บันทึกรักฉบับนิดหน่อย : 7

"นิดหน่อยๆฮัลโหล...แก!!!"

เสียงยัยลี่ตะโกนเรียกชื่อฉันข้างๆหูพร้อมโบกมือผ่านหน้าฉันไปมา

"ห๊ะๆอื้อ!...ตกใจหมด"

ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที หลังจากที่ตกใจเสียงเรียกดังๆของยัยลี่ ในขณะที่เผลอไผลไปคิดถึงคนที่เป็นเจ้าของหัวใจเข้า

"เรียกตั้งนานมัวแต่เหม่อคิดถึงพี่ภาคอยู่ใช่ม่ะ?นั่นแน่!"

"เปล๊าา!ไม่มีอะไรฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยต่างหากเล่า"

"จริง!ว่าแต่คอแกไปโดนอะไรมาทำไมมันเหมือนรอย..."

"อะ..ห๊ะอ่อฉันโดนยุงกัดอ่ะเกาไปเกามามันเลยแดงไปหมดเลย...ช่างมันเถอะแกมีไรเปล่า?"

"อ่อยุงตัวนี้ดุเนอะกัดซะแดงเชียว ดูท่าทางจะขี้หวงซะด้วย...ไม่มีไรแกว่าจะชวนลงไปหาไรกินน่ะ"

"อื้อๆไปสิๆฉันก็หิวเหมือนกัน"

หลังจากที่เมื่อเช้าฉันโดนยุงดูดพลังงานไปอีกเยอะจนเกือบจะมาทำงานสายเสียนี่จนไม่ทันได้กินข้าวเช้าเลยด้วยซ้ำนอกจากกาแฟเย็นที่แวะซื้อมากินแก้วเดียว

แค่นึกถึงเขาผู้ชายที่เป็นเจ้าหัวใจของฉันในอกก็สั่นสะท้านไม่หยุดหลังจากผ่านค่ำคืนที่วาบหวาบไปแล้ว ในตอนเช้าที่ลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายนอนกกกอดฉันอยู่บนเตียง ท่อนแขนอันอบอุ่นพาดทับเอวบางๆของฉันเอาไว้แผ่วเบาอย่างกลัวฉันจะอึดอัด คางอุ่นๆเกยอยู่บนกระหม่อมฉัน เนื้อตัวแนบชิดกันอย่างกับจะเป็นคนๆเดียวกันไปแล้ว ใบหน้าคมเข้มยังคงหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข แต่ทำไม?....

มีบางอย่างอุ่นจนร้อนแข็งพองตัวเบียดเสียดทิ่มต้นขาของฉันเบาๆ มันค่อยๆพองตัวขึ้นเรื่อยๆจนแนบชิดขาเล็กๆของฉัน สงสัยจะเป็นไส้กรอกยักษ์เจ้าเดิมที่ชอบตื่นมาเด้งดึ๊งยามเช้าเหมือนครั้งนั้นแน่ๆ

และแล้วเจ้าของไส้กรอกยักษ์ก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมความหิวอีกครั้งแล้ว มือไม้ปลาหมึกเริ่มออกทำงานสำรวจตรงนั้น สัมผัสตรงนี้อย่างสนุกมือ จนเจ้าของร่างอย่างฉันเริ่มมีอาการวูบวาบขึ้นมาซะแล้วล่ะสิ

"อื้ออ...นี่มันเช้าแล้วนะคะพี่ภาค"

"หืออ...แล้วยังไงคะ?" ยังจะมาถามอีกว่ายังไงก็เช้าแล้วมันก็คือกลางวันแสกๆยังไงล่ะจะมาเล่นปูไต่อีกตอนนี้เนี่ยนะ

😌

"ก็ต้องลุกไปทำงานแล้วไงคะ?" ฉันเพิ่งจะมารู้สึกอับอายขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนนี้นี่แหละ

'โอ๊ยตายๆทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ไหนจะเมื่อคืนที่ทั้งจับทั้งจูบทั้งลูบทั้งคลำอีกถึงแม้จะเป็นเพียงแค่สัมผัสภายนอกก็ตาม ทำไมถึงใจง่ายขนาดนี้นะยัยนิดหน่อยเอ้ย'

ก่อนจะหยุดนอนก้มหน้านิ่งๆในอ้อมแขนเขาแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดคลุมหน้าตัวเองไว้อย่างอับอาย

ภาคก้มลงมองแก้มใสๆที่ตอนนี้แดงระเรื่อเป็นกุ้งเผาไปแล้วด้วยความเอ็นดู บางมุมก็แก่นแก้ว บางมุมก็ขี้อาย บางมุมก็แสนร้าย เด็กอะไรไม่รู้น่าจับปล้ำตอนนี้ซะเลยจริงๆ เขายอมรับกับตัวเองตรงๆเลยว่าหลงรักยัยเด็กเปี๊ยกนี่ซะเต็มเปาแล้วจริงๆ คงต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะก่อนจะเผลออดใจปล้ำยัยนี่ไม่ไหวขึ้นมาซะก่อน

แต่กระนั้นก็ขอชิมของหวานเล็กๆน้อยๆสักหน่อยก่อนแล้วกัน คิดได้อย่างนั้นก็เลิกผ้าห่มโยนทิ้งไปข้างล่างเตียงก่อนจะช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาเดินลิ่วๆไปเข้าห้องน้ำ วางร่างเล็กลงบนพื้นห้องน้ำก่อนจะลอกคราบปอกเปลือกคนตัวเล็กหมดจนเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่า

"อื้อออ...พี่ภาคจะทำอะไรอีกคะเดี๋ยวหนูไปทำงานสายนะ" ทั้งหน้าลามไปยันหูแดงก่ำไปหมด

"อืมมม...หนูจะกลัวอะไรล่ะเป็นถึงพี่สะไภ้เจ้าของโรงแรมเชียวนะ" ผมกระซิบตอบข้างๆหูเธอเบาๆคนอะไรเนียนนุ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยจริงๆ

"เอ่อ...ตะแต่ว่าา...อื้อออ"

ไม่รอให้เธอพูดจบผมก็ก้มลงประกบปากปิดเสียงหวานๆที่คอยแต่จะคัดค้านการชิมของหวานของผมในตอนนี้แล้ว เล่นลิ้นคว้านเข้าไปในโพลงปากหวานวนเวียนเก็บเกี่ยวน้ำหวานจากยัยเด็กดื้อจนเธอแทบจะหายใจไม่ทันแล้วถึงปล่อยปากให้เธอสูดอากาศเข้าปอดบ้าง

"ฮะแฮ่กแฮ่กๆพี่ภาคจะฆ่าหนูหรอ?" ดูพูดเข้าใครเค้าจะตายเพราะถูกจูบกันเล่าเด็กบ้าเอ้ย

"หึหึ..." ผมอดขำเธอไม่ได้ก่อนจะรีบเพื่อไม่ให้เสียเวลา ประกบจูบชิมความหวานจากเรียวปากเล็กได้รูปอีกครั้งก่อนจะลากจมูกมาตามลำคอระหงขาวผ่อง เปิดฝักบัวช้าๆเพื่อให้หยดน้ำไหลทีละนิดๆช้าๆจนร่างสาวผ่องเปียกปอนทีละนิด ช่างเป็นภาพที่สุดแสนจะเซ็กซี่อะไรเช่นนี้

"ฮื้มมมม..."

จะทำให้หลงไปถึงไหนกันแม่คุณเอ้ยนี่ขนาดแค่เห็นเธอในชุดเต็มยศเจ้าไส้กรอกยักษ์ผมก็แทบจะเหยียดตัวตรงชูชันจนปวดไปหมด แต่นี่ความเซ็กซี่มาเต็มขนาดนี้ผมนี่แทบจะปล่อยชีสลาวาออกมาเสียแล้วนะนี่ อกตู้มๆที่หน้าจะหนักเสียนี่กระไรด้วยไซส์ประมาณคัพซี เอวบางๆคอดกิ่ว สะโพกงอนงามกลมกลึงสมตัว กลีบดอกไม้ใจกลางสาวอวบอูมพอดีมือมีหยาดน้ำไหลทอดผ่านพุ่มหญ้าที่จัดเรียงกันอย่างพอดิบพอดีดูเป็นระเบียบ ใจกลางมีกลีบเกสรสีสดยื่นออกมาเป็นติ่งไตขนาดพอเหมาะ

ผมเอื้อมหยิบครีมอาบน้ำมาถูฟอกตัวให้ยัยเปี๊ยกที่ยืนหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ แค่นี้ยังเบาะๆนะยัยเปี๊ยกเอ้ยอีกไม่นานคงจะได้รู้รสของจริงๆสักที

ผมฟอกสบู่ถูตัวให้เธอและตัวผมเองจนเอี่ยมอ่องก่อนจะปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลรินทำความสะอาดฟองครีมจนหมดจด ก่อนจะเริ่มชิมของหวานอีกครั้งจากร่างหอมกรุ่นอย่างตะกละกะกลาม

ฝากร่องรอยรักเป็นเครื่องหมายสัญลักษณ์ว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว กันมีแมวขโมยมายุ่ง ยัยนี่ยิ่งมีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามอยู่ด้วย ผมรู้ว่ามีใครต่อใครเข้ามาจีบยัยนี่เยอะอยู่ แต่เธอไม่เคยสนใจใครนอกจากผมคนเดียว

ชิมความหวานจนพอใจจึงพาร่างบางไปแต่งตัวเพราะคนตัวเล็กแข้งขาอ่อนจนเดินแทบไม่ไหว ก่อนจะลงไปส่งที่ห้องทำงานที่มีน้องสาวคนสวยของผมนั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ผมจะชิ่งกลับเพราะขี้เกียจตอบคำถามหลายๆอย่างจากน้องสาวตัวดี

หลังจากโดนเล่นงานจนเหนื่อยหอบยืนแทบไม่ไหว ฉันก็ถูกหิ้วปีกพาไปแต่งตัวแล้วถูกหิ้วมาส่งหน้าห้องทำงานแล้วชิ่งกลับไปก่อนเพราะขี้เกียจอยู่ตอบคำถามของยัยลี่ แล้วทิ้งฉันไว้รับหน้ายัยลี่คนเดียว

"ยัยเปี๊ยก!ยัยเปี๊ยก!..."

"ห๊ะ!ห๊าาา.."

"โอ๊ยเผลอไม่ได้...ใจลอยตลอดๆข้าวจะเย็นหมดแล้วเนี่ยจะกินไหมข้าวอ่ะ" ไอ่ลี่มันดุฉันอ่ะ

ตอนนี้เรานั่งอยู่ในโรงอาหารสำหรับพนักงานของโรงแรมที่อยู่ทางด้านหลังโดยมีพนักงานหลายคนจับจ้องมาที่เราสองคนบ่อยๆ เพราะไม่บ่อยนักที่ฉันกับยัยลี่จะเข้ามานั่งทานข้าวกันที่นี่

"อื้อออ...กินๆแค่คิดอะไรเพลินๆไปหน่อยแหะๆ" ฉันยิ้มแหยๆหัวเราะแหะๆกลบเกลื่อนเมื่อดันไปนึกถึงพี่ภาคเข้าอีกแล้ว พักนี้จะคิดถึงเค้าบ่อยไปนะบางที

พอกินข้าวกันเสร็จสรรพฉันก็ดันปวดฉี่ขึ้นมาซะงั้นก็เลยให้ยัยลี่ขึ้นไปรอที่ห้องทำงานก่อน ส่วนฉันทนไม่ไหวก็เลยต้องไปเข้าห้องน้ำพนักงานก่อน ระหว่างกำลังฉี่อย่างฟินขนลุกขนชันเพราะอั้นฉี่มานานอยู่นั้น เสียงคนชอบเม้าท์ก็ลอยเข้ามากระทบแก้วหูฉันซะก่อน

"แกๆเห็นยัยเลขาป่ะดูท่าทางจะเส้นใหญ่เนอะ อยู่ๆมาจากไหนก็ไม่รู้หน้าตาก็งั้นๆทำไมคุณลี่เอามันมาเป็นเลขาแทนฉันอ่ะ"

อ่อ!ยัยนี่คือเลขาในตอนแรกแต่ยัยลี่ไม่ค่อยถูกจริตนางก็เลยเปลี่ยนตำแหน่งซะ แล้วให้ฉันมาแทนนางก็เลยไม่ชอบฉันแทนซะงั้น

"ไม่รู้ว่ามีอะไรดีถึงถูกเลือกมาเป็นเลขาแทนฉันจะว่าไปแล้วเจ้านายมันเองก็ไม่ได้ดีเด่อะไรทำงานก็งั้นๆสู้คุณภาคของฉันก็ไม่ได้" นางยังพล่ามต่ออีก

"นั่นสิฉันอ่ะไม่ชอบทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องมันเลยนะดูหยิ่งๆคิดว่ารวยนักรึไง ถ้าไม่ติดว่าฉันจนนะฉันลาออกไปนานแล้ว"

"ก็จริงนะฉันว่าฉันสวยกว่าสองคนนั่นอีกนะแกว่าจริงป่ะ หน้าอกฉันก็ใหญ่กว่าด้วยแหละ"

ว่าฉันคนเดียวไม่พอนะยังลามปามไปหายัยลี่ที่เป็นถึงเจ้านายของพวกนางอีกต่างหากร้ายจริงๆคนพวกนี้

แก๊ก...แอ๊ดดด

"ฮัลโหลๆว่าไงนะคะคุณลี่ เมื่อกี้ไม่ค่อยได้ยินเลยค่ะ"

ฉันเปิดประตูออกมายืนจังก้าหน้าประตูพร้อมกับมองจ้องไปที่ยัยสองสามคนนั่นอย่างตั้งใจ

"อ๋อค่ะ...พอดีเมื่อกี้ได้ยินเสียงแมงหวี่แมงวันมันตอมเลยได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ คุณลี่คะฉันว่าโรงแรมเรารู้สึกจะมีพนักงานเยอะไปหน่อยคุณลี่ว่าไหมคะ? ฉันว่าเราควรจะลดพนักงานออกไปบ้างสักสองสามคนจะดีกว่านะคะ..ค่ะๆได้ค่ะงั้นเดี๋ยวค่อยไปคุยกันค่ะ โอเคค่ะ"

ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าพลางเดินไปล้างมือข้างๆพวกนางสามคนที่ยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่กๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อะเอ่อ...คุณคะพวกเราขอโทษนะคะคุณอย่าไล่พวกเราออกเลยนะคะไม่งั้นเราแย่แน่ๆเราขอโทษจริงๆค่ะ ต่อไปเราจะไม่พูดจาแบบนี้อีกแล้วค่ะ...อย่าเอาเรื่องเราเลยนะคะๆ"

หน้าพวกเธอก็ดูเหมือนจะสำนึกผิดอยู่นะ แต่คนแบบนี้ไม่รู้ว่าจะคิดอย่างที่พูดจริงหรือเปล่า

"ลำพังว่าฉันก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่นะเพราะฉันไม่ค่อยถือสาพวกปากหมาซักเท่าไหร่หรอก แต่อย่ามาลามปามถึงเจ้านายฉันไม่อย่างนั้นจะตกงานโดยไม่รู้ตัว อย่าให้ฉันได้ยินคำพูดพล่อยๆแบบนี้อีก เข้าใจตรงกันนะ!"

"ค่ะๆเข้าใจแล้วค่ะ..."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างใส่พวกหล่อนก่อนจะเดินสะบัดบ๊อบออกมาสวยๆ

"นี่ยัยเปี๊ยก!แกไปตกโถในห้องน้ำมาไง๊?ไปนานมาก" เปิดประตูเข้าห้องมาปุ๊บเจ้านายฉันก็ซักปั๊บ

"ก็ฉันท้องเสียนี่นาว่าแต่แกมีอะไรรึเปล่า?" ฉันตอบก่อนจะหันไปมองหน้ายัยลี่

"อ้าว!แล้วแกเป็นไงมากเปล่าไปหาหมอไหม?เดี๋ยวฉันพาไปก็ได้"

"เฮ้ย...ไม่เป็นไรฉันหายแล้วว่าแต่แกเถอะจะไปไหนกันแน่"

"บังเอิญว่าฉันมีนัดกับ...กับโซ่อ่ะฝากแกเคลียร์งานให้ก่อนได้ไหม?" ว่าล่ะไงล่ะ...

"ได้ดิ...เดี๋ยวจัดการให้ว่าแต่แกกับคุณโซ่นี่ยังไงกันแน่คืนดีกันแล้วใช่ป๊ะ"

"ฮื้อออ...ก็ยังหรอกดูๆกันอยู่น่ะฉันไปนะเดี๋ยวซื้อขนมมาฝากไปล่ะ"

"โอเค...แกก็อย่าใจแข็งมากนักล่ะเค้าก็ดูรักแกดีออก...สงสารเค้า"

"เออน่าาา...ไปแล้ววว"

หลังจากยัยลี่ไปแล้วฉันก็นั่งเคลียร์งานเอกสารต่างๆที่ยังคงค้างอยู่ให้เจ้านายที่หนีงานไปเที่ยวกับผู้ให้เรียบร้อย พร้อมกับกดดูข้อความในไลน์ที่พี่ภาคส่งมาให้ว่าตอนนี้กลับถึงเชียงรายเรียบร้อยแล้ว