SIMULA

"What do you want?" tanong ng lalaking nasa harapan ko. Pinagmasdan ko siya habang nakasandal sa upuan ko.

"Bakit naman iyan ang una mong tanong sa akin? Hindi ba dapat ay matuwa ka nalang lalo na ikaw ang nangangailangan sa ating dalawa," sabi ko na agad naman niyang pinagtaka. Kumunot ang noo niya kaya muli akong nagsalita, "kailangan mo ng pera para sa mama mo, hindi ba?" tanong ko na ikina-bigla niya.

"How did you know that?" tanong niya rin pabalik. Ngumisi ako dahil sigurado akong hindi niya taganggihan ang alok ko.

Ganyan naman talaga ang buhay, gagawin ang lahat para sa pera.

"Sa tingin ko ay hindi naman lihim ang nangyare sa pamilya mo," ani ko. "Come on, Mr. Valeria, huwag na tayong magpaliguy-ligoy pa kailangan kita at kailangan mo rin naman ako," dagdag kong sabi. Muling kumunot ang noo niya, halatang hindi nagustuhan ang sinabi ko.

"I don't need you, Ms. Tan," sabi niya na nagpatigil sa akin.

"Kailangan mo ng pera, hindi ba? My mom want me to get married and that's the only way para hindi mawala sa akin ang pinaghirapan ni Papa!" sabi ko dahil gusto kong pag-usapan ang magiging kasunduan naming dalawa. "Mr. Valeria," tawag ko sa kaniya nang talikuran ako at humakbang palapit sa pintuan.

Hindi ko akalain na mahihirapan akong kausapin siya. Well, hindi naman kami magkasundo no'ng nasa college pa kami. We hate each other kaya nagtataka talaga siya kung bakit siya ang hinahanap ko ngayon.

Like what I've said, we hate each other kaya malabong magkagusto o mahulog ako sa kaniya.

"Wait lang naman, Mr. Valeria." napatayo ako nang buksan niya ang pintuan.

"I know it's sounds weird but, let's get married. . . Please," ani ko na muling nagpatigil sa kaniya. Muli siyang tumingin sa akin. "I badly need your help, ikaw lang ang makakatulong sa akin. . ."

"I'm not your super hero, Francesca," sagot niya. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko.

"I'll pay you! Kahit magkano pa iyan, just . . . Marry me!" matapang kong sabi.

"Hindi lahat ay nadadaan sa pera, Ms. Tan," agad naman niyang sagot sa akin.

"Then, what? Ano ang gagawin ko para mapapayag ka? This is just a deal, iy mean...contract. I'll file an annulment after 3 years. Just please . . .badly need your help," desperada kong sabi.

Inis akong umupo nang wala akong natanggap na sagot dahil tuluyan siyang lumabas ng opisina ko, "argh! That freaking j*rk! Akala mo kung sinong guwapo," reklamo ko pero sa huli ay mabilis akong tumayo para sundan siya at kausapin. Kung hindi siya madaan sa maayo na usapan ay kailangan kong gawin 'to!

"So, thats it?! Gano'n nalang iyon?!" agad kong nakuha ang atensyon ng mga kasama ko sa trabaho. My god! Ang dami ko ng ginawa para lang makuha ang sagot niya. Pero, bapaka-sungit pa rin niya talaga, walang nagbago.

"Mr. Valeria!" tumigil siya sa paglakad pero hindi pa rin lumilingon sa akin.

"P-pagkatapos ng nangyari sa atin, gano'n nalang iyon? Ang kapal naman ng mukha mo para atrasan ang kasal natin."  napatingin siya sa akin. Nagtataka at namumula ang mukha sa galit. Hindi ko pinansin ang bulong-bulungan ng mga tauhan ko.

"Are you this desperate, Ms. Tan," Hindi niya makapaniwalng sabi. Ang parehong kamay ay nakalagay sa bulsa ng pantalon niya. Matangkad si Rafael, may pagka-moreno at singkit ang mata niya. Para siyang modelo o galing sa kilalang pamilya. Unang tingin palang ay iisipin mo talagang mayaman sila.

I mean, mayaman naman talaga sila. Sadyang nabaon lang sa utang nang magkasakit si Tita. And that's why naghahanap siya ng trabaho.

"Don't ask me to stop, Rafael! Akala mo ba mananahimik ako? Really? Akala mo hahayaan kitang talikuran ako pagkatapos mo 'kong mabuntis?" Mas lalong lumakas ang naging bulongan ng mga katrabaho ko. Ngumisi ako dahil mukhang hindi na niya kaya pa ang pinagsasabi ko.

Humakbang siya palapit sa akin at hinawakan ang braso ko para muling bumalik sa opisina ko.

"What do you think you're doing?" inis niyang tanong. "You didn't change. You're too bossy! That's why I never like you," mariin niyang sabi. Deretso lang akong tumingin sa mata niya.

Hindi ko kailan man naisip na gano'n na pala ang pagkaka-kilala niya sa akin.

"That's it. I hate you and you hated me too. Kaya nga ikaw ang napili kong pakasalan kasi alam kong hindi tayo mahuhulog sa isa't isa," deretso kong sagot. Muli akong bumalik sa table ko at tumingin sa kaniya.

"May sakit din ang mama ko, Rafael. Just like you . . . ginagawa mo ang lahat para sa mama mo." Binasa ko muna ang ibabang labi ko at muling tumingin sa kaniya, "gusto niya muna akong magpakasal bago siya mamaalam," walang emosyon kong sabi sa kaniya.

"I already said, No. That's my final answer, Francesca," sabi niya. Muli siyang tumalikod at mabilis na lumabas ng opisina ko. Kusang naglandas ang luha sa mata ko, hindi ko alam na sa unang pagkakataon ay may isang lalaki na tumanggi sa akin.

-to be continued -