Pa-like and gem-votes. Thank you.
“Gov, thank you for coming,” rinig kong bati ng tao sa likod ko. Bumaling ako sa likod. Lucian's back was on me as he talked to that man. What happened? His eyes were hidden behind those dark and round lenses, making it impossible for me to tell if he'd seen me…o baka naman lumagpas ang tingin niya at hindi niya ako nakita? Maraming lumapit sa kanya kaya hindi na niya nagawang bumaling pa kung saan saan. I was waiting for him to look in my direction but it didn't happen. Hindi ko na hinanap sina mama. Tinitingnan ko kung kailan mababakante si Lucian. It was my chance to talk to him. Hindi lang niya ako nakita kanina. O baka hindi niya ako nakilala. Baka masyado akong pinaganda ng mga make-up artist ni ate?Ayaw ko na nang malabo kami. I should talk to him. That was my goal. Kaya nang makita kong pumuslit siya sa isang gilid kong saan hindi sakop ng mga bisita ay mabilis akong sumunod sa kanya.Nagmadali akong sumunod nang makita kong lumiko siya. I was so near him that I felt my he
Umaga pa lang ay binulabog na ako ni mama dahil sa party na dadaluhan namin. Sa hapon pa naman yon pero para daw hindi kami ma-short sa time ay ginising na niya ako umaga pa lang. Kaya alas dyes palang ay heto ako sa vanity table ni Ate sa mga Ferrer. Kaya naman pala ako ginising ni mama ay dito na pala kami maghahanda kina Ate. Iba ang nag-aayos sa buhok ko habang iba rin ang naglalagay ng make-up sa akin. Mabuti nalang at nawala ang pamamaga ng mata ko sa kakaiyak ko kahapon. “Meron pa kaming dadaluhan na party next week, Scarlet. Kung hindi ka pa nakakahanap ng trabaho ay sumama ka,” ani Ate. Sinabi ni mama sa kanya kung paano ako nagkukulong sa kwarto at mabuti nalang daw at sumama ako ngayon. Tumango lang ako kay Ate. May nagma-makeup din sa kanya. Malapit na siyang matapos… she looked gorgeous. Pareho kami ng style ng buhok. Yon ang utos niya sa nag-aayos ng buhok ko. Bumaling ako sa salamin sa harap ko. Malapit narin ako matapos ayosan. My hair was styled in an elegant u
I was sobbing as I stared at the movie I was watching. Madilim sa kwarto ko dahil nanonood ako gamit ang projector. Nakakumot ako, at halos wala na akong ganang lumabas ng kwarto.Hindi ko alam kung umiiyak ako dahil sa movie o umiiyak ako dahil kay Lucian. It’s been three weeks. Hindi na kami nagkita simula nong umuwi kami galing sa isla nila. Tinatawagan ko siya. There was one time that he answered. Natuwa pa ako dahil sinagot niya ang tawag ko pero may kausap din naman siyang mga tauhan niya kaya hindi niya natutuon ang pansin niya sa akin. He was stressed on that call. Rinig kong nagtatanong ang mga tauhan niya kung nagawa niya ba ito o ito dahil kailangan ng Tito niya. Matapos nang isang tauhan ay may dumating pang iba para magtanong dahil may kailangan ulit siyang gawin. He couldn't look at the screen because he was bombarded with lots of things. The only good thing about that call was that I got to see him. He was in his office, working as governor. He looked hot and sexy on
Lucian Vince Vergara“Fck!” Dumiin ang hawak ko sa manibela nang biglang bumilis ang pagtakbo ng kotse ni Scarlet. She was driving safely earlier pero bigla siyang bumilis. I tried to drive after her pero ang daming kotse sa kalsada! Hindi ako maka-overtake! I felt my jaw tighten as her car vanished from sight. She should be banned from driving…one day, I’ll make sure of it.Hindi na ako lumiko sa subdivision nila. Dumiretso na ako sa mansion dahil hinihintay ako ni Tito. Alam niya ang pagdating ko. Agad akong pinagbuksan ng gate nang dumating ako. Kumunot ang noo ko nang makita ko ang maraming kotseng nakaparada sa mansion. Akala ko ay si Tito Rodrigo lang pero narito din si Tito Rafael at Tito Benedicto. Andito rin ang kotse ni Papa! “Fck!” hindi ko napigilang mura. Marami ang bodyguard sa paligid dahil narito silang lahat. Nagroronda ang iba, ang iba ay nagmamasid. One suspicious move and you’ll be in trouble.I clenched my jaw when I saw them all. Sina Tito ay nakaupo sa couch
Hindi na ako inusisa nina mama nang sinabi kong pagod ako at gusto kong magpahinga. Hinayaan nila akong pumunta sa kwarto ko. Pagdating ko sa kwarto, hindi naman ako nakapag pahinga. Lumilipad ang utak ko sa kung ano na ang mangyayari? Hindi naman siguro kami magbe-break? Yes, it’s my fault. Pero hindi naman siguro naging malaking problema ang ginawa ko? O malaki ba? Hindi lang ako pinahirapan ni Lucian? I overthink a lot. Kung ano ano na ang naiisip ko. Na baka dahil sa ginawa ko, balikan pa niya si Allyana. Paano kung dahil sa badtrip niya sa akin, bigla niyang pagbigyan si Allyana na kausapin? Tapos malaman niyang hindi naman siya nag-cheat. Magiging sila ulit? Hindi ako nakatulog noong gabi. Hindi rin ako kumain dahil wala akong gana. Palagi akong natutulala at napapaisip sa mga pwedeng mangyari. Kinabukasan ay wala akong ganang bumaangon. Dinalhan ako ni mama ng breakfast sa kwarto ko dahil hindi ako bumaba. She tried to cheer me up when she saw I was not in the mood. Kahit a
Nanahimik ako sa buong byahe namin. It tooks us hours bago narating ang bahay niya sa Castella Grande. May helepad ang rooftop niya na ngayon ko lang nalaman. Nanlulumo ako habang unti-unti kaming bumababa. Nang makababa na ng tuluyan ay mabagal kong tinatanggal ang headset ko at ng seatbelt. The engine stopped. Bumaba siya at hindi niya ako hinintay…hindi ako binalingan para alalayan pababa. Bumaba rin ang pilot. They talked and I watched how serious Lucian was. His face was blank and no emotion was visible. Kung meron man, kapag bumabaling lang siya sa akin. Nakikita ko sa mata niya na galit siya at disappointed. Matapos nilang mag-usap ay bumaling siya sa akin. He motioned for me to go down with him. Ano, aalis na kami? Hindi man lang niya ako hahayang magpahinga muna kahit saglit? I bit my lower lip. Sumabay ako sa pagbaba niya. Hindi niya ako kinakausap kaya tahimik rin ako. It's alright. Baka kailangan niya lang ng oras para humupa ang galit niya. It's my fault kaya kailan
“Stop crying,” medyo inis na sabi ni Lucian habang karga-karga ako. Kanina pa siya naglalakad dahil malayo na ang narating namin ni Andrea. “Why do you care if I’m crying!” sigaw ko kahit ang lapit ng tenga niya sa akin. He groaned because of it. Medyo tinagilid niya ang ulo niya dahil sa sigaw ko. “Scarlet!” iritado niyang sigaw. Itinaas niya ako nang medyo lumuluwag ang pagkakahawak niya sa akin. Rinig kong pagod na siya dahil sa hingal niya. “I can walk if you're tired.” Pero hindi niya ako pinansin at nagpatuloy siya sa paglalakad. I tighten my hands on his neck again. “Are you mad?” tanong ko nang medyo nagtagal na nanahimik kami. “Yes,” malamig niyang sagot. Tinatahan ko na sana ang sarili ko para tumigil sa pag-iyak pero dahil narinig ko ang sagot niya, agad nanlabo ang mata ko sa luhang gusto na namang kumawala. Umiyak ulit ako sa balikat niya, and it lasted until we reached the house in the middle of the island. Ibinaba niya ako pagdating namin sa portiko ng bahay
As much as I want to think about Andrea, hindi ko na magawa. Kabadong-kabado ako habang unti-unting lumalayo sa boses ni Lucian. Kung natakot ako kanina dahil nakita ko harap harapan si Anton, mas lalo ngayong narinig ko ang boses ni Lucian. Kasi alam ko kung paano siya magalit. I ran and ran, not minding my heart. Pero halos hindi na ako makahinga dahil sa pagod. Alam ko sa sarili ko na kung hindi pa ako hihinto, ang puso ko na ang titigil. May nakita akong malaking puno. Doon ako dumiretso at doon ako sumalampak habang naghahabol ng hininga. Sunod sunod ang paghinga ko, parang kulang ang hangin sa paligid. My ears momentarily malfunction because my heartbeat was too loud. Nang magawa kong huminga at medyo omo-okay na ang paghinga ko…at ang pandinig ko, wala na akong marinig. Walang mga yapak at walang mga boses na naghahabol sa akin. Hindi ko alam kung nakalayo ako sa kanila at ibang direksyon sila pumunta. I just felt like I was safe for now. Kaya nanatili ako sa puno… nag-iipon
Mabilis naming tinanggal ang padlock sa rehas. Maingat naming binuksan yon nang hindi lumikha ng ingay.“Go!” bulong ni Andrea. Pareho kaming tumakbo. Paglabas namin ng kulungan, we realized that we were in a basement. May nakita agad kaming hagdanan pataas. Mabilis naming tinakbo yon. Huminto si Andrea nang bubuksan na niya ang pintuan. She carefully opened it. She then looked outside the door. Hindi ko napigilan at lumapit ako sa pintuan at saka sumilip din. May mga tao kaming naririnig kasabay ng TV na nakabukas. Hindi namin sila makita sa pwesto namin pero tanaw namin ang isang pintuan! We are sure na palabas ang pintuan dahil nakikita namin sa glass window malapit sa pintuan ang labas at gabing gabi na. "We ran fast to the door. Don’t look back, no matter what happens,” bulong ni Andrea.Hindi pa ako handa pero nang buksan ni Andrea ang pintuan at tumakbo na siya patungo sa pintuan, mabilis akong sumunod. Palabas na kami ng pintuan sa labas nang may marinig kaming tumawag sa