Chapter 2

Tahimik ang buong kwarto nang humiga si Amara sa kama ng maliit nilang apartment. Bagama’t pagod, hindi siya dalawin ng antok. Nakapikit man ang kanyang mga mata, paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang mga salitang binitiwan ni Dominic kanina.

“Simula ngayon, akin ka na.”

Parang sumpa ang bawat kataga, paulit-ulit na bumabalot sa kanya. Napahigpit siya ng yakap sa unan, pilit na inaalo ang sarili. Ginawa niya ito para kay Aaron. Para sa kapatid niyang wala nang ibang maaasahan kundi siya. Iyon lang ang kailangan niyang isipin.

Ngunit sa kabila ng lahat ng rason, hindi niya mapigilang maramdaman ang kaba at takot sa mga susunod na araw. Ano bang ibig sabihin ng pagiging “akin ka na” para kay Dominic? Ano bang klase ng relasyon ang papasukin niya? Mapanganib kaya ito para sa kanya?

Kinabukasan, isang itim na kotse ang huminto sa harap ng kanyang apartment. Malaki, mamahalin, at halatang pag-aari ng isang taong may kapangyarihan. Mabilis na bumaba ang isang lalaki sa unahan, isang driver na naka-itim na suit.

“Miss Alcaraz?” magalang na tanong nito.

Tumango siya, mahigpit na yakap ang maliit na bag na naglalaman ng ilang personal na gamit. “Ako nga.”

“Pinapapunta po kayo ni Mr. Severino sa condo niya.” Binuksan nito ang pinto sa likuran.

Mabigat ang dibdib ni Amara habang sumasakay. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso, para bang hinahatid siya papunta sa isang lugar na hindi na niya alam kung makakabalik pa siya nang buo.

Pagdating nila sa isang private condominium sa pinaka center ng siyudad, halos mahulog ang panga niya. Ang lugar ay parang palasyo, may matataas na pader, mahigpit na security at napakaluwang ng lobby na punung-puno ng chandelier.

Dito ako titira? bulong niya sa isip. Parang hindi totoo ang nakikita niya.

Pag-akyat niya sa penthouse, agad siyang sinalubong ng malamig na presensya ni Dominic. Nakatayo ito sa may malawak na sala, suot ang itim na polo na bahagyang nakabukas ang ilang butones. Para itong diyos ng gabi, nakatingin sa kanya nang mariin, para bang tinitimbang ang bawat hakbang na ginagawa niya.

“Dumating ka rin sa wakas,” malamig nitong wika.

Tumango siya, hindi makatingin nang diretso. “Nandito na po ako tulad ng pinag-usapan po natin.”

Lumapit si Dominic, mabagal ang bawat hakbang. Ang bawat paglapit nito’y nagdudulot ng kakaibang kuryente sa kanyang katawan. Nang makarating ito sa kanyang harapan, bahagya siyang napa-atras, ngunit agad siyang nahawakan sa baywang ng lalaki.

“Hindi mo kailangang matakot sa akin,” bulong nito. “Alam kong bago pa lang ito para sa’yo. Pero simula ngayon, sa akin ka lang. At sisiguraduhin kong hindi mo pagsisisihan ang pinasok mong kasunduan.”

Ramdam ni Amara ang init ng kamay ni Dominic sa kanyang baywang. Parang apoy na unti-unting kumakain sa depensa niyang matagal niyang pinilit buuin. Pinilit niyang huminga nang malalim.

“A-ang sabi sa kontrata…” mahina niyang tugon, “…Wala dapat emosyon. Walang… pagmamahal.”

Ngumiti si Dominic, ngunit hindi iyon ngiti ng kasiyahan, kundi ngiti ng isang lalaking sanay sa pag-angkin. “Walang emosyon, oo. Pero hindi ibig sabihin ay wala kang mararamdaman na kahit ano para sa akin.” Dumukwang ito, halos dumikit ang labi sa kanyang tenga. “At sisiguraduhin kong mararamdaman mo… na akin ka. Pangako ko sa’yo ‘yan.”

Nanginginig ang tuhod ni Amara. Gusto niyang umatras, gusto niyang tumakbo. Ngunit alam niyang wala siyang takas. Nasa kanya na ang perang kailangan para kay Aaron. Nakatali na siya sa kontrata. Nakatali na siya kay Dominic Severino.

Kinagabihan, nasa loob na siya ng kwarto na parang kwarto ng isang prinsesa, malambot na kama, mamahaling kurtina, at isang tanawin ng lungsod mula sa mataas na bintana. Ngunit sa halip na saya, kaba ang nararamdaman niya.

Isang katok ang umalingawngaw sa pintuan. Bago pa man siya makasagot, bumukas na ito at pumasok si Dominic. Nakatanggal na ang suot nitong polo, tanging puting undershirt na lamang ang naiwan. Napatigil ang kanyang hininga.

“Handa ka na ba?” tanong ng lalaki, malamig ang boses ngunit may halong init na nakakapaso.

Hindi siya nakasagot agad. Kumakabog ang dibdib niya, nanunuyo ang kanyang lalamunan. Sa halip, bahagya siyang tumango.

Lumapit si Dominic, mabagal at tiyak. Hinaplos nito ang pisngi niya, at sa unang pagkakataon, nakita niyang hindi lang lamig ang nasa mga mata nito. May kung anong emosyon doon na hindi niya maipaliwanag, isang uri ng pag-aari, isang uri ng pangangailangan.

“Wala ka nang dapat ikatakot. Iyon naman ang sinabi ko sa’yo, hindi ba?” muling bulong nito. “Basta’t tandaan mo lang ang kasunduan natin. At tandaan din na sa bawat sandali na magkasama tayo… akin ka lang.”

At sa gabing iyon, nagsimula ang unang yugto ng kanilang bawal na kasunduan.

Ngunit sa kabila ng lahat, habang nakapikit si Amara at hinahayaan ang sarili na dalhin ng agos ng gabing iyon, isang tanong ang paulit-ulit na kumakatok sa kanyang isip.

‘Hanggang kailan ko kakayanin ito bago tuluyang bumigay ang puso ko sa lalaking ito?’