ตอนที่21 ดูแปลกไป

“วันนี้ฉันกลับก่อนก็ได้ค่ะ แต่จะมาใหม่นะคะ” พูดจบก็โผเข้าไปกอดนินันท์ จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวรีบผลักเธอออกด้วยความตกใจ

“นี่ ปล่อยฉันนะ”

มนตรามัจฉาที่นอนกองอยู่กับพื้น เธอค่อยๆ ลุกยืนขึ้นจากนั้นก็ยกมือไหว้แม่สามีและหันหลังเดินออกไป

นินันท์มองตามหลังลูกสะใภ้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน แม้เธอจะตกใจกับอ้อมกอดเมื่อครู่ของชมชีวัน ทว่าตอนที่เธอผลักหญิงสาวลงไปกองกับพื้นกลับรู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งยังแปลกใจที่ทำไมชมชีวันถึงได้มีพฤติกรรมอ่อนลงให้เธอได้ขนาดนี้

“เธอดูแปลกไปนะคะคุณนันท์” อิ่มเดินเข้ามาหานินันท์หลังจากมองดูทั้งสองอยู่ห่างๆ ได้ครู่หนึ่ง

“ฉันยังไม่เชื่อใจเด็กนั่นง่ายๆ หรอก” แม้อ้อมกอดเมื่อครู่จะทำให้ความรู้สึกที่เธอมีต่อชมชีวันดีขึ้น ทว่าเธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อใจหญิงสาวที่เคยก้าวร้าวใส่เธอมาก่อนได้เต็มอก หลังจากนี้เธอจะคอยดูพฤติกรรมของลูกสะใภ้เธอเป็นพิเศษว่าที่ทำดีกับเธอแบบนี้เพราะต้องการอะไรกันแน่  

มนตรามัจฉาขับรถกลับบ้านด้วยรอยยิ้มไปตลอดทาง แม้นินันท์จะยังไม่ยอมเปิดใจให้กับเธอ ทว่าก็ไม่ได้ใจร้ายถึงกระทั่งไม่คิดจะพูดคุยหรือรับของจากมือของเธอ ด้วยประสบการณ์การออดอ้อนผู้ใหญ่จากตอนที่เป็นเงือก เธอคิดว่าไม่นานนินันท์คงได้ใจอ่อน ยอมรับในตัวของเธอแน่

ออกจากบ้านหลังโตได้มนตรามัจฉาก็ตรงมายังโรงพยาบาลที่อัคคีนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ หน้าที่ลูกสะใภ้เธอก็ได้ไปทำแล้ว หน้าที่ภรรยาที่ถึงแม้จะเป็นภรรยาปลอมๆ เธอก็ต้องทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด ตอบแทนที่ก่อนหน้านี้อัคคีใจดีกับครอบครัวของชมชีวันเสมอมา

เข้ามาในโรงพยาบาลได้สาวเจ้าก็ตรงไปยังห้องไอซียู ภาพของคนที่กำลังนอนไม่ได้สติทำให้เธอกลัวเช่นคราแรกที่เห็น ทว่าตอนนี้กลับมีความสงสารชายหนุ่มเพิ่มขึ้นมาด้วย เท่าที่จับความจำของชมชีวันได้ ในวันที่เกิดอุบัติเหตุเป็นเพราะชมชีวันต้องการจะออกไปหาอะไรรับประทานในร้านสะดวกซื้อกลางดึกในวันฝนตกหนักคนเดียว ทว่าอัคคีก็ไม่ยอมให้เธอไปคนเดียวเพราะฝนกำลังตกหนัก และทางแถวนั้นก็เปลี่ยว เลยทำให้เกิดเรื่องร้ายขึ้น

“หรือจะเป็นคุณ คุณอัคคี” ยิ่งมองไปยังคนที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียงเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเสียงของวิญญาณที่เธอได้คุยด้วยอยู่ทุกวันคือคนตรงหน้า

“มาเยี่ยมพี่อัคเหรอครับ” วายุเดินเข้ามาทักทายคนที่มีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้

“ค่ะหมอยุ แล้วคุณอัคอาการเป็นยังไงบ้างคะ มีวี่แววว่าจะดีขึ้นบ้างหรือยัง”

“เราไปคุยกันในห้องผมดีกว่าครับ”

มนตรามัจฉาเดินตามหมอหนุ่มเข้าไปในห้องทำงานของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล ด้วยพอจะเข้าใจว่าหากอาการของอัคคีดีขึ้นบ้าง วายุคงบอกเธอตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

“ตกลงอาการของคุณอัคเป็นยังไงบ้างคะ” หย่อนก้นนั่งลงได้ก็จับจ้องไปยังหมอหนุ่มไม่วางตา

“ตอนนี้อาการของพี่อัคไม่ต่างจากเจ้าชายนิทราครับ อาการบาดเจ็บภายนอกหายดีขึ้นทุกวัน ไม่มีอะไรแทรกซ้อน ทั้งที่ควรจะตื่นได้แล้ว แต่กลับเหมือนคนที่หลับตลอดเวลา”

“คุณแม่รู้ไหมคะ”

“ผมบอกคุณแม่แค่ว่าตอนนี้หมอให้ยานอนหลับเพราะต้องการให้ร่างกายพี่อัคได้รับการฟื้นฟูโดยเร็วครับ เอ่อ...แล้วตอนนี้เรื่องความจำของคุณเป็นยังไงบ้าง ได้ยินคุณชบาบอกว่าคุณเริ่มจำทุกอย่างได้แล้ว”

“ค่ะ แล้ววันนั้นก็เป็นความผิดของฉันเองที่ดื้ออยากจะออกไปข้างนอกไห้ได้ เลยทำให้คุณอัคต้องมาเป็นแบบนี้”

“อย่าโทษตัวเองเลยครับ คำว่าอุบัติเหตุมันคือความไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ”

มนตรามัจฉานั่งเงียบ นึกถึงอัคคีอยู่ทุกวินาที หากอัคคีเป็นอะไรไปนั่นก็เท่ากับว่าทุกอย่างเป็นความผิดของชมชีวัน และนินันท์ก็คงไม่คิดจะญาติดีกับเธอง่ายๆ แน่

รถเก๋งจอดอยู่ในที่ประจำเรียบร้อย มนตรามัจฉาก็เดินออกมาจากรถด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว ในขณะที่กำลังจะเดินตรงไปยังบ้าน หางตาก็เหลือบไปเห็นหญิงร่างท้วมกำลังจุดธูปไหว้ต้นไม้ใหญ่ เธอจึงรีบเดินเข้าไปหา

“ป้าน้อยมาทำอะไรตรงนี้คะ”

“จะสั่งข้าวเหรอหนูชมพู รอป้าเดี๋ยวนะลูก”

“เอ่อ...เปล่าค่ะ แล้วร้องให้ทำไมคะ” แม้หญิงร่างท้วมจะไม่ได้หันหน้ากลับมาหา ทว่าน้ำเสียงที่สั่นเครือพอจะทำให้มนตรามัจฉาพอจะรับรู้ได้ว่าป้าน้อยกำลังร้องให้

“ป้ามาขอพรจากนางไม้ ป้าหมดหนทางแล้ว ป้าไม่รู้ว่าจะเช่าตึกขายอาหารที่นี่ไปอีกนานเท่าไร”

“ทำไมล่ะคะ”

หญิงวัยกลางคนปักธูปเรียบร้อยก็รีบปาดน้ำตาแล้วหันมาคุยกับหญิงสาว

“ก็ผัวป้ามันติดหนี้พนัน แถมยังเอาโฉนดที่ดินที่ป้าซื้อเอาไว้ไปกู้เงินนอกระบบอีก ถ้าป้าไม่มีเงินใช้หนี้ป้าก็ต้องหนี”

สิ้นเสียงของหญิงวัยกลางคน ร่างของนางไม้ก็ปรากฏให้มนตรามัจฉาได้เห็น

“ท่านสาลิ...” ยังไม่ทันได้พูดจบหญิงสาวก็เห็นนางไม้โฉมงามยกนิ้วชี้ป้องปากเพื่อปรามไม่ให้เธอพูดต่อ

“อย่าบอกใครว่าเห็นข้า นางผู้นี้เป็นคนดี เพียงแต่มีผัวผิด ข้าจักช่วยนาง แล้วค่อยสั่งสอนผัวของนางทีหลัง เจ้าจงบอกกับนางว่าให้ไปซื้อลอตเตอรี่เพียงหนึ่งใบ”

“ป้าน้อยคะ ป้าน้อยลองไปซื้อลอตเตอรี่ไหมคะ”

“ป้าไม่ได้เล่นหวย มันเป็นฝันลมๆ แล้งๆ”

“บอกนางให้ซื้อเลขสามแปดเจ็ด แล้วทุกข์ที่มีจักผ่อนคลาย”

สาวเจ้าพยักหน้าน้อยๆ รับคำนางไม้โฉมงาม และแล้วก็เหมือนฟ้าเป็นใจเพราะมีคนปั่นจักรยานขายลอตเตอรี่มาจอดที่หน้าร้านขายอาหารของป้าน้อยทันที

“นั่นคนขายลอตเตอรี่นี่คะ ซื้อเลขสามแปดเจ็ดนะคะป้าน้อย เชื่อฉันนะคะ”

“หนูชมพูเอาเลขพวกนี้มาจากไหน”