Chapter 5

Kinabukasan, maaga akong nagising at nag-ayos sa sarili para bumaba at tumulong sa kusina. Tulad ng sinabi noon ni Mama sa akin, na bilang maybahay, kailangan kong ipaghanda ng agahan ang asawa ko at hindi i-asa sa mga katulong.

Pero nasira lang ang plano ko nang makarating ako sa kusina.

"Maaga pong umaalis si sir Damon para pumunta sa planta, Ma'am. Saka sapat na po kay sir ang isang tasa ng kape at hindi na rin siya nag-aagahan," sabi sa akin ni Aling Janet.

Naglaho ang ngiti ko dahil doon. "Ganun po ba…" Hindi ko napigilang makaramdam ng kaunting panghihinayang.

Tumigil ang babae sa pagpupunas ng countertop nang mapansin ang pagbabago sa tono ko. "Wag ka na po malungkot, Ma'am. Pwede mo naman pong tanungin si sir kung gusto niyang mag-agahan. Baka po sumabay siya sa inyo."

Umiling ako rito at tipid na ngumiti sa babae. "It's fine, Aling Janet. Mamaya na lang siguro," wika ko.

Tumango ang babae at binalikan ang naiwan nitong gawain.

Mag-isa akong nagtungo sa dining table at naupo. Kahit walang gana, pinilit ko pa ring kumain.

Mag-aalas siyete na ng umaga nang dumating si Damon sa mansyon. I was sitting in the living room, wearing my pink long-sleeved top, black pants, and boots. Sinabi niya kasi lilibutin namin ang buong Salvacion, kaya naghanda na ako.

Itinaas niya ang manggas ng kulay abo niyang polo nang magtungo siya sa sala. "Have you eaten yet?"

I met his turquoise eyes that were staring at me intently. Napalunok ako roon. "Umm. You're not going to eat as well? Aling Janet told me that you only had a cup of coffee," I said. "Uhm, I…can make you some if you want," I offered.

"I'm full, and we have to go before the sun gets hotter," sagot niya.

Napatango ako at umalis sa couch. Saka ko siya nilapitan. Tumabi ako sa kanya habang papunta kami sa likod ng mansyon. Not long enough, we arrived at the stable. However, I was taken aback when he decided to have one horse for us to share.

"T-teka lang, hindi ba pwedeng humingi ng isa pang kabayo?" tanong ko sa kanya. "Marunong naman ako—" Kumawala ang malakas na singhap sa bibig ko nang hawakan niya ang aking baywang at wala man lang kahirap-hirap na ipinatong sa likod ni Maximo.

Nahuli kong umangat ang sulok ng labi niya, pero agad din iyong nawala. Kilala siya bilang seryoso at nakakatakot, pero ngayon, ilang ulit na siyang ngumiti sa akin, na unti-unting nagpabago sa pananaw ko sa kanya. People might have taken the other side of him the wrong way.

"Sit still," utos niya sa akin na agad ko namang sinunod. In just a second, he's already sitting behind me. "Are you good?"

Marahan akong napalunok nang tumama ang hininga niya sa mismong tainga ko. Kahit medyo malayo ang likuran ko sa kanya, ramdam ko pa rin ang init ng katawan niya. Tumango ako at kumapit sa leeg ng kabayo.

Noong una, mahina pa ang pagpapatakbo niya kaya kampante pa ako. Pero nang unti-unti nang bumilis ang takbo ng kabayo, hindi ko napigilang mag-panic lalo pa at wala akong mahawakan. I was about to say something to him when I felt his other arm wrap around my waist and pull me closer to him.

"Relax, Calle. I've got you, hmm?" Damon whispered in my ear.

Napalitan ng ilang ang takot ko. I've never been in close contact with a guy before, which made my reaction valid. Now that our bodies were close, I could feel his heartbeat and his hot breath hitting my ear. Lalong-lalo na ang kakaibang init na nanggagaling sa katawan niya, kahit ang braso niyang nakapulupot sa akin. Ramdam ko iyon sapagkat hindi gaanong makapal ang suot kong damit.

Dahil din doon, hindi ko na magawang tingnan ang mga nadadaanan namin kahit gaano pa kaganda, sapagkat nakatuon lang ang atensyon ko sa kanya. Nang huminto ang kabayo, saka ko lang napag-alaman na kanina ko pa pinipigilan ang paghinga.

He was the first to get off and offered his hand to me. Hindi ko na nagawang tumanggi at inabot iyon. Saka bumaba sa tulong ni Damon.

Inilibot ko ang tingin sa buong paligid. I was surprised to see the mango plantation. May mga bunga na ang mga iyon at hindi ko napigilang maglaway. Maliban sa strawberry, paborito ko rin ang mangga lalo na kapag hilaw.

Napatingin ako sa kanya na hawak ang tali ng kabayo. "Pwede akong kumuha? Kahit isa lang," paalam ko.

Damon turned to me. He was about to answer when his phone rang. Dinukot niya iyon sa bulsa at agad na nagsulubong ang mga kilay habang nakatitig doon. "Stay here and don't do anything. I'll just take this call," sabi niya nang sinulyapan ako.

Tumango naman ako at akmang kukunin na sana sa kanya ang tali ni Maximo nang umalis siya kasama ang kabayo. Tumabi muna ako sa may puno ng mangga.

Ilang beses akong napatingin sa gawi ng lalaking ilang metro ang layo sa akin, at ganoon din sa puno ng mangga na nasa tabi ko. Nang makita ko siyang tumalikod, doon ko lang inakyat ang puno.

It has a couple of branches that were easy for me to climb on. Sanay na ako roon dahil minsan na akong nakapunta sa probinsya ni Nanay Wilma.

Sana lang talaga ay hindi niya ako mahuli.

Nang sapat na ang layo ko para maabot ang bunga, umupo ako sa malaking sanga. Hindi ko napigilang mapangiti nang malaki ang nakuha kong mangga. I was having the time of my life, not until I saw him coming without bringing Maximo with him. Naka-igting ang kanyang panga at kasing dilim ng aspalto ang mukha niya.

Lagot na…

"What the hell are you doing up there? I told you to stay and do nothing!" galit niyang sabi. "Baba!"

Napilitan akong bitawan ang hawak kong mangga at kumapit sa sangga, kaso napatili nang may gumapang sa aking kamay. Wala sa sariling napabitaw ako sa sangga para sana tingnan ang mga kamay ko, ngunit nawalan ako ng balanse.

I screamed in horror and tried to hold onto the branch, only to scratch my thumb on it. Akala ko sa lupa ang bagsak ko, ngunit naramdaman ko na lamang ang mga bisig niyang dumakot sa akin.

"What the fuck are you thinking? Damn it!" angil niya.

Napamulat ako at natagpuan ang sarili na nakapatong sa lalaki habang nakahiga kami sa lupa. Dahil sa pag-aalala at gulat, agad akong umalis sa ibabaw niya.

"I'm sorry. Ayos ka lang ba—"

"Let me see your hands," he demanded, coldly.

I gulped and slowly gave him both of them. Paparusahan niya ba ako? Kung sabagay, deserve ko naman iyon dahil hindi ko siya sinunod. Mariin kong pinikit ang mga mata habang hinihintay ang susunod niyang gagawin, ngunit naramdaman ko na lamang ang banayad niyang paghaplos sa natamong sugat sa daliri ko.

"I can't believe that I married someone as hardheaded as you..." wika niya, dahilan para matigilan ako.