Chapter 1

HAWAK-HAWAK PA lang ni Zea ang sobre, ramdam na niya ang bigat nito sa kanyang palad. Hindi dahil sa bigat ng papel, kun'di sa bigat ng desisyong nilalaman nito. Buong gabi niyang pinag-isipan ang bawat salitang nakasulat doon. Nag-aalangan pa siya kagabi, pero ngayong araw, sigurado na siya.

Huminga siya nang malalim bago kumatok sa pinto ng opisina ng kanyang boss. Sa likod ng glass door, natanaw niya si Jaric, nakaupo sa executive chair, nakasandal habang abala sa pagbabasa ng mga dokumento. Kagaya ng dati, ang presensiya nito ay laging seryoso at may awtoridad.

"Come in," malamig na utos nito nang marinig ang katok.

Pumasok si Zea at marahang inilapag ang sobre sa mesa ng Boss. Hindi niya tiningnan nang diretso ang lalaki.

"This is my resignation letter, effective two days from now," mahina ngunit mariin niyang sabi.

Sandaling tumahimik ang opisina, ang tanging maririnig lamang ay ang mahinang ingay ng wall clock. Nang sa wakas ay iangat niya ang paningin, nakatitig na si Jaric sa kanya, para bang binabasa nito ang kaluluwa niya.

Kinuha ng lalaki ang sobre, pinunit ang selyo at mabilis na binasa. Ilang segundo lamang ang lumipas bago nito biglang pinunit ang papel na walang alinlangan. Ang tunog ng papel na napupunit ay tila sumabog sa katahimikan ng opisina.

"Sir!" gulat na sigaw ni Zea, hindi makapaniwala sa ginawa nito.

Itinapon lang ni Jaric ang mga piraso ng papel at nagsalita nang malamig at matigas.

"You’re not resigning, Zea. Mahihirapan akong maghanap ng secretary na kasing bilis at kasing organisado mo. I don’t have the time for that."

Mariing tumugon si Zea, pilit pinipigil ang panginginig ng tinig.

"That’s not your decision to make. That’s mine."

Tumayo si Jaric mula sa upuan at mabagal na lumapit sa kanya, mga mata ay nakatitig na tila hinahamon siya.

"Then tell me, Zea. Why are you leaving? Is it because of what happened between us?" tanong nito, naniningkit ang mga mata.

Napakagat si Zea sa labi at hindi nakapagsalita. Sa halip, bumalik lahat ng alaala ng gabing iyon, ang init ng haplos nito, ang paraan ng pagtitig nito sa kanya, at ang paggising kinaumagahan na puno ng saya at panghihinayang. Ang katahimikan niya ay tila naging kasagutan na rin.

"Alright," anito, tumalikod sandali at bumalik sa mesa. Kinuha ni Jaric ang ballpen at tumingin muli sa kanya. "I’ll let you resign… but only if you agree to my three conditions."

Napakunot ang noo ni Zea.

"Conditions?"

"Yes. My terms," malamig na sabi nito. "If you want your freedom, you’ll give me something in return."

Mapait siyang natawa. "This sounds more like blackmail, sir."

"Call it whatever you want," sagot ni Jaric. "You know me, I don’t make deals without getting something out of it."

Ramdam ni Zea ang galit, inis, at takot na sabay-sabay kumislot sa loob niya. Kilala niya ang kanyang boss, hindi ito basta nagpapalampas ng pagkakataon para kontrolin ang sitwasyon.

Lumapit itong muli, mas malapit pa ngayon, hanggang sa maramdaman niya ang init ng hininga nito.

"Do you want to hear my conditions, Zea?"

Gusto niyang umatras, ngunit parang ipinako siya sa kinatatayuan. "Ano ba talaga ang gusto mo?"

Ngumiti si Jaric, hindi ngiting magaan kun'di ngiting puno ng ibig sabihin.

"Simple lang. Stay with me for one more month. No resignations. No running away. Work with me closely, and you’ll see why I’m not letting you go."

Namilog ang mga mata ni Zea. "Sir, this is ridiculous—"

He cut her off. "One month, Zea. That’s all I’m asking. After that, if you still want to leave, papayagan kita. But until then, you’re mine. Professionally and personally."

Parang biglang naging mas mabigat ang hangin sa paligid. Alam niyang hindi siya dapat pumayag. Alam niyang isang buwan ay sapat para lalo siyang malugmok sa gulo. Pero naisip niya si Riley, kailangan nitong ipagamot, at kung aalis siya ngayon, mahihirapan siyang makahanap ng trabaho.

"Tingin mo ba madali para sa akin ‘to?" halos pabulong niyang tanong. "You think staying here is good for me?"

Tinitigan siya ng lalaki, hindi mabasa ang mga mata. "I think staying here is what you need."

Umiling si Zea at napatawa nang mapait, walang bahid ng saya. "You really are impossible, sir."

"And yet, here you are," bulong nito, halos isang hakbang na lang ang pagitan nila. "Still standing in front of me."

Mabilis at malakas ang tibok ng puso ni Zea. Huminga siya nang malalim, pilit nilulunok ang bigat sa lalamunan.

"Fine," mahina ngunit malinaw niyang sagot. "One month. But after that… I’m walking away."

Bahagyang kumurba ang labi ni Jaric, isang smirk na halos hindi mabakas.

"We’ll see."

At sa mga salitang iyon, alam ni Zea na nagsisimula na naman ang laban na hindi siya sigurado kung kaya niyang tapusin, o kung gusto ba talaga niyang matapos.