Chapter 3

Matahimik ang buong silid nang magmulat ng mga mata si Amara. Ang unang bumungad sa kanya ay ang malambot na puting kisame, kasunod ang malamig na simoy ng aircon na tila ba pilit binubura ang init ng gabing nagdaan.

Napakapit siya sa kumot na mahigpit na nakabalot sa kanyang katawan. Dahan-dahan niyang ipinikit muli ang mga mata, umaasang baka panaginip lang ang lahat. Ngunit ramdam pa rin niya ang haplos, ang bigat ng mga bisig na yumakap sa kanya kagabi at ang boses ni Dominic na paulit-ulit na bumubulong sa kanyang tenga.

“Akin ka lang at sa’yo lang din ako ngayong gabi.”

Napasinghap siya. Para bang isa na namang chain ang bumabalot ngayon sa kanyang puso, hindi lang kontrata ang iniisip niya, kundi ang kanyang damdamin.

Humugot siya ng malalim na buntong-hininga at saka bahagyang tumagilid. Doon niya napansin ang lalaking natutulog sa kanyang tabi.

Si Dominic.

Nakahiga ito, nakatalikod sa kanya, ngunit kahit sa katahimikan, dama pa rin niya ang presensyang kayang magdikta ng bawat pintig ng kanyang puso. Hindi niya akalaing makikita niya itong ganito. Payapa, malayo sa malamig na ekspresyong lagi nitong pinapakita. Sa kabila ng lahat, tao rin pala ito.

Agad niyang itinaboy ang iniisip. Hindi siya dapat madala. Nasa kontrata na malinaw ang kondisyon. Walang emosyon. Walang pag-iibigan na magaganap sa pagitan nila. At iyon ang pinanghahawakan niya.

Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kama, pilit na hindi gumagawa ng ingay. Suot ang manipis na silk robe na iniwan ng isang maid kagabi, lumabas siya ng silid at dumiretso sa balcony.

Pagbukas ng pinto, sinalubong siya ng malamig na hangin mula sa lungsod. Mula roon, tanaw niya ang mga building at ilaw na kumikislap, parang mga bituin na bumaba sa lupa. Dito niya naalala kung gaano kalayo ang mundong kinalakhan niya sa mundong ginagalawan ni Dominic.

‘Hanggang saan ko kaya kakayanin?’ bulong niya sa sarili.

***

“Bakit gising ka na?”

Napatigil siya at agad na napalingon. Naroon si Dominic, nakatayo sa may pinto ng balcony. Naka-pajama ito, nakataas ang isang kilay, at may hawak na baso ng tubig.

“A-ah…” Napakagat-labi siya. “Hindi ako makatulog. Naisip ko lang na magpahangin. Okay lang naman siguro iyon, hindi ba? Wala naman sa kontrata na bawal akong magpahangin sa labas?”

Lumapit si Dominic, mabagal ngunit tiyak. At gaya ng dati, parang may bigat ang bawat hakbang nito. Nang tumigil ito sa harapan niya, marahan siyang hinawakan sa baba at pinilit tumingin sa mga mata nito.

“Ayoko na nakikita kang nag-iisa sa labas,” malamig ngunit mariing sabi nito. “Kung may kailangan ka, sabihin mo na lang sa akin. Hindi mo kailangang kumilos dito.”

Napasinghap si Amara. Hindi niya alam kung paano tutugon. Sa bawat salita ni Dominic, ramdam niya ang halong pag-aari at proteksyon na sobra-sobra. Hindi iyon nakasulat sa kontrata, ngunit ginagawa ni Dominic sa kanya.

“Hindi ko naman sinasadya,” mahina niyang sagot. “Gusto ko lang ng konting… katahimikan kahit saglit. Gusto ko lang mag-isip-isip.”

Umiling si Dominic at mas hinigpitan ang hawak sa kanyang baba. “Tandaan mo, Amara. Simula nang pumirma ka sa kontrata, wala ka nang katahimikan dahil sa akin. Kung ako ang magdedecide, ako ang magbibigay ng lahat ng kailangan mo. Naiintindihan mo ba?”

Parang may mainit na agos na dumaloy sa kanyang dibdib. May halong takot at may halong pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.

Tumango siya, pilit na nagpakumbaba. “Naiintindihan ko na. Kailangan ko nga siguro talagang sumunod sa’yo.”

“Good,” bulong ni Dominic, at saka siya nito hinalikan sa noo bago muling tumalikod papasok ng kwarto.

Naiwan si Amara sa balcony, hawak ang sariling dibdib na tila ba tinutusok ng libo-libong karayom. Ano itong nararamdaman ko sa kanya?

***

Lumipas ang ilang araw na parang panaginip. Isinama siya ni Dominic sa ilang business dinners, ipinakilala bilang isang “kaibigan” ngunit halata sa bawat kilos ng lalaki na higit pa siya doon. Wala mang nagsasalita, ramdam niyang may mga matang nakamasid sa kanya, mga bulong na dumadaan sa paligid nila.

At sa bawat gabing umuuwi sila sa penthouse, paulit-ulit na ipinaparamdam sa kanya ni Dominic na siya ay pag-aari nito. Hindi man ito nagiging marahas, malinaw ang kapangyarihan sa bawat haplos, bawat halik, bawat bulong.

Ngunit sa bawat oras na kasama niya ito, lalong gumugulo ang isip niya. Hindi ba’t malinaw ang usapan? Walang emosyon. Walang pag-ibig.

Pero bakit sa tuwing tititigan siya ni Dominic, parang gusto na niyang maniwala na may higit pa roon ang kontrata na pinirmahan niya?

***

Isang hapon, habang nasa ospital siya upang bisitahin si Aaron, biglang nag-ring ang kanyang cellphone.

Si Dominic.

Kinabahan siya, mabilis na sinagot ang tawag. “H-hello?”

“Nasaan ka?” malamig na tanong nito.

“Ah, nandito ako sa ospital. Binisita ko lang si Aaron.”

May ilang segundong katahimikan bago ito muling nagsalita, mas mabigat ang boses. “Bakit hindi mo sinabi sa akin na pupunta ka pala sa kanya?”

Napasinghap siya. “Hindi ko naman akalaing kailangan ko pang ipaalam. Wala naman sa kontrata—”

“Hindi ko kailangan ng kontrata para ipaalam sa’yong gusto kong malaman ang bawat kilos mo,” putol nito, mariin at puno ng pag-angkin. “Amara, hindi ka pwedeng mawala sa mga mata ko. Naiintindihan mo ba?”

Nanlamig siya. “D-dominic…” bulong niya, halos hindi makapaniwala sa narinig.

“Uuwi ka agad pagkatapos mong bisitahin ang kapatid mo,” mariin na utos nito. “At huwag mong kalimutang sa akin ka uuwi, hindi kahit saan, hindi kanino man. Sa akin ka lang uuwi.”

Pagkababa ng tawag, halos mabitawan ni Amara ang kanyang cellphone. Nanginginig ang kanyang kamay at sa kanyang dibdib, hindi niya alam kung alin ang nangingibabaw, takot o ang kakaibang kilig na dulot ng pagiging center ng atensyon ng isang lalaking tulad ni Dominic.

Habang binabantayan si Aaron na payapang natutulog, napaluhod si Amara sa gilid ng kama. Mariin niyang ipinikit ang mga mata at tahimik na nagdasal.

‘Diyos ko, huwag po sana akong madala. Ginawa ko ito para kay Aaron, hindi para sa sarili ko. Pero bakit ganito? Bakit parang unti-unti niya akong binibihag?’