บทที่ 1 พรากความบริสุทธิ์

บทที่ 1 พรากความบริสุทธิ์

สองอาทิตย์ผ่านไป

“เจสสิก้าแกอยู่ไหนแล้ว” นานาโทรหาเพื่อนด้วยความร้อนใจ เมื่อตอนนี้เธอนั่งอยู่ในห้องเรียนแล้วอาจารย์กำลังไล่เช็คชื่อซึ่งเจสสิก้ายังไม่มาถึง

“กำลังขึ้นลิฟต์รอสักครู่จ้ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ใจเย็นแต่ไม่เลยข้างในร้อนยิ่งกว่าอะไรกลัวจะวิ่งไปเช็คชื่อไม่ทัน วันนี้ฉันตื่นสายแบบสายของจริงไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนทั้ง ๆ ที่ก็นอนไวละนะ

ติ๊ง~~~  

เมื่อประตูลิฟต์เปิดร่างบางก็วิ่งออกจากลิฟต์ไม่คิดชีวิตเพื่อไปเข้าเช็คชื่อให้ทันเวลาโชคดีที่ชื่อของเธออยู่เกือบท้าย ๆ

ผลัก!

มือบางผลักประตูเข้าไปทันที “ขออนุญาตค่ะอาจารย์ !” ฉันเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปพร้อมปากเรียวที่ขยับขออนุญาตอาจารย์ผู้สอนทันทีเพื่อไม่เสียมารยาทจนเกินไป พร้อมส่งยิ้มหวานให้อาจารย์ไปหนึ่งทีก่อนก้าวขาเดินไปหาเพื่อนอย่างนานาที่นั่งอยู่แถวหลังสุด

“มาทันเวลาดีจริง ๆ” นานาพึมพำพร้อมส่ายหัวให้กับความแสบของฉัน เพราะฉันมักมาสายเป็นประจำ ถามว่าเรียนเก่งไหมก็พอตัวแต่เรื่องตื่นสายก็คนมันชอบนอนจะให้ทำไงได้ แต่เอาเถอะฉันก็มาทันตลอดนะว่าไป

“เจสสิก้า !” เสียงอาจารย์ผู้สอนเอ่ยเรียกเช็คชื่อ

“มาค่ะ” ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ดังและหนักแน่น

ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัย G ชื่อดังคณะบริหารธุรกิจ ปี 2 ฉันมีเพื่อนแค่คนเดียวคือนานา เราทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลายติดสอยห้อยตามกันเรียนจนถึงปัจจุบัน

อีกด้าน

“วันนี้พวกมึงจะไปสนามกันไหม” สายฟ้าหนุ่มหล่อหน้าตี๋เอ่ยถามเพื่อนในแก๊ง สนามที่ว่าก็คือสนามแข่งรถที่พวกเขาชอบไปแข่งรถและไปดูการแข่งเป็นประจำ

“ไปดิว่ะ ไอ้ฮันเตอร์มันแข่งทั้งที กูจะไปดูชัยชนะ” บอสตันหนุ่มหล่อลูกครึ่งอังกฤษพูดตอบด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

“มึงล่ะ” ฮันเตอร์ มาเฟียหนุ่มที่ต้องลงแข่งวันนี้เอ่ยถามชาร์ลี เพื่อนในกลุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเงียบและเย็นชาที่สุด

“อืม...ไป” ชาร์ลีหนุ่มหล่อลูกเศรษฐีดูไบตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฮันเตอร์ มาเฟียหนุ่มอายุน้อยเรียนมหาวิทยาลัย G คณะบริหารธุรกิจชั้นปีที่สี่ ไม่มีใครไม่รู้จักเขาหนุ่มหล่อลูกครึ่งอิตาลีสูงร้อยแปดสิบหก มีเสน่ห์และเป็นที่รู้จักของสาว ๆ ในมหาลัยเพราะมีนิสัยชอบกินแล้วทิ้งไปเรื่อย ตามประสาคนเจ้าชู้อย่างเขา

“ไอ้เตอร์ละมึงแข่งกับใครคืนนี้ ”

“ไอ้ริว” ร่างสูงตอบชื่อศัตรูหมายเลขหนึ่งที่ตนต้องลงแข่งรถด้วยวันนี้

“หึ...เหมาะสมดีนี่คู่แข่งมึง” ชาร์ลีพูดพร้อมหัวเราะมุมปากอย่างชอบใจ

ริวศัตรูหมายเลขหนึ่งของแก๊งนี้ พวกเขาทำธุรกิจคาสิโนที่ฮ่องกงและมีธุรกิจสีเทาอีกหลายอย่างที่บุคคลภายนอกไม่รู้ และริวคือหนึ่งในศัตรูคู่แค้นทางธุรกิจที่ขัดแข้งขัดขากันมานาน

“พี่ฮันเตอร์คะ…” เสียงผู้หญิงหนึ่งในสต็อกของฮันเตอร์เดินกรีดกรายตรงมาหาร่างสูงที่โต๊ะประจำด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

“กูไปก่อนนะคืนนี้เจอกัน” ร่างสูงเอ่ยลาเพื่อน เมื่อเห็นอย่างนั้นก็รีบลุกจากเก้าอี้ที่นั่งทันที เพราะเขาได้นัดเหยื่อไว้ปลดปล่อยสำหรับวันนี้ก่อนไปแข่งให้สบายตัวสักหน่อยก่อนเดินปลีกตัวออกไปกับสาวสวยทันที

“มึงไม่มีเหยื่อบ้างหรอวันนี้” ชาร์ลีถามบอสตันกับสายฟ้าน้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์

“มีดิว่ะ ระดับกูแล้ว” บอสตันตอบพร้อมยักคิ้วให้เพื่อนหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหนึ่งข้างก่อนเดินออกไปทันที เพราะสาวของเขารออยู่ที่คลับของเขาแล้ว

“เราเอาไงว่ะ วันนี้กูไม่มีแบบพวกมันหรอกนะ แยกย้ายแล้วกันเจอกันที่สนาม” สายฟ้าพ่นคำพูดใส่ชาร์ลีก่อนตัดสินใจแยกย้ายโดยชาร์ลีเองก็พยักหน้ารับรู้เช่นกัน 

•••

หลังจากนั่งเรียนไปได้สองชั่วโมงอาจารย์ก็ปล่อยเรากลับบ้านโดยที่ฉันและนานาก็พากันไปกินข้าวต่อที่ห้างดังใกล้ ๆ กับมหาลัยโดยที่ฉันกับนานาแยกกันไปคนละคันเพราะวันนี้เราขับรถมากันทั้งคู่ เพราะปกติบางวันนานาจะไปรับฉันหรือฉันไปรับนางบ้าง คอนโดเราผ่านทางเดียวกันแถมเราก็สาวโสดทั้งคู่ทำให้ตัวติดกันอย่างปาท่องโก๋

“แกกินไรดีวันนี้” คนตัวเล็กเอ่ยถามเพื่อนเมื่อมาถึงห้าง

“ปิ้งย่างเกาหลีไหม ฉันอยากมาหลายวันละ” นานาตอบแบบไม่ทันคิด เพราะมันอยู่ในจิตใต้สำนึกว่าอยากกินมาหลายวัน

“เออเอาดิ...” ฉันไม่ได้ขัดอะไรเพราะว่าคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะกินอะไร

สองร่างบางพากันเดินไปยังจุดหมายร้านอาหารเกาหลีที่อยากกิน “สวัสดีค่ะลูกค้ามากี่ท่านคะ” เมื่อถึงหน้าร้านพนักงานก็เอ่ยทักทายต้อนรับเป็นปกติ

“สองที่ค่ะพี่” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมพร้อมยิ้มหวานไปหนึ่งที

“เชิญด้านในได้เลยค่ะ” พี่พนักงานก็พาเราเดินนำไปยังโต๊ะที่ว่าง ในขณะที่เดินไปก็พบชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งกินอยู่โต๊ะถัดไปจากโต๊ะฉันไปไม่กี่โต๊ะและมันทำให้ฉันตกใจเมื่อเห็นหน้าของผู้ชายที่เงยขึ้นมา พบว่าคือผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่า พรากความบริสุทธิ์ ฉันไปในคืนนั้น

สีหน้าของคนตัวเล็กตกใจสุดขีดเมื่อนึกถึงคืนวันนั้น เพราะตอนเช้าเธอรู้สึกตัวก่อนและหนีออกได้ก่อนทำให้เห็นหน้าของผู้ชายที่เธอเมาแล้วเผลอไปหลับนอนด้วยโดยไม่รู้ตัว

“เจสหน้าเป็นไรอ่ะ” นานาถามเมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของฉันที่แสดงออกมาอย่างไม่ปกปิด

“นั่งก่อน”ฉันรีบดึงแขนยัยนานาเพื่อนั่งลงทันที กลัวว่าเขาอาจจะจำฉันได้เหมือนกันหรือป่าว แต่จะจำได้ไงฉันตื่นออกมาก่อนแต่ก็คิดมากไว้ก่อน

“สรุปคือ…” นานายังคงทำหน้า งง กับอาการที่ฉันแสดงออกโดยที่ไม่อธิบายอะไรออกไป

“หิวอ่ะ...แกสั่งข้าวกัน” ฉันเปลี่ยนเรื่องก่อนที่นานาจะถามเยอะไปกว่านี้เดี๋ยวค่อยเล่าแล้วกัน เล่าที่สาธารณะมีหวังยัยเพื่อนขี้เมาของฉันต้องแหกปากออกมาด้วยความตกใจแน่ ๆ