EP.17 ไม่ใช่เด็กผู้หญิงคนเดิมที่ให้พี่ด่าเล่นอีกแล้ว

ผับราชสีห์

ห้อง VIP หลังผับปิด

เสือ มิกซ์ และเม้าท์มานั่งกินเหล้าด้วยกัน เสียงเพลงเบาลงเหล้าเข้าขวดที่สามแล้ว สิงโตนั่งพิงโซฟา หน้าตาไม่ไหว เสื้อยับ แววตาแดงเหมือนอดนอนมาเป็นวันๆ

“มึงเงียบเป็นบ้าเลยช่วงนี้นะไอ้ราชสีห์ หรือเพราะน้อง…” เสือเอ่ยขึ้นอย่างห่วงๆ

“กวาง…” ชื่อหลุดจากปากสิงโตเอง เบาแผ่ว แต่ชัดเจนพอให้ทั้งโต๊ะเงียบ

“เหี้ยอะไร กูแค่พูดชื่อคน…แม่งมีคนชื่อกวางเยอะจะตาย” เขาชะงักตัวเองไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะวางแก้วดังปังแล้วหัวเราะในลำคอ

แต่เพื่อนทั้งโต๊ะมองหน้ากันเงียบ มิกซ์กับเม้าท์ไม่พูดอะไรแต่สีหน้าชัดว่ารู้แล้ว

เสือถามอีกคำ…

“แล้วมันเกี่ยวมั้ยวะ กับที่หายหัวไปสามวันก่อนหน้านั้น?”

“กูไปนอนกับผู้หญิงมาเว้ย! มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดี!” สิงโตตะคอกแต่แววตากลับเปล่าเปลี่ยวจนเจ็บแทน

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าเงียบแล้วพูดเบาๆเหมือนพูดกับใครสักคนที่ไม่อยู่ตรงนั้น

“มึงจะหายไปนานแค่ไหนวะกวาง…หายไปจากบ้านก็พอแล้ว อย่าหายจากตรงนี้อีกเลย…”

ไม่มีใครตอบ.....มีแค่เสียงเหล้าไหลลงแก้วต่ออีกคืน

คืนฝนตก

หอพักของกวาง

กวางนั่งกอดหมอนอยู่ริมหน้าต่าง ข้างนอกฝนโปรย กวางเผลอเปิดแชตเก่าของตัวเองกับสิงโต… แต่เขาไม่เคยอ่านข้อความที่เธอส่งเลย

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“กวาง… นี่กระทิงนะ เราเอาขนมมาให้…”

เธอลังเล… แต่เปิดประตู กระทิงยืนอยู่ในเสื้อแจ็กเก็ตเปียกฝน มือถือถุงขนมเปียกๆ

“เธอไม่ตอบไลน์เลย เราเลยแวะมาดู”

“ขอบใจนะ…” กวางรับถุงขนมมาแล้วทำท่าจะปิดประตู

แต่กระทิงพูดขึ้นเบาๆ

“อย่าร้องไห้ตอนอยู่คนเดียวเลย… เราขออยู่เป็นเพื่อนคืนนี้ได้มั้ย”

คืนนั้น… พวกเขานั่งกินขนมกันเงียบๆข้างหน้าต่าง เสียงฝนโปรย เสียงหัวเราะเบาๆที่ค่อยๆ กลับมาและสายตาอ่อนโยนของกระทิงที่มองเธออย่างไม่เร่งเร้าแต่มากพอให้ใจเธอ “หวั่นไหว” อย่างจริงจัง

สามวันต่อมา

ตอนค่ำ

สิงโตจอดรถหรูหน้าหอพักเก่าเขาเดินขึ้นบันไดทีละชั้น เสื้อเชิ้ตยับ ดวงตาแดงก่ำเพราะไม่ได้นอน

ถึงหน้าห้องของกวาง เขายืนนิ่ง ไม่เคาะ

แต่จังหวะนั้นเองประตูก็เปิดออกและสิ่งที่เขาเห็นคือ…กระทิงนั่งอยู่ข้างใน

“มึงอยู่กับมันเหรอ…” เสียงสิงโตดังขึ้นน้ำเสียงนิ่งแต่แฝงความสั่น

กวางชะงัก กระทิงลุกขึ้นยืนทันทีท่าทีสุภาพ

“พี่สิงโต มาคนเดียวเหรอ?” กวางถามเลิ่กลั่ก

“ไม่เสือกได้มั้ย?”

สายตากวางเปลี่ยนทันที คำพูดที่เคยเจ็บ… เธอจำได้แม่น

“กลับไปเถอะพี่สิงโต ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตกวางอีก…”

“ใครสั่งให้มึงพูดจาแบบนี้วะ! ไอ้กระทิงเหรอ?! มึงมันตัวเสือก!” สิงโตกระชากคอเสื้อกระทิงทันที ก่อนจะผลักกันเบาๆ

“พอกันที! กวางไม่ใช่ของใคร และกวางก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงคนเดิมที่ให้พี่ด่าเล่นอีกแล้ว!” เสียงกวางชัดเจน รวดเดียวจบ

สิงโตชะงัก… หายใจแรง ยืนจ้องเธอเหมือนคนไม่อยากเชื่อว่าคนที่เขาเคยไล่ เคยว่า เคยผลักไส…ตอนนี้เธอไม่เหลือพื้นที่ให้เขาอีกแล้วจริงๆ

บ้านเกียรติภูมิ

กลางคืนบ้านหลังใหญ่ที่เคยมีเสียงหัวเราะ

เสียงประตูเปิดด้วยแรงจากมือหนักๆ สิงโตเดินเข้ามาในบ้าน… เสื้อยับ ผมยุ่ง หน้าเหนื่อย

บ้านเงียบ

ไม่มีเสียงใครเรียก ไม่มีเสียงเปิดไฟในครัว ไม่มีหม้อเล็กๆบนเตา ไม่มีกล่องข้าวตั้งไว้หน้าตู้เย็นแบบทุกครั้ง เขาถอดรองเท้าโยนไว้แบบไม่สนใจเดินขึ้นชั้นบนผ่านห้องนอนของกวาง… ที่ตอนนี้ว่างเปล่า

ประตูห้องเปิดอ้าไว้ครึ่งหนึ่ง ไม่มีของ ไม่มีกลิ่น ไม่มีอะไรเหลือเลยนอกจากความว่างเปล่า

สิงโตยืนอยู่ตรงนั้นนานมาก… ก่อนจะพูดกับตัวเองเสียงเบา

“มึงหายไปจริงๆแล้วสินะ…” เขาย่อตัวลงนั่งกับพื้นหน้าห้อง กอดเข่าตัวเองไว้นิ่งๆแล้วหัวเราะเบาๆ

“ดีแล้ว…อยู่กับมันไปนั่นแหละ…”

เงียบ…

“ไอ้กระทิงมันไม่เคยพูดให้มึงร้องไห้แบบที่กูทำ มันไม่เคยตะคอกใส่มึงเหมือนกู…แม่งไม่เคยเลย…”น้ำเสียงเขาสั่น มือกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ

“แต่กูก็ไม่เคยให้มึงอยู่คนเดียวสักวันเลยเหมือนกัน กูทำงานหนักแค่ไหน กูก็กลับบ้านทุกคืน เพราะกูรู้ว่ามึงจะต้องรอกูกลับบ้าน”

…

“แล้วมึงก็ไปอยู่กับมันจริงๆ …” เสียงสุดท้ายนั้น… เบาเหมือนขาดใจ

คืนนี้… ห้องทั้งหลังเงียบสนิท แต่ในอกของสิงโตมันวุ่นวายยิ่งกว่านรก

วันต่อมา

สวนเล็กหน้าหอพัก

กวางนั่งรอรถกลับห้องแต่กระทิงเดินมาหาในมือถือโหลแก้วเล็กๆใส่ดาวกระดาษสีพาสเทล บนฝาเขียนไว้ว่า “ขอให้ใจหายดีในเร็ววัน”

“เราอยากให้กวางเอานี่ไป…” กระทิงบอกพร้อมยื่นให้

“ทำไมถึงพับดาวให้ขนาดนี้ล่ะ…” กวางถามยิ้มๆ

“เพราะทุกครั้งที่กวางร้องไห้ เราไม่อยากให้น้ำตากวางหายไปเปล่าๆ เราอยากให้มันกลายเป็นดาวที่กวางจะเก็บไว้… แล้วเอาไปเริ่มต้นใหม่”

เธอนิ่งไปนานมาก

กระทิงมองตรงเข้าตาเธอ

“เราไม่อยากเป็นแค่คนปลอบใจอีกแล้วกวาง ถ้าเธอยังไม่พร้อมจะรัก… ไม่เป็นไร แต่เราพร้อมจะรักคนที่เจ็บอยู่ตรงหน้าเราตอนนี้เลย…”

กวางก้มหน้าลง… หัวใจเธอเต้นแรงเกินกว่าจะซ่อน สายตาคู่นั้นไม่เร่ง ไม่คาดหวัง ไม่ดึง ไม่ดัน แต่ “ยืนยัน”

…

“เราจะขอเป็นคนที่อยู่ข้างๆอย่างที่เคยเป็น แต่อยากให้เธอรู้ว่า… เราไม่แคร์ว่าอดีตเธอมีใคร เพราะอนาคตของเธอ… เราอยากมีชื่ออยู่ด้วย”

กวางหลบตา หัวใจเต้นสั่น มือที่รับโหลดาวมากอดไว้แน่น

“เราขอคบกวางนะ…”

ไม่มีคำตอบทันที แต่เสียงหัวใจของเธอ…มันเต้นแรงจนเธอรู้ว่า “มันไม่ได้ปฏิเสธ”

ผับราขสีห์

กลางวัน ในห้อง VIP ผับของสิงโต

สิงโตนั่งอยู่คนเดียว ไม่เปิดไฟ ผ้าม่านปิดมิดแสง มือข้างหนึ่งถือขวดวิสกี้ อีกข้างเปิดมือถืออย่างเหม่อๆ

มีข้อความจากเม้าท์ส่งมาว่า:

📸 [ภาพกระทิงกับกวางยืนอยู่ข้างกัน หน้าโรงอาหารมหาวิทยาลัย]

“ดูสายตาไอ้กระทิงดิ มันของจริงว่ะพี่”

“เขาลือกันทั้งคณะแล้ว ว่ามันขอกวางคบไปเมื่อวาน”

…

มือที่จับมือถือของสิงโตแน่นขึ้น เขาไม่ได้พูดอะไรแค่หัวเราะเบาๆแบบคนป่วย

จากนั้นเขาลุกขึ้นทันทีปัดขวดเหล้าหล่นแตกพื้นเสียงดัง

“หึ… มึงกล้าดีนี่ไอ้กระทิง…” เขาหยิบเสื้อคลุม ใส่แว่นดำ เดินออกจากผับทันที แต่ไม่ได้ไปหากระทิง ไม่ได้ไปหากวาง ไม่ได้พูดอะไรกับใคร…เขาขับรถแล้วขับวนรอบมหาวิทยาลัยเหมือนคนที่ไม่รู้จะทำอะไรกับความเจ็บในอกตัวเอง