Chapter 02

I grew up in a wealthy family, with caring, devoted parents. My privilege enabled me to face life's obstacles with the best tools possible. Some of my family members hated me for being spoiled brat. I admit it.

Kapag gusto ko ang isang bagay, gusto kong makuha 'to. I don't care about their opinion about me, ang mahalaga sa akin ay makuha ang bagay na iyon. I rolled ny eyes while waiting outside his house.

Hindi ko alam kung ilang oras na ako rito pero, maaga talaga akong umalis ng mansyon. Ang hirap pa naman takasan ni Caleb pag doon siya natutulog.

"Ikaw na naman?" he look shocked and gritted his teeth when he realized that I'm not giving up on him, "go home, spoiled brat." Hinarangan ko ang dadaanan niya.

"Alam mo naman palang spoiled ako, e. Bakit hindi ka nalang pumayag?" Nakangiti kong tanong. Pinagkunutan lang niya ako ng noo.

"Leave me alone, Ceska. I don't like your game anymore," malamig niyang sabi bago ako lampasan.

Arg! I hate this! Puwede naman talaga akong maghanap ng iba pero, kung gusto kong itama ang mga pagkakamali ng magulang ko, gagawin ko.

"I'm not playing! Bigyan mo naman ako ng pagkakataon. I mean, tried to listen, hm? Malay mo naman mataas ang offer?" tumigil siya sa paglalakad. Muntik pa akong tumama sa likod niya. He's wearing a white polo, nakarolyo ang sleeves nito hanggang siko.

"Done fantasizing me?" pinagtaasan ko siya ng kilay. Hindi ko man lang namalayan na nakaharap na pala siya sa akin, "don't you have work?" umiling ako.

"Wala naman. Plano ko kasing kulitin ka ngayong araw," Nakangisi kong sabi.

"Okay. Suit yourself." Muli niya akong tinalikuran. Naglakad takbo ako para lang harangan siya ulit.

"Like what I've said, baka lang naman magustuhan mo ang offer? Name it. Magbabayad naman ako." I bit my lower lip when he massaged the back of his neck. Halatang napipikon na sa akin.

"Pera lang ba talaga ang pinapagalaw mo sa mundo?" nag-iwas ako ng tingin.

"You can't live without that money, Rafael," deretso kong sagot. Rinig ko ang mahina niyang pagtawa.

"That's it. Our conversation is done, Ms. Tan." My lips parted a little.

"Fine! Bukod sa pera ano pa ba ang mas mahalaga sa mundo? Sabihin mo sa akin para may idea ako," ani ko. Hindi ko talaga alam paano makukuha ang sagot nito, e.

"Leave me alone." umiling ako at panay pa rin ang sunod ko rito. Hinawakan ko ang braso niya dahil hinihingal na ako sa sobrang bilis niya maglakad!

"Fine! Ikaw naman ang gagawa ng rules. It's your choice. Hindi ako magrereklamo." Deretso kong sabi habang nakatitig sa mata niya. "Justt 3 years! Or kahit 1 and half year? You choose," mahaba kong sabi rito.

"My answer will NO, tumigil kana at bumalik sa trabaho mo." inalis niya ang pagkakahawak ko sa braso niya at muling naglakad. Hindi ko na mapigilang mainis.

"P*tangina naman," mahina kong sabi. Nagulat ako nang tumigil siya sa paglalakad at muling tumingin sa akin.

"Minumura mo ba ako? Kababaeng tao, e." naiiling niyang sabi. Umayos ako ng pagkakatayo at sumunod sa kaniya.

"So, lalaki lang ang puweding magmura?" kumunot ang noo ko nang may maalala. Bakit ang weird ko kapag siya ang kasama ko? Like, nagiging madaldal ako at asal tambay lang sa gilid.

"Don't talk to me. We're not close." I sighed.

"Where do you work? Hatid na kita. Mahirap kaya mag-commute," Umirap ako nang wala akong matanggap na sagot.

"It's libre. Ayaw mo? Mahal ang gas," Parinig ko ulit. Inis ko siyang sinulyapan nang hindi pa rin sumasagot. "You can say no naman!"

"I asked you to leave, did you leave? No. So why would I answer your question?" Bumuntong-hininga ako at tumigil sa paglalakad.

"Daming arte. Ayaw kong maglakad. Masakit ang paa ko," nakanguso kong sabi.

"I don't like maarte. That's why I don't want to marry you." mabilis kong inalis ang suot kong heels. Okay naman na mag-paa nalang ako. Kaysa naman sa masugatan ang paa ko dahil sa taas ng suot kong sandal.

"What are you doing?" nagtataka niyang tanong. Mainit ang kalsada but, I don't care! Hindi naman siguro ako mamamatay.

"You know? May ugali akong gagawin ang lahat para makuha ang gusto ko." umiling siya sa sinabi ko, "don't mind me! I'm fine," hindi siya sumagot. Tumayo kami sa may gilid ng kalsada.

"Are you waiting for someone?" Tanong ko nang mapansin na sumusulyap siya sa suot niyang relo.

"Jeep," Kumunot ang noo ko.

"Okay. Sasabay ako," sagot ko, na nagpailing nalang sa kaniya. Ilang minuto kaming naghintay ro'n at after years ay dumating na rin ang hinihintay naming jeep.

Muli kong sinuot ang heels ko, "You didn't imform me na sasakay tayo ng jeep. Pinaghubad mo pa ako ng heels," reklamo ko nang makasakay kami. May ilang pasahero na nakatingin sa akin pero, ayos lang. Maganda naman kasi ako.

"You didn't ask," tipid niyang sagot.

"Malayo ba ang work mo?" tanong ko nang makalipas ang sampung minuto. Marahan siyang tumango, "Like? 30 minutes?" muli siyang tumango, "Weird. You're not complaining anymore," Sabi ko bago sumandal. Maliit pa naman kasi iyong pasahero ni Manong kaya hindi siksikan.

Mas pinili kong manahimik sa tabi niya hanggang sa bigla akong makatulog.

***

Marahan kong kinusot ang mata ko nang may biglang tumulak sa ulo ko. Sinulyapan ko si Rafael na katabi ko bago makatulog kanina pero. . .

"Sino ka?" tanong ko nang ibang lalaki ang kasama ko.

"Sino ka rin? Miss, kanina ka pa natutulog, malapit na akong bumaba," iritado niyang sabi. Muli kong pinagmasdan ang mga kasama kong pasahero.

"Kuya, nasaan na po tayo?" tanong ko kay manong driver, "Ilang minuto na po tayong nasa byahe?" Dagdag ko. Mahinang natawa si Manong.

"Mahigit isang oras na, Ma'am,"

"Isang oras?! Sandali...iyong kasama ko? Saan po bumaba?" nagtataka kong tanong.

"Kanina pa iyon nakababa. Iyong matangkad na parang modelo ba?" singit nung babae sa tapat ko. Mabilis akong tumango.

"Nagmamadali ngang umalis. Ayaw ka niyang gisingin." Kinagat ko ang ibabang labi ko. Hindi ko alam na may pagka-gago pala talaga ang isang 'yon.

"Kuya, how much po ang pamasahe?" Tanong ko. Muli akong napamura nang maalalang wala akong dala! Naiwan ko lahat ng gamit ko sa loob mg kotse ko

"65 pesos po," napalunok ako. Wala akong gano'n, "saan ba ang baba mo, ma'am?" muling tanong nung driver.

"I don't know. Hindi ko rin alam kung saan 'to. May bank account ka po? I don't have cash, e," Napapikit ako nang mapalakas ang sabi ko nun! Malamang wala! Nag-jeep naman ako before, nung nasa college pa kami ni Anna pero, hindi ko pa naranasang mapahiya ng ganito!

"Miss, anong natira mo ngayon at ang lakas ng tama mo?" Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya.

"Nakasinghot ka ba?" Nagtawanan ang ilang pasahero. I don't get it!

"What?! I know that! Hindi ko gano'n!" galit kong sagot kay Kuya.

Nakakainis dahil may mga ganito pala talagang tao. At ngayon ko lang naranasan ang ganitong bagay.

****

Naluluha ako habang naglalakad, ang init-init ng panahon pero, nanlalamig ang kamay ko sa sobrang inis kay Rafael. Kasalanan ko rin naman dahil hindi ko man lang nakuha ang cellphone ko at bag.

Masyado akong naging kampante dahil kinausap niya ako kanina. Malay ko bang iiwan niya ako. Napaka-walang puso! Akala ko pa naman ay naawa siya sa akin.

Hawak-hawak ko ang heels ko habang naghahanap ng taxi. If ever na may makakita sa akin rito, I swear! Hindi ko talaga titigilan si Mr. Valeria.

"Saan po kayo?" Tanong ni Kuya. Kailangan kong balikan ang sasakyan ko. Binigay ko kay Kuya ang address at mabuti nalang at walang masyadong traffic.

"Miss, ayos lang po ba kayo?" tanong ni Kuya. Tumango ako at marahang sinulyapan ang mukha ko sa salamin.

Nanlaki ang mata ko at tumingin kay kuya, tapos ay tumingin naman sa salamin, "Kuya, kanina pa po ba may sulat sa mukha ko?" kinakabahan kong tanong. May maliit na mga pen mark do'n, parang dots na pinag-konek-konek nang. . .

"Napaka-tarantado mo talaga, Valeria!!!" Inis kong sigaw. Ilang ulit akong napamura. Kaya pala ang weird ng mga taong nadadaanan ko kanina!

-To be continued-