บันทึกรักฉบับนิดหน่อย : 8

วันนี้เป็นวันเกิดของโซดาเพื่อนสนิทของยัยลี่และเป็นเพื่อนใหม่อีกคนของฉัน คืนนี้เราก็แต่งองค์ทรงเครื่องมากันในธีมย้อนยุคยัยลี่นี่มาในชุดทองกวาวเชียวล่ะ ส่วนฉันก็เสื้อแขนกระบอกกับกระโปรงบานลายดอกเก๋ๆนี่ขนาดแต่งธรรมดานะหนุ่มๆในงานยังมาตาเป็นมันเชียว'สวยเหมือนกันนะนี่เราอิอิ'

แน่นอนว่าพี่ภาคต้องสั่งยัยลี่ให้ดูแลฉันให้ดีๆอย่าให้ใครมายุ่มย่ามกับฉันแน่ๆ ปาร์ตี้ในงานก็ผ่านไปได้ด้วยดี ฉันเองก็สนุกไปด้วยจนเพลินเผลอดื่มไปซะเยอะจนเกือบจะเมาไปเหมือนกัน จนกระทั่งพี่เก้าเอาเค้กมาเซอร์ไพส์และขอโซดาแต่งงาน ทุกคนในงานกรี๊ดกร๊าดกันมากรวมถึงตัวฉันด้วย

แน่นอนว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกย่อมฝันที่จะมีการขอแต่งงานแสนหวานอยู่แล้ว โซดาร้องไห้หนักมากเพราะความดีใจเพื่อนๆทุกคนก็ตื้นตันใจและมีความสุขไปกับนางด้วย ไม่รู้ว่าเราปาร์ตี้กันถึงไหนยังไง ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่าในห้องพักของตัวเองแล้ว พร้อมอาการเจ็บแปลบบริเวณช่วงท้องน้อยและแสบๆบริเวณใจกลางร่าง 'หรือว่าา...'

'นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะแล้วตกลงฉันกลับมาที่ห้องตัวเองได้ยังไง'

ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้วะ'งงในงงไปอีก' เดี๋ยวนะ!แล้วยัยลี่ล่ะยัยลี่ไปไหน? คิดวุ่นวายใจอยู่คนเดียวจนชักเริ่มปวดหัว เลยตัดสินใจลุกขึ้นนุ่งผ้าขนหนูเพื่อจะไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้สร่างขึ้น แต่เมื่อเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นก้นขาวๆยืนหันหลังให้กำลังอาบน้ำกับฝักบัวอยู่

"กรี๊ดดดดด!!!!"

"เห้ยยยย!!!กรี๊ดทำไม?ตกใจหมด"

"พี่ภาค!โอ๊ยหนูตกใจแทบแย่"

พี่ภาคดึงฉันเข้ามาใต้ฝักบัวเพื่ออาบน้ำให้ โดยมีสายตาคมกริบเชือดเฉือนส่งมาให้และคำกระซิบข้างหูเบาๆว่า 'เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว' ดูจากสายตาของเขาแล้วฉันไม่รอดแน่ๆ

พี่ภาคช่วยอาบน้ำให้ฉันโดยที่ไม่ได้ล่วงเกินอะไรอีกแล้วต่างคนต่างแยกกันแต่งตัว โดยที่ฉันแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาที่ห้องรับแขกก็พบว่าพี่ภาคมารออยู่แล้วด้วยใบหน้าเฉยเมยติดจะบึ้งตึงด้วย

"พะพี่ภาคมีอะไรจะคุยกับหนูหรอคะ?"

ฉันนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะถามเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเองด้วยซ้ำ

"รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไปบ้างห๊ะ?"

เสียงแข็งตะคอกใส่จนฉันสะดุ้งโหยง อะไรอ่าา?ทำไมต้องดุกันขนาดนี้ด้วยอ่ะ

"มะ..ไม่รู้จะ..จำไม่ได้ค่ะ"

"นี่ดีนะที่เป็นพี่ถ้าเกิดเป็นคนอื่นขึ้นมาเธอจะทำยังไงคิดบ้างสิ...พี่บอกแล้วไงว่าให้ดูแลตัวเองดีๆนี่กินจนเมาเละแทบจะไม่รู้เรื่องเลย"

'ถึงว่าจำอะไรไม่ได้เลย นี่ฉันเมาจนถึงขนาดภาพตัดไปเลยหรือเนี่ย'

"นี่ฟังพี่อยู่ไหม?ห๊าาา!!!!"

เสียงสูงตะโกนลั่นห้อง ใบหน้าบูดบึ้ง ทำไมต้องโมโหขนาดนี้อ่ะ

"หนูขอโทษหนูเผลอดื่มเยอะไปหน่อยอ่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อน พยายามอ้อนให้เขาคลายความโมโห

"ต่อไปพี่คงปล่อยให้หนูอยู่ห่างสายตาไม่ได้แล้วล่ะมั้ง ยัยลี่อีกคนบอกให้ดูแลกันดีๆดันหายไปไหนก็ไม่รู้"

อ้าวว...แล้วยัยลี่ไปไหนอ่ะตกลงแล้วพี่ภาคเป็นคนพาฉันกลับมาเองใช่ไหม แล้วที่ฉันเจ็บๆตรงส่วนนั้นมันเกี่ยวข้องกับพี่ภาคด้วยไหมฉันเองก็ไม่กล้าถาม ฉันเองก็ไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้ว่าตัวเองโดนอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้

"คือ...คือว่าหนูเอ่อ..."

"ไปข้างนอกกับพี่หน่อย...เราสองคนมีบางอย่างต้องไปจัดการ"

พี่ภาคพาฉันขึ้นรถมาโดยที่ฉันเองก็ตามเขามาอย่างงงๆ จนกระทั่งเรามาจอดอยู่หน้าที่ว่าการอำเภอ

"เรามาที่นี่กันทำไมคะ?" ถามอย่างงงๆเพราะไม่เห็นว่าจะต้องมีอะไรที่ต้องทำที่นี่

"ลงไปเถอะเดี๋ยวก็รู้" เขาตอบกลับมาสั้นๆพร้อมรั้งข้อมือฉันให้ลงตาม

"สวัสดีครับติดต่อเรื่องอะไรครับ?" เข้ามาถึงเจ้าหน้าที่ก็สอบถามเพื่ออำนวยความสะดวกให้

"มาจดทะเบียนสมรสครับ"

"ห๊าาาา!!!" เอาซะฉันหน้าเหวอไปเลย ที่อยู่ๆก็มีผู้ชายลากมาจดทะเบียนสมรสทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำแต่นั่นมันก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญก็คือทำไมเขาต้องพาฉันมาจดทะเบียนสมรสด้วยล่ะ

"ก็พี่เป็นของหนูแล้วพี่เสียหายนะ...หนูต้องรับผิดชอบพี่สิจริงไหม?ถ้าหนูทิ้งพี่ไปพี่จะทำยังไงล่ะ" ใบหน้าคมคายเอ่ยเสียงกระด้าง

"ห๊ะ!!!เอ่อ..." มันต้องเป็นฉันป่ะที่ต้องพูดคำนั้นอ่ะ

ยังไม่ทันพูดจบเจ้าหน้าที่ก็ยื่นใบสองใบมาให้พี่ภาคเซ็นชื่ออย่างเร็วก่อนจะยื่นมันมาให้ฉันและใช้สายตาแข็งกร้าวเป็นเชิงบังคับให้ฉันรีบเซ็นซะ

'เอาวะ!เซ็นก็เซ็น' ฉันจรดปลายปากกาเซ็นชื่อตัวเองลงในแผ่นกระดาษทั้งสองแผ่นแล้วส่งคืนให้เจ้าหน้าที่เขาต่อ

"ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับตอนนี้คุณทั้งสองเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฏหมายแล้วนะครับ"

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ"

และตอนนี้ฉันก็ยังงงๆกับตัวเองอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันกันแน่ ในมือยังถือบัตรประชาชนใบใหม่ที่เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้เพ่งพินิจพิจารณา อยู่ๆฉันก็กลายมาเป็นนางนีรชา ราชเทวากุลซะงั้น โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวใดๆเลย

"มัน...เกิดอะไรขึ้นคะพี่ภาคหนูงงไปหมดแล้ว?"

ทันทีที่กลับมาถึงห้องพักฉันก็โพล่งถามพี่ภาคอย่างอัดอั้นตันใจ ในหัวโล่งไปหมดคิดอะไรไม่ออก พยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนกันแน่ นึกยังไงก็นึกไม่ออก

"เมื่อคืนหนูจำอะไรไม่ได้สักนิดเลยหรอ?" เขาถามฉันกลับอีกแล้วพร้อมจ้องตาเขม็ง

"กะก็มันจำไม่ได้เลยพี่ช่วยเล่าให้หนูฟังหน่อยสิคะ" ฉันมองหน้าเขาพลางอ้อนเบาๆ

"เมื่อคืนหนูเมามาก ยัยลี่ส่งข้อความมาบอกให้พี่มารับหนูกลับเพราะเมามากเหมือนกันไม่รู้ว่าใครไปส่งลี่ด้วยเนี่ย โชคดีนะที่พี่เพิ่งลงมาถึงกรุงเทพพอดีน่ะ... ตอนที่พี่มารับหนูที่งานหนูเมาจนแทบไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำดีแค่ไหนที่ไม่โดนคนอื่นฉุดไปทำมิดีมิร้ายเข้าให้"

'เอ่อ...นี่ฉันเมาเละขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ยตายๆๆแล้วทำอะไรลงไปบ้างก็ไม่รู้!'

"แล้วยังไงต่อคะ?" ใจนึงก็อยากรู้อีกใจก็นึกกระดากอายซะจริงเลย

"พี่พาหนูมาส่งที่ห้องแต่อยู่ๆหนูกลับผลักพี่ลงนอนจูบพี่...ขยำขยี้พี่...ถอดเสื้อผ้าพี่แล้วก็...."

"พะพอๆๆแล้วพี่..หนูไม่อยากฟังแล้ว" ฉันยกมือร้องห้ามเมื่อพี่ภาคจะสาธยายความหน้าอายที่เมื่อคืนฉันทำเอาไว้เสียงเครือ

"แต่หนูต้องฟัง แรงหนูเยอะมาพี่ขัดขืนไม่ไหวเลยต้องยอมให้หนูกระทำย่ำยีร่างกายพี่ทั้งคืน...ถ้าหากหนูไม่เชื่อนะลองดูนี่ก็ได้..." แล้วพี่ภาคก็ถลกเสื้อขึ้นภาพที่เห็นทำให้ฉันแทบลมจะจับ

'นี่ฝีมือฉันจริงๆหรอเนี่ยทำไมมันถึง...'

ภาพเบื้องหน้าฉันคือแผ่นอกแข็งแกร่งมีร่องรอยสีกุหลาบประดับประดาทั่วไปหมดเต็มแผ่นอก อีกทั้งรอยเล็บกรีดข่วนเป็นทางปะปนไปด้วย 'นี่ฉันกล้าทำอะไรขนาดนี้เลยหรอเนี่ยตายแล้วๆ!!'

ใบหน้างามก้มหน้างุดด้วยความอายเม้มปากเล็กๆแน่นสนิท สองแก้มแดงปลั่งจนเห็นเลือดฝาด น่าเอ็นดูเสียนี่กระไร ผมเชยคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน

"ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะเหลือแค่จัดพิธีแต่งงานเท่านั้น...แต่งงานกับพี่นะคะตัวเล็ก?" ผมตัดสินใจขอเธอแต่งงานเพราะคิดว่าไม่อยากเสียเวลาต่อไปอีกแล้ว อยากแต่งงานสร้างครอบครัวมีลูกกับเธอคนเดียวเท่านั้น

"...................."

แต่ตัวเล็กของผมเบิกตากว้างอ้าปากเหวอจนแมลงวันจะบินเข้าปากอีกแล้ว ผมรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเร็วไปกว่าที่ใครจะทันตั้งตัว แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป

"ว่าไงล่ะ?หนูได้พี่แล้วจะทิ้งๆขว้างๆอย่างงั้นหรอพี่ไม่ยอมๆจริงๆด้วย" ผมประชดประชันเธอไปอีก

"เห้อ!!!แล้วหนูปฏิเสธได้หรือไง?ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วจดทะเบียนก็จดแล้วนี่เนอะอ่ะแต่งก็แต่งค่ะ"

ในที่สุดผมก็จะได้แต่งงานสักทีหลังจากที่ยืดเยื้อมานานแล้ว ที่จริงผมเองก็ยังงงๆกับตัวเองอยู่เหมือนกันที่ทำอะไรปุบปับไปหมด แต่เพราะไม่อยากให้เธอเป็นฝ่ายเสียหายมากกว่านี้จึงต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้องเร็วที่สุด

คืนนั้นหลังจากที่ยัยลี่ส่งข้อความมาบอกให้ผมไปรับนิดหน่อยด้วย ผมก็รีบบึ่งไปเลยทันที ยัยเปี๊ยกของผมเมาแล้วแสบมาก ผู้หญิงอะไร๊เมาแล้วหื่นมาก ทันทีที่เข้ามาในห้องได้ยัยเปี๊ยกก็ผลักผมลงนอนบนเตียงปากก็ร้องว่าอยากกินเชอรี่สีแดงๆขอชิมหน่อยๆอยู่นั่นแหละ

มือเล็กควานแกะกระดุมเสื้อผมออกมือก็คว้ายอดอกเล็กๆของผมบีบเล่นจนผมขนลุกชันไปหมดลามมาลุกถึงใต้เป้ากางเกงอีกต่างหาก

"งึมงัมๆ...ฮื้ออออยู่เฉยๆจิ" เสียงเล็กๆบ่นอยู่ในลำคอ ปากก็ก้มลงงับดูดเม็ดยอดอกผมเล่นดูดดังแจ๊บๆ นี่หัวนมผมนะเธอเห็นเป็นเชอรี่ได้ไงกันเนี่ยยย

"หื้มมมม...ยัยเปี๊ยกเดี๋ยวพี่ก็ทนไม่ไหวเข้าหรอก"

'ให้ตายเถอะปากเล็กๆนั่นทำไมร้ายกาจขนาดนี้นะ'

ผมยอมเธอแล้วจริงๆยอมทุกอย่างเลย ไม่ขัดขืนเธออีกยอมให้เธอกระทำได้ตามใจชอบ ยอมให้เธอถอดเสื้อผ้าผมออก ยอมให้เธอกดสะโพกกระแทกตัวเองลงมาบนตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยอมให้เธอจิกเธอข่วนระบายอารมณ์ความเจ็บปวดให้คลายลง ยอมให้เธอทิ้งร่องรอยรักเอาไว้ทั้งตัว ยอมให้เธอหมดแล้วทั้งตัวและหัวใจ

นี่ก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็วโดยที่เราเองก็ยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ แต่ก็ผ่านมันไปได้ด้วยดี เหลือก็แค่รอฤกษ์แต่งเท่านั้น

ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงงานแต่งงานของลี่กับโซ่แล้วอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เสร็จจากงานแต่งน้องผมก็จะจัดงานแต่งผมต่อทันทีเลย แต่ยังไม่มีแหวนให้ภรรยาคนสวยเลย ผมตัดสินใจว่าจะย้ายขึ้นมาอยู่ที่กรุงเทพอย่างถาวรจะได้มีเวลาอยู่ดูแลยัยเปี๊ยกนี่ไม่ให้ไปเมาที่ไหนอีก...

วันนี้พี่ภาคโทรบอกฉันว่าวันนี้จะไม่ได้มาหาเพราะติดลูกค้าอยู่ที่โน่น วันนี้ฉันก็เลยออกมาหาเดินเล่นตามห้างกับยัยลี่ หาซื้อข้าวของเข้าห้องบ้าง พอดีวันนี้คุณโซ่ก็ติดธุระยัยลี่เลยมาเป็นเพื่อนฉันได้พอดี เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น แต่อยู่ๆยัยลี่ก็ดึงแขนฉันไว้แล้วถามขึ้นว่า...

"แก...แกบอกว่าวันนี้พี่ภาคไม่ว่างลงมาหาแกใช่ไหม?" ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ

"อื้อ...ใช่มีไรรึเปล่าแก?" สีหน้ามันไม่ค่อยจะดีอย่างบอกไม่ถูก

"แกลองดูสินั่นใช่พี่ภาคไหมวะ?" ลี่ชี้มือไปทางร้านหนึ่งที่มีผู้ชายตัวสูงรูปร่างคุ้นตายืนหันหลังให้ข้างกายมีร่างเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งขนาบข้าง

"ห๊ะ!!จะใช่หรอแกก็วันนี้เค้าบอกฉันเองว่าไม่ว่างนี่นา" แม้จะปลอบใจตัวเองว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะไม่ใช่พี่ภาค แต่ก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้อยู่ดีว่าคนที่ยืนหันหลังให้อยู่นั้นคือสามีที่ถูกต้องตามกฏหมายของฉันจริงๆ

ความรู้สึกไหววูบในอกเจ็บแปล๊บขึ้นมาเมื่อคิดอย่างหนึ่งแว๊บขึ้นมาว่าถ้าหากเขาไม่ได้มีฉันแค่คนเดียวขึ้นมา 'ฉันจะทำยังไงดี' หัวใจไม่รักดียังไม่ทันที่จะรู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไรจากปากเขามันก็ดันเจ็บก่อนซะงั้น

************************