Chapter 3

"Pa…" tawag ko. Nakatayo siya sa may railings at malalim ang iniisip. 

Napadpad ang tingin niya sa akin nang marinig iyon. "Callista, anak? What are you doing here? May kailangan ka?" sunod-sunod niyang tanong sa akin.

Huminga ako nang malalim. "I want you to be honest with me, Pa. Ano ba talagang rason kung bakit niyo ako pinauwi rito?"

Nangunot ang noo niya at buo akong hinarap. "Anong ibig mong sabihin? I told you it was because—"

"Because of the company," I cut him off. "Dahil ba talaga roon o dahil sa ipinagkasundo mo ako sa kasal? Tell me the truth, Pa…" sabi ko, dahilan para matigilan siya.

"Who… who told you that?"

"That's no longer important here, Pa. Ang gusto ko lang malaman ay kung bakit mo nagawang magsinungaling sa akin…" My throat tightened at that. "I trusted you…"

Napayuko siya. "I'm sorry, anak. Sana mapatawad mo ako…"

Napailing ako, hindi makapaniwala. Patawad? Aanhin ko 'yan? Tapos niya nang magsinungaling sa akin. Sa kabila ng mga ginawa niya kay Mama, nagawa ko pa ring magtiwala sa kanya, pero muli niya iyong winasak.

I gasped and broke into tears as he knelt down and hugged my waist. Bakit? Bakit ang dali lang niyang saktan ako? "Do you have any idea how much pain you're causing me right now, Pa? Ako po 'yung anak niyo, pero pakiramdam ko, ako 'yung nakikihati rito. May nagawa po ba akong kasalanan para gawin niyo sa akin 'to?" sabi kong puno ng hinanakit ang tono.

"I'm sorry..." muli niyang sambit, pero hindi man lang n'on pinagaan ang bigat sa dibdib ko.

Huminga ako nang malalim at napakapit sa vanity top. Tinitigan ang sariling repleksiyon sa salamin. Hindi ko mapigilang magbalik-tanaw sa mga nangyari nang dumating ako rito. Ilang beses na akong umiyak, pero hindi pa rin nababawasan ang pait na bumabalot sa sistema ko tuwing naaalala ang mga iyon.

They were unfair to me. Kaso nga lang, hindi nila 'yun nararamdaman. Akala kasi nila na ayos lang sa akin ang lahat dahil lumaki akong ni minsan ay hindi nag-reklamo sa mga utos at gusto nila sa akin noon.

"It's fine, Callista. Ayos lang lahat…" usal sa sarili habang pinipilit ngumiti roon sa kabila ng mga luha.

Ilang segundo akong nanatili sa loob ng banyo, saka lumabas para magbihis. Ngayong araw ako susunduin ni Damon sa El Salvador. I'll be living with him in the same house, which is quite hard for me to digest. Ramdam ko rin ang kaba at takot, sapagkat kilala ang lalaki bilang suplado at hindi marunong magbigay ng pangalawang pagkakataon kapag may nagawang pagkakamali ang mga tao sa paligid niya.

Paano na lang kung hindi sinasadyang nagkamali ako? Tigok agad? 

Pero hindi naman siguro.

Tapos na akong mag-ayos sa sarili at hinayaang nakalugay ang mahaba at tuwid kong buhok. Dinampot ko ang paper bag na laman ang wedding gown at isang pares ng sandal na sinuot ko nang ikasal kami. Bigay niya pa ito sa akin kaya kailangan ko talagang dalhin.

Sinalubong ako nina Nanay Lorna at Ate Mella nang mapababa ako ng hagdan, dala ang maleta ko at ilang pang kagamitan.

"Good morning po sa inyo," bati ko.

"Good morning din, anak/Good morning din, Miss Aella," sabay nilang sagot at kinuha sa akin ang mga dala ko.

Nagpasalamat ako sa kanila at nagtungo sa sala kung saan kasalukuyang kinakausap ng aking Papa at ni Tita Sandra ang lalaki. Natigil sila sa usapan nang makita ako.

"Oh, she's finally here," nakangiting wika ng madrasta ko.

Dumako ang paningin ko sa direksyon ni Damon at natigilan nang makita siyang nakatitig sa akin. Suot ang itim na polo shirt, na nakatupi ang mga manggas hanggang siko, at itim na slacks. Nakabukas pa ang unang butones n'on.

He looked devilishly handsome. Teka, saan ko naman iyon napulot?

Bahagyang bumilis ang tibok ng puso ko nang tumayo siya at lumapit sa kinatatayuan ko. I was even caught off guard by the next thing he did. Hinalikan niya lang naman ang pisngi ko nang walang pasabi!

"Good morning, Calle…" his deep, husky voice made my stomach churn.

Marahan akong napalunok at pilit na ngumiti sa kanya. "Uhm, good morning…"

Hinarap ng lalaki ang dalawa. "We're leaving. Thank you for the coffee," sabi niya. Inabot niya ang aking kamay at hinila ako palabas ng aming bahay.

Nakita kong umalis sina Papa at Tita Sandra sa sala at sumunod sa amin.

Ibinalik ko ang tingin sa harap at pinagmasdan ang malapad niyang balikat. And those biceps of his were screaming to be freed against his sun-kissed skin. Maitim ang kanyang buhok na sa tingin ko ay sobrang lambot kapag hinawakan.

Bumaba ang mga mata ko sa kamay niyang nakahawak sa akin. Hindi iyon mahigpit, ngunit hindi rin maluwag ang kapit niya. Tama lang upang hindi ako masaktan.

Pinakawalan niya ako nang makarating kami sa nakaparadang itim na Ford Mustang. Nilapitan ko ang dalawang katulong at isa-isa silang niyakap. They were the people whom I considered family, along with Nanay Wilma. Kaso, nalaman ko na lamang na umalis ito dalawang taon na ang nakalipas nang hindi man lang sinasabi ang dahilan. 

"I'll miss you two, lahat kayo rito," wika ko, na nagpangiti sa dalawa.

"Kami rin, anak. Mag-ingat ka roon," paalala ni Nanay Lorna.

Tumango ako at ngumiti nang malapad. My eyes turned to the two people who just arrived. Unang yumakap sa akin si Papa.

"Don't forget that I am so proud of you, Callista. Take care and be a good wife," bulong nito sa akin.

Tumango ako. "I will, Pa…"

Tita Sandra enclosed me in a hug after my father let me go. "Mamimiss ka namin, hija. Mag-ingat ka at i-enjoy ang buhay bilang bagong kasal. Bumisita ka rin dito paminsan-minsan," sambit ng babae.

Napangiti ako roon. Kahit kailangan, naging mabait sa akin ang madrasta ko. Maliban na lamang sa anak nitong hindi ko makasundo. Teka, nasaan na nga kaya 'yun? Gusto ko pa naman sanang magpaalam kahit galit ito sa akin.

Binuksan ni Damon ang pinto ng front seat para sa akin. I uttered a thank you to him before I stepped in. Siya na rin mismo ang nagsara no’n at lumigid sa kabilang pintuan at pumasok.

Hindi ko alam kung bakit, pero nararamdaman ko ang kakaibang emosyon habang paalis kami sa mansyon. Hindi iyon lungkot o kahit ano pa man. Tila may binunot sa puso ko upang maramdaman ang bahagyang katiwasayan.