EP.19 สิงโตเกิดอุบัติเหตุ

เสียงของเสือฟังดูเหนื่อยและหนัก

“กวาง… ไอ้สิงโตโตมัน… รถชนเมื่อคืน”

“ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล BMC ห้องฉุกเฉิน…”

“ยังไม่ฟื้น แต่ปลอดภัยแล้ว… แค่… เขาไม่ได้บอกใครเลยนอกจากพวกพี่”

กวางเงียบไป

“เขาเมาหนักมากเลยนะ… ก่อนจะขับรถออกไปคนเดียว เมื่อคืนมันเรียกชื่อเธอตอนเมา… ทั้งคืนเลยว่ะ”

กวางยังคงเงียบ น้ำตาคลอ… แต่ยังไม่หล่น

“ขอบคุณที่บอกนะคะพี่เสือ…แต่กวาง… คงไม่ไปค่ะ”

เสือเงียบ

“แน่ใจนะกวาง…มันไม่มีใครเลยตอนนี้นะ”

“เขาเคยมีค่ะ…แต่เขาเป็นคนผลักทุกคนออกไปเอง… โดยเฉพาะกวาง กวาง… ไม่ใช่น้องสาวเขา ไม่ใช่ใครในชีวิตเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเองก็พูดไว้แบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ…”

เสียงในสายเงียบ

ก่อนที่กวางจะพูดเบาๆจบสายด้วยน้ำเสียงสั่นไหวที่สุด

“ขอให้เขาหายดีค่ะ… เท่านี้”

ติ๊ด

กวางวางสาย หันหน้าไปทางหน้าต่าง แสงเช้าอ่อนๆสาดเข้ามาทางม่านบาง เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกช้าๆเหมือนคนที่กำลังฝืนเดินต่อทั้งที่หัวใจยังบอบช้ำ

“พอแล้ว… กวางต้องหยุดเจ็บเองให้ได้…”

โรงพยาบาล

เสียงเครื่องวัดชีพจรยังดังเป็นจังหวะสิงโตนอนอยู่บนเตียงริมฝีปากขยับเบาๆเหมือนละเมอ

“…กวาง… อย่าไปนะ…”

แต่ไม่มีใครได้ยินและไม่มีใครตอบกลับเขา…

.

.

.

ช่วงบ่ายวันอาทิตย์

สวนสาธารณะริมทะเลสาบกวางนั่งอยู่บนพื้นหญ้าชุดเรียบง่าย ผมถักเปียข้าง ใบหน้าอ่อนล้า แต่กำลัง “ฝืนยิ้ม” กระทิงมาถึงพร้อมขวดน้ำสองขวด ยื่นให้เธอ

กวางรับขวดน้ำมา

“อยู่กับกระทิงแล้วใจมันเบาขึ้น” พอหลุดปาก เธอก็ชะงักนิดหนึ่งเหมือนเพิ่งรู้ว่าคำพูดตัวเองแอบจริงไป

“ถ้ากวางไม่ว่าอะไร… ขออยู่แบบนี้ไปอีกหน่อยได้ไหม?” กระทิงหัวเราะในลำคอเบาๆ

เงียบ...

กวางไม่ตอบทันที แต่ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอแค่มองหน้ากระทิงนานขึ้นกว่าทุกทีและครั้งนี้… ใจมันสั่นขึ้นมาจริงๆ

“กระทิง… เราขอโทษที่ยังลืมเรื่องนั้นไม่ได้ทั้งหมด แต่เรา…พยายามอยู่จริงๆนะ”

กระทิงพยักหน้าแววตาเขาอ่อนโยนเหมือนเดิม ไม่กดดัน

“ขอแค่เราไม่ฝืนตัวเองก็พอ เราจะรอวันที่เราเปิดใจได้จริงๆ”

เขายื่นมือมาลูบผมเธอเบาๆ และกวาง… ก็ไม่ปัดออกเหมือนก่อน หัวใจของใครบางคน เริ่มจะหลุดออกจากอดีตทีละนิด

โรงพยาบาล

เวลา 20:49 น.

แสงไฟหลอดนีออนสีขาวเหนือเตียงคนไข้สลัวลง สิงโตค่อยๆลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเบลอ เสียงเครื่องวัดชีพจรดังตลอด

“…อยู่โรงพยาบาลเหรอวะ…” เขาพึมพำหันมองรอบข้าง ไม่มีใครอยู่

มือถือที่วางไว้ข้างเตียงมีแจ้งเตือน เขาหยิบขึ้นมาเห็นชื่อ “เสือ” โทรเข้า 8 ครั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้เขานิ่งไป…

คือ ข้อความที่ตัวเองส่งให้กวาง… ที่ขึ้นว่า “ยังไม่ได้อ่าน”

“ขอโทษว่ะ หนู…กูไม่ได้อยากให้มึงร้องไห้ กูแค่อยากให้มึงอยู่…”

เขาจ้องหน้าจอนานมากจนเผลอพึมพำออกมา

“มึงไม่อ่านเลยเหรอ…” แล้วเขาก็หัวเราะเบาๆทั้งที่น้ำตาไหล

“แน่ล่ะ… มึงจะอ่านทำไม กูแม่ง…มันสายเกินไปแล้วใช่ไหมวะ…”

สิงโตเอนตัวพิงหมอนมองฝ้าเพดานนิ่งสูดลมหายใจลึกๆพยายามเก็บอารมณ์

แต่เสียงในใจยังดังก้อง…

“กูแม่งเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ…”

เวลา 03:42 น.

เสียงเครื่องวัดชีพจรยังดังเป็นจังหวะในห้องพักฟื้นผู้ป่วยเดี่ยว แสงไฟสีขาวขุ่นจากปลายเตียงส่องลงบนใบหน้าสิงโตที่ยังดูซีดเซียวแต่ตื่นเต็มตา เขาถอดสายน้ำเกลือเองอย่างเงียบๆแม้จะเจ็บจี๊ดขึ้นมาตามแขนแต่เขาไม่สน

“นอนต่อก็เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยน…แต่กูไม่ไหวแล้ว…”

ไม่มีผู้ดูแล ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว มีแค่เขา… กับความคิดที่ดังในหัวจนทนไม่ไหว

“มึงจะเสียเธอไปจริงๆแล้วนะไอ้สิงโต”

ถนนกลางดึก

เสื้อฮู้ดสีดำเก่าถูกสวมคลุมร่างสูงที่ยังไม่หายดีสิงโตนั่งแท็กซี่เงียบๆมือกุมที่แผลเย็บตรงสีข้าง

“…ขับเร็วหน่อย”

คนขับเหลือบมองผ่านกระจกหลังเห็นแววตาเขาแล้วก็ไม่ถามอะไรต่อ

ระหว่างทาง

สิงโตมองออกไปนอกหน้าต่างภาพกวางในคืนที่เธอร้องไห้ เสียงที่เธอเคยพูดว่า “กวางไม่ใช่น้องสาวพี่” ดังกลับมาในหัวจนต้องกัดฟันแน่น

“กูแม่ง…คนเหี้ย” เขาพึมพำกับตัวเองน้ำเสียงปนกลืนไม่ลงว่าโกรธหรือเจ็บมากกว่ากัน

หอพักของกวาง

เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นทางเดินประตูห้องถูกเคาะเบาๆแต่มั่นคง

“กวาง…”

เงียบ

“หนู…กู…” เสียงต่ำสั่นๆเหมือนคนขาดความกล้าไปครึ่งใจ

ไม่มีเสียงตอบรับ

เขาถอยหลังพิงกำแพงหน้าห้องยกมือปิดหน้าอย่างเหนื่อยล้า

“กูไม่รู้ว่ากูมาทำอะไร…กูไม่ควรมา… แต่กูอยู่โรงพยาบาลต่อไม่ไหวจริงๆ กูอยู่ตรงนี้แล้ว… จะไล่ก็ไล่เถอะ แต่กูขอเห็นหน้ามึงแค่แป๊บเดียวก็ได้…”

ยังไม่มีเสียงตอบจากในห้อง

แต่ข้างในนั้น…กวางนั่งนิ่งอยู่หลังประตูน้ำตาค่อยๆไหลเงียบๆ

เธอได้ยินเสียงเขาทุกคำ…แต่ไม่สามารถเปิดประตูได้ หัวใจมันยังเจ็บเกินกว่าจะรับมือ

สิงโตนั่งกอดเข่าเงียบๆอยู่ตรงนั้นจนเกือบเช้าเหมือนคนที่ไม่รู้จะกลับไปยังไง ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนและไม่แน่ใจ… ว่าตัวเองยังเหลืออะไรอีกแล้วหรือเปล่า

“มึงได้ยินกูก็พอ… กูแค่อยากให้มึงรู้ ว่ากูยังอยู่ถึงมึงจะไม่อยากเห็นกูก็เหอะ…”

ไฟในทางเดินหอพักดับลงชั่วครู่เหลือแค่แสงจากปลายทางทางเดิน ทิ้งเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งพิงกำแพง… เหงาแบบไม่ต้องพูดคำใด

05:52 น.

ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่างเต็มที่แต่แสงแรกเริ่มลอดผ่านหน้าต่างทางเดิน สิงโตนั่งพิงกำแพงอยู่ตรงนั้นเสื้อฮู้ดดำเริ่มเปียกชื้นจากความเย็นของพื้น เขาไม่ได้หลับเลยสักวินาทีเดียวไม่ใช่เพราะแผลมันเจ็บ…แต่เพราะใจมันตื่นตลอดเวลาเหมือนรอฟังอะไรบางอย่างอยู่ตลอดคืน

เสียงล็อกประตู เสียงฝีเท้าเดิน หรือแค่… เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ....ไม่มีเลย ทั้งคืน ไม่มีอะไรเลย

สิงโตค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ มือกดที่สีข้างเหมือนแผลปรินิดๆ ใบหน้าเขาซีด แววตาเหมือนไม่เหลือประกายแบบที่ใครๆเคยเห็นใน “เจ้าของผับหรู”

เขายืนมองประตูห้องเงียบๆ

“อยู่ข้างในจริงๆใช่ไหม…” เสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้พูดกับใครเหมือนแค่ถามตัวเอง

เขาควักมือถือขึ้นมาอีกครั้งอ่านข้อความสุดท้ายของตัวเองที่ยังขึ้นว่า “ยังไม่อ่าน”

“ขอโทษว่ะ หนู… กูไม่ได้อยากให้มึงร้องไห้ กูแค่อยากให้มึงอยู่…”

มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นน้อยๆเหมือนเขากำลังยอมรับอะไรบางอย่างโดยไม่พูดออกมา สุดท้ายเขายกมือเคาะประตูอีกครั้งเบาๆ

“แค่กูรู้ว่ามึงฟังอยู่… กูก็จะไปแล้ว”

เงียบ

สิงโตยิ้มมุมปากเล็กน้อย ยิ้มแบบคนที่ยอมแพ้ แต่ไม่พูดว่าตัวเองแพ้

เขาถอยหลังก้มตัวเก็บหมวกแก๊ปเก่าที่พกติดตัวไว้แล้วหันหลังเดินจากไปช้าๆ

ข้างในห้อง...กวางยังนั่งอยู่ตรงประตูน้ำตาเปียกแก้มทั้งสองข้างเธอกัดปากแน่น มือข้างหนึ่งกำมือถือที่มี “ข้อความจากสิงโต” อยู่หน้าจอแต่เธอก็ยังไม่กล้าเปิดอ่าน

เธอพึมพำเบาๆราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน

“กวางไม่ไหว… พี่สิงโต… กวางไม่ไหวแล้วจริงๆ” แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน