Kabanata 4

Flora’s POV

Hindi ko alam kung dapat ba akong ngumiti o magtago na lang sa ilalim ng mesa noong lumapit si Mama at si Tito Darius sa gitna ng party para ipakilala sa akin ang anak ng fiancé niya.

“Flora,” sabi ni Mama, bakas sa mukha ang saya, “I want you to meet Damien—ang anak ni Darius. He just came back from London.”

Napatigil ako. Parang natuyuan ako ng dugo sa narinig ko.

“W-What?” halos pabulong kong sabi. Kunwari ay nagulat.

Ngumiti si Darius. “Yes, hija. Damien is my only son. I’ve been meaning to introduce him to you and your mother.”

Mula sa likuran niya, dumating si Damien—, nakangiti, at nakatingin diretso sa akin na para bang tinitingnan niya ang isang sikreto na siya lang ang nakakaalam.

“Hi, Flora,” bati niya. “Nice seeing you again.”

Napakuyom ako ng kamao. Nice seeing you again? Talagang gano'n lang?

Ngumiti ako ng pilit. “So, ikaw pala ang anak ni Sir Darius?”

“Yup,” sagot niya, nakataas pa ang kilay. “Small world, huh?”

“Too small,” malamig kong sagot. “Way too small.”

Matapos ang introductions, sinubukan kong umiwas. Umupo ako sa kabilang mesa, kunyaring abala sa pagkain. Pero kahit saan ako tumingin, nandoon si Damien. Lagi siyang nakatingin, parang natatawa lang sa pagiging tensyonado ko.

Lumapit siya pagkatapos ng ilang minuto, dala ang wine glass niya.

“Why are you sitting here alone?” tanong niya. “You look… uncomfortable little sister.”

Little sister?

Tinapunan ko siya ng tingin. “Of course I’m uncomfortable. How do you think I should feel knowing that the man I—” huminga ako nang malalim, “—the man I slept with is suddenly my stepbrother?”

Napangiti siya, parang wala lang. “You make it sound scandalous.”

“Because it is scandalous,” sagot ko. “Damien, please. Stay away from me. We should pretend that night never happened.”

“Too late for that,” sagot niya, bahagyang nakasandal sa upuan. “I already tried forgetting, but then I saw you again. I'm sure na titira tayo sa iisang bubong. Knowing my father. Now it’s impossible.” He winked.

“Damien!” iritadong sabi ko. “Hindi mo ba naiintindihan? Magiging magkapatid tayo sa mata ng lahat.”

“Stepbrother,” mabilis niyang tugon. “Not by blood my little stepsister.”

“Still!” pabulong kong sagot. “It doesn’t matter. What we did was wrong, and we both know it.”

Tumawa siya nang mahina. “If you keep reacting like that every time you see me, people will start to notice.”

Napahawak ako sa sentido. “Can you stop teasing me for once?”

He leaned closer. “Who said I’m teasing?”

Umayos ako ng upo. “You’re unbelievable. Just… stop talking to me, okay?”

Ngumiti siya nang bahagya. “Can’t promise that.”

***

Kinabukasan, pagdating ko sa opisina, mas lalo akong nainis. May mga bulung-bulungan sa loob ng department namin na may bagong CEO raw na magte-take over sa kompanya. Ako naman, bilang senior engineer, inutusan ng HR na dumalo sa general meeting sa main conference room.

Pagpasok ko roon, halos malaglag ang folder ko nang makita ko kung sino ang nasa harap.

Si Damien na naman.

“Nagbibiro ba siya?” bulong ko sa sarili ko.

Ngumiti siya, confident, habang kausap ang Board. “Good morning, everyone. I’m Damien Garcia, the new owner and CEO of this company.”

Napatingin siya sa akin at bahagyang kumindat. Parang uminit ang tainga ko sa ginawa niya.

“Oh no,” sabi ko sa ilalim ng hininga. “Hindi totoo ‘to.”

Matapos ang meeting, tumakbo ako papunta sa labas para huminga ng hangin. Pero bago pa ako makalayo, may narinig akong boses sa likod ko.

“Flora.”

Napapikit ako. “Please don’t.”

“Come on,” sabi niya, nakangiti pa rin. “You didn’t even congratulate your new boss.”

Huminga ako nang malalim. “Boss? Seriously? You couldn’t have told me earlier?”

Ngumiti siya, parang inaasar ako. “You didn’t exactly give me the chance. You ran out of that hotel like it was on fire. Then makikita kita sa engagement party ng ama ko.”

“Because it was a mistake!” sagot ko, tumaas na ang boses ko. “You think I’d stick around for a morning-after chat? No, Damien. That night meant nothing. So please, stop bringing it up.”

Tumingin siya sa akin, seryoso na ang mukha. “Don’t lie. It meant something. Maybe you don’t want to admit it, but you felt it too.” Ngumuso siya at tumingin sa dibdib ko. Yumuko siya. "I miss hearing your moans little sister."

“Damien…” napailing ako. “You really don’t know when to quit, do you?”

“Not when it comes to you.”

Napalunok ako. “You can’t talk to me like that. You’re my boss now. And soon, my stepbrother.”

Ngumiti siya nang bahagya. “So what? You’ll ignore me forever?”

“That’s the plan,” sagot ko, at naglakad palayo.

Maghapon akong nagkulong sa opisina ko, busy sa pag-check ng project plans, nang bigla siyang pumasok.

“Miss Santillan,” tawag niya sa akin, kunwari ay pormal. “I’d like to review the new site proposal with you.”

Napatingin ako sa kanya. “Now?”

“Yes. My office. Ten minutes.”

Sinabayan niya ako palabas ng department namin. Pagkapasok namin sa opisina niya, isinara niya ang pinto.

“Okay,” sabi ko, pinilit maging kalmado. “Let’s talk about the project.”

Ngumiti siya. “You’re still trying too hard to sound professional.”

“Because we’re at work, Damien,” iritadong sagot ko. “Please, act like a boss.”

“Trust me, I’m trying,” sabi niya. “But it’s hard when the person in front of me is someone I can’t stop thinking about.”

“Damien!” pinutol ko siya agad. “Stop it. I’m serious.”

Lumapit siya nang bahagya, halos magdikit na kami. “So am I.”

Napaatras ako hanggang sa naramdaman ko na lang ang dingding ng opisina niya.

“You can’t do this,” bulong ko.

“Then tell me to stop,” sabi niya. “Tell me you don’t feel anything.”

Natahimik ako. Hindi ko alam kung anong sasabihin. Totoo naman na kahit anong tanggi ko, may nararamdaman pa rin ako. Pero alam kong mali.

“I don’t,” sabi ko sa wakas, pero mahina ang boses ko.

Ngumiti siya. “You’re a terrible liar.”

“Damien…” napahinga ako nang malalim. “Please, don’t make this harder.”

Tumango siya. “Fine. I’ll back off. For now. But you can’t expect me to pretend nothing happened between us.”

“Then at least stop acting like it still matters,” sagot ko.

Ngumiti siya bago lumapit ulit. “It matters, Flora. And deep down, you know it.”

Bago pa ako makasagot, tumalikod siya at binuksan ang pinto.

“You can go,” sabi niya, kalmado pero may ngiti sa labi.

Lumabas ako ng opisina niya na halatang inis. Pero habang naglalakad ako pabalik sa desk ko, hindi ko mapigilang maramdaman ang halo-halong kaba at inis.

“Damn it, Damien,” bulong ko sa sarili ko. “Why can’t you just leave me alone?”

***

Kinagabihan, nasa apartment ako at kausap si Mama sa telepono.

“Anak,” sabi niya, masigla pa rin, “I hope you’re getting along with Damien. Mabait ‘yang bata, kahit medyo suplado minsan.”

Napangiti ako nang pilit. “Yeah, Ma. He’s… fine.”

“He told me you work in the same company,” dagdag pa niya. “Isn’t that amazing? The world is really small.”

“Yeah, too small,” sabi ko sa sarili ko.

Pagkababa ko ng tawag, napahiga ako sa kama. Hindi ko alam kung paano ko kakayanin pa. Lahat ng pilit kong iwas kay Damien, parang lalo lang siyang lumalapit. Ang mas masama, alam kong hindi lang siya ang may problema. Kasi sa tuwing magtatama ang mga mata namin, kahit anong iwas ko, naroon pa rin ang init na pilit kong tinatago.