CHAPTER 4 Nica Masangkay

Naalimpungatan pa si Nica nang dahan-dahang iminulat ang kanyang mga mata. Ginising siya ng tinig at mahinang pag-alog ni Matthaios sa kanyang balikat.

            “Papasok na tayo ng Tagaytay, Nica,” mahinahong sabi ni Matthaios.

Sukat sa narinig ay napabalikwas siya. Pagdungaw niya ng bintana ay napatunayan niyang totoo ang sinabi ng lalaki. Sa wakas ay muli niyang nasilayan ang malalaking puno ng narra na nakahilera sa magkabilang gilid ng kalsada, ganoon din ang halos dikit-dikit na mga hotel, resort at restaurant at maliliit na kainan tanda ng maunlad na turismo sa lungsod. Ilang buwan din siyang hindi nakauwi sa lugar na ito dahil sa mga modelling projects kung kaya hindi niya maitago ang sayang nararamdaman.

             Ngunit taliwas sa nakasanayan niya na dati ay buhay na buhay ang turismo sa lungsod kahit dis oras ng gabi, ngayon ay sarado na ang lahat ng establishments at wala na ring  tao sa paligid. Wala rin halos bumibiyahe maliban sa ilang private vehicles at mga truck na may lamang pagkain at ilang basic supplies. Ang dating masiglang siyudad ay nagmistula ngayong isang ghost town.

            “Pakitigil ang kotse sa tapat ng arkong iyon,” sabi niya nang matanaw ang maliit na arko na nasa gilid ng kalsada na nagsisilbing entrance papasok sa kanilang baryo.

            “Dito ka nakatira?” tanong ni Matthaios habang dahan-dahang itinatabi ang kotse.

            “Oo. Pero malayo pa ang lalakarin ko mula rito,” sagot niya habang naghahanda sa pagbaba sa kotse.

            “Saan diyan?” may pagdududang tanong muli ni Matthaios. “Arko lang ang nakikita ko at pagkatapos ay parang bangin na. Don’t tell me na may pamayanan diyan?”

            “Dahilig ang tawag sa ganitong anyong-lupa, hindi bangin, ridge in English,” paliwanag niya sa mausisang doktor.  “Mula rito ay maglalakad ako pababa patungo sa baryo namin. Kapag minalas at nadulas ako at gumulong nang tuloy-tuloy,  baka sa Taal lake na ako pupulutin,” himig-pagbibiro niya.

            Sumulyap muli sa arko si Matthaios. Nagliwanag ang mukha nito nang makita ang makikislap na ilaw ng mga bahay at iba pang mga istruktura na nakalatag sa lupaing iyon ng Batangas. Dahil sa mataas nilang kinalalagyan, nakatungo sila ngayon sa lugar na kinalalagyan ng pamosong   Taal lake at Taal volcano na pumutok mahigit dalawang taon na ang nakakaraan.

            Habang nawiwili si Matthaios sa panonood sa magandang tanawin ay sinamantala naman niya iyon upang mabuksan ang kotse at makalabas mula rito. Dali-dali namang  bumaling sa kanya ang lalaki. “It’s nice meeting you, Nica. I hope I can see you again,” madamdamin nitong sabi habang nakatitig sa kanya. Bahagya pa itong nakadukwang sa bintana upang makita siya.

            Iyon ay kung makikita mo pa uli ako, which is impossible, bulong ni Nica sa sarili.  “Salamat nga pala,” sabi niya at iniakmang isasara na ang pinto ng kotse.

“Will we see each other again?” pahabol ni Matthaios habang nangungusap ang mga mata. Halos matunaw naman si Nica sa mga titig nito.

Matapos mo akong nakawan ng halik? No way! bulong niya uli sa sarili. “I don’t think so,” mabilis na tugon niya sabay tulak sa pinto ng kotse upang tapusin na ang pag-uusap nila ng lalaki. Pagkuwa’y mabilis siyang tumawid ng kalsada at pumasok sa arko. Nang marinig na pinatakbo na uli ni Matthaios ang kotse ay saka lang siya tumigil sa paglalakad at lumingon. Hinabol ng mga mata niya ang papalayong sasakyan.

Hindi niya maitatanggi sa sarili na may konting kilig siyang nararamdaman dahil sa halatadong pagka-akit sa kanya ni Matthaios ngunit agad din iyong napapalitan ng pangamba at pagkainis.

Ganyan naman kayong mga lalaki. Pareho-pareho kayo! Nagngingitngit na sabi  niya nang maalala ang mapait na karanasan sa nagdaang relasyon.

            Mabibigat ang mga paang sinimulan na uli niya ang paglalakad. Mahaba-haba at mahirap ang kanyang lalakarin dahil pababa ang daan. At dahil lockdown din ang syudad ng Tagaytay, walang nagbibiyaheng habal-habal o tricycle man lang sa kanilang lugar kung kaya inihanda na niya ang sarili sa matagal-tagal na paglalakad.  Sa isang banda ay may dapat rin siyang ipagpasalamat sa pagpapasakay ni Matthaios sa kaniya. Dahil kung hindi sa kabutihan ng lalaki, imposible talagang makauwi siya ngayon.

            Hindi sinasadya ay mahina niyang nabigkas ang pangalan ng lalaki kasabay nang paglitaw ng guwapong mukha nito sa kanyang utak.

            Matthaios Levidis…

            Will we see each other again? Parang wala sa sariling naulit niya ang itinanong ng lalaki sa kanya kanina.

            At para namang baliw na sinagot niya ang sariling tanong. In my dreams, perhaps…

Habang daan ay hindi pa rin mawala sa isip ni Matthaios ang masungit, mataray ngunit napakagandang babae na nakilala niya kanina lang. Sa tingin niya ay nasa 5’6” ang height nito na binagayan ng balingkinitang katawan. Bagama’t morena ang kulay ng balat, itim ang mahaba at tuwid na buhok at dark brown ang mga mata, halatado pa rin ang foreign features nito. Sayang at hindi niya naitanong kung may foreign blood ba ito.

Inaamin niya sa sarili na hindi lang awa ang naramdaman niya kay Nica nang makita niya itong naglalakad mag-isa sa gitna ng dilim, halataang pagod na pagod na at tila umiiyak pa  kungdi matinding atraksyon at paghanga kung kaya nag-alok siyang isakay ito. Mahabang panahon na rin na hindi siya nakakaramdam ng pagka-akit sa isang babae mula nang makipag-break siya sa dating kasintahan maliban ngayon.

Napailing siya habang gumuguhit ang isang ngiti sa labi.  Kahit yata  ano’ng gawin niya ay para talagang nakadikit na sa utak niya ang napakagandang anyo  ng babaeng iyon. May kakaibang pang-akit para sa kanya ang simple at inosenteng mukha ni Nica. Hindi ito katulad ng ibang babae na nakukulapolan ng mga kolorete ang mukha, nababalutan nang magaganda at mamahaling damit at alahas ang katawan at sa halip ay simpleng t-shirt lang, lumang jeans at rubber shoes ang suot nito kanina, nakapusod  ang medyo kulot na buhok at manipis na pulbos lang ang inilagay sa mukha.

Hindi pa rin tumitigil ang malakas na pagtibok ng kanyang puso na nagsimula kaninang isinakay niya ang babae. Ganoon din ang kaligayahang naramdaman niya habang kausap niya ito.

Kung kaya wala tuloy sa loob na lumabas sa kanyang mga labi ang pangalan nito.

Nica Masangkay…

Ano’ng klaseng gayuma ang taglay ng babaeng ito upang gisingin ang natutulog niyang damdamin at muling pag-alabin ang matagal nang humupang init sa loob ng  katawan niya? Napapikit pa siya habang nilalanghap ang naiwang natural na bango ng babae sa loob ng kotse niya.

I will see her again. I will definitely see her again, matapat na bulong niya sa sarili habang muling gumuguhit ang isang matamis na ngiti sa kanyang mga labi.

            Pagmulat niya ng mata ay nagulat pa siya nang mapansing papasok na pala siya sa lalawigan ng Batangas, ang lalawigan ng kanyang namayapang  ina.  Sa totoo lang ay ang misyong medikal na ito sa Pilipinas ang matagal na niyang hinihintay na pagkakataon upang makita at makilala ang mga kamag-anak niya sa ina.

            Muli siyang napangiti. Mabuti na lang pala at itinaon niyang sa araw na ito puntahan ang mga kamag-anak, nakilala niya tuloy ang isang babae na tila siyang magiging dahilan upang pagbutihin at madaliin niya ang pagganap sa misyong iniatang sa kanyang mga balikat.