Chapter 6

HABANG NAG-IISCROLL siya sa kanyang epbi account ay bigla na lang nagdalim ang kaniyan mga mata dahil sa kanyang nakita. Ang diamanteng hikaw na ibinigay ni Henry kahapon kay Mia ay naka-post na doon at na kay Gwen na. Kung sabagay ay kay Gwen nga naman talaga iyon. Dali-dali na niyang pinatay ang kanyang cellphone para hindi na niya makita ang mga eksenang iyon nang bigla na namang tumunog ang kanyang cellphone kaya muli siyang napatingin dito.

Nang buksan niya iyon ay isang number iyon na walang pangalan. “Uuwi na ako sa bansa sa loob ng siyam na araw.” sabi nito at sa dulo nito ay may dalawang letra.

Kahit na hindi naka-save ang number na iyon ay alam na alam niya kung sino ang taon iyon. Kung tutuusin ay halos anim na taon na silang hindi nag-uusap ng taong iyon. Ilang sandali pa ay napabuntong-hininga siya at hindi na umimik pa bago tumayo mula sa kanyang kinauupuan.

HALOS MAG-aalas kwatro na ng hapon na nang makalabas si Henry sa silid kung saan ginanap ang kanilang meeting. Paano ba naman ay na-move ang meeting nila kaya inabot sila ng ganun katagal. Nawala na pa sa isip niya ang pagsundo kay Mia, kung hindi nga lang ipinaalala sa kaniya ni Liam ay hindi niya pa ito maaalala.

Dumiretso siya kaagad sa kotse na puno ng pagmamadali para makarating na kaagad sa paaralang pinapasukan ni Mia. habang umaandar ang sasakyan ay hindi niya maiwasang hindi mapahilot sa kanyang sentido ng wala sa oras. “Bilisan mo.” sabi niya sa driver dahil mag-aalas kwatro y media na ng mga oras na iyon.

Nang marinig naman ito ng driver ay kaagad naman itong sumagot sa kaniya. Ang balak niya ay susunduin niya lang ang bata at ihahatid na niya ito kay Estelle at pagkatapos ay didiretso na sa bahay ni Gwen. ngunit nagulat na lang siya na sa kalagitnaan ng kanilang byahe ay biglang tumunog ang kanyang cellphone at nang tingnan niya kung sino iyon ay si Gwen pala ang tumatawag.

Hindi na siya nagdalawang isip pa na sagutin ang kanyang  cellphone. Ang nanginginig na boses ni Gwen ang narinig niya mula sa kabilang linya. “Henry… si Libby ay bumubula ang bibig at ang sabi ng doktor ay maaaring hindi na siya mabubuhay pa…” sabi nito na at halatang umiiyak na.

Si Libby ay isang aso na pinalaki ni Gwen at siya ang nagregalo nito noon. Noong panahong nagkahiwalay sila ay inaalagaan pa rin ito ni Gwen sa kabila ng pagkakaroon nito ng depresyon. Paulit-ulit na sinasabi sa kaniya noon ni Gwen na ang asong iyon ay parang anak na nito at sobrang halaga nito rito.

Agad na napapikit ng mariin si Henry. “Huwag kang mag-alala, pupuntahan kita may dadaanan lang ako sandali…” sabi niya rito at sinubukang pagaanin ang pakiramda nito.

“Hindi… ngayon ka na pumunta dito…” napasinok ito at nagsimulang manginig ang boses halatang pinipigialn nito ang pag-iyak. “Natatakot ako. Natatakot ako na baka hindi na siya mabuhay pa…” narinig niya ang paghikbi nito.

Ang paghinga nito ay naging mabibigat. Rinig na rinig niya ang mga iyon mula sa kabilang linya at dahil doon ay muli siyang napapikit ng mariin. Akmang ibubuka niya na sana ang kanyang bibig nang marinig niya ang malakas na pagsigaw ni Gwen na puno ng pagtangis. Humagulgol ito ng malakas at dahil doon ay hindi niya napigilang hindi mag-alala dito. Sa huli ay nanaig ang pag-aalala niya kay Gwen kaysa sa batang susunduin niya sana.

Alam niya na siya lang ang nag-iisang lakas ni Gwen sa kahit anong bagay. “Sige, papunta na ako diyan.” sabi niya at tuluyan nang ibinaba ang tawag.

Nilingon niya ang driver at sinabihan na sa Vet sila pupunta kung saan ay sandaling natigilan ang driver ngunit sa huli ay tumango din naman ito.

Ilang sandali pa ay nagpadala siya ng isang mensahe kay Liam at ibinilin niya rito na kung pwede ay ito na lang ang sumundo kay Mia mamaya sa may school. Ibinulsa niya ang kanyang cellphone at pagkatapos ay bahagyang nagdilim ang kanyang mga mata nang mahagip ng kanyang mga mata ang chocolate cake na talagang inihanda pa ni Liam na nasa tabi niya. Pumikit siya ng mariin at iniiwas ang tingin dito.

~~~

PINANOOD NG pitong taong gulang na si Mia ang pagbagsak ng mahinang ambon mula sa kalangitan. Ang kanyang mga maliliit na labi ay halos manginig na sa lamig ngunit nanatili pa rin siyang nakatayo doon at halos lahat na ng mga kaklase niya at ibang mga bata ay isa isa nang sinusundo ng mga magulang ng mga ito. 

Ang isang kaklase niya na nalampasan siya ay tumigil pa at hindi na napigilan pa na tanungin siya. “Mia hindi ba at sabi mo ay susunduin ka ngayon ng Daddy mo?”

Ang isa pa namang kaklase niya ay naglakad palapit sa kanila. “Naniwala ka naman? Malamang gumagawa lang yan ng kwento.” sabi nito na puno ng panunuya ang mga mata.

Biglang sumikip ang dibdib ng bata at sumama ang loob ngunit wala siyang maisagot sa sinabi nito. Hindi niya alam kung dadating nga ba ang kanyang ama para sunduin siya. Ilang sandali pa ay mayabang na tiningnan siya ng kanyang kaklase at umalis na.

Ilang sandali pa ay biglang dumating ang kanilang teacher at tinapik ang kanyang ulo at kaya tiningala niya ito. Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Mia. “hindi ka ba pupuntahan ng Daddy mo para sunduin Mia?” tanong ng teacher sa kaniya.

Nag-alinlangan ng ilang segundo si Mia. gusto niyang sabihin na darating ang kanyang ama ngunit hindi niya magawang ibuka ang kanyang bibig dahil hindi niya sigurado kung darating nga ba ito o ano. Nawawalan na rin siya ng pag-asa. Pinilit niyang ngumiti sa harap ng guro. “Darating po ang Mommy ko para sunduin ako.” mahinang sabi niya rito.

“Okay sige. Alam na ba niya? Wait at magpapadala ako ng message sa kaniya okay?” 

Tumango si Mia rito at tahimik na yumuko habang napakagat-labi. 

…