ตอนที่20 ต้องการอะไร

มื้ออาหารเช้านี้ค่อนข้างเป็นมื้อพิเศษของคนในบ้านเลยก็ว่าได้ เพราะทุกคนได้รู้ว่าตอนนี้ชมชีวันได้ความทรงจำกลับคืนมาบ้างแล้ว ทว่าโชติรวีและชื่นชีวาก็ต้องแปลกใจเมื่อจู่ๆ ชมชีวันก็เอ่ยปากว่าวันนี้อยากจะไปเยี่ยมแม่สามีที่บ้านเสียอย่างนั้น ทั้งที่รู้ว่านินันท์ไม่ได้อยากเป็นมิตรกับตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

“พี่จะให้ผมไปส่งที่บ้านยายคุณนายนั่นเนี่ยนะ ไม่กลัวเขาโขกสับกลับมาอีกหรือไง” โชติรวีกุมขมับเมื่อจู่ๆ พี่สาวก็มาอยากญาติดีกับแม่สามีเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้ชมชีวันจำความหลังได้จริงๆ หรือแกล้งพูดเพื่อให้เขากับพี่สาวคนโตชื่นใจกันแน่

“ถ้าไม่ไปส่งพี่ พี่ไปเองก็ได้”

“ขับรถไปเองได้ใช่ไหมชมพู”

“ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันรู้ตัวว่าฉันทำตัวไม่น่ารักกับคุณนันท์ แต่ตอนนี้ฉันอยากไปขอโทษเธอจริงๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งทำให้คุณอัคคีเจ็บหนักอยู่ในตอนนี้ พี่ชบาไม่ต้องห่วงนะ ฉันว่าฉันโอเค”

“ถ้าอยากไปก็ไป”

“ผมไม่เห็นด้วยสักนิด”

“เงียบเลยวี” ชื่นชีวาถลึงตา และส่ายหัวให้กับโชติรวี เธอเห็นว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่ชมชีวันจะเข้าหาผู้ใหญ่ด้วยความนอบน้อม เพราะดูสถานการณ์แล้วน้องสาวของเธอคงต้องอยู่ในฐานะลูกสะใภ้นินันท์ไปอีกนาน หากนินันท์เอ็นดูชมชีวันได้ก็เป็นเรื่องที่ดี

หลังจากจบมื้ออาหารทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองมนตรามัจฉาก็ไปเตรียมแต่งตัวเพื่อออกไปหานินันท์ เธอขับรถเก๋งสีขาวคู่ใจของชมชีวันออกจากหน้าหอพักตรงไปยังซุปเปอร์มาเก็ต เพราะในความทรงจำของชมชีวันสอนให้เธอรู้ว่าเวลาจะเข้าหาผู้ใหญ่ต้องมีของฝากเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วย

สาวเจ้าเดินอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตพักใหญ่ก็ได้กระเช้าผลไม้มาสองกระเช้า จากนั้นขับรถตรงไปยังบ้านของนินันท์ตามเส้นทางในความทรงจำทันที

ใบหน้าของหญิงสาวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มตลอดทาง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ อยากให้ถึงวินาทีที่จะได้เจอหน้าของนินันท์เร็วๆ เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอจะได้คลายความคิดถึงแม่ที่แท้จริงในอีกมิติของเธอด้วย

รถเก๋งสีขาวแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านสองชั้นสีขาวครีมหลังใหญ่โตโอ่อ่าสไตล์โมเดิร์น ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางทิวเขารายล้อมไปด้วยธรรมชาติ ที่นี่เป็นเรือนหอของชมชีวันหลังจากแต่งงานกับอัคคี ทว่าก็ทั้งสองไม่เคยได้อยู่กันเป็นส่วนตัวเท่าไรนัก เพราะนินันท์ย้ายมาอยู่พร้อมกันตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่ที่นี่

จอดรถที่ลานจอดได้เธอก็ยกกระเช้าใบโตเดินเข้าไปในบ้าน และคนแรกที่ออกมาต้อนรับก็คือป้าอิ่ม แม่บ้านร่างท้วมวัยกลางคน คนสนิทของนินันท์

“คุณชมพู หายดีแล้วเหรอคะ”

“ใช่ค่ะป้าอิ่ม ฉันซื้อผลไม้มาฝากป้าอิ่มด้วยนะคะ” มนตรามัจฉายกกระเช้าผลไม้ให้กับมือของอิ่ม เพราะเธอรู้ว่าแม่บ้านคนนี้ใจดีกับชมชีวันเสมอ

“ขอบคุณนะคะ”

“มาทำไม”

สาวเจ้าเงยหน้ายิ้มให้กับคนที่เอ่ยทักทายเสียงแข็ง จากนั้นเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ นินันท์

“ฉันซื้อผลไม้มาให้คุณแม่ค่ะ” เธอพยายามยิ้มแย้มและใช้น้ำเสียงที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทว่านินันท์ก็ไม่ได้คิดจะรับของจากมือของเธอเสียที

คิ้วเรียวสวยเพราะแต่งแต้มอยู่ตลอดเริ่มขมวดเข้าหากัน เพราะไม่รู้ว่าวันนี้สะใภ้ของเธอมาไม้ไหน ทว่าก็ไม่ชอบที่จะเสียมารยาทรับของจากคนที่เอามาให้ แต่กระนั้นก็มีท่าทีให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้เต็มใจรับนัก “อิ่ม เอาไปเก็บ”

“ค่ะคุณนันท์”

ยื่นกระเช้าผลไม้ให้แม่บ้านคนสนิทได้ก็ไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะถลึงตาไปยังลูกสะใภ้ที่ยังเอาแต่ยืนแข็งทื่อไม่เดินตามเข้ามานั่งกับเธอ

“จะยืนแข็งทื่ออยู่อีกนานไหม มานั่งสิ”

“ค่ะ”

“อันที่จริงเธอควรจะไปเฝ้าลูกชายฉันมากกว่าจะมากวนใจฉันที่นี่นะ”

“ถึงฉันไปเยี่ยมอาการของคุณอัคคีก็ไม่ได้ดีขึ้นอยู่ดีค่ะ ฉันอยากมาเยี่ยมคุณแม่มากกว่า”

“จะมาไม้ไหนกับฉันอีก ฉันมันคนตรงไปตรงมา ก่อนหน้านี้หน้าฉันเธอยังไม่อยากจะมอง พูดจากับฉันก็ไม่มีหางเสียง แต่จู่ๆ ก็กลับเปลี่ยนไป ต้องการอะไรกันแน่”

“ไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยค่ะ แค่ต้องการให้คุณแม่เอ็นดูฉันเท่านั้น ฉันรู้นะคะว่าคุณแม่ไม่ชอบฉันมากกว่าเดิมเพราะฉันพาคุณอัคไปเจ็บตัว แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้น ฉันอยากขอโทษคุณแม่จากใจจริง แล้วก็อยากขอให้คุณแม่มองฉันใหม่ เพราะยังไงเราก็ต้องเห็นกันไปอีกนานค่ะ”

“หึ่... เธอทำให้ฉันต้องเกือบผิดใจกับเพื่อนฉันที่ตาอัคไปแต่งงานกับเธอ แล้วเธอก็ไม่ได้ส่งเสริมอะไรลูกชายฉันเลย จะให้ฉันยอมรับเธอง่ายๆ มันคงเป็นไปไม่ได้”

“ต้องทำยังไงคะคุณแม่”

“ไปให้พ้นหน้าฉันสิ บางทีฉันอาจจะเกลียดเธอน้อยลงก็ได้”

“แต่ฉันอยากอยู่ใกล้คุณแม่นี่คะ”

“เธอนี่ถ้าไม่ก้าวร้าว ก็เป็นคนพูดไม่รู้เรื่องสินะ” นินันท์ถลึงตามองลูกสะใภ้อย่างเหลือจะเชื่อ คนตรงหน้าเธอไม่ก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อนก็ดีอยู่หรอก ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นคนดึงดันพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องเสียอย่างนั้น

“ฉันแค่อยากอยู่ใกล้คุณแม่ อยากให้เราพูดคุยกันดีๆ นี่คะ”

“ก็บอกว่าไม่ไง”

“เปิดใจสักนิดไม่ได้เหรอคะ” มนตรามัจฉาพุ่งตัวเข้าไปคุกเข่าพนมมือไหว้ต่อหน้านินันท์ จากนั้นเธอก็เริ่มส่งสายตาออดอ้อนเช่นที่เคยทำกับท่านแม่ของเธอ หวังว่านินันท์จะใจอ่อนให้เธอเหมือนกับแม่ของเธอที่เห็นสายตานี้แล้วต้องใจอ่อนกับเธอทุกครั้งไป

“นี่...” เด็กคนนี้ ทำไมต้องมามองเธอแบบนี้ด้วย นินันท์รีบสะบัดหน้าหนีไม่ยอมมองลูกสะใภ้ เพราะรู้ตัวเลยว่าหากมองจ้องไปยังคนที่ทำหน้าน่าสงสารอยู่ตรงหน้าอีกนิดเดียว เป็นอันได้ใจอ่อนกับลูกสะใภ้ของเธอไปได้ง่ายดายแน่ เธอจะต้องสั่งสอนให้ชมชีวันรู้สำนึกว่าพฤติกรรมก้าวร้าวไม่เคารพเธอก่อนหน้านี้ทำให้เธอไม่พอใจแค่ไหน

“กลับไปได้แล้ว แล้วไม่ต้องมาหาฉันอีก”