4.

Napapantastikuhang nakatingin sa akin ang lahat ng mga katrabaho ni Mariz. “Mainit ang panahon ngayon. Bakit naka-bonnet ka? Hindi ka ba naiinitan?” Tanong sa akin ng isang may edad na babae.

Narito kami ngayon sa loob ng sasakyan at tinatahak ang daan patungo sa Villa ni mayor. Alam kong nagtataka sila kung bakit hindi ko tinatanggal ang bonnet na aking suot simula kanina ng sumakay ako.

“Hindi po sanay na ako,” pagsisinungaling ko. Baka kasi magbago ang isip nila na isama ako kapag nakita nila ang aking mukha. Pagdating sa tapat ng Villa ni Mayor ay hindi ako mapakali. Sabik na sabik na akong makita siya. Pagbaba namin ng sasakyan ay pumila muna kaming lahat. Bale tatlong van kami na maglilinis ng buong Villa. Nasa mahigit bente katao kami. Malawak at malaki kasi ang Villa kaya kailangan talaga na marami kami.

Lahat kami ay kinapkapan. Nang makita ng nag-iinspekyon na nakasuot ako ng bonnet ay pinaalis ito sa akin, kaya kahit ayaw ko ay wala akong nagawa.

Silang lahat ay nagulat ng makita ako. Nakita ko ang pandidiri nila habang nakatingin sa aking mukha. Hindi ako nagustuhan ng isang tauhan ni mayor. Inutusan nito ang isang guard na paalisin ako. Mabuti nalang at dumating si mayor bago pa ako mapaalis.

“Hayaan mo siyang gawin ang trabaho niya ng maayos. Ilang beses ko bang sasabihin sa inyo na hindi hadlang ang itsura o panlabas na anyo para magtrabaho ng marangal ang isang tao?” May galit na sabi nito sa tauhan.

Ito ang dahilan kaya nanalo ito bilang mayor sa aming lugar. Tinalo nito ang walong kalaban at halos nakuha ang lahat ng boto ng mga mamamayan. Mabuti kasi itong tao. Kaya nga nagustuhan ko ito.

Dahil sa pagtatanggol sa akin ni mayor ay lalo akong ginanahan na magtrabaho. Buo na ang araw ko dahil nakita ko siya.

Huminto kaming lahat sa pagtatrabaho ng mga alas dose. Bigla nagkaroon ng bisita. Inabot din iyon ng halos tatlong oras kaya halos alas tres na kami ulit nakapaglinis. Inabutan na kami ng alas 7 ng gabi. Nakakapagod pero sulit dahil tatlong beses ko nang nakita si mayor sa loob ng isang araw.

Tumigil ako sa pagbrush ng sahig dito sa garahe. Ito kasi ang pinakamadaling gawin kaya ito ang inutos sa akin. Saka wala daw akong proper training. Tapos na ako sa trabaho ko kaya pumasok ako sa loob para magtanong kay ma’am Joy kung ano ang sunod kong gagawin.

Hindi ko nakita si ma’am Joy kaya hinanap ko siya hanggang sa makarating ako sa second floor ng bahay.

“Accckk…” napahinto ako sa paghakbang ng makarinig ako ng boses. Bubuksan ko sana ang ilaw pero hindi ko alam kung nasaan ang switch ng ilaw. Kaya sinundan ko nalang ang boses, hanggang sa dalhin ako ng aking paa sa terrace.

“Tu-tulungan niyo ako… acchhkkk…”

Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng makita ang isang lalaki na sakal si Mayor. Hindi ako matatakutin dahil sanay ako na ako ang kinatatakutan sa buong buhay ko. Pero ng mga sandaling ito ay hindi ako makagalaw sa sobrang takot ko. Hindi ko magawang ihakbang ang aking paa para tumakbo.

*BANG!*

Nanlaki ang aking mata. Kitang-kita ko kung paano binaril ng lalaki si mayor sa dibdib at pagtulak nito kay mayor pababa mula sa terrace.

“M…m…mayor…” nangangatal ang labi na mahinang sambit ko. Panay ang dasal ko na sanay ay hindi ito totoo… na sana ay panaginip lamang ito.

Ngunit hindi dahil ang lahat ng nangyayari ngayon ay totoo…

“Sir, patay na ang lahat maliban sa isa!” Imporma ng isang lalaking nasa ibaba habang nakatingala sa lalaking pumatay kay mayor.

Nang marinig ko ito ay saka lang ako natauhan. Alam kong ako ang tinutukoy ng lalaki. Kahit nangangatog ang tuhod ko ay pinilit kong umalis ng mabilis sa abot ng aking makakaya. Inalis ko ang suot kong rubber shoes at tumakbo ng nakapaa.

Ayoko pang mamatay. Bente anyos pa lang ako at maraming pangarap sa buhay. Kaya nga kahit na puro panghahamak ang aking natatanggap ay pinili kong mabuhay at lumaban.

Napaiyak ako ng makita ko ang mga kasama ko kanina. Lahat sila ay wala ng buhay sa loob ng sasakyan… ako nalang ang naiwan na buhay.

Pinahid ko ang aking luha. Kaysa ang maawa sa kanila, kailangan kong isipin kung paano ako tatakas.

Maraming nakaabang sa gate. Kung dadaan ako dito ay baka mahuli nila ako. Naisip ko palang na mangyayari sa akin ang sinapit ng mga kasama ko ay pinanlamigan na ako sa takot.

Pero akong ibang choice, kailangan ko itong gawin.

Kahit malansa at nakakakilabot na dikitan ang mga bangkay ay sumiksik ako sa kanila. Titiisin ko ang takot ko, kaysa mamatay ako sa kamay nila.

“Hanapin niyo ang babaeng iyon mga gunggong! Sigurado ako na hindi pa siya nakakalabas ng Villa na ito. Sigurado ako na magagalit si Sir kapag nalaman niyang natakasan tayo ng isa!” Bumaling ang lalaki sa kanyang kasamahan. “Nag-utos si Sir. Itapon na daw sa ilog ang mga bangkay na nasa sasakyan. Kumilos na kayo at wag babagal-bagal… tandaan ninyo, malaking pera ang makukuha natin pagkatapos nito,”

Umandar ang sasakyan kung saan nakasakay ako. Narinig ko na itatapon daw kami sa ilog. Ang malas ko naman. Hindi nga ako namatay sa kamay nila, namatay naman ako sa pagkalunod. Hindi pa naman ako marunong lumangoy.

Nasa kalagitnaan na kami ng biyahe ng biglang nagsalita ang katabi ng driver. “May checkpoint daw sa kanto. Putangna, sasabit tayo nito,”

“Ano ang utos ni Sir?”

“Iwan nalang daw ang katawan sa gilid. Malinis ang ginawa nating krimen kaya hindi natin kailangan na mabahala. Sa may crossing ng ligaya street wala daw cctv kaya doon tayo bababa,” Bigay impormasyon nito sa driver.

*****

(Kiray pov) Kinabukasan ay laman ng mga balita ang nangyari kay mayor. Iyak ako nang iyak. Wala man lang akong nagawa para tulungan ito. Naunahan ako ng takot… saka ano ang laban ko doon.

Babae lang ako at armado ang mga ‘to.

Tiningnan ko ang aking kamay… hanggang ngayon ay nanginginig ako at takot na takot sa pagpatay na aking nasaksihan. Hanggang ngayon ay dama ko pa rin ang dugo na dumikit balat ko na galing sa mga taong pinatay nila. Hindi ako nakatulog sa sobrang takot ko, natatakot kasi ako na baka sa pagmulat ko ng aking mata ay nasa harapan ko na ang walang puso na pumaslang sa mga kasama ko.

Naaawa ako kay mayor… napakabuti nito para danasin ang ganitong karumal-dumal na krimen. Dapat na mabigyan ng hustisya ang pagkamatay nito.

Naligo ako at nagbihis… nagdesisyon na ako. Sasabihin ko sa pulis ang mga nakita ko! Gagawin ko ito hindi lang dahil sa gusto ko si mayor, kundi dahil deserve nito na mabigyan ng hustisya at ng mga kasama ko, at managot ang may sala.

Palabas na sana ako ng pinto ng may marinig ako na nag-uusap sa labas. Sumilip ako sa maliit na butas at nakita kong mga pulis sila. “Sigurado ka ba na wala siya dito? Baka nasa loob lang at nagtatago.”

“Wala siya sa loob, chief. Nagtanong-tanong na ako sa mga tao rito, hindi daw nila nakita na umuwi ito. Saka kagabi pa ako kumakatok dito… kahit ‘yung kaibigan niya ay kumakatok din nakita ko, pero walang magbubukas. Mukhang nakatunog ito na siya ang ididiin natin sa pagkamatay ni mayor.”

“Bweno, nasa loob man o wala. Kailangan makasiguro. Mamayang gabi kapag wala ng masyadong tao ay pasukin natin ang bahay niya. Kung wala siya dito ay maghanap sa mga karatig bayan. Kailangan siyang mahuli buhay man o patay para may pagbalingan nang sisi ang mga tao at media,” Sabi ng chief sa kasama nito.

B-balak nila akong idiin?

Nanginig ang tuhod ko aking narinig. Nanlumo ako at nanghina. Hindi ako makapaniwala sa aking narinig.

Tinakip ko ang aking kamay sa bibig ko habang umiiyak ako… takot na takot ako na baka marinig nila ako.