้านเลยไหม…”

“ไม่อ่ะเหมียว.. ขอไปอยู่ที่อื่นก่อนสักวันสองวันก่อนได้ไหม…” เธอยังไม่อยากกลับบ้านเลย.. เธออยากจะขอตั้งหลักสักนิด..

“แล้วแต่เพื่อนจ๊ะ เพื่อนว่าไงฉันว่างั้น..” เธอไม่อยากจะถามอะไรมากมาย เธอรู้ว่าการกลับมาครั้งนี้ของมิ้นท์มันจะต้องมีอะไรที่มากกว่าการกลับมาอยู่เมืองไทยถาวรแน่ๆ

“ขอบใจนะ…”

……

สามวันต่อมา…

“มิ้นท์… คิดถึงจังลูก…”

หมับ…

“พ่อจ๋า.. หนูก็คิดถึงพ่อ.. พ่อเป็นยังไงบ้างคะ? เหนื่อยไหม.. ขอโทษที่หนูให้พ่อรอนาน.. ขอโทษนะคะ…” เมื่อเธอได้เห็นพ่อของเธอวันนี้มันทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากเพราะเธอปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่มีใครดูแล.. เธอไม่รู้ว่าพี่มายด์ดูแลท่านดีหรือไม่.. แต่พ่อของเธอผ่ายผอมไปเยอะมาก.. เมื่อก่อนพ่อของเธออวบอ้วนคล้ายอาเสี่ยแต่มาตอนนี้.. ท่านผอมเหลือเกิน..

“ไม่เป็นไรลูก พ่อสบายดี.. พ่อขอโทษที่ต้องเรียกหนูกลับมานะลูก.. พ่อขอโทษจริงๆ …”

“ไม่เป็นไรค่ะ.. ไม่เป็นอะไรเลย..”

เธอไม่สามารถที่จะต่อว่าพ่อของเธอหรือน้อยใจท่านเพราะท่านเองก็ทำเพื่อเธอมาเยอะแล้ว.. ดังนั้นถ้าการกลับมาบ้านครั้งนี้จะทำให้เธอได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อ.. เธอก็ยินดีทำ..

“เข้าบ้านก่อนลูก.. เหมียว.. เข้ามาๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ… คุยกันไปเลยนะคะตามประสาพ่อลูกที่ไม่ได้เจอกันนาน.. หนูจะต้องไปสอนแล้วค่ะ ไม่งั้นไม่ทันเข้าแถวตอนเช้า…”

“อ๋อๆ ลืมไปๆ โชคดีนะลูก ว่างๆ แวะมาเล่นกับมิ้นท์นะลูก..”

“ค่ะคุณพ่อ.. มิ้นท์ฉันไปนะเดี๋ยวค่อยคุยกัน..”

อืม…

…..

“มิ้นท์.. เสียใจไหมลูกที่พ่อให้ลูกต้องกลับมาและทิ้งอนาคตของลูกที่มันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้…”

“พ่อจ๋า.. ต่อให้พ่อไม่เรียกหนูกลับมาวันนี้ตอนนี้ยังไงหนูก็ต้องกลับมาอยู่บ้านเราอยู่ดี.. แต่เพียงแค่กลับก่อนกำหนดก็เท่านั้นเอง..” ถามว่าเสียใจไหม.. ก็มีบ้างเพราะงานของเธอกำลังไปได้ดีเลย.. หัวหน้าของเธอก็ได้ยื่นชื่อของเธอไปที่หัวหน้าใหญ่ของพวกเราให้เธอเป็นหัวหน้าแผนกของอีกแผนกหนึ่ง.. เธอเพียงแค่รอการพิจารณาจากหัวหน้าใหญ่อีกหนึ่งครั้งแต่ไม่เป็นไร.. ถือว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว..

“เข้ามาคุยกันก่อนนะ….”

เมื่อเธอได้ฟังสิ่งที่พ่อของเธอคุยกับเธอถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องกลับมามันก็ทำให้เธอรู้สึกอดสู่ในตัวเองเหลือเกิน… ทำไมต้องเป็นเธอ.. เธอรู้ว่าพ่อรักพี่มายด์มากขนาดไหนแต่เธอไม่คิดว่าครั้งนี้พ่อจะทำแบบนี้.. เธอเข้าใจดีว่าเธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของพี่มายด์แต่เธอก็รักพี่มายด์มากราวกับพี่มายด์เป็นพี่สาวที่คลอดตามกันมา… เธอรู้ว่าพ่อรักพี่มายด์มากกว่าเธอแต่เธอพยายามที่จะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้… คำว่ายอมๆ พี่ไปเถอะคำนี้เธอได้ยินมาตั้งแต่เธอยังเด็ก.. แล้ววันนี้เธอจะต้องทำเพื่อครอบครัวอีกแล้วเหรอ? ถ้าเธอไม่ทำล่ะ? ครอบครัวของเราจะเป็นยังไง… มันจะเป็นแบบไหน

“พ่อขอนะลูก.. มิ้นท์ช่วยพวกเราด้วยนะลูก.. ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราไม่มีที่ซุกหัวนอนและทุกอย่างที่เราเคยสร้างมามันก็จะไม่เหลือเลย…” จะว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีก็ถูก.. ถ้าคนอื่นมองว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีเรื่องนี้เขาก็ต้องยอมรับ.. ใช่ เขาเป็นพ่อที่ไม่ดี เขาอยากจะขอโทษลูกๆ ทุกคน.. โดยเฉพาะมิ้นท์..

“หนูเลือกทางอื่นได้รึเปล่าคะ? ” นั่นสิ เธอสามารถเลือกได้ไหม? เธอเลือกทางอื่นได้รึเปล่า.. และการเงียบของพ่อมันคือคำยืนยันแล้วว่าไม่มีทางเลือกอื่น..