ตอนที่1 กลายเป็นคุณแม่ลูกแฝด

และแล้วผู้ชายที่เธอหลงรัก คอยแอบมอง แอบชื่นชมเขาตลอดมา ก็ได้ตกมาเป็นของเธอทั้งตัวและหัวใจ อย่างที่เธอเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่า สาวแว่นสุดเฉิ่มเชยไม่มีอะไรน่าสนใจอย่างเธอ จะได้ลงเอยกับเขา นักธุรกิจหนุ่มหล่อกร้าวใจสุดฉลาด ที่ทั้งฐานะและระดับสติปัญญาต่างกับเธอราวฟ้ากับเหว...

“จบบริบูรณ์”

สาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม ขยับริมฝีปากพูดน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะพิมพ์คำว่าจบบริบูรณ์ในหน้าสุดท้ายของนิยายที่เธอเขียน

และแล้วนิยายเรื่องล่าสุดเธอก็ได้เขียนจบและจะได้ส่งต้นฉบับเสียที หลังจากถูกบรรณาธิการตามอยู่เป็นอาทิตย์

จะให้เธอส่งต้นฉบับเร็วได้อย่างไร ในเมื่อเวลาที่เธอเขียนนิยายแทบจะไม่มี เพราะช่วงนี้กิจการรีสอร์ทเล็กๆ ของครอบครัวจะประสบปัญหาจนต้องจ้างพนักงานออก จากที่เธอช่วยงานรีสอร์ทแค่เรื่องทำบัญชีก็ต้องควบตำแหน่งแม่บ้านทำความสะอาดไปด้วย

พอตกเย็นก็ต้องมาปวดหัวลูกแฝดชายวัยสามขวบที่กำลังซนเป็นลิงทโมน กว่าจะได้ลงมือเขียนนิยายส่งสำนักพิมพ์ก็ต้องรอให้ลูกของเธอหลับไปแล้วเท่านั้น

“เฮ้อ เรียบร้อยซะที” เพลงขวัญกดส่งต้นฉบับให้บรรณาธิการในเวลาเข้าใกล้กลางดึกเต็มที เธอรีบปิดโน๊ตบุ๊คปิดไฟที่โต๊ะทำงานก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนที่ฟูกนอนข้างลูกชายตัวกลมทั้งสองที่นอนดิ้นกันไปคนละทิศคนละทาง

จุ๊บ จุ๊บ หญิงสาวรวบอุ้มลูกน้อยให้นอนที่ดีๆ และก้มลงพรมจูบพวงแก้มนุ่มของเจ้าแฝด ก่อนจะถอดแว่นตาทิ้งตัวนอนตะแคงมองใบหน้าของลูกชายผ่านแสงสลัวของโคมไฟที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

ริมฝีปากบางอวบอิ่มคลี่ยิ้มอ่อนมองลูกน้อยด้วยแววตาเป็นประกาย “หล่อเหมือนพ่อไม่มีผิดเลย” เพลงขวัญเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา วาดมือลูบหัวลูกๆ ทั้งสองก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟและหลับตาลงพักผ่อน

แม้ทุกอย่างจะอยู่ในความมืด แต่เพลงขวัญก็เห็นผู้ชายคนที่เป็นพ่อของลูกได้ชัด และเขาจะชัดเจนอยู่ในใจของเธอไม่มีแปรเปลี่ยน แม้เธอและเขาจะไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่เธอก็มีตัวแทนของเขาอยู่ข้างๆ เสมอแค่นี้ก็สุขใจจนไม่รู้จะสุขอย่างไรแล้ว

เพลงขวัญ พิมพิพรรณ หญิงสาวผิวขาวตัวเล็กหุ่นอวบอิ่มอกเป็นอกเอวเป็นเอว หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชัง คิ้วเรียวสวยได้รูป ดวงตากลโตขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อย

เป็นคนมีแก้มและมีลักยิ้มทั้งสองข้าง ในครั้งที่ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอมีเสน่ห์ขึ้นหลายเท่า และจะมากกว่านั้นหากดวงตาไม่ได้มีแว่นตาหนาๆ มาบดบังขนตางอนยาว และแววตาเป็นประกายสวยของเธอ

หญิงสาวค่อนข้างเป็นคนที่มองโลกในแง่บวกมากๆ ช่างฝันช่างจินตนาการตอนนี้เลยทำงานเขียนควบคู่ไปกับการช่วยงานกิจการรีสอร์ทเล็กๆ ของครอบครัวที่อำเภอหนึ่งของจังหวัดเพชรบุรี

แล้วตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกแฝดได้ยังไงน่ะเหรอ!

ย้อนกลับไปเมื่อหลังเรียนจบ เธอได้เข้าไปทำงานในโรงแรมใหญ่ในกรุงเทพมหานคร เพราะมีขวัญฤดีเพื่อนของยายนั้นฝากงานดีๆ ให้ แต่เมื่อเธอตั้งท้องขึ้นมาโดยที่ไม่ได้แต่งงานแถมยังไม่มีพ่อของลูก

ยายของเธอเลยเรียกให้กลับมาช่วยงานอยู่ที่รีสอร์ท ด้วยคิดว่าเธอหัวอ่อนจนถูกผู้ชายหลอกให้เสียตัวจนตั้งท้อง ดีที่เมื่อกลับมาถึงเธอไม่ได้ถูกคนทางบ้านคะยั้นคะยอถามถึงพ่อของลูกมากมายนัก จึงไม่ได้ลำบากใจอะไรที่จะต้องใช้ชีวิตเลี้ยงลูกอยู่ที่นี่

ดวงตาคมคู่สวยราวกับดวงตาของผู้หญิง ตอนนี้นัยน์ตามีความฉ่ำเยิ้มเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล กำลังมองจ้องไปยังชั้นล่างของผับที่มีเหล่าวัยรุ่นชายหญิงจนไปถึงคนหนุ่มสาวช่วงวัยทำงานกำลังโยกย้ายร่างกายไปมาสนุกสนามตามเสียงดนตรีEDMที่มีดีเจสาวสวยเป็นคนเปิด

มือหนาใหญ่นิ้วเรียวสวยยกแก้วน้ำเมาดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าเงียบๆ จนเพื่อนที่นั่งข้างๆ ต้องรีบดึงแก้วออกมาจากมือของชายหนุ่ม

“เฮ้ย! แกเครียดเรื่องอะไรนักหนา ตั้งแต่มาถึงก็เอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จากับใครเลย” ตนุภัทรหนุ่มหล่อมาดแบดบอยลูกชายเจ้าของสื่อยักษ์ใหญ่ดึงแก้วน้ำเมาออกมาจากมือเพื่อนรักอย่างเหนือตะวันได้ก็รีบวางลงที่กลางโต๊ะ จากนั้นก็วาดมือโอบไหล่สาวสวยเซ็กซี่ที่นั่งขนาบข้างกายทั้งสองข้าง

“ถ้าคิดถึงรีน่าก็หาเวลาว่างบินไปหาเธอสิวะ จะมานั่งเครียดอะไร” ครองภพหนุ่มหน้าคมลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนนั่งมองเหนือตะวันมาพักใหญ่ เห็นตนุภัทรเปิดประเด็นถามเรื่องเครียดของเหนือตะวันเขาจึงรีบเอ่ยเสริม เพราะคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้เพื่อนเครียดจนดื่มหนักนอกจากเรื่องที่ต้องห่างกับแฟนแล้ว

“มันไม่ใช่แค่เรื่องนั้น” คนที่หน้าแดงก่ำตาปรือเยิ้มส่ายหัวน้อยๆ

“แล้วมันเรื่องอะไร” ครองภพวางแก้วน้ำเมาดีดตัวนั่งตรงจ้องหน้าเหนือตะวันเขม็ง เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเดาเรื่องผิด

“คุณลุงทัดเทพมาเปิดพินัยกรรมของคุณย่าเมื่อเช้า ท่านแบ่งทรัพย์สินให้พ่อฉันกับคุณอาเท่าๆ กัน และในส่วนของหลานๆ ท่านให้ที่ดินคนละ1000ไร่ แต่มีข้อแม้ว่าหลังจากที่ท่านเสียน่านฟ้ากับนับดาว ต้องมีครอบครัวและมีลูกภายในหนึ่งปีที่ดินพวกนั้นถึงจะตกเป็นของพวกเค้า ส่วนฉันต้องแต่งงานจะมีลูกด้วยกันหรือไม่มีก็ได้ ถ้าฉันทำตามพินัยกรรมว่าไว้ไม่ได้ ที่ดินพวกนั้นก็จะตกเป็นของมูลนิธิ”

“แกอยากได้ที่ดินเหรอ” ครองภพเอ่ยโพล่งทันทีหลังจากเหนือตะวันเล่าปัญหาออกมา

“เปล่า ฉันไม่ได้อยากได้ แม่ฉันอยากได้ พวกแกก็รู้ว่าแม่ฉันไม่ค่อยยอมเสียประโยชน์อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว”

“แกก็รีบขอรีน่าแต่งงานสิวะไม่เห็นยาก” ตนุภัทรไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเป็ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับเหนือตะวัน เพราะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เพื่อนตนจะตัดสินใจแต่งงาน

“มันทำแบบนั้นได้ก็ดีสิ ไม่รู้ว่าคุณย่ารักฉันหรือเกลียดฉันกันแน่ที่กำหนดให้ฉันแต่งงานกับคนที่ต้องการเพียงแค่คนเดียว”

ทั้งตนุภัทรและครองภพมองจ้องไปยังเหนือตะวันเป็นตาเดียว หลังจากคราแรกที่คิดว่าปัญหาของเหนือตะวันไม่ได้ใหญ่นัก แต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่ใช่