kabanata 3

Naging mahirap para kay Dahlia ang mga sumunod na sa trabaho. Lalo na’t sa opisina, tila hindi siya tinitigilan ng mga utos mula kay Damien. Kung dati ay limitado lang sa mga basic na administrative tasks ang kanyang ginagawa, ngayon ay halos PA na siya ng CEO. Pagtitimpa ng kape, papi-print ng kung anu-anong dokumento at pati na rin ang pagkuha ng pina-dry clean nitong mga damit. At syempre, hindi rin mawawala ang pago-over time.

“Miss Navarro, pakitapos ito bago ka umuwi,”

madalas na sambit ni Damien tuwing alas-sais ng gabi, kasabay ng paglagay ng makapal na folder sa kanyang mesa.

“Ngayon po?” tanong niya.

“May presentation ako bukas ng umaga. Kailangan ko itong perfect. I trust you can handle it.”

Hindi niya kayang tumanggi. Kaya kahit na iniisip niya ang mga gagawin niya sa bahay ay hindi niya magawa.

Tumagal ng ilang linggo na ganoon at sa araw-araw, mas lalong sumasama ang ugali sa kanya ni Damien. Ganoon naman talaga ito noon pa, walang pakialam at madalas ang sungit-sungit. Pero hindi alam ni Dahlia kung bakit this time ay mas personal ang dating sa kanya ng ginagawa ng lalaki. Dahil ba sa may nangyari sa kanila?

Hanggang isang araw, halos alas-nuebe na ng gabi natapos ni Dahlia ang pinapagawa ng binata. Madilim na ang buong opisina, at ang tanging ilaw na bukas ay mula sa lamp sa kanyang desk at sa loob ng opisina ni Damien. Agad siyang pumasok sa opisina ng binata.

Itinaas ni Damien ang tingin mula sa laptop niya. Saglit itong natigilan.

“Ah, hindi ko na pala kailangan ’yan. Tinawagan ako ng kliyente. Kinansela na ang presentation.”

Parang biglang bumagsak ang mundo ni Dahlia. Napahawak siya sa gilid ng mesa at nanlalaki ang mga mata.

“Hindi na kailangan?” mariing ulit niya. “Pero halos tatlong oras ko ‘tong tinrabaho! Ibinuhos ko lahat—oras, effort, kahit pagod na pagod na ako! Sana man lang sinabi mo na hindi mo na pala kailangan.”

Huli na nang ma-realize niya ang nasabi. Nalimutan niyang boss nga pala niya ang kaharap.

Hindi sumagot ang lalaki. Tumalikod ito na parang bale-wala lang ang lahat. Para naman may pumitik uli sa utak ni Dahlia.

Hindi na niya napigilan ang sarili. Nilapitan niya ito mula sa likuran at sa sobrang galit ay halos sakalin niya ito—kaya naman nagulat siya nang bigla itong humarap.

Sabay silang bumagsak, halos magkalapat ang kanilang katawan habang umiikot pa ng kaunti ang upuan sa momentum ng pagkakahulog nila.

"A-Anong Nangyari? Ayos ka lang, Miss Navarro?"

Natulala si Dalhia—ang mukha niya ay ilang pulgada lang ang layo mula sa mukha niya kay Akash. Nararamdaman niya ang bigat ng hininga nito, ang init ng balat sa kanyang braso, at ang titig na may halong gulat… at pagkalito. Ilang segundo silang walang imik.

"Ah… E.. M-May dumi po kayo sa likod kaya gusto ko po sanang tanggalin. Kaso bigla kayong humarap."

"G-Ganoon ba?" halata rin ang pagka-ilang ni Damien.

Mabilis silang naghiwalay at tumayo. Humingi din siya ng pasensya bago nagpasiyang lumabas na ng Opisina. Nakaramdam siya ng pagkahiya. Mabilis siyang nag-empake ng gamit at nagdesisyon umuwi na pagdating niya sa parking lot ay akmang sasakay na siya sa sariling kotse nang bigla siyang hawakan sa braso ng kung sino.

"Dahlia, can we talk?"

Halos mapasigaw siya sa sobrang gulat. Ang lakas ng kabog ng dibdib niya. "R-Raven?! Anong ginagawa mo rito?" naguguluhan niyang tanong.

Luminga-linga muna ang lalaki bago muli siya hinarap. "I need to talk to you.." mas lumapit pa ito sa kanya. "Please…"

Napa-atras si Dahlia at napasandal sa kotse niya. "about what? Does Anikka know you're with me?" tanong niya.

"She doesn't have to know. I only have to tell you something. Please… Let's talk." mas humigpit ang hawak ng lalaki sa kanya.

"Raven, aren't you getting married already? We have nothing to talk about—"

"Why you can't understand that I just wanna talk?"

"Why you can't just leave her alone?"

Halos sabay silang napalingon ni Raven kay Damien nang sabihin nito iyon.

"Who are you?" mayabang na tanong ng ex boyfriend niya sa lalaki.

Nakatayo ng ilang dipa mula sa kanila si Damien. Nakahalukipkip ito at base sa pagkunot ng noo ng lalaki alam niyang hindi ito natutuwa.

"Her boss. And I have all the right to question your intentions with my secretary. As far as i heard, you're engaged to someone named Anikka. Why are you still clinging to Dahlia?" tinitigan nito ng masama si Raven. "Leave."

Tumingin sa kanya si Raven at akmang hahawakan ulit siya nito nang sumigaw si Damien. "Leave or I call the security? Maybe I can disassemble you instead?"

Bumuntong hininga si Raven bago siya hinarap ulit. "I'll call you."

“Try it. I Dare you.”

Sinamaan ng tingin ni Raven si Damien bago ito nagmartsang umalis.

Doon na naglakad palapit sa kanya si Damien. Tinitigan siya nito bago nagtanong. "Are you okay?"

Tumango siya bago nag-iwas ng tingin. Hindi niya alam kung bakit pero tila nahihiya siya na nakita ng lalaki ang nangyari. Bakit sa lahat ng tao ay si Damien pa ang naroon ng mga oras na iyon. Ngunit sa hindi malaman na dahilan, tila natuwa rin siya sa kahit papaanong pagtatanggol nito sa kanya. May kabaitan pa rin palang taglay. Aniya.

Ramdam niya ang titig ng lalaki sa kanya. Bumuntong hininga ito.

"I will tell the security about this. I’ll make sure he will not step in front of my company again. You can go home."

Tila naman isa siyang batang paslit na sumunod dito. Sumakay siya ng kotse at nagpasalamat sa lalaki.