บันทึกรักฉบับนิดหน่อย : 5

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ที่พี่ภาคตามตื้อขอฉันเป็นแฟน จนในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมตกลงคบกับเขาจนได้ เพียงแต่เรายังไม่ได้บอกใครเท่านั้นว่ากำลังคบกันอยู่ ตอนนี้ฉันมาช่วยงานลี่ที่โรงแรมของนาง โดยที่ยัยลี่จัดที่พักของโรงแรมสุดหรูให้ฉันพักฟรีๆห้องนึงเลย

พี่ภาคเองก็มาหาฉันทุกอาทิตย์โทรมาคุยด้วยทุกคืน จนมันเป็นความเคยชินไปแล้วถ้าหากวันไหนที่เขาไม่โทรหามันก็จะรู้สึกแปลกๆกระวนกระวายใจจนต้องเป็นฝ่ายโทรหาเขาเสียเอง แล้วก็จะโดนล้อว่าทนคิดถึงเค้าไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายโทรมาเองเลย

วันนี้ยัยลี่ส่งโลเคชั่นให้ฉันตามไปเจอบอกว่าเป็นห้องเพื่อนนางที่คืนนี้จะมีปาร์ตี้กัน พอเลิกงานฉันก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องแล้วนั่งแท๊กซี่ออกไปตามนัด

พอมาถึงฉันก็โทรขึ้นไปให้ยัยลี่ลงมารับฉันข้างล่าง แล้วก็พากลับขึ้นไปที่ห้องเพื่อนของนางที่อยู่ชั้น9

"ไฮ้...พวกมึงนี่นิดหน่อยแม่...คนที่สองของกูเอง ส่วนนี่น้ำหอม แล้วนี่สามีนางชื่อกันต์ ส่วนที่นอยาวๆชื่อโซดา ส่วนคนหล่อๆคนนี้ชื่อแจสสส...ซี่"

"โอ๊ยยยอิลี่ต้องบอกว่าคนที่สวยๆสิยะถึงจะถูก" แจสซี่เพื่อนสาวของยัยลี่จีบปากจีบคอตอบพร้อมจิกตาใส่ นางน่ารักดีนะ

"อิลี่อิผี...สวยๆอย่างกูจะมีนอได้ยังไง" โซดาเพื่อนอีกคนของลี่ค้อนขวับเข้าให้ เพื่อนคนนี้สวยมากเป็นนางแบบได้สบายเลยปากร้ายๆแต่นางก็จริงใจดีนะ ได้ข่าวว่าแฟนนางก็หล่อมากเลยนะ

ส่วนคนอื่นก็ดูโอเคดีกันต์กับน้ำหอมก็เป็นคู่สามีภรรยาที่น่ารักดีดูจริงใจและซื่อๆดี ส่วนอีกคนที่ตามมาที่หลังชื่อโซ่คนนี้ดูจะมีซัมติงกับยัยลี่แน่ๆเห็นมองกันไปมองกันมาเก้ๆกังๆอย่างบอกไม่ถูก

ทุกคนให้เป็นกันเองกับฉันมากทั้งๆที่ฉันเองก็ดูบ้านๆแต่พวกเขาดูไฮโซกันทุกคนเลยด้วยซ้ำ พวกเรานั่งดื่มกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน แต่ละคนก็หาเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฟังจนฉันขำก๊ากไปเลย

'ยัยเปี๊ยก...อยู่ไหนทำอะไร'

'หนูอยู่กับไอ่ลี่ค่ะ...มาดื่มกันที่ห้องเพื่อนนาง'

'ส่งโลเคชั่นมา...พี่จะไปรับ'

'ห๊ะ!...พี่อยู่กรุงเทพหรอคะ'

'อื้อ...ก็ตั้งใจมาหาเรานั่นแหละแต่ดันเกเรหนีเที่ยวไม่บอกพี่'

'ง่ะ...หนูขอโทษเดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้ล่ะกันนะคะ'

'โอเคค่ะ'

อยู่ๆพี่ภาคก็ไลน์มาบอกว่าจะมารับให้ฉันส่งโลเคชั่นไปให้ ตายๆอยู่ๆก็มาไม่บอกแล้วฉันจะโดนทำโทษอีกไหมเนี่ยที่ไม่ยอมโทรบอกเขาก่อนว่าจะออกมาดื่มถึงแม้ว่าจะออกมากับน้องสาวเค้าเองก็เถอะ

ผ่านไปสักสิบห้านาทีพี่ภาคก็ไลน์มาว่าถึงแล้วรออยู่ข้างล่างคอนโด ฉันก็เลยบอกยัยลี่ว่าต้องกลับก่อนแล้วเพราะพี่ชายนางมารอรับ ยัยลี่ก็เลยฝากบอกพี่ชายนางว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะกลัวจะโดนบ่นด้วยน่ะสิ

"ทุกคนคะวันนี้เราขอตัวกลับก่อนนะคะพอดีมีคนมารับแล้วล่ะ" ฉันหันไปบอกลาเพื่อนใหม่ก่อน

"ว้าาากลับไวจังกำลังสนุกเลยวันหลังมาสนุกกันใหม่นะ" ทุกคนร้องเสียดายที่ฉันกลับก่อนเพราะกำลังเม้ามอยกันสนุกเลย

"จ้าา...ไว้โอกาสหน้าเนอะไปนะคะทุกคน"

ฉันก็เดินลงมาโดยที่ยัยลี่ไม่ยอมมาส่งด้วยเพราะขี้เกียจฟังพี่ชายนางบ่น พอลงมาถึงข้างล่างก็เจอสายตาคาดโทษของคนตัวโตตรงหน้าแล้ว

"สวัสดีค่ะพี่ภาค"

"อื้ม...ไงเราริหนีเที่ยวหรอ?เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะ"

"หนีเที่ยวอาไร๊...เปล่าสักหน่อยฮ่าๆๆๆ"

หัวเราะกลบเกลื่อนไปซะเลย ก็แค่มาดื่มนิดหน่อยเองนี่นาจะดุทำไมนักหนาก็ไม่รู้

"พี่ภาคมาถึงนานรึยังคะ?หิวรึเปล่า...หนูหิ๊วหิวเราไปหาอะไรทานกันเถอะเนอะ"

ฉันหันมาปะเหลาะคนตัวโตๆที่ชอบดุพลางเอามือลูบท้องป้อยๆ ฉีกยิ้มหวานๆให้อย่างใสซื่อและออดอ้อน

"กินอะไรดีล่ะ?หนูอยากกินอะไรล่ะ" เขาหันหน้ามาถามยิ้มๆอย่างรู้ทัน

"อะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่ภาคเลย" ฉันเงยหน้าตอบเขาไป

"งั้นกินข้าวต้มร้อนๆรอบดึกกันไหม?"

"ก็ได้ค่ะไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกัน...ไปค้าา" ทันทีที่ได้นึกถึงอาหารตาฉันก็ลุกวาวขึ้นมารอแล้ว

ตอนนี้เราก็มานั่งที่ร้านข้าวต้มรอบดึก ฉันสั่งกับข้าวเต็มโต๊ะจนพี่ภาคมองตาค้าง ก็คนมันหิวนี่นาเมื่อกี่ก็กินแต่เหล้ามายังไม่ทันกินอะไรเลย

"กินแบบนี้เดี๋ยวก็อ้วนตายหรอก" ยิ้มๆแล้วก็พูดกระแซะไปอีก

"ถ้าหนูอ้วนพี่จะชอบหนูเหมือนเดิมไหนล่ะ?" ฉันกระซิบถามเบาๆ

"ไม่อ่ะ..." ไม่งั้นหรอ?

"อ้าววว..."

"ไม่ชอบแต่รักไงล่ะยัยเปี๊ยก" เขินไปสิฉัน

"บ้าา...พูดอะไรก็ไม่รู้กินเลยนะ" ไม่พูดไม่จาสวบกับข้าวแก้เขินกินไปกินมาดูอีกทีอ้าวเกือบหมดทั้งโต๊ะแล้วนี่หว่า

'ว๊ายยยอายจุง'

สีหน้าทึ่งๆของพี่ภาคพร้อมกับท่าทางประมาณว่าคิดผิดรึเปล่าวะกูเนี่ยอะไรแบบเนี๊ย โอ๊ยฉันก็อายนะแต่มันของกินมันอร่อยกว่านี่นา

"ฮ่าๆๆๆอ้วนยังไงก็รักเหมือนเดิมแหละดูสิขนาดกินเยอะขนาดไหนก็ยังตัวเปี๊ยกเท่าเดิมเลย" เขาพูดยิ้มๆพลางลูบผมฉันเบาๆก่อนจะเขย่าไปมา

"อื้อออ...พี่ภาคอ่ะผมหนูเสียทรงหมดแล้ว" ฉันปัดมือเค้าออกเบาๆก่อนจะจัดทรงผมที่เริ่มจะยุ่งเหยิงแล้วให้เข้ารูป

"อื่มแล้วใช่ไหม?งั้นเช็คบิลเลยเนอะ"

"ค่ะ..." ฉันพยักหน้าเบาๆ

หลังจากเช็คบิลเสร็จระหว่างเดินไปขึ้นรถฉันเดินผ่านขนมถังแตกหอมๆนุ่มๆแล้วน้ำลายจะไหลขึ้นมา ฉุดชายเสื้อคนตรงหน้าเบาๆ

"พี่ภาคขาาา...หนูอยากกินอันนี้ต่อ" เสียงอ่อนเสียงหวานใส่

"ถังแตกเนี่ยนะ...ฮ่าๆๆๆโบราณอ่ะ" หึยยพูดอย่างนี้ไม่รู้จักของอร่อยซะแล้ว

"หืมม...ไม่รู้จักของอร่อยๆซะแล้วอย่ามาแย่งกินก็แล้วกันเช๊อะ" ฉันหันมาค้อนขวับใส่คนตัวโต

"โอ๋ๆล้อเล่นๆเอาเผื่อพี่ด้วยอันนึงนะๆคนดี" อยากกินตามเขาอ่ะดิ๊หุหุ

ซื้อของกินเสร็จก็พากันกลับที่พัก พี่เค้าก็เข้ามานั่งเล่นในห้องฉันก่อนกินขนมด้วยกันนั่งอิงกันดูหนังกันไปคุยกันไปจนตาฉันเริ่มปรือๆแล้ว พี่ภาคก็เลยประคองพาฉันไปส่งเข้านอน

"นอนหลับฝันดีนะคะพี่ภาคพรุ่งนี้เจอกันนะคะ...ลี่ขอไปแปรงฟันก่อนนะคะ"

"ครับ"

หลังจากแปรงฟันเสร็จฉันก็นึกว่าพี่ภาคจะกลับไปห้องของตัวเองแล้วซะอีกที่ไหนได้นอนหลับไหลบนเตียงฉันเสียนี่

'เจ้าเล่ห์นักนะคนบ้านี่'

"พี่ภาค...พี่ภาคคะทำไมมานอนที่นี่อ่ะ?"

ฉันเขย่าๆตัวเขายังไงก็ไม่ยอมตื่น ก็เลยปล่อยเลยตามเลยขึ้นไปนอนข้างๆโดยเอาหมอนข้างมาขั้นกลางเอาไว้แล้วล้มตัวนอนด้วยความง่วงงุน

พอล้มตัวนอนปุ๊บหมอนข้างที่เคยกลั้นกลางก็หายไปปั๊บพร้อมอ้อมแขนกำยำสอดเข้ามาพาดเอวบางของฉันดึงเข้าสอดกระชับชิดแนบอกแกร่ง ปากร้อนๆแนบซอกคอขาวผ่องลมหายใจอุ่นๆหอบหายใจถี่ๆแนบลงที่ลำคอแผ่วเบาจนขนอ่อนในกายลุกฮือขึ้น

"ฮื้ออ...พี่ภาคขี้โกงหนูอีกแล้ว"

"หืมมม...ขี้โกงอะไรกันหนูต่างหากที่โกงพี่ลืมไปแล้วหรอ" ห๊ะฉันโกงอะไรเขาหว่า?

'หรือว่าจะเป็น....'

'พี่ยอมให้หนูไปช่วยงานยัยลี่ก็ได้แต่มีข้อแม้นะว่าหนู...จะยอมให้พี่ไปนอนค้างด้วย'

'ห๊าา...ต้องขนาดนี้เลยหรอคือ...คือว่า'

'แค่นอนกอดเฉยๆอาจจะชื่นใจนิดๆหน่อยๆแต่สัญญาว่าจะไม่เกินเลยมากกว่านี้ถ้าหนูไม่ยอมนะ'

'เอ่อออ...ก็ได้ค่ะสัญญาแล้วนะว่าจะไม่มีอะไรเกินเลย'

'ครับสัญญา...แต่ถ้าหนูยอมก็อีกเรื่องนึงนะ'

'โห!ไม่มีทางจ้ะ'

ก็ยังดีกว่าต้องทำงานตัวติดกันกะเขาทุกวันตลอดเวลาอ่ะเนอะ นั่นน่ะเสี่ยงมากกว่าที่จะโดนเขางาบก่อนซะอีก

และแล้ววันนี้มันก็มาถึง บอกตรงๆว่าทำใจลำบากที่จะมีผู้ชายหล่อๆเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์มานอนอยู่ข้างๆแล้วฉันจะอดใจไหวได้ยังไง ยิ่งแพ้ทางผู้ชายหล่ออยู่ แล้วยิ่งเทใจให้เขาไปหมดสี่ห้องทั้งหัวใจไปแล้ว จะต้านทานเสน่ห์ของเค้าได้อย่างไรกัน

อ้อมกอดเขาอบอุ่นมากเหลือเกินสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆใช้ชีวิตเพียงลำพังอย่างฉัน ที่จริงฉันก็มีครอบครัวเหมือนกับคนอื่นเขานะแต่บังเอิญว่าอยู่แล้วมันไม่มีความสุขฉันก็เลยแยกออกมาอยู่คนเดียว แม่ฉันเสียไปแล้วส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่มีลูกใหม่จนไม่เคยสนใจว่าฉันจะเป็นยังไงจะอยู่ยังไง เอาใจแต่สองแม่ลูกนั่นจนฉันต้องตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวจนกระทั่งเรียนจบและมาทำงานกับพี่ภาค

"หอมจังเลย...คนอะไรตัวห๊อมมมหอมเป็นบ้า" ลมหายใจร้อนๆเป่ารดข้างๆหูก่อนจะกระซิบเสียงพร่าหวิว

"ฮื้อออ...พี่ภาคจะทำอะไรคะ?"

"ไม่ทำอะไรมากหรอกแค่ขอชื่นใจนิดๆหน่อยๆนะเท่านั้นเองพี่คิดถึงหนูมากนะตัวเปี๊ยกของพี่" แค่เจอเสียงออดอ้อนของเขาเข้าไปใจฉันก็แทบจะละลายหมดอยู่แล้ว

ฝ่ามือหนาเลื่อนลงไปลูบไล้ตามชายโครงอรชรอ้อนแอ้นของฉัน ฝ่ามือร้อนๆลากไปตรงไหนก็ทิ้งความวาบไหวไว้ที่ตรงนั้น หัวใจฉันเต้นตุ๊บๆนน่ากลัวว่ามันจะกระเด็นออกมาเต้นนอกอกซะแล้ว

บางอย่างที่แข็งเหยียดยาวกำลังทิ่มแทงก้นกลมกลึงของฉัน มันทั้งร้อนทั้งแข็งจนฉันนึกสงสัยว่าใช่สิ่งที่ฉันคิดรึเปล่า ฉันเลยยื่นมือมาจับดูไปตามแนวยาวที่ทั้งแข็งทั้งนิ่มในคราวเดียวกัน จับๆสำรวจก็พบว่ามันเป็นแท่งยาวๆแข็งขืนทั้งสู้มือฉันอีกต่างหาก

"ซะ...ซี๊ดดดดด...หนูจ๋พี่เสียวนะ"

เสียงครางคำรามอย่างคนเจ็บปวดเหลือเกิน แต่พอฟังดีๆทำไมมันมีเสียงติดกระเส่านักล่ะ 'ว่าแต่ทำไมใจง่ายนักนะเราเนี่ยมานอนจับขยำหนอนเขาเล่นหน้าตาเฉย'

คิดได้ฉันก็เลยปล่อยมือจากแท่งร้อนๆนั่นซะจนได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น

"โฮ้!กำลังได้ฟิวเลยไม่เล่นต่อก่อนหรอ?"

'คนบ้าคนผีทะเลมาชวนเล่นอะไรก็ไม่รู้...น่าเกลียด' คิดในใจแต่ทำไมมือยังไปขยำของเขาต่อวะน่ะ

พี่ภาคพลิกตัวฉันให้หันหน้าเข้าหาเขา ก่อนจะก้มลงใช้เรียวปากดูดดึงริมฝีปากบางของฉันเล่น จูบครั้งที่สองของฉันเกิดขึ้นแล้วหลังจากที่จูบแรกเขาช่วงชิงจากฉันไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว ความตื่นเต้นมันทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออก มือไม้เกะกะไม่รู้จะวางไว้ที่ตรงไหน

ฝ่ามือร้อนๆเลื่อนขึ้นลากผ่านเสื้อนอนลายคิตตี้ตัวโปรดของฉันขึ้นไปคลึงเต้าสวยที่โนบราเพราะเวลานอนฉันอึดอัดเลยไม่ชอบใส่บราเวลานอน ทำให้ฝ่ามือเขาสัมผัสก้อนเนื้อเต่งตึงทั้งสองข้างได้อย่างพอดิบพอดี

"หืมมม...หนูอ่อยพี่หรอ?"

"อ่อยอะไรคะปกติหนูก็ใส่แบบนี้นอนทุกคืนหนูแค่ไม่ชอบใส่นอนเพราะมันอึดอัดตะหากล่ะ"

"อืมมม...ดีจังพี่ชอบ"

"ไหนบอกว่าไม่เกินเลยไงคะ?"

"นี่ก็ยังไม่เกินเลยถึงไหนเลยนะ"

เห้อ!ขี้เกียจเถียงกับเขายิ่งเถียงยิ่งแพ้ เอาที่สบายใจเค้าเลยล่ะกัน

ปลายนิ้วเรียวเขี่ยยอดอกสีหวานท่ามกลางแสงไฟสลัวๆจากหลอดไฟบนหัวเตียง ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังจะทำหน้าแบบไหนกันแน่ แต่มันคงจะน่าเกลียดไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะปลายนิ้วของเขาทำให้ฉันอยู่ไม่สุข มันวาบหวาบอ่อนไหวไปหมด...