CHAPTER 17

MATAGAL na pinag-isipan ni Maliyah ang bagay na gumugulo sa kanyang isipan. Natatakot siya pero mas nangingibabaw ang hangarin niyang mahanap ang taong ang tagal niyang pinagplanuhan. She has always imagined herself meeting that person. And now, it will only take a risk and all of her plans will fall apart. 

Ngayon nga ay nakatingin siya sa labas ng kanyang bintana. Maaga pa at hindi talaga siya nakatulog. The number never called again or even answered her call. 

Pabalik-balik siyang naglakad sa kanyang kwarto at kagat ang mga kuko sa kanyang daliri. She really can’t focus right now. 

“Bahala na,” aniya at mabilis na lumabas ng kanyang kwarto. Alas-siyete na ng umaga at malamang ay wala ng tao rito maliban sa kanya. Pagkalabas niya ng sariling kwarto ay tumayo siya sa mismong pintuan ng kwarto ng dalawang matanda. Wala ng pakialam si Maliyah sa kalalabasan ng kanyang gagawin. 

Dahan-dahan niyang pinihit ang seradura ng pinto at tama ang kanyang iniisip na sarado nga ito. Her grandparents never left their room open and she always wondered why. Maliyah never locks her door even when she's sleeping at night. The other members never lock their door, either. 

Tahimik siyang bumalik sa loob ng kanyang kwarto at naghanap ng maaaring ibukas sa door knob. She has seen it in movies and done it once in Joseph’s private room in his condo. Bobby pin? Pwede na siguro iyon. Ang problema na lamang niya ay wala siya no`n. Maliyah’s not using anything for her hair aside from scrunchies. Naisip niya ang kwarto ni Rezel. 

Saktong lalabas na siya ng kanyang kwarto nang maalala na may mga gamit pa ang ex-girlfriend ni Joacquin sa cabinet nito. 

Maliyah hastily walked towards the cabinet and opened the top shelf of it. And luckily, she saw a bunch in it. “Great,” she said and kissed the bobby pin as if she’s thanking it. Pinakiramdaman niya ang buong bahay at nang makasigurong walang tao ay saka siya bumalik sa pintuan ng kwarto ng dalawang matanda at isinuksok sa keyhole ang bobby pin. Noong unang beses niya itong nagawa ay nahirapan siya. Umagang-umaga at nasa bahay lang siya ay pinagpapawisan siya dahil sa kanyang ginagawa. Ni nakalimutan niyang magsuot ng tsinelas para lang makapasok sa kwartong iyon. 

Ilang beses niyang tinangkang galawin ang bobby pin pakanan at pakaliwa. Upon moving it from left to right, she heard something click and Maliyah knew that’s it. She was having second thoughts while holding the doorknob. Maliyah still has the chance to back out on what she is planning right now but that means losing the person she’s been looking for. And she’ll risk everything for it.

Pikit-matang pinihit niya ang seradura at ang tumambad sa kanya ay ang simpleng-simpleng kwarto. Nilingon niya muna ang pintong hawak at dahan-dahang isinara ito. Malaking kama sa gitna na floral pa ang design ng comforter at may ductless mini-split aircon sa kaliwang bahagi ng kwarto. 

Sa dulo ng kama ay may glass na dining table na pang-dalawahan at dalawang green na plastic chair. 

“Sana man lang naging sosyal din ang upuan. Bakit plastic?” reklamo niya nang makitang hindi bagay ang mga ito sa glass table ng dalawa. 

Naramdaman ni Maliyah ang lamig ng puting tiles ng kwarto nang pumasok na siya. These two people are old but still, know how to clean their room. She knows a lot who can’t do it already. 

Ilang hakbang mula sa kama pakaliwa ay nandoon ang malaking dresser ng dalawang matanda. In her mind, she’s already thinking that what she’s looking for is inside that thing. Hindi na siya nag-isip pa at agad na binuksan iyon. Mga naka-hanger na damit at separated by color ang arrangement. Malapit na niyang isipin na may ocd ang dalawang matanda na sobrang linis ng kwarto. Nandoon din sa unahan lang ng dresser ang sa isip niya ay banyo. 

Maliban sa tatlong malalaki pinto ng dresser ay nandoon din ang tatlong shelves nito sa ilalim. Base sa nakikita niyang naroon sa loob ng kwarto ay hindi rin masyadong mamahalin. Paano kung wala pala siyang makukuha sa lugar na `to?

Kahit na ang daming gumugulo sa kanyang isip ay wala nang pakialam si Maliyah. Wala na rin siyang choice at nandito na siya mismo sa loob ng kwarto ng dalawang matanda. 

Pagbukas niya ng mga nasa ilalim ay walang nandoon kundi mga comforter at iilang kumot na naka-plastic pa. Halatang bago at amoy na amoy pa niya. Napabuntung-hininga si Maliyah nang wala siyang mahanap. Imposibleng walang naiiwan ang mga ito kahit kaunti. Even if they’re earning a little amount of money, it’s impossible for them to run out of it. Hinalungkat niya hanggang sa ikalalim-laliman ang mga nakatuping comforter at kumot. Nang isuksok niya hanggang sa pinakailalim ang kamay ay may nahawakan siyang malamig doon. 

Pamilyar ang pakiramdam at bumilis ang tibok ng kanyang puso matapos na mahawakan iyon. Kung hindi man importante ang laman niyon ay walang rason para itago ng dalawang matanda ang lalagyan sa pinakailalim na halos hindi na makita. 

“This is it,” bulong niya at unti-unting ginawan ng paraan na mailabas ang bagay na iyon mula sa cabinet na puno ng makakapal na comforter at kumot. Kahit masakit ang kanyang tuhod mula pa kanina ay hindi na niya ininda. Everything will fall into the right place after all the risks and efforts. 

Noong una ay nagtaka siya sa nakita. Isang bilog na latang lalagyan ng biscuit?

“What the hell is this?” nagtataka niyang tanong nang makita ang kinakalawang na lata. Sa sobrang luma ay natakot siyang buksan. Paano pala kung iba ang laman nito at magkamali siya? This old thing is scaring her. Hindi iyong tipo ng horror na iniisip ng iba kundi baka… may madiskubre siyang hindi dapat. 

Paunti-unti ay iniangat niya ang lid niyon at tumutunog iyon kapag tinatangka niyang buksan. And yes, when Maliyah opened it, she saw it. Nakabugkos ang mga bills doon sa loob ng may kalakihang lata ng biskwit. 

“You’ve been hiding this money with me all this time?” nakaangat ang kaliwang kilay niyang sabi at hinakot lahat ang laman ng lata. Nakalimutan niyang magdala ng malalagyan ng pera kung sakali kaya sinikap niyang hindi magsilaglagan ang mga papel na pera kaya inipon niya sa ibabaw ng kama at ibinalik sa loob ng cabinet ang lata. Kung nandoon iyon at mahahawakan ng dalawang matanda, hindi iisipin ng mga ito na may nagnakaw. O kung may kukuha man, malamang na si Jake. Ito lang ang bukod-tanging hinahayaan ng dalawang matanda na pumasok sa kwarto ng mga ito. 

Natawa si Maliyah sa kanyang naisip. They’ve been trying to protect this small amount of money? Magkano lang din ito kung titingnan niya pero wala siyang ibang choice. 

Matapos niyang maibalik ang lalagyan sa loob ay inikot ng dalaga ang kanyang paningin sa kabuuan ng kwarto at baka sakaling may nagbago sa ayos ng mga gamit at mapansin ng dalawang matanda. Basta ang tanging hinalungkat niya ay ang malaking dresser ng mga ito at wala ng iba pa. 

Mabilis niyang inilagay sa kanyang damit na ginawang bulsa ang mga perang nakuha. While walking towards the door, Maliyah can’t help but smile. It finally happened after how many attempts. 

Halos lakad-takbo ang kanyang ginawa habang papalabas ng kwarto. 

The moment she opened the door, it was in slow motion. Jake is already standing at the doorstep of the room, looking so furious. Maliyah felt like she stopped breathing for a moment. She just held the money right there inside her t-shirt. 

"Is this the reason why you went here and ruined our lives?" Jake said and still glaring at her. "Money, Maliyah? Akala ko ba mayaman ang mga magulang mo?" tanong nito habang siya ay nanatiling seryoso ang mukha. Hindi siya magpapatinag sa taong ito. Kung makapagsalita ito sa kanya ay parang magkaibigan sila. Maliyah didn't even want to talk to him. 

"That's five hundred," she said without having any reaction. "Stay out of my face, Jake." 

Bago pa siya niya tuluyang maihakbang ang mga paa ay mabilis na hinawakan siya ng lalaki sa kanang braso para pigilan. 

"Hindi mo kukunin ang perang iyan, Maliyah!" galit na sabi nito. "Wala kang alam kung paano naghirap ang dalawang matanda para kitain iyan." 

Iniwaksi niya ang kamay nito at sarkastikong natawa. "Iyon na nga, e. Sila ang naghirap para sa perang ito kaya huwag kang umarte na parang may ambag ka," sagot niya rito at tuluyan na ring nagalit sa lalaki. "Tumigil ka na sa ilusyong parte ka ng pamilya, Jake. Kahit kailan ay hindi mangyayari iyan. At itong pera? Kulang pa `to sa mga pagkukulang nila kaya kung pwede lang, wala ka namang alam sa buhay ko kaya huwah ka nang makialam pa." 

Hindi nakasagot si Jake. Nang titigan niya ang mga mata ng babae ay nakita niya ang namuong galit sa mga ito. Lagi nga namang galit si Maliyah o mataray pero bakit nag-iba bigla? Aminin man niya o hindi ay natakot siya sa mga naging titig ng dalaga. 

Nasaktan din siya nang sabihin nitong nag-i-ilusyon siya para maging parte ng pamilya ng mga ito. Pero mas may karapatan naman siya kaysa kay Maliyah. Nang lumingon siya sa kanyang gilid ay papasok na ito sa kwarto kung kaya’t mabilis niyang nilapitan ang babae at pinigilang pumasok. 

Jake looked into her eyes intently and said, “you are the one who is not a part of this family, Maliyah. You just barged in here, acting like a princess and asking them for money-making excuses that they have to compensate for not seeing you in eighteen years. Doesn’t that make sense? Maybe they don’t like you? Why do you have to try and fit in?” 

Isang malakas na sampal ang natanggap niya mula sa babae. Mas lalong nagalit lang ito nang sabihin niya ang mga salitang iyon. Ni hindi nagtangka si Jake na hawakan ang masakit na pisngi para lang iparating dito na hindi siya apektado. 

“Bakit? Nasaktan ka sa sinabi ko? Totoo naman `di ba?” sunod-sunod niyang tanong. “Ni hindi mo nga sila matawag na lolo’t-lola mo dahil sa isang napakababaw na rason? Nagtangka man lang ba na tanungin sila bakit hindi nila nagawang bisitahin ka? Kinamusta mo ba sila noong hindi nila nagawa iyon?” 

“Wala kang alam sa buhay ko!” sigaw nito sa kanya at tuluyan nang bumuhos ang luha nito. Upon seeing her tears, Jake felt a sudden pain in his heart. She has never seen her cry after all the judgments and hate she heard all over the place. Even Joacquin and Rezel are ignoring Maliyah and she doesn’t even care about it. 

Mas pinili ni Jake na magmatigas na lamang. The damage is done. “Exactly. Wala kaming alam sa buhay mo at wala ka ring alam sa mga buhay namin,” dagdag niya. “You make people hate you, Maliyah.” 

“I don’t care. I even hate myself,” malamig nitong sabi at hinakot ang pera para ipasa sa kanya. Bahagya siyang nagulat at kahit pa nagsilaglagan na ang iilang pera sa sahig ay hindi niya maialis ang mga mata sa umiiyak na si Maliyah. Bakit parang siya ang mas nasasaktan para rito? 

SINABUNUTAN ni Maliyah ang sarili matapos ma-realize na umiyak siya sa harap ng lalaki. Hindi iyon ang dapat niyang ginawa! She has been stopping herself from crying in front of them for a long time. Lahat ng insulto at kung ano-ano pa ay ininda niya para lang mangyari ang kanyang plano. Pero si Jake, iba ito kung magsalita. Mas masakit pa ito magsalita kaysa sa kanya na wala siyang nagawa kundi ang umiyak na lang sa sobrang galit. 

Hinanap niya agad ang kanyang cellphone at tinawagan ang taong dapat ay magsasagawa ng lahat para sa kanya. Nakailang ring pa bago nito sagutin ang kanyang tawag. 

“Akala ko ba hindi mo kailangan ang tulong ko?” seryosong tanong nito. 

“Tutulungan mo pa rin ba ako kahit uunti-untiin ko ang bayad sa `yo? Wala akong mapagkuhanan ng pera sa ngayon. Kailangan ko nang umalis sa bahay na ito at maghanap nang mapagkakakitaan,” paliwanag niya at tanging buntung-hininga ang naging sagot sa kabilang linya. 

“Kailangan ko rin ng pera, Maliyah. Kung uunti-untiin mo ang bayad, baka patay na ako bago ko pa matapos ang misyon ko sa `yo.” 

“E, kung ganoon ay wala akong pagpipilian. Ako na ang bahala sa misyon ko.”

“Sige na, sige na. Basta kailangan ko ng down payment agad-agad.” 

Napahilot ang dalaga sa kanyang sentido. “Hahanapan ko ng paraan.” Siya na rin ang unang nagbaba ng tawag dito. 

Pagkatapos ng tawag ay naupo sa kanyang kama si Maliyah na matagal nang hindi naaayos. Bakit kailangan pang si Jake ang makahuli sa kanya? Sana si Rezel o Joacquin na lang. Kung ang lolo’t-lola niya, malamang na hindi magagalit ang mga ito. They’re still trying to figure out how to make her happy. Aside from her grandma, of course, who still hates her after a day of being nice to her. Baka binigyan lang siya ng chance kung magugustuhan ba siya nito o hindi. At mukhang hindi nga dahil halos ayaw siyang tingnan sa mga mata at masyadong abala sa ibang tao sa bahay. 

Gumawa rin ng paraan si Maliyah para iparating sa mga ito ang gusto niya at walang nagbago. She’s done.