2.2 ช่วยนะคะ

ระหว่างขับรถตรงไปยังคอนโดมิเนียมพัชชาหัวเสียไม่น้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่ขี้หลีที่ชื่ออาทิตย์ ยิ่งนึกถึงกิริยาวาจาที่พยายามมาสนิทสนมด้วยทั้งที่เธอไม่ได้เปิดทางให้ก็ยิ่งไม่ชอบใจ ทำมาพูดคะพูดขา ทำมาเรียกเธอว่าหนูอย่างนั้นหนูอย่างนี้

“หนูกับผีน่ะสิ อี๊... ขนลุก!” พัชชาถึงขั้นทำหน้ายี้ รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนสวยจัดคนหนึ่ง แต่การวางตัวหยิ่ง หน้านิ่ง ๆ บอกบุญไม่รับของเธอก็ช่วยกันพวกผู้ชายขี้หลีที่เข้าหาต่างก็รีบเผ่นออกไปได้เสมอ หากไม่ใช่กับอาทิตย์ เขาหน้าด้านกว่าที่คิดไว้มาก ไม่เคยมีใครที่โดนเธอมองแรงพูดห้วนใส่พร้อมตัดไมตรีแล้วยังตื๊อต่อได้ขนาดนี้ เขาทำหน้าซื่อตาใสทั้งที่มุมปากยกยิ้มร้ายได้ยังไงกันนะ

ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์จนทำให้เธอหายใจติดขัดได้อย่างน่าประหลาดใจ... แต่ช่างมันเถอะ! พัชชาสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองแล้วพรูลมหายใจออกมา ถึงจะเป็นรุ่นพี่ในคณะและเป็นเพื่อนของจิรกร แต่หวังว่าจะไม่ต้องเจอกันบ่อยหรอกนะ หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจ

เพียงไม่กี่นาทีรถคันหรูก็มาถึงคอนโดมิเนียมหรูและราคาแพงที่สุดใกล้มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ คนที่จะได้จับจองเป็นเจ้าของต้องรวยระดับพันล้านเป็นอย่างต่ำถึงจะมีได้ หญิงสาวลงจากรถแล้วยังไม่ขึ้นห้อง เธอต้องไปที่ส่วนกลางก่อนเพราะที่บ้านบอกว่าเพิ่งส่งพัสดุมาให้และยังมีของที่เธอสั่งออนไลน์มาอีกด้วย

“ดัมเบลมาถึงแล้วด้วยเหรอ ไวจัง” พัชชาพึมพำ เมื่อดัมเบลออกกำลังกายที่เพิ่งสั่งไปมาถึงไวกว่าที่คาด

“กล่องนี้มันหนักนะคะ ตอนนี้รถเข็นก็ไม่เหลือเลยสักคันค่ะ คุณพายรอหน่อยได้ไหมคะ” เสียงจากพนักงานดูแลคอนโดบอกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังมองหารถเข็น

ปกติแล้วทางคอนโดจะมีรถเข็นให้บริการลูกบ้านทำการขนของหนักขึ้นลิฟต์ หรือในบางครั้งก็ให้พนักงานช่วยยกไปให้ หากวันนี้ทุกอย่างดูไม่พร้อมเพราะลูกบ้านดันมาพร้อมใจใช้รถเข็นกันหมดเลย

“พายยกขึ้นไปเองเลยดีกว่าค่ะ ไม่น่าหนักมาก” เธอกะจากน้ำหนักของดัมเบลทั้งสามคู่ที่ต่างขนาดกัน รวมแล้วก็ราวเจ็ดกิโลกรัม คาดว่าพอจะยกไหว พัชชาเสพติดการออกกำลังกาย ตอนอยู่บ้านเธอและครอบครัวออกกำลังกายทุกวัน ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็หลายวันแล้วที่มัวแต่ยุ่งกับทั้งเรื่องเรียนและกิจกรรมจนไม่ได้จับลูกเหล็กเลย พอเห็นแล้วมันอดใจรอไม่ไหว

“แต่มันหนักนะคะคุณพาย” พนักงานสาวรีบเอ่ยขัด ถึงพัชชาจะดูคล่องแคล่วและแข็งแรงมาก หากแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังอยู่ในชุดนักศึกษา สวมกระโปรงทรงเอและใส่ส้นสูงแหลมเปี๊ยบสามนิ้วครึ่ง ไหนจะกระเป๋าสะพายและกล่องพัสดุอื่นอีก เกรงจะพลาดพลั้งจนเกิดอุบัติเหตุเอาได้

“งั้นเอาไปสักคู่ก่อนแล้วกัน ที่เหลือพายฝากไว้ก่อนนะคะ พรุ่งนี้ลู่วิ่งน่าจะมาถึง รบกวนให้คนยกไปพร้อมกันเลยก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกแล้วหยิบดัมเบลขนาดหนึ่งกิโลกรัมออกมาจากกล่องคู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นจากข้างหลัง...

“ให้พี่ช่วยนะคะ” 

หญิงสาวยังไม่ทันหันไปมองก็มีมือหนาสองข้างถือวิสาสะเอื้อมมาแย่งดัมเบลจากมือเธอไป เขาเก็บมันไว้ในกล่องเช่นเดิม แล้วหยิบกล่องพัสดุของเธอวางซ้อนไว้ด้านบนกล่องดัมเบลก่อนจะยกไปอุ้มไว้ทั้งหมด

เสียงทุ้มนุ่มละมุนกับคำพูดลงท้ายประโยคว่าคะขา ไหนจะกลิ่นกายหอมเย้ายวนในตอนที่เจ้าตัวตั้งใจเบียดชิดเธอ พัชชาก็แทบจะเดาได้ว่าเขาเป็นใคร โดยไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำ วันนี้มันวันอะไรทำไมเจอแต่คนหน้าด้านไม่จบไม่สิ้น โคตรวุ่นวาย ดูท่าพระเจ้าจะไม่ได้ฟังคำภาวนาของเธอเลย!

หญิงสาวหันไปหาผู้หวังดีที่ดูท่าแล้วประสงค์อาจไม่ค่อยดีสักเท่าไร

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ” เธอหมายจะคว้ากล่องทั้งสองกล่องคืนมาแต่เขาเบี่ยงตัวหลบ พัชชาขัดใจจนเผลอส่งเสียงจิ๊จ๊ะ

“ไม่ต้องเกรงใจนะคะ พี่ยินดีช่วยค่ะ” อาทิตย์ยังหน้าทน เขายิ้มตาพราวแล้วเสนอหน้าช่วยเหลือต่อไป ไม่สนสักนิดกับหัวคิ้วสวยขมวดมุ่นจนแทบเป็นปมของหญิงสาว

“ไม่ได้เกรงใจค่ะ แต่รำคาญ” พัชชาเริ่มกัดฟันพูดอย่างไม่คิดรักษามารยาทอีกต่อไป

“อย่าใจร้ายนักสิคะ พี่แค่...” อาทิตย์พูดไม่ทันจบคำหญิงสาวก็หันไปบอกกับพนักงานว่าฝากเก็บของไว้ที่นี่ก่อนแล้ววันหลังค่อยลงมาเอาใหม่ ก่อนจะเดินชนไหล่เขาแล้วก้าวฉับ ๆ ไปยังลิฟต์ฝั่งที่จะพาขึ้นไปยังชั้นดูเพล็กซ์อย่างไม่สบอารมณ์นัก ยอมทิ้งทั้งกล่องพัสดุและกล่องดัมเบลไว้