Chapter 5

Nakatitig lang si Amara sa folder na hawak ni Dominic. Ramdam niya ang bigat ng bawat salitang sinabi niya, bawat pahina ng folder na naroon, bawat katotohanang isinampal sa kanya. 

Ang lihim na buong buhay niyang iningatan, ngayo’y nasa harapan na ng lalaking kinatatakutan niya.

“Dominic…” Mahina ang boses niya, halos basag. “Hindi ko sinasadya na itago—”

“Hindi mo sinasadya?” malamig na putol nito, ngunit ang pagkakahigpit ng hawak sa kanyang braso ay sumasalungat sa pagkakalma ng tinig. 

“O sinadya mong gamitin ako? Ang pera ko. Impluwensya ko. Ang pangalan ko. Amara, sagutin mo nga ako. Ginamit mo nga lang ba ako?”

Napayuko siya, pilit na pinipigilan ang luha. “Ginawa ko lang lahat para kay Aaron. Kung hindi ko tinanggap ang kontrata… kung hindi ko tinago ang nakaraan ko, baka wala na siya ngayon. Syempre, ayaw kong mamatay ang kapatid ko.”

Tahimik si Dominic, ngunit mas nararamdaman niya ang bigat ng presensya nito kaysa sa kahit anong salita. Tila ba naglalaban ang galit at pag-aangkin sa loob ng mga mata nito.

“Amara.” Umangat ang baba niya nang pilit nitong iniangat ang kanyang mukha gamit ang dalawang daliri. “Hindi ako galit dahil ginamit mo ako. Galit ako dahil hindi mo sinabi ang totoo. Ako ang may hawak ng buhay mo ngayon, ng buhay din ng kapatid mo. Bakit hindi mo ako pinagkatiwalaan tungkol doon?”

“Dahil…” Napapikit siya, nanginginig ang labi. “…Dahil natatakot akong baka bawiin mo ang lahat sa akin. Baka hindi na tuluyan na gumaling ang kapatid ko.”

Nagbago ang ekspresyon ni Dominic. Ang malamig na titig ay naglagablab sa ibang paraan, isang apoy na hindi niya kayang salubungin. Bigla itong humakbang palapit, halos idikit ang katawan sa kanya.

“Hindi ka ba nakakaintindi, Amara?” dumadagundong ang boses nito, puno ng pwersa. “Sa simula pa lang, akin ka na. At kahit anong gawin mo, hindi ka makakatakas sa akin.”

Kinabukasan, hindi niya na rin naiwasan ang pangangalaga ni Dominic sa kanya. Nagpadala ito ng dalawang bodyguard na tahimik na nakasunod sa kanya hanggang sa ospital. Kahit anong pagtutol, hindi ito nakikinig.

“Hindi ko kailangan ng mga ‘yan,” pabulong niyang reklamo habang nakaupo sa tabi ng kama ni Aaron.

“Hindi ikaw ang magdedesisyon tungkol sa bagay na ito,” malamig na tugon ni Dominic mula sa kabilang upuan. “Wala na akong tiwala sa kung ano mang nasa paligid mo. Ang kapatid mo ay ang tanging kahinaan mo at kung may makakaalam ng sikreto mo, gagamitin ka ng kung sino man laban sa akin. Hindi ko hahayaang mangyari iyon.”

Napatingin si Amara, gulat sa mga sinabi nito. “Kahinaan? Hindi ko siya kahinaan, Dominic. Siya ang dahilan kung bakit ako lumalaban.”

“Pareho lang iyon,” sagot niya, mariin. “At dahil pareho tayong nakatali sa isa't isa ngayon, ibig sabihin, pareho tayong nasa panganib.

Nang bumaling si Aaron sa kanya, nagkunwaring nakangiti si Amara, pilit na ikinukubli ang tensyon na meron sila.

Ngunit ramdam niya sa dibdib ang pwersa ng mga salita ni Dominic. Hindi na lang ito tungkol sa kontrata na pinirmahan niya. Ito ay tungkol sa pag-aangkin niya kay Amara sa pag-control niya sa kanya at sa panganib na dala ng isang relasyon na hindi naman dapat talaga.

Kinagabihan, habang nasa penthouse sila, tahimik si Amara. Ayaw niyang magsalita, ayaw niyang muling mag-away sila ni Dominic. Ngunit si Dominic ay hindi natahimik.

“Hindi ka pwedeng magpatuloy na parang walang nangyari,” anito habang nakasandal sa sofa, hawak ang isang baso ng alak. “Kailangan mong maintindihan na mula ngayon, lahat ng kilos mo ay talagang dadaan na sa akin.”

Hindi na niya napigilan ang sarili. “Dominic, hindi ba parang sobra na? Kontrata lang ito sa pagitan natin! Hindi ako ang asawa mo. Hindi mo ako pag-aari.”

Biglang bumagsak ang baso sa mesa, kumalat ang alak sa ibabaw nito.

Tumayo si Dominic, mabigat ang hakbang patungo sa kanya. 

“Kontrata lang? Hindi mo ba nararamdaman, Amara?” Dinakma nito ang baywang niya, hinapit palapit. “Hindi na lang kontrata ito. At hindi ko hahayaang matapos lang na parang walang nangyari.”

Nanginginig siya, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pagkalito. Ang init ng hininga nito, ang lalim ng mga mata, puno ng emosyon na hindi niya maipaliwanag.

“Dominic…” mahina niyang tawag, halos pakiusap. “Kung masyado kang mahigpit, mas lalo lang akong matatakot. Hindi ba’t bawal na may maramdaman ako na kahit ano sa’yo?”

“Bawal para sa’yo,” bulong nito, halos idampi ang labi sa kanyang tenga. “Pero para sa akin… simula pa lang ng makilala kita, wala nang bawal.”

Nang makapasok siya sa kwarto niya, halos gumuho ang mundo ni Amara. Hindi niya alam kung paano lalaban sa emosyon na unti-unting kumakain sa kanya. Oo, takot siya. Ngunit kasabay ng takot, may kung anong init na hindi niya kayang pigilam.

‘Hindi ‘to pwede… hindi dapat.’

Ngunit alam niyang mas lalo siyang nadadala. Mas lalong pinapahirapan ng presensya ni Dominic ang bawat hakbang ng kanyang puso.

Sa kabilang banda, nakaupo si Dominic sa veranda, malamig na hangin ng gabi ang humahampas sa kanyang mukha. Hawak niya ang folder na naglalaman ng buong pagkatao ni Amara.

Kung ibang babae lang si Amara, matagal na niya itong pinakawalan. Ngunit bakit sa babaeng ito, bakit hindi niya magawang bitawan?

‘She’s mine.’

Paulit-ulit na umuukit iyon sa isip niya.

At kahit lumaban si Amara sa kanya, kahit umiyak siya, kahit itulak niya si Dominic palayo… hinding-hindi niya ito bibitawan.

At doon, sa dilim ng gabi, ginuhit niya ang sariling desisyon. Isang desisyong babago sa lahat.

Hindi na lang siya mistress by contract.

Si Amara Alcaraz ay magiging kanya.

Sa lahat ng paraan. Sa lahat ng oras.

Hanggang sa wala nang matira sa buhay niya kundi siya lang.