ไม่เคยรู้สึกกับใครเท่านี้มาก่อน

@ด้านของมะนาว

"ทำแบบนี้ได้ไงวะ กูว่าแล้วคนอย่างพี่ทัพ เคยแรดยังไงก็แรดอย่างนั้น สันดานเก่ามันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆหรอก" : พริกแกงพ่นคำด่าชุดใหญ่ เกลียดนักไอ้พวกผู้ชายดีแต่พูด เก่งแต่ปาก แต่การกระทำสวนทางกับคำพูด

“เชี้ย… นั่นมันพี่จอมทัพไม่ใช่เหรอ? แล้ว… ผู้หญิงพวกนั้น…” : พิ้งค์พลอยที่นั่งข้างๆ พริกแกงก็ก้มตัวมาดูบ้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที น้ำเสียงเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหันไปสบตาพริกแกงเหมือนกำลังจะมีพายุลูกใหญ่โหมเข้าใส่

"เอาไงมึง จัดเลยไหม กูพร้อมมาก" : พริกแกง

“ไม่เกี่ยวอะไรกับกู เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา พวกมึงก็เหมือนกัน อยู่เฉยๆไม่ต้องไปเสือก” มะนาวรีบกดล็อกหน้าจอ วางโทรศัพท์คว่ำลงบนโต๊ะ เธอพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตาที่หลบเลี่ยงบ่งบอกว่ามันกระทบใจอย่างแรง

“หยุดจ๊ะสาว...มึงอย่ามาเล่นบทนางเอก จะบอกว่าไม่เกี่ยวไม่ได้ค่ะ นั่นผัวมึง ไม่ใช่คนอื่น" : ดาด้า

"เขาไม่ใช่ผัวกู พวกมึงอย่าพูดมั่ว!” : มะนาวแสดงสีหน้าไม่พอใจ เดิมทีก็หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว ยิ่งมาเห็น มาได้ยินเรื่องของเขา อารมณ์ยิ่งอยู่ไม่นิ่ง หลากหลายความรู้สึกกำลังเกิดขึ้น

"กูถามมึงจริงๆเหอะ มึงสองคนมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ก่อนหน้านี้พี่ทัพก็ออกจะดี ดูหลงมึงจะตาย แต่อยู่ๆก็พลิกจากฝ่ามือเป็นหลังเท้า มันยังไงกันวะ"

พริกแกงเอ่ยถามทุกอย่างที่ตนสงสัย พิ้งค์พลอยพยักหน้าเห็นด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของทั้งคู่

“นั่นสิ เห็นมึงทำหน้าเฉยๆ แต่ตาแม่งแดงแล้วนะ อย่าคิดว่ากูไม่เห็น”

มะนาวสูดลมหายใจลึก พยายามกดอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้น

“ก็บอกแล้วไง กูไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้ว เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขา”

“เรื่องของเขา… แต่คนที่นั่งจุกอยู่ตอนนี้คือมึงนะ มึงจะปากแข็งแค่ไหนก็ช่างเถอะ แต่กูรู้… มึงกำลังโกรธ”

พริกแกงโน้มตัวเข้ามาใกล้ สายตานิ่งจริงจัง จ้องมองเพื่อนรักเพราะรู้ดี ว่าตอนนี้มะนาวรู้สึกยังไง ส่วนมะนาวเองได้แต่เงียบ ไม่ตอบ ผิดวิสัยของมันนัก ปกติมันพุ้งชนตลอด เคยเงียบแบบนี้ที่ไหนกัน

“นาว… ถ้าไม่โอเค มึงไม่ต้องฝืนก็ได้เว้ย พูดมันออกมา ระบายมันออกมาให้หมด” พิ้งค์พลอยเอื้อมมือมาแตะหลังมือเพื่อนเบาๆ

"อืม..พวกกูไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทของมึง มีอะไรก็พูด พวกกูพร้อมอยู่ข้างมึงเสมอ" ดาด้า

มะนาวเงียบไป ก่อนจะเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

@20 นาทีต่อมา

"เชี้ย! แปลว่าพี่ทัพเข้าใจเรื่องของมึงกับพี่เจดายผิด" : พริกแกงเบิกตากว้าง เสียงแฝงความตกใจจนแทบกลายเป็นเสียงสูง มือวางค้างบนโต๊ะเหมือนยังไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

"อืม" มะนาวตอบรับสั้นๆ เสียงเรียบ แต่แววตาที่หลบไปด้านข้างบอกชัดว่าในใจยังวนอยู่กับภาพเหตุการณ์นั้น

"แล้วมึงก็ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปแบบนั้น ไม่อธิบายอะไรเลย?" : พิ้งค์พลอยขมวดคิ้ว มือกอดอกแน่นอย่างคนไม่เข้าใจในการกระทำของเพื่อนรัก

"อือ" น้ำเสียงสั้นห้วนของมะนาวทำเอาเพื่อนทั้งสามมองหน้ากัน ราวกับต้องการคำตอบมากกว่านี้

"อีชะนี มึงนี่นะ ทำไมวะ กูไม่เข้าใจ หรือว่ามึงยังรักไอ้พี่เจดายคนนั้นอยู่" : ดาด้าพูดพร้อมยกคิ้วสูง ริมฝีปากเหยียดยิ้มกวนแต่แฝงความห่วงใย

"รักเชี้ยอะไรล่ะ กูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ คบกันมาเกือบหนึ่งปี อยู่ดีๆ ไปทำผู้หญิงท้อง มึงคิดว่าคนอย่างกูจะยังแคร์ผู้ชายแบบนั้นเหรอ ถ้ากูยังรักกูก็โง่เต็มทีแล้ว ไม่ต้องกินมันหรอกข้าว ไปแทะเลมหญ้าอยู่กลางทุ่งนาโน่น"

น้ำเสียงของมะนาวมีความแข็งกระด้าง แววตาแข็งกร้าว แต่ลึกๆ ก็ยังมีแววเจ็บแปลบแทรกอยู่ ไม่ชอบให้ใครมาสวมเขา คนอย่างมะนาวไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้ชายขนาดนั้น

"แล้วตอนที่มึงเห็นเขา มึงรู้สึกยังไง ทำไมผัวมึงถึงได้หึงแรงจนต้องถอดสันดานเดิมออกมาแบบนั้น" : พริกแกงเลิกคิ้ว ร่างเอนพิงพนักเก้าอี้อย่างจับจ้อง ก็ไม่เข้าใจ เพราะอะไรทำไมทุกอย่างถึงลงเอยแบบนี้

"ก็แค่แวบหนึ่งของคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน กูก็ทำตัวไม่ถูก ไม่ได้พูดอะไร เดินชนกัน แล้วก็แยกย้าย แค่นั้นเอง กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้ระยำคนนั้นแม้แต่น้อย" เธอพูดพร้อมส่ายหัวแรง ราวกับต้องการปัดทุกความรู้สึกทิ้ง

"ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เจดาย แล้วไอ้ที่ทะเลาะกันใหญ่โต มันเรื่องอะไรกันวะ มึงอ่ะเป็นอะไร" : พิ้งค์พลอยโน้มตัวเข้ามา สายตาสอดส่องเหมือนอยากจะอ่านใจเพื่อนรักออก

"นั่นดิ เล่นตัวแต่พองามนะจ๊ะสาว เกิดเขาไปหลงคนใหม่ จะร้องไห้ขี้มูกโป่ง อย่าหาว่ากะเทยไม่เตือนนะคะ" : ดาด้า

"เห้อ!! " มะนาวถอนหายใจแรงออกมา เสียงเหมือนปลดลมอัดในอก ก่อนจะทิ้งตัวนั่งพิงพนักเก้าอี้ม้าหินอ่อน มือวางแผ่วบนหน้าขา สายตาเหม่อมองพื้น

"เล่ามา...อย่าให้ต่อมเผื่อพวกกูเสียเปล่า" : พริกแกงเอนตัวไปด้านหน้า คางเกยกับฝ่ามือ แววตาเร่งเร้า

"กูคิดว่ากูอาจจะชอบเขาเข้าแล้ว" : เสียงมะนาวแผ่วลงเหมือนสารภาพความลับที่ไม่อยากให้หลุดออกมา

"เอ้า..ชอบก็ดีแล้วไง เขาเองก็ชอบมึง แล้วมันติดปัญหาตรงไหน" : พริกแกง

"กูไม่เคยรู้สึกกับใครเท่านี้มาก่อน มึงก็รู้ว่าเขาเป็นคนกะล่อน เจ้าชู้ ว่านเสน่ห์ไปทั่ว ใครต่อใครต่างพูดกันว่าที่เขาจีบกูก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว พอเบื่อเดี๋ยวก็ทิ้ง กูแค่ไม่อยากให้ใจใครแล้วต้องมานั่งเสียใจเหมือนครั้งที่แล้ว มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกแย่แค่ไหน ขนาดตอนนั้นกูแค่คุยๆ แล้วตอนนี้ล่ะ กูกับเขาถึงไหนกันพวกมึงก็น่าจะรู้ ถ้าเขาแค่เล่นๆ กับกู เหมือนตอนแรกที่เขาเคยพูด กูกลัวกูรับไม่ไหว ถ้ากูจะผิดหวังกับความรักอีกครั้ง"

"มึงกำลังกลัว?" : พิ้งค์พลอยถามเสียงอ่อนลงกว่าเดิม

"........." มะนาวเงียบไป ความเงียบกินเวลาหลายวินาที จนเพื่อนเริ่มรู้ว่าคำถามนั้นโดนใจเธอเข้าเต็มๆ

"เห้อ! เรื่องแบบนี้มันก็พูดยากนะ กูยังจำได้ ตอนพี่เจดาย แม่ง..โคตรจะดี แต่สุดท้ายก็จบแบบเหี้ยๆ แล้วมึงดูพี่ทัพของกู ประวัติยาวเป็นหางว่าว" : ดาด้าพูดพลางกลอกตาไปมา ไอ้เชียร์มันก็เชียร์อยู่หรอก แต่คุณพี่ดันสร้างตำนานเอาไว้เยอะเหลือเกิน ประวัติยาวยิ่งกว่ากำแพงเมืองจีน

"พี่ทัพไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่กันค่า" : พริกแกงเลิกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่

"มึงอย่ามาเปิดศึกกับกูตอนนี้นะอีพริก กูไม่ว่างที่จะมาทะเลาะกับมึง มึงไม่เห็นเหรอ เพื่อนกูกำลังเฮิร์ทอยู่" : ดาด้า

"ค่า...สงบศึกหนึ่งวันก็ได้ เพื่ออีกนาวเพื่อนรักของกู" : น้ำเสียงติดขำ แต่สายตายังมองไปที่มะนาว นานทีเห็นมันมีท่าทีเงียบๆแบบนี้ ในใจมันคงจะเกิดความสับสนอยู่ไม่น้อย

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ เห็นเขาไปกับใครต่อใครไม่ซ้ำหน้าแบบนั้น มึงทำใจได้เหรอ" : พิ้งค์พลอย

"ได้ดิ ก็แค่อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องรับรู้ ปล่อยให้มันผ่านๆ ไปก็แค่นั้นเอง" : น้ำเสียงฝืนให้ฟังเหมือนง่าย แต่แววตากลับไม่มั่นคงนัก

"มึงอ่อนแอกว่าเดิมเยอะเลยนะนาว นี่มึงรักพี่ทัพแล้วใช่ไหม" : พริกแกง

"กูแม่ง โคตรไม่อยากรู้สึกอะไรกับเขาเลย"

มะนาวถอนหายใจยาวพรืดออกมา หัวไหล่ลู่ต่ำ ราวกับความรู้สึกหนักอึ้งกำลังกดทับอยู่เต็มอก มะนาวนั่งนิ่งราวกับถูกพันธนาการด้วยความรู้สึกที่ทั้งหวั่นไหวและหวาดกลัว หัวใจเหมือนถูกบีบจนแน่น เพราะแม้จะพยายามปฏิเสธแค่ไหน ก็ปิดไม่มิดว่ากำลังตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง