Xiana’s POV
"Agent Xia, the target is on the left side of the building," sabi sa ‘kin ni Agent Mili. Siya ang nagsisilbing mata ko sa lahat—she’s the best hacker I’ve ever known.
“Roger that,” sabi ko na lang sa kanya habang nasa taas ako ng katapat na building, kung saan kitang-kita ko ang lokasyon ng target namin ngayon.
He's a famous mafia boss na gahaman at sakim, unlike our mafia, na alam ng government ang galawan namin.
Hindi pa umabot ng isang oras, na-headshot ko na siya. Dali-dali akong umalis sa pwesto ko dahil alam kong hinahanap na nila ako ngayon.
“Mission accomplished,” sabi ko habang naka-smirk na naglalakad palabas ng building, na parang walang nangyari.
Napahinto ako nang makita ko ang lalaking gumugulo sa buong pagkatao ko. I’m staring at Dark Gunter Jones kasama ang isang babae. Kung hindi ako nagkakamali, she’s Analize Del Mundo, his new toy.
Hindi ninyo naitatanong, mayroon akong malaking crush kay Gunter. Sino ba naman ang hindi magkakagusto, lalo na’t kaibigan siya ng kapatid ko? Palagi rin naman siyang nasa bahay namin noon pa, at minsan pa nga ay doon siya natutulog. Siguro dahil wala rin siyang kasama sa bahay nila.
Lumapit ako sa kanila, at sa wakas ay nakita niya rin ako. “Mr. Jones, it’s nice to see you here,” nakangiti kong bati sa kanya. Naka-poker face naman siyang nakatingin sa akin at tumango.
“Babe, who is she?” tanong ni Analize sa kanya. Ngumiti naman si Gunter sa babae. Seryoso ba siya? Hindi niya ba ako nakita?
“She’s just a nobody, babe,” sabi ni Gunter sa kasama niya. Nasaktan ako sa sinabi niyang iyon, kahit hindi halata sa mukha ko.
“So, it’s nice seeing you again, Mr. Jones. I’ll go ahead,” sabi ko, still trying to be polite and thoughtful, kahit ang totoo ay gusto ko na silang ibitay patiwarik dahil sa landian nila.
Napahawak na lang ako sa dibdib ko at sabay sabi sa isip ko, ‘Kaya mo ‘yan, Xiana. She’s just his new toy, gaya ng ibang babae.’
“Agent Xia, are you still there?” tanong ng tao sa earpiece ko. I totally forgot that I’m on a mission. “Yes, I’m heading to the car already. See you at the headquarters,” sabi ko bago ko pinatay ang earpiece.
Habang nasa sasakyan ako, biglang nag-ring ang cellphone ko kaya agad ko itong sinagot. Buti na lang at naka-connect ito sa sound system ng sasakyan.
“Hello, Mom, napatawag po kayo?” sabi ko habang nakatingin pa rin sa kalsada.
“Baby girl, uuwi ka ba dito mamaya? Miss na kita. Anyway, punta ka later, your kuya will be here with Leonora,” sabi niya sa akin. I just answered, “Yes.”
Nag-usap lang kami saglit, then I said goodbye sa tawag. Tinawagan ko naman si Milisa Maourin Cruz.
“Hello, Mels, paki-sabi naman sa bebe loves mo na I can’t go there later. My mom just called; family dinner raw kami. I’ll go there first thing in the morning,” sabi ko sa kanya.
“Yeah, sure,” she said and ended the call.
Habang nasa labas na ako ng bahay nila Mom, may napansin akong itim na sasakyan. Kung hindi ako nagkakamali, ito ang bagong Toyota Camry.
“Kanino kaya ‘yan na sasakyan?” sabi ko na lang. I just let out a deep breath saka pumasok.
“THE PRINCESS IS HOME!!!” sigaw ko habang naglalakad papunta sa sala.
“HEL-L-ow e-veryone,” nagulat kong sabi. I did not expect to see Gunter here. He’s smiling at me, looking so calm and friendly in front of everyone.
“My princess is home, I missed you,” sabi ni Mommy. Hindi ko na siya gaanong napansin dahil ang buong atensyon ko ay nakay Gunter.
“Have you met Mr. Jones, honey? Kanina ka pa kasi nakatitig sa kanya,” mapang-asar na sabi ni Mom.
“Yeah,” sabi ko na lang. Hindi nagtagal, dumating na rin sila Kuya at Ate Leonora kasama ang mga cute kong pamangkin.
Habang nagdi-dinner kami, bigla na lang nagsalita si Dad. “Dark, iho, as you know, your father and I made a deal before,” sabi niya. Nagtataka naman ako tungkol sa deal na iyon.
“I already know about it, Tito, and I already said yes bago mamatay sila Mom and Dad,” sabi nito, habang ang itsura ay nagagalit sa pagbanggit niya sa mga magulang niya.
“What’s this all about, Dad?” naguguluhang tanong ko kay Daddy. Parang kinakabahan ako sa susunod niyang sasabihin, kaya napahawak na lang ako sa dibdib ko.
“Xiana, you’re going to marry Mr. Jones,” sabi ni Dad, na hindi man lang nag-alinlangan sa pagsabi na magpapakasal kami.
“WHAT?!” napasigaw na lang ako sabay tayo. Napatingin naman ako kay Gunter, na kalmado lang na nakaupo at umiinom ng juice.
“Seriously, Dad? Hindi niyo man lang tinanong kung gusto ko ba!” naiinis kong sabi sa kanya. “You, say something, Gunter,” sabi ko sa kanya. Napatigil naman siya sa pag-inom ng juice at napatingin sa akin.
“I already said yes, Ms. Asher, and please call me Dark,” sabi niya sa akin. Nilakihan ko lang siya ng tingin bago tumingin kay Dad.
“I won’t, Dad! Okay na sa iba, huwag lang siya,” sabi ko sabay tayo at umalis. Nasa labas ako ngayon, nakaupo sa ilalim ng treehouse.
Bigla naman may nagsalita sa likod ko. “Why, Xiana?” tanong ng tao sa likuran ko. Pagtingin ko, bigla na lang akong nahulog sa inuupuan ko dahil kay Gunter.
“Bakit ayaw mong magpakasal sa akin?” tanong niya ulit. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya kung bakit.
“What’s the big deal, Mr. Jones? Di ba iyon rin naman ang gusto mo,” kalmado kong sagot sa kanya, kahit na ang totoo ay kinakabahan na ako at sobrang lakas ng tibok ng puso ko.
“I thought you liked me? Aren’t you happy na mapapasa ’yo na ako?” sarkastikong sabi niya sa akin habang diretsong nakatingin sa mga mata ko.
“Oo, gusto kita, pero hindi ako tanga para pumayag sa gusto ng magulang ko. I love them, pero ayaw kong magpakatanga sa playboy na katulad mo,” sabi ko na lang sa kanya, saka ako tumalikod at naglakad pabalik sa bahay.
Aalis na sana ako nang hawakan niya ako, kaya napadusdos ako sa dibdib niya na sobrang tigas. “A-ano ba, Gunter? B-bitawan mo nga ako,” nauutal na sabi ko sa kanya. Napatingin naman siya sa mga mata ko.
Hindi ko alam kung tumigil ba ang oras habang nakatingin ako sa kanya o sadyang mabilis lang ang mga galaw niya kaya hindi ko namalayan na hinalikan na pala niya ako.
Napapikit na lang ako sa nararamdaman ko ngayon, sobrang lambot ng labi niya. Hindi ko namalayan na napatugon na rin ako sa mga halik niya. “It's a yes then. You kissed back, Xiana. I won't accept a no,” sabi niya at umalis.
Xiana’s POVAng gabi ay nakabalot ng tahimik na lamig ng isla, ang hangin ay humuhulog mula sa mga bundok at naglalaro sa aking buhok. Nasa maliit na veranda kami, ang malamlam na ilaw ng mga kandila ay nagbigay liwanag sa mga mukha namin. May mga baso ng alak sa mesa, at alam kong mas marami na akong nainom kaysa sa dapat. Ngunit sa gabing ito, hindi ko na kayang pigilin ang lahat ng nararamdaman ko.Si Gunter ay tahimik lang sa tabi ko, hindi kasing lasing gaya ko, ngunit sapat na ang alak para maramdaman ko ang pagkakaroon ng mas malapit na koneksyon. Ang mga mata niyang tumingin sa akin ay may iba't ibang kulay—ang pagkakasabi ng mga salitang hindi nasabi, ang lihim na hinahanap ko sa kanyang mga mata.Bumuntong-hininga ako, ang mga alon ng alak ay nagdudulot ng init sa aking katawan, ngunit mas nangingibabaw ang init na nagmumula sa puso ko. Hindi ko alam kung paano ko natagpuan ang aking sarili sa sitwasyong ito. Hindi ko alam kung bakit ako nagpasya na umupo dito, mag-isa, kasa
Xiana’s POVHindi ko alam kung gaano katagal kaming nandito sa isla. Ang araw ay parang hindi gumagalaw—parang pati oras ay natigil. Isang maliit na kubo lang ang aming matutuluyan, ang hangin ay mainit at maalinsangan, at ang bawat patak ng ulan ay nagiging simbolo ng bigat ng aming mga salita, ng aming mga pagkatao na pilit pinipilit magkaayos.Dahil sa mga araw ng tahimik na galit at pagnanasa na magtakbuhan, hindi ko maiwasang magtaka—anong nangyari sa amin? Paano kami napunta rito, sa isang isla kung saan wala kaming ibang kasama kundi ang isa't isa? Nandiyan siya—si Gunter, na masakit mang tanggapin, ay hindi ko kayang takasan. Laging nandiyan, kahit ayaw ko.Pinipilit kong itikom ang aking puso, ngunit ang bawat galaw niya, ang bawat pagtingin niya sa akin, ay para bang isang lansang itinutusok sa aking dibdib. Nais ko siyang itulak palayo, ngunit ang puso ko, sadyang mahina, ay may isang bahagi na natutukso. Parang nangyari lang, ang mga galit ko sa kanya, mga pagluha ko, ay n
Xiana’s POVHindi ko alam kung alin ang mas nakakainis—ang katotohanang nandito na si Gunter, o ang katotohanang parte pa rin siya ng puso ko kahit anong pilit kong itanggi.Pinagmamasdan ko silang mag-ama sa sala, si Samara masayang nagku-kwento ng kung anu-anong bagay habang si Gunter ay nakikinig na parang iyon na ang pinakamahalagang bagay sa mundo. Dapat ay masaya ako. Dapat ay magaan ang pakiramdam ko. Pero hindi.May pader pa rin sa pagitan naming dalawa. Isang pader na gawa sa sakit, pagtataksil, at mga gabing umiiyak ako habang iniisip kung paano siya nagawang saktan ako nang gano’n.Hindi ko ‘to kayang palampasin. Hindi ko ‘to kayang itikom na lang.“Samara, baby, can you go upstairs muna? Mommy and Daddy need to talk.”“Okay,” sagot niya, bitbit ang kanyang stuffed toy. Bago siya umakyat, lumingon siya. “Don’t fight, ha?”Napakagat ako sa labi. "We’ll try."Nang tuluyan nang umakyat si Samara, humarap ako kay Gunter. Hindi ko na kayang pigilan.“Bakit ka pa bumalik?” tanong
Gunter’s POV Tatlong taon. Tatlong taon ng pananahimik, ng pag-iwas, ng pagtanggap na baka hindi na kami muling magkikita ni Xiana. Pero kahit anong gawin kong paglimot, kahit ilang ulit ko pang piliting itapon ang nakaraan, siya at ang alaala namin ay laging bumabalik sa akin—lalo na sa gabi, sa katahimikan, kung kailan ako pinaka-vulnerable. Kaya ko siya hinanap. Hindi dahil gusto kong guluhin ang buhay niya, kundi dahil kailangan kong malaman… kung okay siya. Kung masaya siya. At kung may kahit kaunting puwang pa ako sa mundong ginagalawan niya. At ngayon, nandito ako sa harap ng isang maliit ngunit maaliwalas na bahay. Tumigil ang sasakyan ko sa tapat, at pakiramdam ko’y mas mabilis pa sa dati ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano niya ako tatanggapin. O kung tatanggapin pa ba niya. Bumukas ang pinto. At doon ko siya nakita—si Xiana. Hindi na siya katulad ng dati. Mas matatag ang mga mata, mas buo ang kanyang presensya. Pero ang ngiti niya… iyon pa rin. Pamilyar, at ka
Xiana’s POVTatlong taon. Isang buong ikot ng buhay na puno ng mga pagbabago, mga hakbang na dahan-dahan ngunit sigurado, mga pagkakataon ng takot at pag-aalinlangan, pero higit sa lahat—mga hakbang patungo sa paghilom.Nasa isang bagong bahay kami ni Samara ngayon. Isang maliit na lugar na puno ng kaligayahan at pagkakaisa. Wala nang malalaking pangarap na magkasama kami ni Gunter, pero natutunan kong buuin ang mga pangarap para sa amin ni Samara, at ito ang nagbigay sa akin ng lakas.Samara was already three years old now, a bundle of energy, always full of questions and curiosity. Her laughter was a melody that filled the air, and I often found myself mesmerized by how much she had grown, how much she had taught me. She was my heart, my soul, and everything I never knew I needed to become whole again."Mommy, look! Look at me!" she giggled, as she ran in circles, her tiny feet barely touching the ground.I smiled, my heart swelling with love. "You’re so fast, Samara!" I called out,
Xiana's POVGinugol ko ang natitirang araw na iyon sa kalituhan ng emosyon, pero alam ko na isang bagay lang ang sigurado—hindi na ako babalik sa kanya. Ang sakit ay masyado nang malalim, at ang pagtataksil ay hindi ko kayang balewalain. Kailangan kong mag-focus sa sarili ko, sa aking hinaharap, at sa maliit na buhay na umaasa sa akin.Naupo ako sa aking apartment, nakatingin sa pregnancy test na parang ito ang magbibigay sa akin ng kaliwanagan. Pero sa halip, ito na lang ang nagpaalala sa akin ng desisyong kailangan kong gawin. Isa na akong ina. Kailangan kong isipin ang aking anak, at hindi ko iyon magagawa kung patuloy akong nakatali sa isang taong kayang saktan ako ng ganito kalalim.Ang katahimikan ng aking apartment ay umaabot sa aking mga tainga. Pakiramdam ko'y mag-isa na lang ako. Pero sa kaloob-looban ko, alam ko na ito ang tamang desisyon. Ito lang ang tanging desisyon.Tiningnan ko muli ang aking cellphone, nagdadalawang-isip kung may tatawagan ba ako. Pero ang tanging tao