Ep28 ปรับความเข้าใจ

หญิงสาวนัดแฟนหนุ่มมาเจอกันที่ห้องของเธอเพราะน้องชายไปเรียนและที่เธอนัดมาที่นี่ก็เพราะเขาจะได้คุยกับน้องชายเธออย่างเต็มโดยที่ไม่ทะเลาะกันเหมือนวันนั้นอีกเพราะถ้าเป็นแบบนั้นอีกหล่ะก็ ทั้งสองคงไม่มีทางญาติดีกันได้แน่ๆ

“มาแล้วค่ะ” น้ำเสียงออดอ้อนของเขาทำให้เธอแค่นหัวเราะเบาๆ เพราะดูท่าแล้วคงรู้ความผิดตัวเองแน่นอน เตรียมมาอ้อนเธอนั่นแหละ

“มีอะไรจะอธิบายมั้ยคะ” เธอเอ่ยเสียงเย็นและไม่กอดตอบเขาเพราะเขามากอดเอวเธออย่างออดอ้อนจากด้านหลังเพราะรู้ตัวว่าทำผิดที่ปิดบังเธอ

“หนูจะกลัวแดดดี้รึเปล่าคะถ้าแดดี้บอกหนูว่าแดดดี้เป็นมาเฟีย แดดดี้รับช่วงต่อจากพ่อบุญธรรมของแดดี้ หนูครับ อย่าเลิกกับแดดดี้นะ” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเพราะไม่อยากปิดบังเธอ เขากลัวว่าจะได้เลิกกันกับตัวเล็กเพราะถ้าเลิกจริงๆ เขาได้ขาดใจตายแน่ๆ

“อย่ามาอ้อนค่ะ ใช้ไม่ได้ผลหรอก” เธอไม่ได้โกรธจนต้องบอกเลิกเขาแต่ที่เธอโกรธก็คือเขาปิดบังและไม่เชื่อใจเธอแล้วพาลไปคิดว่าเธอจะรังเกียจจนต้องเลิกรากันอย่างที่เขาคิด

“ขอโทษค่ะ ต่อนี้จะไม่ปิดบังเมียแล้ว แดดดี้รักหนูนะ” เขาเอ่ยเสียงหวานก่อนจะหอมแก้มนวลของเมียรักหลายๆ ครั้งเพื่อง้อเธอให้หายโกรธ

ฟอดดด ฟอดดด ฟอดดด

“อื้อ ต่อไปนี้อย่าปิดบังหนูนะ ไม่งั้นหนูจะโกรธมากจริงๆ ด้วย หนูไม่ห้ามอะไรแดดดี้หรอกแต่หนูขออย่างเดียว แดดดี้เลิกทำธุรกิจสีดำได้มั้ย เปลี่ยนเป็นสีเทาก็ได้ หนูกลัวว่างานที่แดดี้ทำมันจะพรากแดดดี้ไปจากหนู หนูขอแค่นี้ได้มั้ยคะ” เธอส่งสายตาอ้อนวอนพยายามให้แฟนหนุ่มรับฟังคำขอร้องอ้อนวอนเธอ

“หนูก็รู้ว่าขึ้นหลังเสือแล้วมันลงยาก แต่แดดดี้สัญญาว่าจะอยู่กับหนูตามที่หนูต้องการ แดดดี้จะระวังตัวเองให้ดีที่สุด แดดดี้สี่สิบแล้วไม่ต้องห่วง”

เพราะถ้าไม่มีประสบการณ์เขาคงไม่อยุ่มาจนถึงอายุปูนนี้หรอก เพราะงั้นเขาจะไม่ยอมเป็นอะไรแล้วให้ตัวผู้ตัวอื่นมาทำหน้าที่แทนเขาหรอก

“ดีกันนะคะ อย่าโกรธแดดดี้เลยนะ สัญญาว่าจะอยู่กับหนูตลอดไป” เขาเอ่ยเสียงอ่อนและออดอ้อนเมื่อเมียเด็กเริ่มอ่อนลงแล้ว มือหนายื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเธอเพื่อทำสัญญาว่าเขาจะอยู่กับเธอไปนานแสนนานจนกว่าเธอจะเป็นฝ่ายไล่เขาไปเอง

“ค่ะ ดีก็ได้” เธอคลี่ยิ้มออกมาได้เพราะเธอเองรักเขามากแม้ว่าเขาจะะปิดบังเธอมากแค่ไหนและถ้าเขายอมรับสารภาพกับเธอ เธอก็พร้อมให้อภัยเขาเสมอ

“แดดดี้รักหนูนะคะ” เขาคลี่ยิ้มให้เธอก่อนจะจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ ก่อนจะผละออกช้าๆ เมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครบางคนที่ยืนจ้องมองพวกเขาสองคนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายและไม่พอใจเขาอย่างเห็นได้ชัด

“คืนดีกันแล้ว?เหอะ!” อนาวินแค่นหัวเราะเพราะเขาคิดไม่ผิดจริงๆ ว่ากลับมาแล้วจะเจอสองคนนี้คืนดีกัน พี่สาวก็ยังคงไม่ทันมันอยู่วันยังค่ำ

“เฮ้อ พี่ขอโทษแล้วกัน แต่พี่อยากให้วินยอมรับแฟนพี่ได้รึเปล่า แดดดี้ เอ่อ แฟนพี่เขาไม่ได้เป็นคนไม่ดีสักหน่อย พี่รับประกันว่าแฟนพี่เป็นคนดี” เธอเอ่ยเสียงอ่อนพยายามเกลี้ยกล่อมน้องชายให้เข้าใจความรักของเธอและแฟนเธอ

“หึ แล้วแต่จะรักกันเหอะ ขี้เกียดยุ่ง” พูดแค่นั้นก็เปลี่ยนชุดบาสแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจาห้องไปเพราะเขามีนัดเล่นบาสกับเพื่อนเพราะใกล้ถึงวันแข่งแล้วจึงต้องโฟกัสมากที่สุด เรื่องพี่สาวก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาแล้วกัน จนกว่าเขาจะยอมรับไอ้มาเฟียนั่น

“อย่าเครียดเลยค่ะ เดี๋ยวแดดดี้จัดการต่อจากนี้เอง หนูไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพราะแดดดี้ว่าอนาวินยอมรับแดดดี้แล้วครึ่งนึง” เขาเอ่ยปลอบใจเมียเด็กเพื่อไม่ให้เธอเครียดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง หรือจะเรียกว่าเรื่องของเด็กเอาแต่ใจที่กลัวโดนแย่งความรักจากเอมมี่

“ค่ะ หนูเชื่อใจแดดดี้ค่ะ” เธอคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะสวมกอดแล้วใช้ใบหน้าซบแผงอกแกร่งของเขาอย่างออดอ้อนและต้องการกำลังใจ

หนึ่งเดือนต่อมา

และแล้ววันที่เธอต้องสอบแล้วปิดเทอมเพื่อที่จะกลับบ้านก็มาถึงซึ่งเธอก็ปวดหัวไม่น้อยกับข้อสอบ แม้ว่าจะตั้งใจอ่านหนังสือทุกคืนก็เถอะ

“เป็นไงบ้าง ปีนี้ขอสอบยากมาก” แอนนาเอ่ยแม้ว่าจะมีแฟนเป็นหมอเธอก็ทำข้อสอบได้ยากเหมือนเดิม

“ก็พอเข้าใจแต่ไม่ได้แน่ๆ หมายถึงไม่ได้คะแนนอ่ะ” เลล่าเอ่ยด้วยใบหน้าเซ็งๆ แม้ว่าจะอยู่คนละคณะก็ตาม

“หิวอ่ะ อยากกลับบ้านไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้วอ่ะ กลับไทยเมื่อไหร่จะสั่งก๋วยเตี๋ยวสักห้าชาม” เธอเอ่ยเพราะเธอหิวมากจริงๆ ยิ่งเห็นอาหารอร่อยๆ ในโซเซียลยิ่งอยากกินมากกว่าเดิมจนกลัวว่าน้ำหนักจะขึ้น

“พูดอย่างกับไม่เคยกินอย่างงั้นแหละ” แอนนาเอ่ยประชดอย่างไม่จริงจังนักเพราะพักนี้เพื่อนสาวเธอกินมากกว่าปกติจนเธอกลัวอ้วนแทน ปกติเอมมี่ไม่ทานข้าวเยอะมากขนาดนี้ ถ้าเธอไม่สนิทกับเพื่อนสาวเธอคงคิดว่าเอมมี่ตั้งครรภ์หรือไม่ก็เป็นผลข้างเคียงจากการฉีดยาคุมกำเนิดแน่ๆ เหมือนเธอที่เคยเป็นแบบนี้เพราะผลข้างเคียงจากยาทำให้ทานขาวอร่อยๆ แต่คงไม่ใช่แหละเพราะเอมมี่ไม่มีแฟนนี่หน่า

“ก็หิวไง มาเรียนต่างประเทศนี่นา ฉันคิดถึงอาหารไทยจะแย่” เธอบ่นเพราะมีแต่อาหารน่ากินทั้งนั้นโดยเฉพาะผัดกระเพราปลาหมึกที่หม่ามี๊ชอบทำให้ทานเป็นประจำเวลาที่เธอบ่นว่าหิว

“คิดถึงกับข้าวฝีมือหม่ามี๊”

************************

เหม็นคนมีความรัก