Chapter 4

Naguguluhan ako. 

Ba't naman gano'n? 

Bakit sa kwarto niya ako nag-i-stay samantalang may sarili palang kwarto ang mga dati niyang asawa?

Anong pwedeng dahilan niya? 

I spent minute thinking about the posible reason. Pero wala eh, wala akong maisip na pwede pang dahilan. 

O baka naman assuming lang ako. Malay ko lang, baka mamaya o bukas ay sasabihin na niyang may sarili rin akong kwarto. 

Ganito na lang, kapag hindi niya ako bibigyan ng sarili kong kwarto, doon na ako magdududa. 

Tama! Maghihintay pa ako ng konti. 

"Lady?"  Untag sa akin ng katulong. Tila rin bumalik ako sa reyalidad dahil sa tinig ni helper Sabel. Noon ko natanto na nasa tapat pa rin kami ng malaking pintuan. 

"Ayos ka lang ba, Lady?" Naulinigan ko ang pag-aalala sa tinig niya. 

Nang bumaling ang tingin ko sa kanya ay nakatingin ito sa sa'kin at kitang-kita ang pag-aalala sa kanyang mga mata. 

"May problema po ba?" 

Taranta akong napailing. Kaagad ko ring pinilit ang ngumiti. 

"Wala po. Ayos lang po ako. Magtu-tour pa ba tayo?" Pinilit kong pinasigla ang boses ko. 

Marahan naman itong umiling. 

"Hindi na po, Lady. Naipakita ko na sa inyo lahat ng pwede niyong makita dito sa mansiyon." 

"Hindi po ba talaga pwedeng puntahan ang west wing?" 

"Hindi po." Marahan itong umiling. 

Hindi ko napigilan ang sarili kong mapanguso. Gustong-gusto ko talagang makita ang west wing at labis-labis rin ang aking kyuryosidad kung anong mayroon doon para ipagbawal ang pagpunta sa bahaging iyon ng mansiyon. 

"Curious po kasi ako kung anong hitsura ng west wing eh." 

Try lang, baka sakaling maawa siya sa'kin at pagbigyan niya ako. 

"Wala naman pong masyadong espesyal doon. Puro kwarto lang po ang nandoon, Lady." 

Humakbang ito kaya naman agad na rin akong sumunod. 

"Gaano po karami ang rooms doon?" 

Nagawa ko siyang masabayan sa paglalakad. 

"Labing-dalawa po." 

Napahinto ako sa paghakbang dahil sa narinig. Lalo tuloy akong napakunot-noo. 

Twelve times na ring nabyudo si Oryrius Delacorte. Nangangahulugang tig-isa roon ng kwarto ang mga dati niyang asawa. 

"Ibig sabihin po, wala pong para sa'kin?" 

Nang mapunta ang tingin ko sa kanya ay noon ko nalaman na nakahinto rin pala siya at nakatingin sa'kin. 

"Nakalaan na po ang west wing para sa mga dating Madam. Wala na pong espasyo doon, Lady. Pagmamay-ari na po nila ang mga silid doon." Malumanay niyang paliwanag. Magaan ang tinig niya, tila ba wala sa hitsura niya ang marunong sumigaw. 

"Kung gano'n po, saan po ako mag-i-stay?" 

"Hindi ko alam, Lady. Si Master Oryrius lang po ang nakakaalam." 

Hindi na ako nakaimik pa nang makita ko ang pagdating ng isang katulong. Nang magtama ang aming mata ay yumukod ito sa'kin bilang paggalang. Matapos iyon ay lumapit ito kay helper Sabel. Sandali itong bumulong sa kanya matapos iyon ay kaagad ring dumako ang tingin sa akin ni Helper Sabel. 

"Lady Lora, mayroon daw po kayong bisita." 

Awtomatiko namang napakunot ang noo ko. 

"Bisita?" 

Bago pa makasagot ang kahit sinuman sa kanila ay nakuha ng atensiyon ko ang pamilyar na boses. 

"Hi, Lee." 

Kaagad akong lumingon sa pinagmulan ng tinig. Bumungad sa'kin ang matangkad na lalaking sakto lang ang body built. Hindi naman siya payat ngunit tila mas matipuno ang pangangatawan ni Oryrius. Singkit ang mata nito. Matangos ang ilong at mamula-mula ang makipot nitong labi. Hanggang balikat ang buhok nitong nakapusod. 

Agad nanlaki ang mata ko nang makilala ko siya. 

"Lowell? Anong ginagawa mo dito?" Hindi ko napigilang maibulalas. 

Lalo namang tumamis ang ngiti nito sa labi.

"Masama bang bisitahin ko ang bestfriend ko?" 

Awtomatiko namang napunta ang tingin ko sa dalawang katulong. Nakaalis na ang isa sa kanila at tanging si helper Sabel na lamang ang naiwan. 

Nakatayo ito sa 'di kalayuan, tila binigyan kami ng sapat na espasyo para makapag-usap. Gayunpaman ay napraning pa rin ako. 

"Halika nga dito." Mabilis kong hinila si Lowell patungo sa veranda na ilang hakbang lang ang layo mula sa amin. 

"Hindi ka dapat nagpunta rito. Baka makita ka ni Rius." 

Nagkibit-balikat naman ito.

"Ano naman ngayon kung makita niya ako?" Tila balewalang turan nito. 

"Ito naman eh. Alam mo naman ang totoo 'di ba?" Nakasimangot akong bumitaw sa pagkakahawak sa kanya. 

Napabuga naman siya ng hangin dahil sa tinuran ko. 

"Yes. Kaya nga mas lalong hindi mo ako mapipigil na dalawin ka. Paano na lang kung may gawing masama sa'yo ang kriminal na 'yon?" 

Nanlaki ang mata ko sa narinig. Mabilis kong tinakpan ang bunganga niya gamit ang palad ko. Awtomatiko ring iginala ko ang paningin ko sa paligid kung may iba pang tao roon. 

Nakahinga ako nang maluwag nang masiguro kong walang nakarinig sa sinabi niya. Subalit pinandilatan ko siya ng mata. 

"Bunganga mo! Baka may makarinig sa'yo." 

Marahan niyang tinanggal ang kamay kong nakatakip sa bibig niya. 

"Yucky bes, ang asim ng kamay mo." Nakangiwing turan niya pagkatapos ay pinunas niya ang bibig niya gamit ang palad niya. 

"Pasmado kamay mo, lasang suka. Yucky." Tila nadidiri niyang wika.

Tumalim naman ang titig ko sa kanya kasabay ng pag-amoy ko sa palad ko. 

"Iww. Amoy bad breath. Nag-tooth brush ka ba bes?" Tila nadidiring ipinunas ko ang kamay ko sa tapat ng balakang ko. 

Siyempre sabi ko lang ‘yon. Hindi pwedeng hindi ko siya gantihan sa sinabi niyang pasmado at amoy maasim ang kamay ko.

"Hoy, sinungaling ka talaga! Ang bango kaya ng hininga ko. Kahit amuyin mo pa oh." 

Lumapit siya sa'kin kaya naman awtomatiko akong napaatras at natawa ng malakas.

"Oo na, peace na." Joke ko lang namang may naamoy akong amoy bad breath. Gusto ko lang siyang asarin dahil alam kong inaasar din niya ako. 

"Asar much ka eh. Next time kasi huwag mo na lang akong puntahan dito kung 'di ka ready. Dahil siguradong mapipikon ka kang sa'kin." Nakatawang turan ko. 

Napabuga naman siya ng hangin. Sumeryoso din ang mukha nito.

"Nag-alaala lang kasi ako sa'yo. Kung bakit ba naman kasi kailangan mo pa siyang pakasalan." 

Kitang-kita ko ang sincerity sa mga mata niya. 

Parang hinaplos ang puso ko sa concern na nakita ko sa kanya ngunit determinado akong alamin ang totoo at bigyan ng hustisya ang kaibigan kong si Ciara. 

"Nasabi ko na sa'yo noon, 'di ba?" 

Muli siyang napabuntong-hininga. 

"Pwede kang mag-imbestiga kahit hindi mo siya pakasalan." 

Pinameywangan ko siya. 

"At paano ako makakapasok sa bahay niya, aber?" 

Noong una kong sabihin ang plano ko sa kanya ay nagtalo lang kami kaya naman sinikreto ko na lang sa kanya ang kasal. Nag-message lang ako sa kanya at in-inform siya, ilang minuto bago ang seremonya ng kasal.

"May iba pang paraan, hindi ganito. Pinapahamak ko lang ang sarili mo sa ginagawa mo." Ramdam ko ang concern niya ngunit buo na ang loob ko.

"You know what, naisip ko rin noon na may iba pang paraan. Pwede akong mag-apply na katulong niya o kaya kahit anong trabaho na pwede akong mapalapit sa kanya kaso kailan kaya magkakaroon ng hiring? Ito lang ang nakita kong pinakamabilis na paraan. At isa pa, mas okay 'to kasi sigurado talagang mapapalapit ako sa kanya. Malaya akong makakakilos sa loob ng bahay niya." 

"Delikado pa rin. Pa'no kung mapahamak ka?" 

"Paulit-ulit na lang ba tayo? At saka wala ka bang bilib sa'kin? Marunong naman ako ng martial arts. Marunong din naman akong humawak ng baril. Kaya kong protektahan ang sarili ko." 

Nailing ito bago siya napahilot sa kanyang sentido.

"Kahit kailan talaga, matigas ulo mo." Kitang-kita pa rin ang pagtutol sa kanyang mga mata.

"You know what, kung ang sadya mo, i-check kung ligtas ako, pwede ka namang tumawag na lang." 

Napabuga ito ng hangin. 

"Ikaw talaga. Actually, may isa pa akong sadya." 

Bumuntong-hininga ito bago siya humugot sa kanyang bulsa. 

"I came here to give you this." 

Iniabot niya sa'kin ang isang maliit na parihabang bagay. 

"Ano 'to?" Puno ng kyuryosidad kong tinanggap ang iniabot niya sa'kin. 

Tila keychain lang ito pero nang titigan ko nang husto ay nalamang kong USB pala ito. 

"Nandiyan 'yong mga nakalap ng private investigator na impormasyon tungkol sa mga namayapang asawa ni Oryrius Delacorte." 

Tila hinaplos ang puso ko sa narinig. Lantaran ang pagtutol niya sa ginagawa kong pag-iimbestiga ngunit hindi niya pa rin ako natiis. 

"Thank you." Parang maluluha ako sa labis na tuwa. 

Aside from having Ciara and Uncle Connor, I mean Daddy, I am also very blessed having Lowell Gonzalo in my life. 

"Gusto ko na ring matapos na para makaalis ka na rito. Araw-araw akong nag-aalala sa'yo." 

"Sinabi ko naman sa'yo, 'di ba? Kaya ko ang sarili ko. Hindi lang ako si Maganda, si Malakas din ako." Nakangiting turan ko para kahit papaano ay mawala ang lukot sa mukha niya.

Sandali naman niya akong pinasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa. Nang bumalik ang tingin niya sa mukha ko ay saka siya nagsalita.

"Kaya pala hindi ko ma-identify kung lalaki ka ba o babae." 

Anong sabi niya? 

Tila umusok ang ilong ko sa narinig. 

"Anong sabi mo?" Pinanlisikan ko siya ng mata. Humakbang ang paa ko palapit sa kanya ngunit agad naman siyang umatras.

"Joke lang." Nag-peace sign ito habang tumatawa. 

Kumuyom ang kamao ko at nakahanda na sana akong sugurin siya ngunit nakuha ng atensiyon ko ang pagtikhim. 

Natigil ako at marahang ibinaba ang aking kamao. Awtomatikong napunta ang tingin ko sa pinagmulan ng tikhim. 

Bumungad sa'kin ang napakagwapong lalaki na nakasuot ng itim na business suit. 

Nang mapunta ang tingin ko sa kanyang mukha ay wala itong kangiti-ngiti. 

"Rius." Tila kusang lumabas iyon sa aking labi. 

Hindi naman ito umimik. Nanatili ang tingin nito kay Lowell. Gano'n rin si Lowell. Pareho silang walang kaemo-emosyon. 

Napatikhim na lang ako. 

"Nakauwi ka na pala," turan ko. Ngunit ni hindi niya ako tinapunan ng tingin. Nanatili ang atensyon nito sa kaibigan ko. 

Tila naman nanuyo ang lalamunan ko. Parang nakaramdam ako ng tensiyon kahit sa simpleng titigan lang nila. 

"Lowell, hapon na, hindi ka pa ba uuwi?" 

Nakuha ko naman ang atensiyon ni Lowell. Kaagad itong tumingin sa'kin. Lumamlam din ang mga mata nito. 

"Sige, aalis na ako. Take care of your self." Marahan niyang hinagod ang balikat ko. 

"Sige na, ingat ka sa biyahe. Salamat sa pagbisita." 

Tinanguan niya ako bago siya tuluyang humakbang paalis. Sinundan ko siya ng tingin. Matapos ang ilang hakbang ay muli pa itong lumingon. Binigyan ko na lamang siya ng tipid na ngiti. Hindi ko na rin inalis ang tingin ko sa kanya hanggang sa tuluyan siyang lumiko ay at mawala sa paningin ko. 

"You know him?" 

Tila biglang kumabog ang puso ko nang marinig ko ang tinig ni Oryrius. Ngunit nang makahuma ako ay kinalma ko ang sarili ko bago ako humarap sa kanya. 

"Oo. Bakit? Kilala mo rin ba siya?" 

"Ofcourse. He is also a known businessman and I've encountered him for many times." 

Bago pa ako makaimik ay muli itong nagsalita. 

"How about you? Paano mo siya nakilala?" 

"He is my bestfriend." 

Tinitigan ako nito sa mata na para bang sinuri kung nagsasabi ako ng totoo. 

"Nakilala ko siya during college days. Ilang beses ko siyang naging kaklase sa ilang subject." 

Totoo naman iyon at wala akong planong itago iyon kay Oryrius. At saka proud ako na gano'n ang naging relasyon namin ni Lowell, from classmates to bestfriend. 

"I see. But do you really think you can trust him?" 

Awtomatikong napaarko ang kilay ko sa narinig. 

Ang kapal din ng mukha niya. 

Siya kaya, mukha bang mapagkakatiwalaan?

"Bakit naman hindi? Mabuting tao si Lowell." 

Nailing naman ito. 

"Hindi ka nakakasiguro, Lora. Maaaring iba ang nakikita mo sa kanya at ang tumatakbo sa isip niya." 

Pinameywangan ko siya. 

"Anong point mo ngayon? Niloloko niya ako?" 

"Yes." Mabilis at buong kumpiyansa niyang sagot. Mariin itong tumitig sa mga mata bago siya muling magsalita. 

"Hindi mo alam kung anong tumatakbo sa isip niya, Lora." Muli niyang wika.

Tila tumagos sa kaibuturan ko ang sinabi niya ngunit lakas loob kong sinalubong ang titig niya. 

"Kaibigan ko si Lowell. Ilang taon ko na siyang kilala. Sure akong safe ako sa kanya. Hindi-hindi ako mapapahamak sa kanya." 

"Hindi ka nakakasiguro. Just a reminder, don't trust easily to people around you." 

Napailing na lamang ako. 

"Kahit anong sabihin mo, hindi magbabago ang tingin ko kay Lowell." 

Matalim ang tingin kong tumalikod at humakbang papasok ng mansiyon. 

Nagpupuyos ang damdamin ko dahil sa panghuhusga niya sa kaibigan ko. 

Ang kapal ng face ng lalaking 'yon! Palibhasa siya itong hindi dapat pagkatiwalaan. 

Napakuyom ako ng kamao. 

Masakit sa loob ko ang mga sinabi niya. 

Kaibigan ko si Lowell at kilalang-kilala ko na siya. 

Balang araw ay malalantad ang katotohan. Sa huli ay lalabas ang kasamaan niya at maisasampal ko sa pagmumukha niya na  hindi ako nagkamali sa pagpili kay Lowell bilang kaibigan. Nagkamali siya ng paghusga kay Lowell.

Nanggalaiti akong tumungo sa silid na tinuluyan ko kagabi.

"May araw ka rin sa'kin, Rius!"