CHAPTER 3

Tinitigan ni Franco ang dalagang halatang kinakabahan habang nakatitig sa kanya. Tahimik siyang naupo sa sofa, parang walang narinig o nakita.

Panakaw ang tingin ni Lily kay Franco bago siya marahang naupo. Hindi niya alam kung saan ilalagay ang sarili.

“Ah, Franco, si Lily nga pala. Siya 'yung nag-apply bilang interpreter. Ako at si Trevor, nagkasundo na tanggapin siya sa team,” ani Chris habang nakatingin kay Franco na tahimik lang na umiinom, hindi maipinta ang mukha.

Sandaling sumulyap si Trevor kay Chris, saka siya ang bumasag sa katahimikan. “Anong oras ulit ‘yung meeting natin bukas?”

“Alas otso ng gabi,” sagot ni Chris, tapos ay humarap kay Lily. “Paano ka pupunta? Gusto mo ba sunduin kita?”

“Ako na lang po ang magmamaneho, okay lang po.”

“Mas mabuti sigurong ako na lang ang dumaan sa’yo. Hindi ligtas ang bumiyahe mag-isa,” sabi ni Chris sabay ngiti. “Nasa dati ka pa ring bahay?”

“Opo, nandoon pa rin po ako.”

“Sige, alas-siyete kita susunduin.”

“Sige po, maraming salamat,” tango ni Lily. “Mauna na po ako. Kadarating ko lang galing abroad, jet lag pa ako.”

“Hmm, samahan na kita,” alok ni Chris habang tumatayo.

“Huwag na po, kaya ko na po ito,” sagot ni Lily sabay ngiti. Lumingon siya kay Trevor. “Kuya Trevor, mauna na ako. Dadaan ako minsan para makipaglaro sa anak mo.”

“Hmm,” tango ni Trevor na may bahagyang ngiti.

Bago tuluyang lumabas ng silid, saglit pang nilingon ni Lily si Franco. Pero nanatili itong walang imik.

"Haay..." Napabuntong-hininga si Lily paglabas ng pinto. Eksakto namang may dumaan na waiter kaya’t agad niya itong tinanong, “Kuya, saan po ang CR?”

“Diretso lang po, tapos kanan.”

“Salamat,” sagot niya bago tumuloy.

Ilang minuto ang lumipas…

Nakaharap si Lily sa salamin habang naghuhugas ng kamay. Tulala siya, malalim ang iniisip.

“Tama ba talaga ang desisyon kong bumalik?” bulong niya sa sarili, bahagyang umiling. Kita sa mukha ang pagod. Kinuha niya ang bag at tumalikod na.

“Bakit ka pa bumalik?”

Napatigil si Lily. Dahan-dahan siyang lumingon. Naroon si Franco, nakasandal sa pader. Walang emosyon ang mukha, malamig ang tingin.

“F-Franco…”

“Bakit ka pa bumalik?” mariing tanong niya, rinig ang hinanakit sa tinig.

“Kasi… gusto ko lang talagang bumalik sa Pilipinas…” mahina ang sagot ni Lily habang iniiwas ang tingin.

“Hindi mo ba alam kung gaano ako nasusuklam tuwing nakikita kita? Ha?!”

Dahan-dahang lumapit si Franco, mabigat ang bawat hakbang.

Bigla niyang hinawakan ang mukha ni Lily, pinipilit siyang tumingin sa mga mata niya.

“Umalis ka. Lumayas ka!”

“Hindi! Hindi ako aalis!” nanginginig ang boses ni Lily. May pagmamakaawa. “Franco, pakiusap… pakinggan mo naman ako... kahit sandali lang...”

“Tumigil ka!” singhal ni Franco, matalim ang titig. “Ayoko nang marinig kahit isang salita mula sa’yo.”

Binitiwan ni Franco ang mukha ng dalaga at tumalikod.

"Franco… pakiusap… kahit minsan lang, pakinggan mo naman ako..." Hinawakan ni Lily ang braso ng lalaki, nanginginig at namumugto ang mga mata.

"Maawa ka… kahit isang beses lang…”

Marahas na inalis ni Franco ang kamay ni Lily, sabay tulak na naging dahilan para mapasandal siya sa pader.

"Aray!" daing ni Lily, halos manghina sa sakit. Napatingala siya, nanginginig, habang tuluyang bumagsak ang luha sa pisngi.

"Ang tanging gusto ko lang… ay mawala ka sa buhay ko!" sigaw ni Franco, bago tuluyang naglakad paalis.

"Franco…hindi ko ‘yun ginawa… wala akong kasalanan… huhuhu…" Hinayaan na lang ni Lily na bumagsak ang katawan niya sa sahig. Wala na siyang lakas. Ang mga luha niya, bumalot sa bawat piraso ng kanyang pag-asa.

Sa condo ni Lily….

Maririnig ang pagbukas ng pinto, at pumasok si Lily na parang wala sa sarili. Patuloy pa rin ang pagtulo ng kanyang luha.

Narinig niya naman ang pagtunog ng kanyang phone kaya sinagot niya ito.

"Kamusta ang interview mo, Lily?"

"Umm...N-nakita ko si Franco... huhu..."

"Galit pa rin siya... gaya ng dati...." Tinakpan ni Lily ang bibig habang humahagulgol. "At ako... mahal ko pa rin siya... ang tanga-tanga ko..."

"Sana hindi na lang ako bumalik. Mali ‘to... isang malaking pagkakamali..." Napaupo siya sa malamig na sahig, hawak pa rin ang cellphone, pero wala nang lakas para tumayo.

"Lily... kalma lang, papunta na ako d’yan." Malumanay pero punong-puno ng pag-aalala ang tinig sa kabilang linya.

"Wag na... gusto ko munang mapag-isa."

"Sige, pero kung kailangan mo ako, tawagan mo lang. Nandito lang ako."

Pinutol niya na ang tawag. Kasabay nito, muling sumiklab ang mga hikbi niyang hindi na niya mapigilan.

Sa kabilang banda…

Biglang bumukas ang pinto. Napatingin si Trevor nang pumasok si Franco, halatang iritado at galit.

"Anong problema?" tanong ni Trevor habang inaayos ang hawak na laptop.

Tahimik lang si Franco, diretso sa bar counter, at walang sabi-sabing tinungga ang alak.

"Heh." Napangisi si Chris, nakaupo sa tabi, hawak din ang baso niya. "Mag-ingat ka, Franco. Baka pagsisihan mo ‘yang kayabangan mo sa huli."

"Anong pinagsasasabi mo?"

Matalim ang tingin ni Franco kay Chris.

"Kung tungkol ‘yan kay Lily… hinding-hindi ko siya pagsisisihan!"

"Talaga lang ha? ‘Wag ka lang tumahol gaya ni Trevor nung iniwan siya ng ex niya."

"Hoy!" sabat ni Trevor na napatingin sa kanila, "Anong kasalanan ko? Ba’t nadamay ako?"

Tahimik pa rin si Franco. Pero kita sa mukha niya ang tensyon, habang muling tinungga ang baso na para bang gusto niyang limutin ang lahat.

Kinabukasan…

"Aishh… anong oras na ba ‘to…?"

Dahan-dahang dumilat si Lily. Halos hindi siya nakatulog. Agad niyang inabot ang cellphone.

"Tanghali na?!"

Ting! Line Message:

Vanessa: Lily, kamusta ka na?

Lily: Medyo okay na.

Vanessa: Anong plano mo ngayon?

Lily: Susubukan ko ulit. Baka… may pag-asa pa.

Vanessa: Nasa ‘yo ‘yan. Kung naniniwala ka pa, laban lang.

Lily: Oo. Salamat.

Matagal na nakatitig si Lily sa cellphone niya bago siya napailing at marahang hinaplos ang mukha, tila sinusubukang buuin ang loob.

“Subukan ko na lang ulit... baka sakali, ‘di ba? Sana naman, ‘di na mauwi sa gulo...” mahina niyang bulong sa sarili.

Tumayo siya para ayusin ang sarili—nagbihis, nag-ayos ng buhok, at sinigurong kumpleto ang laman ng bag—bago maghanda para sa event na nakatakda ngayong gabi.

Ilang oras ang lumipas—

Tumunog ulit ang kanyang phone.

“Hello?”

(Ako ‘to. Nasa malapit na kami.) Masiglang tinig ang sumagot sa kabilang linya.

“O sige po, bababa na ako.”

(Sige, ingat ka diyan.)

Ibinalik niya ang cellphone sa bag at agad lumabas ng condo. Sa harap ng gusali, napansin niyang papalapit ang isang itim na van. Huminto ito sa harap niya, at bumukas ang pinto.

Bumaba si Chris, ngumiti, at kinawayan siya.

“Sakay na. Naghintay ka ba ng matagal?”

“Hindi naman po,” sagot ni Lily, sabay ngiti.

Pagsakay niya sa van, agad siyang napatigil. Sa loob, naroon si Franco, tahimik pero halatang malamig ang tingin. Hindi iyon tingin ng isang kaibigang matagal nang ‘di nakita. Agad na napayuko si Lily, marahang naupo sa malayong bahagi ng upuan.

“Lily,” ani Chris habang lumingon, “Intsik ‘yung mga kliyente natin mamaya. Okay lang ba sa’yo?”

“Opo, ayos lang po!” mabilis at magaan ang sagot ni Lily, pilit na pinangiti ang sarili.

“Pero… hindi ba marunong ka rin mag-Chinese, Kuya Chris?”

“Konti lang. Ikaw pa rin ang mas magaling,” biro nito, sabay haplos sa ulo ni Lily na parang nakababatang kapatid.

“Kuya naman!” natatawang reklamo ni Lily.

Biglang sumingit si Franco.

“Ang ingay niyo,” madiin nitong sabi, halatang inis.

“Heh,” tumawa si Chris, walang kaapekto-apekto sa tono ng kaibigan. Inilayo na rin niya ang kamay mula sa ulo ni Lily.