กลัวเมียไม่รัก

@มหาวิทยาลัย (ช่วงบ่าย)

"พี่ทัพ…อุ้มหนูขึ้นตึกได้มั้ยอ่ะ ขี้เกียจเดินแล้ว" เสียงหวาน ๆ ของมะนาวดังขึ้น ขณะที่เธอเกาะแขนใหญ่ของคนเป็นพี่เอาไว้แน่น

"ได้ครับ เมียพี่อยากได้อะไรพี่จัดให้หมด" จอมทัพตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะก้มลงอุ้มเธอขึ้นอย่างไม่สนสายตานักศึกษานับสิบคู่

"ดะ..เดี๋ยวค่ะ หนูแค่พูดเล่น พี่จะทำจริงเหรอ?" คำพูดที่ดูจะหยอกล้อแฟนหนุ่ม แค่พูดเล่นๆ ไม่ได้คิดจะให้เขาทำจริงๆ แต่อีกคนนี่สิ คิดจริงจังถึงกับจะโผล่เข้ามาอุ้มเธอ

"โอโห่ไอ้สัดดดด! เกินไปวะ! หวานไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่อง"

ขุนศึกโวยเสียงดังเมื่อเห็นไอ้เพื่อนเวรที่เขาโทรตามเป็นยี่สิบสามสิบสายกว่ามันจะเสด็จมาได้

"กูว่าแล้วว่าต้องมีวันนี้…ไอ้เสือคณะวิศวะของกู กลายเป็นแมวแบกเมียเดินกลางคณะ"

"หึ! จะเป็นเสือเป็นแมวมันก็เรื่องของกู กูแค่อยากเป็นผัวที่ดีให้เมียได้ชื่นใจก็พอแล้ว" จอมทัพยักไหล่ แต่ยิ่งกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น

"สัด! นี่พวกกูควรพกยาดองหรือยาดมดีวะ อยู่ใกล้พวกมึงทีไรจะตายเพราะความเลี่ยนตลอด"

เสือใต้ทำเสียงแซวพร้อมทำท่าเหมือนอยากจะอ้วก สำลักความเห่อเมีย หลงเมียของไอ้เพื่อนรัก ไม่รู้มันจะคลั่งอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคยมีเมียไปได้

"เลิกล้อเล่นได้แล้ว ปล่อยหนูลงเร็วๆค่ะ พี่ขุนกับพี่เสือคงจะหมั่นไส้หนูแน่เลย" มะนาวหัวเราะคิกคัก ซบไหล่แฟนตัวเอง

"ไม่ต้องสนใจหรอกครับเด็กดี พวกมึงมันก็แค่คนที่ถูกเมียเมิน เลยอิจฉา"

จอมทัพหันไปกวนเพื่อน รู้ทันพวกมันหรอก เมื่อคืนไปดริ้งจนดึกดื่น ที่มันรีบวิ่งแจ่นมามหาวิทยาลัยแต่เช้าไม่ใช่อะไร เมียมันเมิน ไม่ยอมให้เขาห้อง ไอ้ขุนมันตัวดี ทำเป็นโทรมาตามให้มาประชุม ทำเป็นพูดว่าเมียอ่านหนังสือเตรียมสอบทั้งคืน ที่ไหนได้ตัวมันนั่นแหละที่โดนพริกแกงลงโทษโดยการให้นอนหน้าห้อง บริจาคเลือดให้ยุงทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน ส่วนไอ้เสือมันดีหน่อยที่เมียไม่ค่อยพูดไม่ค่อยด่า แต่คนไม่พูดนี่แหละอันตราย เล่นเมินไม่มองหน้าไม่คุยด้วย ทำอย่างกับมันเป็นอากาศมลพิษที่ลอยอยู่รอบๆตัว

"ไอ้เหี้_!" ขุนศึกกับเสือใต้พูดพร้อมกัน ก่อนเสียงหัวเราะจะดังลั่นไปทั่ว เกลียดจริงไอ้พวกรู้ทัน

ในขณะที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอยู่นั้น แต่แล้วจู่ ๆ กลุ่มผู้หญิง 2-3 คนเดินตรงเข้ามาหาจอมทัพ ใบหน้าคุ้น ๆ ที่คลับคล้ายคับคาว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน พอนึกขึ้นได้ตัวเขาเองถึงกับเบิกตากว้าง อดีตสาว ๆ ที่เขาเคยควงแบบไม่จริงจัง กำลังกรูกันเข้ามาหา คิดใจได้แต่คิด งานเข้าแน่ๆกู

"พี่ทัพ…ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ" เสียงหนึ่งเอ่ยทักพร้อมส่งยิ้มหวานพร้อมกับเดินเข้ามากอดแขนเขา ผู้หญิงอีกคนรีบต่อทันที

"ทำไมทำหน้าเหมือนจำกันไม่ได้แบบนั้นละคะ เมื่อก่อนเรายังไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ อยู่เลย"

ทันใดนั้น อดีตคาสโนว่าผู้เคยใจแข็งอย่างจอมทัพกลับสะดุ้งวาบ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อสายตาพิฆาตจ้องมองมาที่เขา ราวกับต้องการคำอธิบายขยายความเรื่องผู้หญิงที่วิ่งแจ่นเข้ามาหาเขา

"…ใครครับ ไม่เห็นจะคุ้นหน้าเลย?" เขาตอบสั้น ๆ หน้านิ่ง แต่เหงื่อซึมที่ขมับบอกได้ว่ากำลังกังวล

"อ้าว…จะทำเป็นจำไม่ได้เลยเหรอคะ เฟิร์นยังมีไลน์พี่ทัพอยู่นะ" อีกฝ่ายหัวเราะหยันเล็กน้อย เมื่อก่อนยังชวนกันไปกินกาแฟอยู่เลย

"พี่ทัพ…" เสียงหวานของมะนาวดังขึ้นแผ่ว ๆ แต่เต็มไปด้วยความน่ากลัวแบบคนหึงเงียบ ๆ

"เมียครับ! ผัวผิดไปแล้ว ตอนนั้นพี่โคตรงอนหนู คิดว่าหนูยังชอบไอ้แฟนเก่าคนนั้น เลยควงผู้หญิงไม่เลือก จนจำหน้าไม่ได้แบบนี้ แต่พี่สาบานว่าพี่ไม่เคยเกินเลย ไม่เคยนอกกายนอกใจเลยสักครั้ง ถ้าพี่โกหกขอให้ฟ้าผ่าตาย ขอให้บ้านไฟไหม ขอให้ไม่ตายดี" จอมทัพรีบพูดเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ

"โอ้ยยย ไอ้สัด! น้องนาวทำตาเขม็งใส่นิดเดียว มึงสารภาพซะหมดเปลือก น้องยังไม่ได้ถามอะไรเลย มึงนี่แม่งไม่ใช่เสือแล้วเว้ย เป็นแมวขี้กลัว กลัวเมียเต็มตัวแล้วด้วย" เสือใต้ขำจนแทบทรุด ไอ้คนที่มันเคยล้อพวกเขาว่ากลัวเมีย ดูมันตอนนี้สิแทบจะสั่นเป็นเจ้าเข้าทรง

"กลัวเมียไม่ใช่เรื่องแปลกเว้ย! กลัวเสียเมียสิเรื่องใหญ่!" จอมทัพสวนกลับทันที มันโคตรจริงจังกลัวจริงๆว่าเมียจะโกรธ

"หึหึหึ…" ขุนศึกหัวเราะสะใจ "เออ ๆ อย่างน้อยกูก็มั่นใจแล้วว่ามึงเลิกคาสโนว่าแน่ ๆ"

"ไม่มีอะไรก็ดีค่ะ งั้นก็ช่วยเคลียร์สาวๆของพี่ให้หมดด้วย"

"ส่วนพวกเธอ อดีตจะยังไงกับเขา ฉันไม่สน ตอนนี้เขาเป็นของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนวิ่งแจ่นเข้ามาเกาะแขนเกาะขาเขาได้ตามอำเภอใจ อย่ายุ่งกับผู้ชายของฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัว" มะนาวส่งสายตาข่มขู่บอกให้รู้คนนี้ของใคร หญิงสาวที่เข้ามาทักหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย บรรยากาศตึงเครียดพอสมควร ก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกไป

มะนาวแอบเหลือบมองคนที่กำลังจับมือเธอเอาไว้แน่น พลางกระซิบเสียงเบา

"หึ…คนเจ้าชู้"

"ไม่เอาน่าเด็กดี…อย่าโกรธนะครับ" จอมทัพรีบเอาหน้าซบแก้มเธอ "ต่อไปพี่ไม่มองใครแล้ว"

"หนูก็ไม่ได้ว่าอะไรนิคะ จะร้อนตัวทำไม"

"นาว..หนูอย่าทำหน้างอแบบนี้ พี่กลัวเมียจะตายอยู่แล้วเนี่ย"

เพื่อนสองคนยืนดูฉากนี้แล้วส่ายหัวแรง ๆ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

"กูมั่นใจละว่าฉายาเสือร้ายคณะวิศวะของไอ้ทัพแม่งหมดสิ้นตั้งแต่ได้เมียที่ชื่อมะนาว…" ขุนศึกถอนหายใจ

"เออ…ตอนนี้เหลือแต่ ไอ้ลูกแมวที่โคตรจะกลัวเมีย" เสือใต้เสริมพร้อมหัวเราะ

ทั้งคณะต่างพากันฮือฮา บ้างก็หัวเราะแซว บ้างก็เขม่นมองด้วยความอิจฉา แต่จอมทัพไม่สนใจใครทั้งนั้น เพราะสิ่งเดียวที่เขากลัว…ไม่ใช่อดีตผู้หญิงที่เคยผ่านมา แต่คือการทำให้คนในอ้อมกอดน้อยใจต่างหาก กลัวที่ว่าคือกลัวเมียทิ้ง กลัวเมียน้อยใจ กลัวเมียไม่รักซะมากกว่า