เหตุผลที่ทำลงไป

“เสร็จแล้ว ปวดแผลหรือเปล่า” วันสุขออกปากถาม ใจลึกเกลียดเขาจนแทบไม่อยากมองหน้า แต่ด้วยความจิตใจดีทำให้เธอต้องฝืนช่วยเหลือคนที่ได้รับบาดเจ็บ

“อืม ปวดนิดหน่อย”

“ที่นี่ไม่รู้มียาแก้ปวดหรือเปล่า นายออกไปหากินเองแล้วกัน”

“มันมีอยู่ในตู้ตรงนั้น” เขาชี้นิ้วบอกเธอ

“บอกไว้ก่อนนะ ฉันยังเกลียดนายเหมือนเดิม แต่ที่ฉันทำแผลให้ก็เพราะฉันไม่ได้เป็นคนใจร้ายไส้ระกำแบบนาย” พูดกระแนะกระแหนแล้วเดินไปหยิบยา

“รู้”

“รีบกินแล้วก็รีบไปนอนซะ”

วันสุขยื่นยาแก้ปวด พร้อมแก้วน้ำเปล่า เขารับแล้วจัดการกินมันลงท้อง จากนั้นจึงเอนตัวนอนบนเตียง

“เดี๋ยว เดี๋ยว...ลุกขึ้นมาเลยนะ!” วันสุขดึงหมอนที่เขากำลังจะหนุนออกด้วยความเกรี้ยวกราด

“อะไรอีกล่ะ”

“กลับไปนอนห้องนายเส่”

“อย่ายุ่ง นอนไหนก็เรื่องของผม” พูดพร้อมกับแย่งหมอนคืน ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตา

“แหวะ! ผม แสลงหูชะมัด” คำพูดโอนอ่อนทำให้วันสุขรู้สึกสะอิดสะเอียน

“พอพูดดีด้วยก็เรื่องเยอะ”

“ฉันไม่ชิน มันดูไม่ปกติ”

“หุบปากน่ารำคาญ วันนี้เหนื่อยจริง ๆ ไม่อยากทะเลาะด้วย” กวินรีบตัดบทพูดทั้งที่ยังนอนหลับตา วันนี้ของเขาไม่พร้อมที่จะปะทะหรือต่อฝีปากกับเธอ

วันสุขคว่ำปากใส่คนที่นอนหลับบนเตียง ในเมื่อไล่ยังไงเขาก็ไม่ไป เธอเลยต้องจำใจอยู่ห้องเดียวกัน เธอนั่งลงข้างเตียง มองคนที่นอนนิ่งอย่างพินิจ เขาในตอนนี้เหมือนคนทั่วไป ดูไม่มีพิษภัยอะไร แต่ทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนั้น

“ดูหล่อเหมือนกันนะ” เธอพูดตามสิ่งที่คิด “บ้าน่า มาชมคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ยังไงยัยวันสุข” สลัดหัวตั้งสติ ต่อว่าตัวเองที่พลั้งเผลอลืมตัว

“ใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น”

“!!”

เสียงคนนอนบนเตียงดังแทรก ทำให้วันสุขตกใจและรู้สึกเสียหน้า เธอคิดว่าเขาหลับสนิทไปแล้วเสียอีก รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็ว

“ไอ้บ้า! นึกว่าหลับแล้วซะอีก...หัดระวังปากบ้างนะยัยวันสุข” ยกมือเกาหัวจนฟูฟ่อง ชี้หน้าด่าตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

เธอจัดการทำธุระส่วนตัวจนแล้วเสร็จ ห้องสี่เหลี่ยมสุดแสนจะน่าเบื่อ วันสุขไม่รู้จะทำอะไรแก้เซ็ง หนังสือก็อ่านจนแทบหมดแล้ว กะจะออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่ประตูที่ถูกทำขึ้นพิเศษเธอก็ไม่สามารถเปิดออกไปเองได้ จำต้องอยู่อย่างนั้นด้วยความเบื่อเซ็ง จนท้ายที่สุดเธอก็เผลอหลับบนเตียงเดียวกับเขา

การหลับใหลทำให้คนทั้งสองต่างนอนใกล้ชิดกันโดยไม่รู้ตัว วันสุขใช้แขนแกร่งของกวินหนุนแทนหมอน เธอนอนหลับสนิทภายใต้อ้อมแขนของเขา

กวินรู้สึกแขนชาและหนักอึ้งจนขยับไม่ได้ นั่นจึงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นหลังจากที่หลับสนิทไปเกือบสามชั่วโมง ใบหน้าเนียนละเอียดชิดใกล้ ริมฝีปากกระจับได้รูปของเธอดูน่าหลงใหล ชวนให้เขาอดมองไม่ได้

“อื้อ” เสียงครวญดั่งรำคาญ เมื่อกวินปัดปอยผมที่ปิดหน้าของเธอออก พลิกตัวนอนหันหลังให้เขา

กวินค่อย ๆ ยกแขนอย่างเชื่องช้า เพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่น เหยียดแขนยืดเส้นยืดสายให้ผ่อนคลาย จากนั้นจึงนอนตะแคงมือค้ำหัวมองหญิงสาวที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องราว

“ต้องทำยังไงคุณถึงจะเลิกเกลียดผม” เขาถามถึงแม้ตอนนี้เธอคงจะไม่ได้ยิน

“ปล่อยฉันไปสิ” เสียงตอบรับทำให้กวินตกใจเล็กน้อย คิดว่าเธอหลับสนิทดี

“ไม่ได้!” กวินรีบดีดตัวออกจากเตียงนอนอย่างคนลืมเจ็บ

เสียงดุตอบกลับทำให้เธอผิดหวัง วันสุขหยัดตัวลุกนั่งหลังพิงหัวเตียง มองชายหนุ่มตรงหน้า สมองคิดหาทางตลอดเวลา เธอต้องหาวิธีออกไปพบแม่ให้ได้ ไม่รู้ตอนนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง เธออยากรู้สถานการณ์ที่แน่ชัดของครอบครัว เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเพราะอะไร เธอต้องการหาคำตอบ

“แต่ฉันคิดถึงแม่ ฉันขอเจอท่านหน่อยได้ไหม?” วันสุขตีหน้าเศร้าบีบน้ำตา ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน มุขมารยาผู้หญิงอ่อนไหวคิดขึ้นทันด่วน เธอภาวนาขอให้เขาใจอ่อนกับน้ำตาที่มันกำลังเอ่อคลอในดวงตาตอนนี้

“อย่ามาบีบน้ำตาทำให้ฉันสงสาร แบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว อย่าเสียแรงเปล่าเลย มันไม่ได้ผล”

วันสุขเม้มปากแน่น หมดหวังแล้วที่จะได้ในสิ่งใจปรารถนา สีหน้า แววตา ของกวินในตอนนี้เธอไม่สามารถอ่านออกได้เลย เสียงเข้มที่เอ่ยออกมาทำให้เธอหน้าเหี่ยวลง

“หรืออย่างน้อย ๆ คุณก็ให้ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง ฉันเป็นผู้หญิงมีของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นต้องซื้อเหมือนกัน” เธอพยายามพูดดีกับเขา ในใจก็ลุ้นหวังให้เขายอมอ่อนข้อให้

“เรื่องเดินเล่น...ขอพิจารณาอีกที” กวินหรี่ตาลงแล้วถอนลมหายใจออกมา ท่าทางของเขาทำให้วันสุขรู้สึกใจคอไม่ดี และคำตอบที่ได้ยินก็ทำให้เธอห่อเหี่ยวอีกครั้ง มันช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคาดหวังให้เขายอมปรน

“อยู่แต่ให้ห้องอึดอัดจะตาย ฉันแค่อยากสูดอากาศข้างนอกบ้าง” เธอก้มหน้าพูด แต่แอบปรายสายตามองสังเกตเขา

“ระเบียงห้องกว้างขวาง คุณเดินออกไปสูดอากาศก็ได้แล้ว...ส่วนเรื่องของที่คุณอยากได้แค่บอกมา ถ้ามันเยอะก็จดใส่กระดาษ เดี๋ยวให้ทางร้านเอามาเลือกที่นี่ โอเคไหม?” วันสุขเงยหน้ามองด้วยอาการอึ้ง แม้จะผิดหวังกับสิ่งที่วาดเอาไว้ เธอไม่คิดว่าคนที่ใจร้ายกับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะพูดได้นุ่มนวลน่าฟังขนาดนี้ แม้ท่าทีของเขาจะดูเย็นชาก็ตาม

“ได้! เอาแบบนั้นก็ได้ฉันจะถลุงเงินคุณให้สาแก่ใจไปเลย” วันสุขค่อนขอดกระแนะกระแหน เมื่อใช้ลูกไม้อ่อนแอแล้วไม่ได้ผล

“ตามสบายเลย ทรัพย์สินเงินทองและสมบัติ ผมมีมากเกินกว่าคุณจะถลุงใช้หมดก่อนตาย อยากได้อะไรก็เชิญ” เขาพูดออกมาโดยไม่แยแส

“กวินฉันเหงา...คุณไม่มีน้องสาวหรือพี่สาวบ้างเหรอ อย่างน้อยก็ให้ฉันได้มีเพื่อนคุย” อ่อนแอก็ไม่สมหวัง แข็งกร้าวก็ไม่ได้ผล ลูกไม้ใหม่ผุดเข้ามาในหัว เธอต้องการหาแนวร่วมที่เข้าใจเธอ และกล้าพอที่จะต่อกรกับกวิน ว่ากันว่าพี่น้องมักกล้ามีปากเสียงกัน เธอต้องลองดู

“เคยมี”

“เคยมี? คืออะไรแล้วตอนนี้ล่ะ” เธอย้อนถามด้วยความไม่เข้าใจ

“พวกเขาตายกันหมดแล้ว” คำตอบของกวินทำเอาเธอถึงกับพูดไม่ออก “พอ ๆ คุณเลิกหาข้ออ้างได้แล้ว ถ้าผมบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้ สิทธิ์ทุกอย่างมันไม่ใช่คุณจะตัดสินใจ” เขายกมือห้ามแล้วพูดอย่างเด็ดขาด

“ขังฉันไว้แบบนี้เพื่ออะไรกันแน่กวิน ฉันไม่ใช่สมบัติหรือสิ่งของที่ต้องเก็บในห้องสี่เหลี่ยมมิดชิดแบบนี้ ฉันเป็นคนมีความรู้สึก” วันสุขเอ่ยถามเสียงดุ ทั้งที่เธอพยายามพูดดีแต่เขาก็ยังไม่ยอม ทำให้เธอฉุนเฉียว

“ผมมีเหตุผลที่ทำลงไป” เขาตอบสั้น ๆ ด้วยท่าทางนิ่งขรึม

“เหตุผลบ้าอะไร” เธอย้อนถามด้วยท่าทางขึงขัง

“เมื่อกี้ยังอ่อนแอจะร้องไห้อยู่เลย คุณนี่เหมาะกับการเป็นนักแสดงจริง ๆ คงคว้ารางวัลได้ไม่น้อย” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที วันสุขได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างคนทำใจ พูดดีด้วยก็ไม่ได้ผล ไม่รู้ต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากการที่ต้องหมุนรอบตัวเขา

หลังจากที่กวินเดินออกมาจากห้อง ความพลั้งเผลอลืมเจ็บในร่างกายทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงบาดแผล เขาเดินมายังห้องทำงานพร้อมหวนคิดคำพูดของวันสุข

“หรือบางทีผมควรให้อิสระคุณบ้างเป็นครั้งคราว”

กวินนั่งฟุบหน้าลงโต๊ะทำงาน ภาพสองแก้มเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวที่เขาทำทีเมินไม่สนใจ เวียนวนเข้ามาในหัว แท้จริงแล้วกับมีผลต่อจังหวะการเต้นหัวใจของเขาไม่น้อย