EP.20 จะให้พ่อทำอะไร?

ห้องทำงานของ “ภาคภูมิ” พ่อของสิงโต

เวลาประมาณ 10 โมงเช้า สิงโตในเสื้อเชิ้ตตัวเก่า กางเกงยีนส์ขาดเข่านั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมในห้องทำงานของพ่อมือหนึ่งจับบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดอีกมือถือโทรศัพท์แนบหูด้วยสีหน้าที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

“ฮัลโหล… พ่ออยู่มั้ย กูจะคุย” เสียงปลายสายเงียบไปนิดก่อนตอบรับ

ภาคภูมิอยู่ในห้องอ่านหนังสือเก่าๆติดกับห้องทำงานทันทีที่ได้ยินเสียงลูกชายเขาก็เดินออกมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“มีอะไร ไอ้ราชสีห์? ปกติไม่โทรหาพ่อเลยนี่”สิงโตเงียบ… ก่อนพูดเสียงนิ่งๆ

“พ่อ… ถ้ากูบอกว่า กูทำให้กวางย้ายออกไปเอง…มึงจะเกลียดกูปะ”

ภาคภูมิชะงัก สายตาเริ่มแปรเปลี่ยนอย่างจับจ้อง เขาเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามลูกชาย โดยไม่พูดขัดเลยแม้แต่นิดเดียว

“พ่อ… กูไม่รู้ว่าทำไมกูต้องทำตัวเหี้ยๆแบบนั้นกับเขา แต่กูแค่… กลับบ้านแล้วมันเงียบจนทนไม่ไหว” เสียงของสิงโตเริ่มแผ่วลงแต่ไม่ได้สั่น ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บ แต่เพราะเขา “ไม่ยอมให้เสียงสั่น”

“กูไม่อยากให้เขาอยู่กับกูเพราะความรักหรืออะไรไร้สาระทั้งนั้น…กูแค่…อยากให้เขากลับบ้าน…”

ภาคภูมิมองลูกชายที่มักหยิ่งทะนงในทุกเรื่องวันนี้กลับนั่งตรงหน้าในสภาพเหมือนคนพ่ายแพ้และพูดคำว่า “อยากให้กลับบ้าน” ด้วยน้ำเสียงโคตรจริงใจ

“จะให้พ่อทำอะไร?” ภาคภูมิจิบกาแฟเงียบๆแต่แววตาเริ่มอ่อนลง

“บอกแม่กวางทีดิ…ให้ใช้ไม้แข็งก็ได้ เอาอะไรก็ได้แหละ… แค่ให้เขากลับบ้าน…”

.

.

.

หอพักกวาง

เวลาเย็นวันเดียวกันแม่ของกวางยืนกอดอกอยู่หน้าห้องลูกสาว กวางเปิดประตูออกมาในชุดเสื้อยืดหลวมกับกางเกงขาสั้นหน้าตายังหม่น

“แม่… จะพูดอะไรอีก กวางไม่อยากคุยเรื่องพี่สิงโตแล้วนะ”

แม่ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดแบบ “แม่ที่ไม่ถามความสมัครใจ”

“กลับบ้านใหญ่พรุ่งนี้เช้า แม่จะให้รถไปรับ พี่สิงโตยังเจ็บ แม่ขอร้อง กลับไปดูแลกันหน่อย”

กวางชะงัก แต่ยังเงียบและยังไม่ยอมตอบ

“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่ได้ให้กลับไปเป็นเมียพี่สิงโตแม่ให้กลับไปในฐานะลูก… ที่เคยอยู่บ้านนั้น พี่เขาอาจจะทำผิดหลายอย่าง”

เช้าวันรุ่งขึ้น

กวางนั่งอยู่ในรถของแม่น้ำตาซึมเงียบๆ ไม่ใช่เพราะยินดีแต่เพราะใจหนึ่งก็ยังเจ็บ อีกใจก็อยากรู้ว่าเขา “คิดอะไรอยู่จริงๆ”

บ้านเกียรติภูมิ

ภาคภูมิยืนมองจากชั้นสองยิ้มเล็กๆในมุมที่ไม่มีใครเห็น

“กูเอาเด็กดื้อสองคนมาอยู่บ้านเดียวกัน เพราะกูเบื่อจะดูคนที่ไม่รู้จักหัวใจตัวเอง หวังว่ามึงจะเข้าใจซะทีนะ ไอ้ลูกชาย”

สิงโตเดินลงมาชั้นล่างในชุดเสื้อยืดธรรมดา ไม่มีแว่น ไม่มีฮู้ด ไม่มีเพื่อน ไม่มีผับ ไม่มีใคร พอเห็นกวางยืนอยู่ที่ประตูบ้าน

เขาไม่พูดอะไรแค่สบตาเธอ แล้วพูดเบาๆว่า…

“จะอยู่ก็อยู่ จะเกลียดก็เกลียด… กูไม่ขออะไรเลย”

แล้วเขาก็เดินผ่านขึ้นไปบนห้องโดยไม่หันกลับมาอีก

เวลาเช้า

เสียงช้อนกระทบแก้วกาแฟเบาๆดังมาจากห้องครัว กวางยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์เธอสวมเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงวอร์มไม่แต่งหน้า ไม่พูด และไม่สบตาใครเธอกำลังชงกาแฟให้ตัวเอง เมื่อเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดดังขึ้นช้าๆ สิงโตในเสื้อยืดสีดำ ใบหน้าเรียบเฉย เดินตรงผ่านหลังเธอไป ไม่มีคำทัก ไม่มีคำอรุณสวัสดิ์ มีแค่… ความเงียบระหว่างสองคนที่เคยใกล้กัน แต่ตอนนี้ เหมือนห่างกันเป็น “คนแปลกหน้า”

จนกระทั่งช่วงสาย

“กวางย้ายกลับบ้านแล้วเหรอ?” เสียงจากโทรศัพท์ของกวางเป็นกระทิงที่อยู่ปลายสาย

“อือ… ยังไม่ได้บอกใครเลย ขอโทษนะที่ไม่ได้ตอบไลน์หลายวัน”

“ไม่เป็นไรเลย เราแค่เป็นห่วง คืนนี้มีซ้อมพิธีกรที่หอประชุมใหญ่ มารึเปล่า?”

“อื้ม ไปแน่นอน… แล้วเจอกันนะกระทิง”

สิงโตยืนอยู่ตรงหัวบันไดได้ยินทุกคำสนทนาใบหน้านิ่งสนิทแต่สายตากดดันมือในกระเป๋ากำแน่นแววตาเย็นลงทันที เขาไม่พูดอะไร แค่เดินกลับขึ้นห้อง

เงียบ… แต่สั่นเหมือนกำลังจะขาดอะไรบางอย่าง

เย็นวันเดียวกัน

หน้าบ้าน

รถหรูคันหนึ่งจอดลงหน้าบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งในเสื้อโค้ตสีเบอร์กันดี กับรองเท้าบู๊ทเข้ารูปยืนมองบ้านหลังนั้นด้วยแววตานิ่งลึกเธอสวมแว่นกันแดด และถือดอกกุหลาบสีดำไว้ในมือ

ชื่อของเธอคือ “เบอร์รี่” อดีตเพื่อนสนิทที่เคยใช้ชีวิตวัยเด็กกับสิงโตแบบไม่มีใครเข้าใจ

“ไม่คิดเลยว่า…บ้านนี้จะยังเหมือนเดิม แต่เธอน่ะโตขึ้นขนาดนี้… ยังคิดถึงฉันอยู่บ้างไหมสิงโต”

เวลากลางคืน

กวางกลับจากซ้อมพิธีกรที่มหาวิทยาลัย

บ้านเงียบอีกครั้ง

กวางเดินผ่านห้องนั่งเล่นเห็นแค่เงาของสิงโตนั่งพิงโซฟาสูบบุหรี่อยู่คนเดียวในความมืด

เธอหยุดเท้า แต่ไม่พูดอะไร แล้วเดินเลยขึ้นไปข้างบน

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น สิงโตลุกขึ้นไปเปิดประตู ก่อนจะชะงักไปทันที

“เบอร์รี่…?”

“ไง สิงโต…นานมากเลยนะ…”

กวางที่ยืนอยู่ตรงบันไดด้านบน เห็นภาพนั้นเต็มตา ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ส่วนสิงโต…ยืนนิ่งเหมือนคนหลุดจากโลกไปพักหนึ่ง

“ฉันกลับมาแล้วนะ… กลับมาเพราะนาย”

กวางเดินกลับเข้าห้องปิดประตูแน่นโดยไม่พูดอะไรแววตาเธอมีบางอย่างสั่นไหวแต่เธอก็ยังไม่รู้ว่า…ความรู้สึกนั้นคืออะไร

ย้อนอดีต “เบอร์รี่กับสิงโต” เมื่อ 6 ปีก่อน

ห้องใต้หลังคาในบ้านเก่าสมัยมัธยมปลายของสิงโต เสียงฝนตกพรำๆด้านนอก แสงไฟสีส้มนวลส่องลงบนร่างของเด็กหนุ่มวัย 19 ปีที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดบันทึก

เด็กผู้หญิงผมสั้นใส่เสื้อยืดตัวใหญ่เดินเข้ามาเงียบๆ

“สิงโต นายเคยรู้ตัวไหม ว่าฉันชอบนาย?” เสียงของเบอร์รี่สั่นเบาแต่หนักแน่นในน้ำเสียง

สิงโตหยุดเขียน เขาไม่หันไปมอง

“รู้” เขาพูดเรียบๆ แต่กูไม่เคยรู้ว่ารู้สึกอะไรกลับไป…”

เบอร์รี่เดินเข้ามาใกล้เอื้อมมือจับต้นแขนเขาแน่น

“แล้วตอนที่ฉันร้องไห้ นายอยู่กับฉัน ตอนที่บ้านฉันพัง นายให้ฉันนอนกอดทุกคืน…นายเรียกสิ่งนั้นว่าอะไร?”

สิงโตเงียบไปนานมาก ก่อนจะตอบเสียงเบา

“กูไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร…แต่กูไม่ได้ลืมมันเลย”

ปัจจุบัน

สายตาเบอร์รี่จ้องมองบ้านของเขาในตอนนี้

“ถ้าฉันขอทวงมันคืน… นายจะกล้าปฏิเสธไหม สิงโต?”