"May I know your name?" I already turned my back at him when I heard him asked that, causing me to face him again.
"By the way, I'm Dylan. I am a new investors here at Rodriguez company," inilahad niya ang kaniyang kanan na kamay habang nagpapakilala sa akin."Oh, so you are one of my husband's new co-worker then. I am her wife, Dianna," I also introduced myself with a soft smile, shaking his hand lightly."Wow! I am a bit disappointed. I thought you are my soulmate already." Sandali na napa-awang ang aking labi, ngunit kalaunan ay natawa na lamang sa kaniyang sinabi."Just kidding! It's really good to meet the beautiful wife of our boss." He flashed me another charming smile which made me blush lightly."Thank you, I must admit, you are quite handsome yourself." He let go off my hand and chuckled."Well, I have to thank you for the compliment. I mean, I have always heard that you're quite the beauty. You know, kilala ko rin ang ama mo. He's an amazing CEO of one your company somewhere in New York, right?" Tumango ako at saka napatingin sa suot ko na relo, at saka ko na alala ang totoo na rason ko kung bakit ako nandito."I am sorry, Dylan Rios. But I need to go on my husband's office. Ang totoo niyan ay nandito ako dahil gusto ko siyang i-surpresa, since it's my birthday and I want to celebrate that day with him." Umangat ang kaniyang kaliwa na kilay, na tila ba may mali sa aking nasabi."Hmm, sounds ironic, huh? It's your birthday but you are the one surprising him." Ang ngiti sa aking labi ay unti-unti na nabura ng mapagtanto ko na tama siya."Alright, hindi ko na aaksayahin pa ang oras mo. Halata rin na nagmamadali ka. I hope to see you again, Mrs. Rodriguez?" he said politely. He seems so kind and friendly."Same to you, Mr. Rios." After bidding goodbye, I headed toward Lucas' office. But before I could enter, his secretary signed me not to."Sorry, Ma'am. Wait for a while, tatawagan ko lang po si Sir. Lucas at itatanong sa kaniya kung pwede na siyang tumanggap ng bisita.""But I am her wife, why would you need to do that first?" Nagtataka na tanong ko sa kaniya, may pagka-iritable sa tono ng aking boses."I-I know, Ma'am. But Sir. Lucas told me before, not to let anyone except them—" My brows furrowed in confusion."Wait, ano ang sinabi mo? May iba ba na kasama si Lucas? May meeting ba siya?""I mean, him... My apologies, Ma'am. Kinakabahan lang po ako." I stared at her as she picked her phone now and call Lucas."Ma'am, pwede na raw po kayo pumasok." Bago ko ihakbang ang aking mga paa ay sinulyapan ko siyang muli. Nang makapasok na ako sa loob ng opisina ni Lucas ay naabutan ko na tutok na naman siya sa harap ng kaniyang laptop habang kunot ang kaniyang noo."Hi honey! Surprised! Kahit na alam mo naman ng nandito ako. Iyon naman kasing secretary mo ay hindi ako pinapasok kaagad. Siguro ay bago iyon dito, hindi yata alam na ako ang asawa mo." Ibinaba ko ang mga dala ko na pagkain."Dianna, what are you doing here?" tanong niya, bago naman siya makapagsalita muli ay mabalis ko na siyang binigyan ng halik sa kaniyang labi."Considering how busy you are at work, I thought we could celebrate a bit here." He seemed hesitant when I pulled away from him, looking into his eyes while biting my lower lips nervously."C-Can we, please?" I added quickly seeing his hesitation."If you don't want, it's fine. Don't force yourself. I-""No, come on. Let's eat." Nang sabihin niya ito ay lumawak ang ngisi sa aking labi. Hindi na siya nag-alinlangan pa na tumayo at saka tinulungan ako na ayusin ang mga pagkain.I thought I will feel better by doing this, but I was unable to avoid but notice that Lucas seemed distracted and distant when we seated down to dine. Bumagsak ang aking balikat dahil tila mas gusto niya pa kaharap ang tambak na dokumento sa kaniyang lamesa kaysa sa akin."Mm, masarap ba?" I tried to asked him with a tone of hopefulness in hopes of cheering him up."Yeah..." Hindi man lang siya naga-angat ng tingin sa akin, sa halip ay sa plato niya lamang, like I am just a display here.My excitement turned to despair as the minutes went by. I had expected an event to remember with my husband, but it felt more like an unwanted interruption in his hectic day.Sinubukan kong itago ang aking pagkabigo, ngunit sa kabila ng aking na pagsisikap na hindi maramdaman ang pangamba at kawalan ng tiwala na namumuo sa aking puso sa mga nakaraang linggo ay lumalim. Hindi ko malaman kung normal pa nga ba talaga ang lahat sa amin o isa na itong simula sa pagkasira ng aming pagsasama."You seemed not happy that I am here, Lucas," I stated with a matter of fact. I wasn't planning to say all those things out loud. But once it escaped my mouth, there was no turning back."I'm just really surprised that you are going here, Dianna. Hindi mo man lang ako tinawagan na pupuntahan mo ako rito. Paano na lang pala kung nasa importante ako na meeting? Ano, ipapahiya mo ako?" The way he emphasized 'important meeting' made it sound like it was more important than me coming over."But you're just here, Lucas. Typing on your laptop. I just...want your little time to spend with me," I muttered softly. Hindi ko na nakaya pa na tingnan siya sa kaniyang mga mata, dahil sa natatakot ako na makita ang kaniyang reaksyon. Makalipas naman ang ilang segundo na katahimikan ay nagsalita siyang muli."Fine. But next time I hope that you'll tell me about it beforehand, alright?" Tumango ako at saka pinilit na ngumiti.I had expected a happy birthday celebration, but it had become an anxious one, leaving me with more questions than answers concerning the condition of our marriage. I could tell that something wasn't right, and as I left him in his office, I couldn't help but worry whether our relationship was losing some of the joy we had once experienced together.After thinking it for an hour, a notification from one of my social media account pop-up on my phone. It's a friend request from Dylan Rios. I accepted it the same time a message from him appears on my phone's screen."I forgot, greeting you directly. Happy birthday, Mrs. Rodriguez!" Binasa ko ang kaniyang mensahe at isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa akin labi.Hindi ko alam ang eksakto na aking mararamdaman. Basa ang aking mga pisngi ng ihinto ko ang aking kotse sa garahe ng bahay. Matagal-tagal pa bago ako lumabas dito dahil hanggang ngayon pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Napahilamos ako sa aking mukha. Hindi ko mapigilan na maiyak lalo na at tuluyan na nga nawala sa akin si Dylan, ni hindi niya man lang nalaman na magkakaroon na kami ng anak na dalawa.Alam ko na kasalanan ko ang lahat kung bakit siya nakipaghiwalay sa akin. I can't blame him for that. Kahit na gusto ko man siya sundan sa Hongkong ay ayoko na maging makasarili na naman ako. Marahil mas makakabuti nga kung malayo muna siya sa akin para hindi na rin siya masaktan pa. Bagsak ang aking mga balikat ng humakbang ako sa harap ng pintuan ng bahay. Binuksan ko ito, pagkatapos ay pinindot ang switch ng ilaw. Namilog ang aking mga mata, umawang ang aking labi at nanginig itong muli ng makita ko kung sino ang lalaki na nakatayo roon, may hawak na mga bulaklak,
I took a deep breath, as I decided to call him. It's just so stupid of me to believe that I can handle the fact that I'll no longer have someone like Dylan Rios in my life. But then, despite the multiple attempt to call him, I didn't get a chance to reach him again.Isa itong gabi na puno ng pagsisisi ang aking damdamin. Nakasandal ako sa dulo ng aking kama habang nakalagay sa ibabaw ng aking hita ang isang box kung saan namin ini-ipon ni Dylan ang ilan namin mga litrato na kuha namin sa New York at sa iba pa na bansa kung saan kami noon nagbakasyon. In a cemetery where my unborn child is buried in, I put down my head and slowly caresses its tombstone. Gumuhit ang lungkot sa aking puso. "Sorry baby...""Your Mom had been a monster. Ang tanga ko para isipin na magiging proud ka riyan sa akin sa heaven. Siguro nga ay ikinakahiya mo na ako riyan." Mapait ako na napatawa. "Your father hurt me so much, and the pain he inflicted to me grew into anger, and that emotions turned me into som
"Ako ba talaga ng nasa puso mo o ang dati mo pa rin na asawa?" malungkot na tanong niya sa akin."Dylan, totoo na—" Yumuko siya at pinahiran ang kaniyang pisngi na nabasa ng kaniyang mga luha. "Nangako ako sa iyo na susuportahan kita sa lahat, na hindi kita iiwan." I see the pain the way he looked at me. He knew how much my heart was broken—he saw my scars yet he still tried to comfort me. But I am the one who's hurting the person who saved me. "A-And I'm really sorry, Dianna..." Tumulo ang panibagong luha sa aking mga mata. Hinawakan ko siya muli sa kaniyang mga braso."Sorry because I can't fullfil my promise anymore. Mahal na mahal kita, alam mo iyan. Pero masiyado na kasing masakit.""Ang sakit makita na iyong taong mahal mo ay hindi pa rin tuluyan makalimot sa lalaki na sinaktan lang siya. Ang sakit magmahal ng babae na tila hindi pa tapos mahalin ang unang lalaki na minahal niya kaysa sa akin." "Ang hirap makipag-kompetensya. Ang hirap-hirap, Dianna.""N-No, Dylan..." Mahigp
Ipinagpatuloy ko ang pagpapahirap sa kanila. Bawat araw ay naiibsan ang aking pagod sa tuwing nababalitaan ko ang mga bagong ganap sa kanilang buhay. Mula sa magandang bahay ay sa cheap na motel na sila tumitira. Ngunit sa lahat ng mga nangyari sa kanila ay ang balita na mayroon ninakaw si Roxanne sa isang tanyag na shop ang siyang hindi ko malilimutan. Ilan lamang iyon sa ebidensya na naghihirap na talagang naghihirap na sila. "Yaya, sino ba iyan?" tanong ko, pagkatapos ko lumabas sa opisina ko sa aking bahay at nakarinig ng ilang sigawan. "Ma'am, may dalawa po na tao na nagpupumilit kayo makausap." Nangunot ang aking noo. Sinulyapan ko ang relo sa aking kamay. Maga-alas-nuebe na ng gabi."Sige, yaya. Ako na ang bahala." Naglakad na ako patungo sa pintuan at doon ko naabutan si Lucas at Roxanne na nagtatalo pa. "Ano ang ginagawa niyo rito? Gabing-gabi na, hindi ba kayo nahihiya sa mga kapit-bahay ko at dito pa kayo naga-away?" "Sabi ko na sa iyo, Lucas. Hindi na dapat tayo pumun
Nasa daan na ako patungo sa aking kompanya. Ngayong araw ay balak ko muna pagtuunan ng pansin ang mga mahahalaga na meetings ko sa mga bagong investors. Muli ay sumulyap ako sa aking relo, may isang oras pa marahil bago ako makarating sa kompanya.Sa pagbalik ko muli ng aking tingin sa kalsada ay naging mabagal ang aking pagmamaneho ng mapansin ang kumpulan ng tao at ang traffic sa kabilang lane ng kalsada."Anong mayro'n?" bulong ko pa sa aking sarili. Ibinukas ko ang bintana at saka ko nakita ang isang pamilyar na kotse. It was Lucas' prized possession, a symbol of his former wealth.Itinabi ko sandali ang aking sasakyan pagkatapos ay pinanood ko kung paano makipag-away si Lucas sa repo man. Ang kaniyang mukha ay namumula na dahil sa galit, mataas din ang tono ng kaniyang boses na pati mga ibon ay napapalipad palayo. He was gesturing wildly at the car, clearly desperate to stop it from being taken away. Hindi ko napigilan na matawa sa kung ano ang aking nasisilayan ngayon. Ang lalak
"To what do I owe this unexpected visit?" Sinalubong ko ang madilim na tingin niya sa akin."Hayop ka, Dianna. Ikaw ang dahilan kung bakit naghihirap kami ngayon!" mahina ngunit madiin na sambit niya pagkatapos ay mahigpit ako na hinawakan sa aking braso. "Bitawan mo ako, Lucas," may banta na utos ko sa kaniya, ngunit hindi siya nakinig."Wala ka ba konsensya ha? Dahil sa mga pinaggagagawa mo ay nadadamay ang anak namin." Napakagat ako sa aking sarili ngipin, dahil ayaw niya ako bitawan ay ako na ang nag-alis ng kaniyang kamay sa aking braso."Ah, alam mo naman pala iyang salita na iyan. Bakit, Lucas? Kayo ba na konsensya sa lahat ng ginawa niyo sa akin? Hindi naman, so bakit ko ibibigay sa inyo ang tahimik at masarap na buhay na gusto niyo kung ipinagkait niyo iyon sa akin?""The tables have turned already. Ayaw niyo iyon, time niyo ito para mag-shine.""Hindi ako nagbibiro, Dianna." Tumaas ang aking kaliwang kilay. "Oh, bakit? Sino ba ang may sabi na nagbibiruan tayo rito, Lucas? W