THE WEIGHT of LEADERSHIP

BUMULAGTA ang katawan ng isang tauhan ko sa aking harapan pagkatapos ko itong barilin.

"Inutil!" sigaw ko. "Limang buwan akong naghihintay para dalhin sa harapan ko ang taong pumatay sa aking asawa pero ano? Wala pa ring nangyayari, naghihintay pa rin ako sa wala. Sabihin niyo lang sa akin kung hindi ninyo kaya ang mga trabaho ninyo dahil maghahanap na lang ako ng iba. Wala kayong mga silbi!" sigaw ko pa sa ibang mga tauhan ko. "Ang malaki ng mga katawan ninyo pero hindi ninyo ginagamit. sinasayang niyo lamang ang binabayad ko sa inyo!"

Nagtungo ako sa aking opisina at sinundan ako ng aming under boss na si Larry.

"Naiintindihan ko ang init ng ulo mo Don," wika sa kanya ni Larry. "I know you still can't accept that Silvia is gone, pero sa ginagawa mo ay nauubos ang ating mga sundalo. You know we need our soldiers, and it's hard for us to trust anyone, especially in this business."

"What do you want me to do? Just accept their incompetence? I'm only asking for small things, Larry, but why can't they do it?"

"Ang solusyon ba talaga ay patayin ang mga tauhan natin? Sino pa ang maghahanap ng katarungan para sa asawa mo kung lahat ay papatayin mo? Alam kong nasasaktan ka dahil sa mga nangyari pero ginagawa naman nila ang lahat para mahanap kung sino ba talaga ang pumatay kay Silvia pero hanggang ngayon ay wala pa rin tayong idea kung sino. Hindi pwedeng magpadalos-dalos tayo sa mga desisyon natin, Don. Kailangan natin ng sapat na ebidensya."

"Nasa akin pa rin ang ultimate authority Larry at gagawin kung anong gusto ko. I'm the Don," galit kong sagot. "Mamatay man silang lahat ay wala akong pakialam. Ang kailangan ko rito ay hustisya para sa akin at para sa aking anak. Hindi mo kasi alam kung ano ang nararamdaman ni Sara, ngayon wala na ang kanyang ina."

"I know that you are the mafia boss pero napapabayaan mo na ang trabaho natin. Ang negosyo na organisasyon na ito. Paano tayo pagkakatiwalaan ng ating mga kliyente kung wala kang ginagawa? Lahat sila ay nawawalan na ng tiwala sa atin. They think the Sarti is falling apart. Do you want them to think that? Do you want to lose all your power? Dahil ako hindi ko kaya, Don Stefano!" galit na wika sa akin ni Larry.

"Fuck!" sigaw ko. "Hindi ko naman sinabi na mawawala sa atin ang organisasyon na ito. Ginagawa ko naman ang lahat, Larry---bilang isang mafia boss pero pagbigyan mo ako ngayon. Kahit ikaw na muna ang bahala sa lahat ng ating mga negosyo---- pagbigyan mo lang ako na mahanap ang pumatay sa aking asawa. Hindi ko pwedeng talikuran na lamang ang nangyari sa kanya."

"Naiintindihan ko naman ang pinagdadaanan mo, Stefano," pagtawag na ni Larry sa aking pangalan.

Magkaibigan naman kami ni Larry at pinsang buo ko ito. "If you want to take a break, that's okay with me. Ayoko lang na nakikitang bumabagsak ka dahil sa nangyayaring ito sayo. Alam naman natin pareho na may kinalaman ang pagkamatay ni Silvia sa negosyo natin at ikaw talaga ang gustong patayin ng kaaway at nadamay lamang siya."

"Alam ko na nasa paligid lamang ang traydor. You know that betrayal is severely punished. Ayoko lang malaman na kasapi natin sa organisasyon ang nagpapatay sa aking asawa dahil hindi ko yun matatanggap."

"You can count on all of our men and members of this organization to be loyal. We are all dedicated to the Sarti."

"Tama nga siguro na ikaw na muna ang mamahala sa lahat. Kailangan ko munang unahin ang aking anak. Kailangan niya ako ngayon Larry. Ang ikinakatakot ko lang na baka hindi ko magampanan ang ginagawa ni Silvia sa aming anak," wika ko pa.

"Nasaan ang tapang mo para hindi mo harapin ang mga nangyayari? Kailangan mong ipatanggap kay Sarah na wala ng kanyang ina pero paano mo ipapatanggap kung ikaw mismo ay hindi mo matanggap na wala na siya?"

Natigilan ako sa sinabi ni Larry dahil tama naman ito. Paano ko nga ipapatanggap ang isang bagay sa aking anak kung ako mismo ay hindi ko matanggap.

"Hindi na babalik sa buhay ninyo si Silvia."

"Pero kailangan namin ng hustisya Larry," giit ko.

"Kapag ba nakamit mo ang hustisya ay matatanggap mo ng wala siya?" tanong pa ng kanyang pinsan kung kaya hindi siya nakakibo. "Kailangan ngayon ni Sarah ng isang ama at ina---at ikaw lang ang makakapagbigay no'n Stefano. Kailangan mong maging ama at ina sa iyong anak."

Paano ako magiging ama sa aking anak kung wala naman akong alam kung paano maging ama rito. Buong buhay ng aking anak ay si Silvia ang nag-aasikaso, ito ang nagdesisyon sa lahat ng bagay pagdating sa aming anak. Wala akong maalala na nagkaroon kami ng pagkakataon ni Sarah na magkasama o di kaya mag-bonding man lamang. Buong buhay ko kasi ay pinaikot ko sa aming organisasyon. Kailangan ko kasing ipakita sa aking ama na isa akong matagumpay na mafia boss.

Kasama ko si Larry nang umuwi ako ng bahay. Sa bahay ko naman ito tumutuloy simula ng mawala si Silvia. Kahit papaano ay nagkakaroon ng kalaro si Sarah sa bahay. Mahilig kasi si Larry sa bata samantalang ako ay hindi ko alam kung paano lalapitan ang aking anak. Binata pa rin hanggang ngayon si Larry sa edad na thirty-five. Limang taon lamang ang agwat ko sa kanyang edad. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin ito nag-aasawa, siguro dahil ayaw nito ng commitment. Ang gusto nito ay panandaliang saya lamang.

"Hello my pamangkin!" ani ni Larry na sinalubong si Sarah. Napansin ko ang malungkot na mukha ng aking anak. Hindi man lang ako nito pinansin bagkus ay yumakap ito sa Tito Larry nito.

"Kumain na ba si Sarah?" tanong ko sa yaya nito.

"Yes po, sir, pinakain ko na po," ani ng yaya ni Sarah.

"Sayang naman, gusto ka pa naman namin kasama ng daddy kumain," sagot naman ni Larry.

"But Daddy doesn't want me to eat with you guys," sagot ni Sarah kay Larry kaya napatingin ako rito.

Ang dahilan ko lang naman kung bakit ayaw kong sumasabay sa amin si Sarah kumain ay para hindi na nito naririnig ang aming pinag-uusapan lalo na at tungkol sa negosyo ang lahat. Ayokong mamulat sa kaisipan ng aking anak na illegal ang aking mga transaksyon.

"But that was then, ngayon ay gusto ka na namin kasabay ng Tito Larry kumain," sagot ko.

"Really?" bulalas ni Sarah. napansin ko ang saya sa mga mata nito at bigla pang pumalakpak. "I thought, ayaw mo akong kasamang kumain," dagdag pa nito kaya napatingin ako kay Larry.

"No, baby," agad kong sagot na binuhat si Sarah. "Bakit mo naman naiisip yan?" tanong ko pa.

"Sabi po kasi ni Mommy wag daw akong sasabay sayo kumain dahil ayaw niyo raw po," ani pa ni Sarah sa akin. Hindi ko mapigilang hindi masaktan sa sinabi ni Sarah.

"Pero ngayon, gusto na kitang kasabay kumain, okay ba sayo yun?" tanong ko pa.

"Opo, daddy!" nakangisi na wika ni Sarah.

"Yaya, ikuha mo ulit ng pagkain si Sarah. Sasabay siya sa amin kumain ulit," wika ko pa.