บทที่ 2 บัตรนักศึกษา

บทที่ 2 บัตรนักศึกษา

“พี่ฮันเตอร์ไม่หิวหรอคะ มุกไม่เห็นพี่กินเลยค่ะ” มุกหนึ่งในผู้หญิงที่ฮันเตอร์เลือกมาเป็นคู่นอนวันนี้ได้ถามออกมาด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นร่างสูงไม่กินอาหารที่สั่งมาเลย

“ฉันเคยบอกแล้วว่าไม่ชอบกินข้าวกับพวกผู้หญิงในสต็อก เธอเองก็น่าจะจำกฎของตัวเองได้นะ” การเป็นคู่นอนชั่วคราวของฮันเตอร์ต้องไม่หึงหวง ไม่แสดงตัวเป็นเจ้าของ ไม่งี่เง่าและไม่ทำกิจกรรมอื่น ๆ ร่วมกัน เช่น กินข้าว ดูหนัง อะไรก็ตามที่คนเป็นคู่รักทำกันเขาไม่ทำ เพราะผู้หญิงพวกนี้แค่ต้องการเงินจากเขาและเขาก็ต้องการแค่เรื่องบนเตียงจากผู้หญิงพวกนี้ เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องทำอะไรร่วมกันแค่นอนด้วยกันก็พอ

“มุก...ขอโทษค่ะ จะรีบกินนะคะ” หญิงสาวถามออกไปด้วยความลืมตัวก่อนจะรีบพูดขอโทษกลัวคนตรงหน้าจะโกรธและไม่เรียกใช้บริการเธออีก

“……” ร่างสูงได้แต่ฟังเงียบ ๆ ก่อนจะใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ร้านด้วยความเบื่อหน่าย เขาไม่ชอบการออกมานั่งกินอะไรแบบนี้และที่ที่มีคนเยอะไปหมด สายตาคมไปสะดุดอยู่ที่โต๊ะสองสาวสวยที่กำลังก้มหน้าก้มตาปิ้งย่างกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างบางที่นั่งหันหลังให้เขาลุกเดินออกไปจากร้านทำให้เขารู้สึกคุ้นกับร่างบางที่พึ่งเดินออกไปมาก ๆ จึงทำให้เขาตัดสินใจลุกออกไปทันที

“พี่ฮั........” มุกที่กำลังจะถามว่าเขาจะไปไหนยังไม่ทันได้ถามเพราะผู้ชายตรงหน้าได้ลุกและรีบเดินออกไปอย่างรีบร้อน

เจสสิก้าที่พึ่งเสร็จธุระจากการเข้าห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้กำลังยืนชำระล้างมือเรียวอยู่ “ปวดท้องอะไรตอนนี้เนี่ย....กำลังกินอร่อยเลย”  ริมฝีปากพึมพำเชิงบ่นออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือลวก ๆ และโยนทิ้งถังขยะไป ก่อนก้าวเดินออกจากห้องน้ำทันที

“โอ้ย...ขอโทษค่ะ” ทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องก็ต้องเอ่ยปากขอโทษทันทีเมื่อเดินชนกับใครสักคนอย่างจัง เป็นเพราะความรีบร้อนทำให้ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้องน้ำ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นทำให้สีหน้าของฉันแสดงท่าทีตกใจสุดขีดเมื่อคนตรงหน้าคือ ผู้ชายคนนั้นคนที่ฉันเมาแล้วเผลอนอนกับเขา ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าตอนนี้ฉันทำหน้าตกใจเกินไปก็ต้องรีบปรับสีหน้าเป็นปกติทันที

“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ.....” ริมฝีปากเล็กเอ่ยถามแบบเก็บอาการสุด ๆ คนตัวสูงยังคงนิ่งเงียบและยืนมองหน้าร่างบางอยู่อย่างนั้น

เมื่อฉันเห็นท่าไม่ดี ไม่มีท่าทีว่าเขาจะตอบอะไรจึงจะขอตัวไปก่อน “งั้นขอตัวก่อนนะคะ...”

“เดี๋ยว...” มือหนารีบคว้าข้อมือบางไว้ทันทีที่เห็นว่ากำลังจะเดินหนีไป จากท่าทางดูก็รู้ว่าเธอคือผู้หญิงในคืนนั้น

“ความจำเธอคงไม่สั้นไป จนลืมว่าเราเคยนอนด้วยกันหรอกนะ” คนสูงเอียงตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนเล็กที่สูงเพียงร้อยหกสิบ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ เมื่อเห็นดวงตากลมของคนตัวเล็กเบิกโพลงตกใจสุดขีด

ฉันยังคงยืนเงียบอยู่อย่างนั้นด้วยความประหลาดใจ ตกใจ บอกไม่ถูก จำกันได้ไงตื่นมาก็ไม่เจอฉันนิ ก่อนจะนึกได้ว่าเขาจับมือฉันอยู่ ตัดสินใจสะบัดข้อมือออกจากคนตัวสูงตรงหน้าทำท่าจะเดินหนีอีกครั้ง

“เจสสิก้า!...”

“…..” ดวงตากลมเบิกโพลงโตเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อของตัวเอง

“เธอลืมของเอาไปด้วยสิ” มาเฟียหนุ่มเรียกเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนี ถือเป็นการเฉลยว่าทำไมเขาถึงจำเธอได้เมื่อสิ่งของที่เขาเก็บได้หรือที่เธอทำหล่นไว้คือสิ่งบอกว่าเธอคือใคร

“อะ...อะไรเอามาสิ” ร่างบางน้ำเสียงติดขัดก่อนจะหันไปหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่า

“……” เขาไม่ตอบอะไรนอกจากหยิบของสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันคือ บัตรนักศึกษาของฉัน

เมื่อเขายื่นบัตรนักศึกษาให้ฉันก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหยิบมันมาจากมือหนาทันที “ขอบคุณ...”

“ฮันเตอร์... นั่นชื่อฉัน” มือหนายื่นคืนฉันแต่โดยดี พร้อมกับบอกชื่อของตัวเองให้ฉันได้รับรู้

“ไม่จำเป็นหรอก....ฉันไม่ได้อยากรู้จักนาย” ริมฝีปากเล็กพูดออกไปทันควันก่อนจะเดินหนีทันทีไม่รออยู่เล่นสงครามประสาทกับเขาอีก

“หึ...อวดดีเดี๋ยวได้เจอกันอีกแน่” มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งยิ้มร้ายมุมปากอย่างชอบใจ เพราะเธอคือรุ่นน้องที่คณะของเขาเอง แค่ที่ผ่านมาไม่เคยเจอกันเลยสักครั้งแต่คราวนี้แหละต้องได้เจออีกแน่ เพราะเขาเองเริ่มรู้สึกถูกใจเธอคนนี้แล้วสิ อยากได้มาเป็นของเล่นชิ้นโปรดซะแล้ว ใบหน้าคมคิดและเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา

ฉันเดินกลับไปหานานาด้วยความหงุดหงิดสีหน้าท่าทางนั้นมันคืออะไร ต้องการอะไรจากฉัน จบแล้วก็แยกย้ายสิแถมยังจะบอกชื่อของเขาให้ฉันรู้จักอีก เมื่อเดินใกล้ถึงร้านฉันต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อที่เพื่อนอย่างนานาจะได้ไม่ถามเลยพยายามทำตัวปกที่สุด

ฉันไม่ได้อยากปกปิดอะไรเพื่อนหรอกนะแต่ว่ายังไม่พร้อมที่จะเล่าแอบรู้สึกผิดกับตัวเองอยู่ที่เมาเกินลิมิตไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้จนต้องไปนอนกับคนแปลกหน้าที่ตอนนี้เหมือนเราจะไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกันแล้วสิ

“ไปนานจังอ่ะ....ฉันอิ่มละเนี่ย” นานาบ่นเมื่อฉันหย่อนสะโพกนั่งลงที่โต๊ะ

“ฉันท้องไม่ค่อยดีอ่ะ.....เลยนานไปหน่อย” ฉันตอบออกไปอย่างไม่มีพิรุธอะไรให้เพื่อนจับได้ กลับคอนโดไปค่อยเล่าละกัน

“......” นานาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในเหตุผลที่ฉันไปเข้าห้องน้ำนาน

“’งั้นเราไปจ่ายเงินกัน...จะได้เดินดูของต่อดีไหม” ฉันเสนอเพื่อนสนิททันที ไม่อยากอยู่ในร้านนี้นานสักเท่าไหร่เดี๋ยวตานั่นคงเดินกลับมาหาผู้หญิงที่อยู่ที่โต๊ะ

“อือ...งั้นก็ได้” นานาตอบกลับพร้อมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินนำฉันไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงินทันที