Xiana’s POV
“A-ano ba Gunter,” nauutal na sabi ko sa kanya, hindi parin ako maka move on sa ginawa niyang paghalik sa akin kanina sa ilalim ng treehouse. Ngayon naman ay hinihila niya ako pabalik sa loob ng bahay namin.
“Bitiwan mo ako! Ang desisyon ko ay final na, ayaw kong magpakasal sa 'yo,” sabi ko sa kanya. Napahinto naman siya at lumingon sa akin, bakas sa mukha niya na malapit na siyang mairita. Malakas kong hinila ang kamay ko, at sa wakas, nakawala rin ako sa kanya.
“You responded to my kiss, Xiana, and that’s final. Wala ka nang magagawa kundi sumunod sa gusto ng mga magulang mo,” sabi ni Gunter sa akin habang patuloy niyang hinihila ang kamay ko. Gusto kong kumawala, pero malas ko dahil napakahigpit ng pagkakahawak niya sa akin.
“Why don’t you marry Analize, Gunter? Hindi ba siya ang kasintahan mo! Huwag mo akong idamay sa gulong ito. Ayaw ko pang magpakasal at matali sa 'yo,” sabi ko sa kanya, dahilan upang mapatigil siya.
“Yeah, she is… pero matagal na kaming hiwalay,” malumanay niyang sabi sa akin habang nakatingin sa mga mata ko. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya ngayon. Siguro ako ang dahilan kung bakit sila naghiwalay ni Analize.
Ipinagpatuloy na lang niya ang paglalakad. Hindi na ako umangal dahil alam kong, ayaw ko man o hindi, mangyayari pa rin ang kasalang iyon.
‘Gusto kita, Gunter, kaya masaya ako na ikakasal tayo. Sana ikaw rin, kahit kaunting saya, mayroon,’ sabi ko sa aking isipan habang tinatahak namin ang daan patungo sa hapag, kung saan naroon sina Kuya at ang aking mga magulang.
“Anak, Xiana, I’m sorry. Hindi ko nasabi sa'yo nang mas maaga. Matagal na ang kasunduang ito na ginawa namin ni Jostavo Jones, ang ama ni Gunter. I’m sorry, princess,” malungkot na sabi sa akin ni Dad. Lumapit na lang ako sa kanya at niyakap siya.
“It’s okay, Dad. Nag-usap na rin kami ni Gunter tungkol doon, at pumapayag na po ako,” sabi ko sa kanya at ngumiti. Hindi naman halata sa ngiti ko na sobrang saya ko. Napatingin na lang ako kay Gunter, na kasalukuyang kausap si Kuya.
“Alagaan mo yang kapatid ko, Jones, kung hindi, alam mo na ang mangyayari,” sabi ni Kuya kay Gunter. Alam ko naman na kahit nag-aaway kami ni Kuya minsan, may care pa rin siya.
“Xiana, congrats sa nalalapit na kasal mo,” malambing na sabi ni Ate Leonora sa akin at niyakap ako. Sila lang ni Kuya ang nandoon ngayon, wala ang kambal at ang nag-iisa nilang prinsesa.
“Thank you, Ate. Bakit hindi ninyo sinama ang mga pamangkin ko?” sabi ko sa kanya at may pa-simangot pa. Napatawa naman siya sa sinabi ko. Siyempre, close ako sa mga pamangkin ko kaya gusto ko silang andito.
“Nagpa-iwan kasi, gusto daw bantayan ang baby girl nila, hahaha. Alam mo naman yung dalawa na ‘yon, hindi maiwan-iwan ang kapatid na babae,” sabi ni Ate Leonora sa akin. Habang nag-uusap kami, nararamdaman ko na may nakatingin sa akin, kaya nilingon ko iyon.
Nakita ko si Gunter na nakatingin sa akin, kaya napaiwas ako agad dahil sa mga titig niya na iyon, natutunaw ako. May nakakalokong ngiti si Ate nang mapansin niya na namumula ang pisngi ko. “Alam mo, ganyan ako sa kuya mo noon,” sabi pa niya sa akin.
“Nako, Ate, mainit lang talaga,” pagsisinungaling ko pa sa kanya. Tumawa naman siya, alam niya siguro na nagsisinungaling ako. “Hay nako, Xiana, tatagal, mawawala rin ‘yan, at magiging totoo ka sa nararamdaman mo sa kanya,” sabi niya pa sa akin bago siya umalis dahil may tumatawag sa kanya.
Natapos na ang kwentuhan at dinner, nandito ako ngayon sa labas, nakaupo lang sa bench sa harap ng bahay. Dito rin pala natulog si Gunter sa bahay, sanay na ako. Parang anak na rin nila si Gunter, kaya ganon.
Habang nakatingin ako sa mga ulap, may umupo sa gilid ko. Paglingon ko, si Mom pala. "Hey, princess, bakit hindi ka pa natutulog?" malambing niyang sabi sa akin. Lumapit naman ako sa kanya at yumakap.
"Nothing, Mom. Hindi lang ako makatulog. Alam mo naman ako, pag marami akong iniisip, hindi makatulog," sabi ko sa kanya, habang hinahaplos niya lang ang buhok ko. "Are you okay, anak? Hindi ka ba napipilitan sa kasal ninyo ni Gunter?" aniya sa akin.
"Mom, naguguluhan ako ngayon. May part sa akin na nagustuhan ko, pero may part din na hindi. Siguro dahil matagal ko na siyang gusto, kaya I'm happy," sabi ko sa kanya. Napangiti naman siya sa sinabi ko.
"Alam ko na yan, anak, matagal na. The way you look at him, yun yung look na binibigay ko sa dad mo noon hanggang ngayon. Ang baby ko, dalaga na," sabi niya habang kinikiliti ako sa tagiliran. Wala akong magawa kundi tumawa ng tumawa dahil sa ginagawa niya.
Hindi nagtagal ang pag-uusap namin ni Mom at umakyat na siya sa taas dahil inaatake naraw siya, kaya naiwan nanaman akong mag-isa sa labas. "Kaya mo 'to, Xiana. Paano, pat'long isa kang Secret Agent slash Assassin, hindi ba?" sabi ko na lang.
May bulalakaw na dumaan kaya pumikit ako para humiling. Hindi ko man lang napansin na may tumabi na pala sa akin habang umuupo. Nagulat na lang ako dahil pagmulat ng mata ko, nasa harap ko na si Gunter. Sobrang lapit na ng mukha niya sa akin.
Napa-angat ako ng tingin at nagulat sa sobrang lapit ni Gunter. Ang mga mata niya, malalim, parang may gustong sabihin pero hindi na lang niya sinasabi. "Gunter," nahihirapan kong nasabi, "B-bakit mo ako nilapitan?"
Tinutok niya ang mga mata sa akin, hindi bumibitaw. "Xiana," sabi niya, malalim ang boses, "huwag mong gawing mahirap ang lahat. Alam ko ang nararamdaman mo."
Napakunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, ngunit sa kabila ng kalituhan, may nararamdaman akong hindi ko maintindihan.
Magsasalita na sana si Gunter nang may biglang nagpapotok ng baril. Pagtingin ko, isang sniper iyon na nasa katapat na bahay lang. “G-Gunter, ano ba? Bitawan mo nga ako, kaya ko ang sarili ko,” sabi ko sa kanya.
Nagising si Dad at Mom dahil sa putok na iyon. Sunod-sunod na ang putok sa labas, kaya kinuha ko na ang cellphone ko at tinawagan si Milisa Suan para mag-request ng backup. Samantalang si Dad naman ay sinisiguradong ligtas si Mom.
Tinawagan ko naman si Kuya, at ilang ring lang ay sumagot agad ito. "Kuya, may mga kalaban na umaatake dito sa bahay. Nagre-request ng backup ASAP," sabi ko. Umakyat naman ako sa taas para kunin ang Fedorov Avtomat kong baril.
Nagulat pa nga si Gunter nang makita akong hawak ang baril, siguro nakakalimutan niya na anak ako ng Mafia Big Boss. Nagpalitan kami ng putok sa kalaban, at hindi nagtagal, dumating na rin ang backup namin.
Xiana’s POVAng gabi ay nakabalot ng tahimik na lamig ng isla, ang hangin ay humuhulog mula sa mga bundok at naglalaro sa aking buhok. Nasa maliit na veranda kami, ang malamlam na ilaw ng mga kandila ay nagbigay liwanag sa mga mukha namin. May mga baso ng alak sa mesa, at alam kong mas marami na akong nainom kaysa sa dapat. Ngunit sa gabing ito, hindi ko na kayang pigilin ang lahat ng nararamdaman ko.Si Gunter ay tahimik lang sa tabi ko, hindi kasing lasing gaya ko, ngunit sapat na ang alak para maramdaman ko ang pagkakaroon ng mas malapit na koneksyon. Ang mga mata niyang tumingin sa akin ay may iba't ibang kulay—ang pagkakasabi ng mga salitang hindi nasabi, ang lihim na hinahanap ko sa kanyang mga mata.Bumuntong-hininga ako, ang mga alon ng alak ay nagdudulot ng init sa aking katawan, ngunit mas nangingibabaw ang init na nagmumula sa puso ko. Hindi ko alam kung paano ko natagpuan ang aking sarili sa sitwasyong ito. Hindi ko alam kung bakit ako nagpasya na umupo dito, mag-isa, kasa
Xiana’s POVHindi ko alam kung gaano katagal kaming nandito sa isla. Ang araw ay parang hindi gumagalaw—parang pati oras ay natigil. Isang maliit na kubo lang ang aming matutuluyan, ang hangin ay mainit at maalinsangan, at ang bawat patak ng ulan ay nagiging simbolo ng bigat ng aming mga salita, ng aming mga pagkatao na pilit pinipilit magkaayos.Dahil sa mga araw ng tahimik na galit at pagnanasa na magtakbuhan, hindi ko maiwasang magtaka—anong nangyari sa amin? Paano kami napunta rito, sa isang isla kung saan wala kaming ibang kasama kundi ang isa't isa? Nandiyan siya—si Gunter, na masakit mang tanggapin, ay hindi ko kayang takasan. Laging nandiyan, kahit ayaw ko.Pinipilit kong itikom ang aking puso, ngunit ang bawat galaw niya, ang bawat pagtingin niya sa akin, ay para bang isang lansang itinutusok sa aking dibdib. Nais ko siyang itulak palayo, ngunit ang puso ko, sadyang mahina, ay may isang bahagi na natutukso. Parang nangyari lang, ang mga galit ko sa kanya, mga pagluha ko, ay n
Xiana’s POVHindi ko alam kung alin ang mas nakakainis—ang katotohanang nandito na si Gunter, o ang katotohanang parte pa rin siya ng puso ko kahit anong pilit kong itanggi.Pinagmamasdan ko silang mag-ama sa sala, si Samara masayang nagku-kwento ng kung anu-anong bagay habang si Gunter ay nakikinig na parang iyon na ang pinakamahalagang bagay sa mundo. Dapat ay masaya ako. Dapat ay magaan ang pakiramdam ko. Pero hindi.May pader pa rin sa pagitan naming dalawa. Isang pader na gawa sa sakit, pagtataksil, at mga gabing umiiyak ako habang iniisip kung paano siya nagawang saktan ako nang gano’n.Hindi ko ‘to kayang palampasin. Hindi ko ‘to kayang itikom na lang.“Samara, baby, can you go upstairs muna? Mommy and Daddy need to talk.”“Okay,” sagot niya, bitbit ang kanyang stuffed toy. Bago siya umakyat, lumingon siya. “Don’t fight, ha?”Napakagat ako sa labi. "We’ll try."Nang tuluyan nang umakyat si Samara, humarap ako kay Gunter. Hindi ko na kayang pigilan.“Bakit ka pa bumalik?” tanong
Gunter’s POV Tatlong taon. Tatlong taon ng pananahimik, ng pag-iwas, ng pagtanggap na baka hindi na kami muling magkikita ni Xiana. Pero kahit anong gawin kong paglimot, kahit ilang ulit ko pang piliting itapon ang nakaraan, siya at ang alaala namin ay laging bumabalik sa akin—lalo na sa gabi, sa katahimikan, kung kailan ako pinaka-vulnerable. Kaya ko siya hinanap. Hindi dahil gusto kong guluhin ang buhay niya, kundi dahil kailangan kong malaman… kung okay siya. Kung masaya siya. At kung may kahit kaunting puwang pa ako sa mundong ginagalawan niya. At ngayon, nandito ako sa harap ng isang maliit ngunit maaliwalas na bahay. Tumigil ang sasakyan ko sa tapat, at pakiramdam ko’y mas mabilis pa sa dati ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano niya ako tatanggapin. O kung tatanggapin pa ba niya. Bumukas ang pinto. At doon ko siya nakita—si Xiana. Hindi na siya katulad ng dati. Mas matatag ang mga mata, mas buo ang kanyang presensya. Pero ang ngiti niya… iyon pa rin. Pamilyar, at ka
Xiana’s POVTatlong taon. Isang buong ikot ng buhay na puno ng mga pagbabago, mga hakbang na dahan-dahan ngunit sigurado, mga pagkakataon ng takot at pag-aalinlangan, pero higit sa lahat—mga hakbang patungo sa paghilom.Nasa isang bagong bahay kami ni Samara ngayon. Isang maliit na lugar na puno ng kaligayahan at pagkakaisa. Wala nang malalaking pangarap na magkasama kami ni Gunter, pero natutunan kong buuin ang mga pangarap para sa amin ni Samara, at ito ang nagbigay sa akin ng lakas.Samara was already three years old now, a bundle of energy, always full of questions and curiosity. Her laughter was a melody that filled the air, and I often found myself mesmerized by how much she had grown, how much she had taught me. She was my heart, my soul, and everything I never knew I needed to become whole again."Mommy, look! Look at me!" she giggled, as she ran in circles, her tiny feet barely touching the ground.I smiled, my heart swelling with love. "You’re so fast, Samara!" I called out,
Xiana's POVGinugol ko ang natitirang araw na iyon sa kalituhan ng emosyon, pero alam ko na isang bagay lang ang sigurado—hindi na ako babalik sa kanya. Ang sakit ay masyado nang malalim, at ang pagtataksil ay hindi ko kayang balewalain. Kailangan kong mag-focus sa sarili ko, sa aking hinaharap, at sa maliit na buhay na umaasa sa akin.Naupo ako sa aking apartment, nakatingin sa pregnancy test na parang ito ang magbibigay sa akin ng kaliwanagan. Pero sa halip, ito na lang ang nagpaalala sa akin ng desisyong kailangan kong gawin. Isa na akong ina. Kailangan kong isipin ang aking anak, at hindi ko iyon magagawa kung patuloy akong nakatali sa isang taong kayang saktan ako ng ganito kalalim.Ang katahimikan ng aking apartment ay umaabot sa aking mga tainga. Pakiramdam ko'y mag-isa na lang ako. Pero sa kaloob-looban ko, alam ko na ito ang tamang desisyon. Ito lang ang tanging desisyon.Tiningnan ko muli ang aking cellphone, nagdadalawang-isip kung may tatawagan ba ako. Pero ang tanging tao
Xiana’s POVLimang linggo na ang lumipas mula nung sinabi ni Gunter na mahal niya ako. Ang mga araw na iyon ay puno ng kalituhan at halong emosyon, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, nakahanap kami ng paraan na magkausap at magkaayos. Ang nararamdaman ko para sa kanya ay hindi nagbago. Mas lalong lumalim pa nga. At kahit na may mga pagdududa pa rin akong naiwan, alam ko na hindi ko na kayang magpatuloy nang walang kasiguruhan.Pero ngayong araw, may bagong bagay akong natutunan. Isang bagay na magpapabago sa lahat.Nasa loob ako ng banyo, nagbabalak na magtulungan na naman sa mga papeles ng aking kaso, nang bigla kong napansin na may kakaibang pakiramdam sa aking tiyan. I felt it. Isang pakiramdam na matagal ko nang hinihintay. I paused, standing in front of the mirror as I looked at myself.Something’s different.Habang nakatitig ako sa aking repleksyon, natutok ko ang pansin sa mga maliliit na pagbabago sa aking katawan. Ang mga sintomas na matagal ko nang iniiwasan—nausea, pagod, a
Xiana’s POVMasakit ang katawan ko pagmulat ng mata ko. Sobrang sakit, pero mas masakit yung pakiramdam sa dibdib ko. I’m not sure if it’s from last night’s intensity… or from the way he left again, na parang walang nangyari.Umupo ako sa kama at saka lang napagtanto na wala na siya. Wala na naman si Gunter sa tabi ko. Katulad kagabi, iniwan niya akong mag-isa.Napakagat ako sa labi habang hawak ang kumot sa dibdib ko. Kahit wala akong suot, mas giniginaw ako sa pakiramdam ng pagiging walang halaga.Last night... He touched me like he needed me. He kissed me like he owned me. But he walked away… like I meant nothing.Tumayo ako at pinulot ang mga damit ko mula sa sahig. Naglakad ako papunta sa banyo at humarap sa salamin. Namumula ang balat ko, may mga marka ng kanyang labi at kamay… mga paalala ng gabi na hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba o hindi.Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ako sigurado, pero kinabahan ako bigla. What if…?Napapikit ako at pilit tinaboy ang mga iniisip.
Xiana’s POVI’m in my office now, reading some of my cases na ite-trial next month. It’s been 3 weeks since the encounter we had with Lazaro. At sa ginawa rin ng Panginoon, bigla na lang naging cold sa akin si Gunter.I don’t know why he’s like that to me now. Ang gulo niya—ang sweet niya pa lang last week, tapos ngayon ganyan. May kumatok naman sa pinto ko kaya pinapasok ko na lang ito.“Girl, let’s go to Crip’s Bar. Help me… I have something to say to you,” sabi ni Milisa sa akin habang naiiyak. Ano kaya ang nangyari sa isang ito? Hindi ko na rin siya nakausap simula nung away laban kay Lazaro.“Sure. Sasakay ka ba sa akin or are you going to bring your baby?” tanong ko pa sa kanya habang nililigpit ko ang mga gamit ko para makalabas na.“I’ll come with you. Huhuhu, coding ako ngayon. Malas. Ang malas ng buhay ko ngayon,” sabi niya pa habang hawak ang ulo niya. Bigla namang may pumasok sa office ko kaya napatingin ako agad.“O, Marten. What are you doing here?” tanong ko pa sa kanya.