คลั่งรักเมียเด็ก

@ช่วงสายของวัน

📱 ติ้ง ! (เสียงข้อความแจ้งเตือน 20 สายที่ไม่ได้รับ)

📱 Rrrrrrrr (เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังอย่างต่อเนื่อง)

"เชี้ย! ใครโทรมาแต่เช้าวะ!"

จอมทัพหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียง พร้อมกับหรี่ตาที่พึ่งจะสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาดู เห็นว่าปลายสายนั้น ปรากฏเป็นชื่อของขุนศึก มันโทรมามากกว่ายี่สิบสาย ไอ้เหี้ยนี่โทรอย่างกับบ้านมันโดนไฟไหม้งั้นแหละ

"📱 ไอ้เหี้ย..มึงโทรมาหาพระแสงอะไรแต่เช้าวะ"

"📱 เช้าพ่อง!มึงดิ จะสิบเอ็ดโมงแล้วไอ้สัด! มึงอยู่ไหน พวกกูรอจะพบอาจารย์เรื่องกีฬาชมรม"

"📱 อยู่ผับที่เมียมึงล่อมะนาวไว้ให้นั่นแหละ"

"📱 แปลว่ามึงสองคนเคลียร์กันเรียบร้อยดีแล้ว?"

"📱 เออ..ฝากบอกเมียมึงด้วย เสาร์นี้เดี๋ยวเลี้ยงชาบู"

"📱 เลี้ยงเชี้ยอะไร โอนมาเลยแสนหนึ่ง ค่าตัวกู กูอุตส่าห์ช่วยเล่นละครตบตา"

"📱 ไอ้เชี้ยขุน กูเพื่อนมึงนะ กะจะขูดเลือดขูดเนื้อกูให้ได้เลยว่างั้น"

"📱 เออ โอนมา แค่แสนเดียวขนหน้าแข้งทายาทหมื่นล้านอย่างมึงไม่ร่วงหรอก"

"📱 เอาบัญชีเมียมึงมา"

"📱 อ้าวไอ้นี่กูบอกให้โอนมาให้กู ไม่ใช่เมียกู ขืนโอนไปให้พริก เดือนนี้กูโดนยึดค่าเหล่าแน่"

"📱 นั้นมันปัญหาของมึงครับเพื่อน ไม่ใช่ปัญหาของกู ถ้าจะเอาเงินแสนจากกูส่งเลขบัญชีเมียมึงมา หรือถ้ามึงยังจะมีความละอายใจ เกรงใจกูอยู่บ้าง เอาเวลาที่มาขอเงินกูไปจองร้านชาบูจะดีกว่า"

"📱ไอ้สัด...กูขี้เกียจพูดกับมึงแล้ว ว่าแต่มึงจะเข้ามาไหม หรือจะนอนกกเมียต่อ"

"📱 มึงยังจะถามอีกเหรอ กูพึ่งจะได้เมียเป็นตัวเป็นตนนะเว้ย ก็ต้องอยู่กับเมียสุดที่รักของกูสิ"

"📱แต่น้องมีสอบไม่ใช่เหรอ เห็นเมื่อคืนเมียกูอ่านหนังสือจนตาเปียก เมียมึงไม่ได้สอบรึไง"

"📱 คงลุกไม่ไหวหรอก น้องพึ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง เดี๋ยวกูไปติดต่ออาจารย์ให้น้องสอบทีหลัง"

"📱เออ แล้วแต่มึง ยังไงก็ดูแลดีๆล่ะ ยังไงก็เพื่อนรักเมียกู"

"📱ย้ำจังวะ! เพื่อนเมียมึง แต่น้องเป็นเมียกู กูต้องดูแลดีอยู่แล้วป่ะ ไอ้ห่าพูดไม่คิด"

"📱 เออกูผิด..ผิดทุกอย่าง..กูขอโทษ ว่าแต่มึงเรียกเขาเมีย เขาให้มึงเป็นผัวแล้วแน่นะ

"📱 อ้าวไอ้นี่..คำถามกวนตีนฉิบหาย...มึงจะวางได้รึยัง กูอยู่กับเมีย หัดมีมารยาทบ้าง"

"📱 เออ..ไอ้คนมีมารยาท..มีอ่ะตัวไร้มารยาทเลยไอ้สัด "

"📱ไอ้....!"

"งื้อออ..คุยกับใครเหรอคะ

"คุยกับไอ้ขุนครับมันโทรมาถามเรื่องงานกีฬาชมรมน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก นอนต่อนะครับเด็กดี พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยววางสายจากไอ้ขุน พี่จะไปทำข้าวต้มให้"

"ค่ะ"

"📱 หึ..มีกับเมียเสียงสองเสียงสาม เด็กดี~~~~ แอว๊ะ ! ก็จะอ้วก!"

"📱 เมียหรือกิ๊กมีล่ะท้อง"

"📱 ไอ้ทัพ! ไอ้เหี้ย พูดแบบนี้กูอาจตายไม่เหลือซากได้เลยนะเว้ย!"

"📱 กลัวเมียขนาดนี้ ลาออกจากแก๊งกูไปเลย"

"📱 มึงต่างหากที่พึ่งเข้าแก๊ง กูขอเตือนมึงเอาไว้ก่อน ตอนเป็นแฟน กับตอนเป็นเมียคนล่ะฟิวกันเลยนะเว้ย มึงอย่าเผลอทำเมียโกรธ โกรธครั้งหนึ่งพูดยันสิบปี"

"📱 หึ..กูใคร จอมทัพ! ฉายาเสือน่ะเว้ย ไม่ใช่แมว"

"📱 จะเสือจะแมวสุดท้ายก็แพ้เมียอยู่ดีล่ะวะ"

"📱 พูดมาก แค่นี้แหละ เสียเวลากูนอนกอดเมีย"

"📱 เดี๋ยวกันดีวะ

"📱 แค่นี้ กูจะไปทำข้าวต้มให้เมีย

"📱 ไอ้ทัพ.."

"📱 ตูด ตูด ตูด..

จอมทัพกดวางสายเพื่อนรักอย่างหงุดหงิด คนกำลังมีความสุขนานทีได้นอนกอดเมียรัก เสือกมีมารมาผจญ ไอ้ขุนมันกอดเมียมันทุกวัน ส่วนเขาพึ่งจะมีเมียมานอนให้กอด มันจะไปเข้าใจอะไร เขาถอนหายใจยาวแล้วโยนมือถือทิ้งไปบนหัวเตียงอย่างไม่แยแส ก่อนจะหันกลับมา และภาพตรงหน้าก็ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมากกว่าเดิม

บนเตียงกว้าง หญิงสาวร่างเล็กยังคงนอนหลับสนิท แก้มแดงนิด ๆ เพราะเพิ่งผ่านความเหนื่อยล้ามาหมาด ๆ ทว่าในอ้อมแขนเธอกลับกอดหมอนข้างเอาไว้แน่น ราวกับกลัวใครจะแย่งไปได้ ท่านอนนั้นมันโคตรยั่ว ชวนให้ของแข็งใต้ร่างนึกอยากทำงานอีกครั้ง คนตัวเล็กคงเคยชินกับการนอนคนเดียวมานาน หลับจนลืมคิดไปแล้วสินะ มาตอนนี้ในห้องนอนไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว ท่านอนทั้งไม่ระวังตัว ทั้งชวนให้อยากกลั่นแกล้ง แต่ในสายตาของเขาตอนนี้ เธอโคตรน่ารักและน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน จอมทัพยกมือขึ้นเสยผมตัวเองช้า ๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างห้ามไม่อยู่

"ให้ตายสิ… คนบ้า อะไรจะน่ารัก น่ากิน ขนาดนี้วะ"

เขาคลานกลับขึ้นเตียง จากเดิมที่คิดว่าจะไปอาบน้ำเตรียมทำกับข้าวรอคนตัวเล็ก นั่งพิงหมอนข้าง ๆ ร่างบาง แล้วก้มลงมองใกล้ ๆ ขนตายาวเรียงกันสวย ๆ ปากเล็กที่เผยอหายใจเบา ๆ เสื้อนอนที่หลุดลุ่ยจนเห็นไหล่ขาวโผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา

"จะยั่วพี่ไปถึงไหนครับ… ขนาดหลับยังจะทำให้พี่ใจแตก"

มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มออกเบา ๆ กลัวเธอจะตื่น แต่ในใจกลับยิ่งวุ่นวายไปหมด ยิ่งมอง ยิ่งอยากจะกอด อยากจะดึงเข้ามาแทนที่หมอนข้างใบนั้น

"หมอนข้างนั่นมันทำอะไรได้บ้างห๊ะ… กอดแล้วอุ่นเหมือนพี่รึไง"

เขาบ่นงึมงำเหมือนคนหวงเมีย หึงแม้กระทั่งหมอนข้างที่เธอกอด ก่อนจะยื่นมือไปค่อย ๆ ดึงหมอนข้างออกจากอ้อมแขนเธอช้า ๆ ทว่าหญิงสาวกลับขมวดคิ้ว พร้อมกอดแน่นขึ้นเหมือนไม่ยอมปล่อย

"งื้อ.." น้ำเสียงงังเงียราวกับว่ากำลังถูกแย้งของรักไป แต่เปลือกตาของเธอกลับปิดสนิท

"โห… ดื้อแม้แต่ตอนหลับ มันน่าจับมาตีก้นซะให้เข็ด ไอ้หมอนนี่ก็เหมือนกัน เดี๋ยวเหอะ กูจะเอามึงไปยัดลงถังขยะ"

จอมทัพหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องตื่นแล้วแต่ยังแกล้งทำเป็นหลับ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหูเล็ก

"ถ้าหนูไม่ยอมปล่อยไอ้หมอนนี่ พี่เองก็จะไม่ปล่อยให้ช่วงล่างหนูได้พักแล้วนะครับ"

หญิงสาวทำเสียงงึมงำในลำคอเหมือนกำลังฝัน "หืม… อย่ากวน… หนูง่วง…"

จอมทัพยิ่งใจสั่นกว่าเดิม เสียงงอแงเบา ๆ ของเธอมันน่าฟังยิ่งกว่าเพลงรักเพลงไหน เขาก้มลงกดจูบเบา ๆ ที่หน้าผากหนึ่งที แล้วพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วทุ้ม

"ง่วงก็นอนต่อ แต่ช่วยเอาไอ้หมอนข้างบ้านี่ออกจากอ้อมกอดของหนูที"

เขาใช้แขนสอดเข้าใต้คอ ดึงร่างเล็กเข้ามากอดแทนที่หมอนข้างในที่สุด เธอยังคงหลับตาพริ้ม แต่ก็ซุกเข้ามาหาอกเขาโดยอัตโนมัติราวกับรู้ว่าที่ตรงนี้คือที่ปลอดภัยที่สุด จอมทัพยกยิ้มพอใจ กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นแล้วกระซิบกับเธออีกครั้ง

"ต่อไปห้ามกอดหมอนแล้วนะครับ กอดพี่คนเดียวก็พอ"

เสียงหายใจเบา ๆ ที่สม่ำเสมอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นการขยับตัว หญิงสาวในอ้อมแขนเริ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะงึมงำออกมาเสียงอู้อี้

"อืมม… หมอนข้างหนู…"

จอมทัพยกยิ้มกว้าง หัวใจแทบเต้นแรงกว่าเดิมที่เห็นเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตากลมโตยังปรือเพราะความง่วง แต่ก็หันซ้ายหันขวาหาอะไรบางอย่าง

"พี่ทัพ…หมอนข้างหนูหายไปไหนคะ…" เสียงงอแงเบา ๆ ดังขึ้น

"ก็อยู่ตรงนี้ไงครับ" เขากระชับอ้อมแขนกอดเธอแน่นขึ้น

"หมอนข้างเวอร์ชันอัปเกรด กอดแล้วอุ่นกว่าเดิม น่ารักกว่าเดิมอีก"

"ไม่เอา หนูอยากกอดหมอนข้าง…" เธอเบะปาก มองเขาตาเขียว ตั้งแต่เด็กจนโตหนอนกอดหมอนข้างจนติดเป็นนิสัยแล้ว

"ใครขโมยของหนูไปอ่ะ!"

จอมทัพหัวเราะเสียงทุ้มอย่างถูกใจ เมื่อเห็นหน้างอๆของเมียรัก ก่อนกดปลายจมูกลงที่แก้มใส

"ก็ผัวหนูนี่แหละครับ ที่ขโมยไป"

"แง๊… ขี้โกง!" เธอทำเสียงงอแงแล้วตีอกเขาเบา ๆ

"คืนหมอนข้างมาให้หนูเลยนะ!"

"ไม่คืนครับ" เขาตอบหน้าตาย แล้วกดจูบเบา ๆ ที่ปลายคางเธอ

"จะแพ้อะไรก็แพ้ได้ แต่พี่ไม่มีวันแพ้หมอนข้างหรอก"

"แต่หนูนอนกอดมันมาตั้งแต่เด็กแล้ว..ได้กอดมันแล้วหนูนอนหลับสบาย..ไม่ฝันร้ายด้วย…"

"เดี๋ยวพี่กอดให้แน่นกว่านี้เอง จะได้รู้ว่าหมอนข้างยังไงก็สู้พี่ไม่ได้"

พูดจบเขาก็รัดเอวเล็กแน่นขึ้นจนหญิงสาวร้องเสียงหลง

"พี่ทัพ! หนูหายใจไม่ออกแล้วววว"

"อ้าวหรอครับ งั้นผ่อนแรงหน่อยก็ได้…แต่พี่ไม่ปล่อยนะ เพราะถ้าปล่อย เดี๋ยวหนูไปคว้าหมอนข้างมากอดอีก"

"หนูจะฟ้องหมอนข้างว่าโดนแย่งที่แล้วนะ" หญิงสาวทำหน้ามุ่ย ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกเขาอย่างงอน ๆ

"ฮ่า ๆ ฟ้องไปเลยครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อตู้เสื้อผ้ามาใส่หมอนข้างให้ด้วย จะได้อยู่เงียบ ๆ ไม่แย่งเมียพี่อีก"

"ใจร้ายที่สุด! "

จอมทัพยิ้มกว้าง ลูบหัวเธอเบา ๆ "ไม่ใจร้ายหรอกครับ พี่แค่หวง… หวงเมียที่สุดในโลก"

"กับหมอนข้างเนี้ยนะ พี่บ้าไปแล้วแน่ๆ"

"ก็พี่ไม่อยากให้หนูไปกอดอย่างอื่น นอกจากพี่ แต่ก่อนไม่มีผัวจะกอดอะไรก็กอดได้ แต่ตอนนี้มีผัวแล้ว ห้ามกอดอย่างอื่นนอกจากผัวครับ พี่หวง"

หญิงสาวชะงักเล็กน้อย ใบหน้าที่ซุกอกค่อย ๆ เงยขึ้น ดวงตาหวานสบตาเขาตรง ๆ เสี้ยววินาทีนั้นหัวใจเธอเต้นแรงจนแทบทะลุอก

"หวงจริง ๆ เหรอคะ…"

"จริงสิครับ..พี่หวง และก็โคตรหวง หวงเมียคนนี้ของพี่ที่สุด" จอมทัพจูบลงไปเบาๆที่หน้าผากเล็ก ราวกับว่าเธอนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าที่เขาหวงแหน มะนาวเองทำตัวไม่ถูก ใบหน้าแดงจัด รีบยกมือปิดปากเขาไม่ให้เขาเลื่อนต่ำลงมามากกว่าเดิม

"พอแล้ว! พี่ขี้โกง…จะน้ำเน่าไปถึงไหนเนี่ย"

"จนกว่าหนูจะยอมกอดพี่โดยไม่หาหมอนข้างอีกไงครับ"

"งื้อออออ…ยังไม่หยุดอีก อ้อนเก่งเกินไปแล้วนะคะ" เธอร้องอ้อนเสียงเบา ก่อนจะยอมซุกหน้าเข้ามากอดเขาแน่น จอมทัพยกยิ้มพอใจ แขนโอบร่างเล็กไว้เต็มอ้อมกอด แล้วกระซิบช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นจนหัวใจของเธอแทบละลาย

"ก็มีเมียให้อ้อนแล้วนิครับ อ้อนบ่อยๆเมียจะได้เอ็นดู"

"คนบ้า...พูดอะไรบ่อยๆ เห็นหนูดูแรดๆแต่เอาจริงหนูก็เขินเป็นนะ"

"หึ...เวลาเขินหน้าแดงๆแบบนี้ โคตรน่ารักเลยอ่ะ" จอมทัพใช้ปลายนิ้วชี้เขี่ยเบาๆไปที่ปลายจมูกเล็ก

"ชิ" มะนาวพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกกว้างอย่างงอน ๆ แต่ก็ไม่ยอมถอยหนี แถมยังกอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม

บรรยากาศในห้องเงียบสงบลง เหลือเพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบาของทั้งคู่และจังหวะหัวใจที่เต้นประสานกัน จอมทัพกดแก้มลงกับเรือนผมนุ่ม หลับตาลงเบาๆราวกับคนที่กำลังมีความสุขที่สุดในโลก

"กอดกันแบบนี้…พี่ไม่อยากไปไหนแล้ว อยากอยู่กับหนูนานๆ" เขาพึมพำเสียงอ่อน บ่ายนี้ยังมีงานที่ต้องไปเคลียร์กับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยฯ แต่ดูเขาตอนนี้สิ ติดเมียหนึบจนแทบไม่อยากลุกออกจากเตียง

"อย่าพูดแบบนี้สิ เดี๋ยวหนูติดพี่จริง ๆ แล้วอย่ามาบ่นรำคาญทีหลังนะ"

"ถ้าติดจริงๆก็ดีสิครับ…ติดพี่ไปตลอดชีวิตเลยยิ่งดี" เขากระซิบย้ำช้า ๆ ใบหน้าหล่อยิ้มออกมาไม่หุบ เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมซุกตัวแน่นขึ้น ราวกับยอมแพ้ให้กับความอ้อนของเขา

"อืม…ตลอดชีวิตก็ได้…หนูจะเกาะติดพี่แบบนี้ไปนานๆ ต่อให้พี่สลัดหนูทิ้ง หนูก็จะไม่ไป"

"มีเมียขี้อ้อนขนาดนี้ ใครจะกล้าทิ้ง มีแต่เมียนั่นแหละที่จะทิ้งพี่ หนูทั้งสาวทั้งสวย แถมยังเซ็กซี่น่าดึงดูดขนาดนี้ บอกตรงๆพี่โคตรกลัว"

"กลัวอะไรคะ"

"ก็หนูเคยพูดกับเพื่อนว่าพี่เป็นโคแก่ แุถมยังบอกของพี่เท่าหนอนชาเขียว จะไม่ให้พี่กลัวได้เหรอ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่พี่เก็บเอาคำพูดพวกนั้นมาคิดจริงจังขนาดนี้เลยเหรอคะ"

"ก็ใช่นะสิ คนแก่ก็มีหัวใจนะครับ กลัวเมียเบื่อแล้วจะทิ้ง"

"หนูมีแฟนที่อ้อนเก่งขนาดนี้ เอาเก่งขนาดนี้ จะกล้าทิ้งไปไหนได้คะ"

"จริงนะ"

"จริงสิคะ หนูรักพี่ทัพนะ จุ๊บ"

คนตัวเล็กจุ๊บไปที่ริมฝีปากหนาหนึ่งทีก่อนจะสวมกอดเขาแน่นขึ้น ส่วนจอมทัพเอง ได้แต่ยิ้มออกมาไม่หยุด กระชับกอดเธอแน่นขึ้น พร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆลูบขึ้นลงบนเรือนผมของคนเป็นน้อง ทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้น ไม่ได้รีบร้อนจะทำอะไรต่อ ต่างคนต่างคุยไปเรื่อย เล่าเรื่องเก่า ๆ ของตัวเองบ้าง หยอกกันบ้าง เสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกขึ้นมาเป็นระยะ ๆ จนบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสบายใจ แสงแดดยามสายส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ดูเหมือนโลกภายนอกยังหมุนไปตามปกติ แต่สำหรับสองคนนี้ เหมือนเวลาหยุดนิ่งอยู่แค่ตรงนี้ คนตัวเล็กค่อย ๆ ปล่อยใจ ซุกอยู่ในอ้อมแขนที่อุ่นที่สุด ส่วนจอมทัพก็ยิ้มไม่หยุด มือหนาลูบผมเธอไปมาอย่างเคยชิน เหมือนอยากจะบอกว่าตอนนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ได้กอด ได้อยู่ใกล้ ๆ กันแบบนี้นานๆก็พอแล้ว