บทที่ 14 ทวนความจำ

จบมื้อเย็นไนท์ก็ขับรถมาส่งนานิที่คอนโด ความจริงกลับไปส่งที่บ้านใกล้กว่า แต่เธอได้บอกที่บ้านไปแล้วว่าจะกลับคอนโด ให้ไนท์มาส่งที่คอนโด

จอดรถดับเครื่องเสร็จไนท์ก็เอี้ยวตัวมาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยให้นานิ 

“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยเสียงเบาเพราะใบหน้าหล่อคมอยู่ใกล้จนเธอรู้สึกประหม่า

“คืนนั้นพี่จูบเรายังไง? ” 

“..” คำถามไม่มีปี่มีขลุย ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ เขาถึงมาถามถึงเรื่องนี้ด้วย

เขินนะ><

“ว่าไงครับ”

“กะ..ก็จูบแบบ..เอ่อ..ปากชนปาก” แค่ถามเฉยๆ ก็พอทำไมต้องจ้องริมฝีปากเธอด้วย สติสตังเธอกระเจิดจนตอบเขาเสียงตะกุกตะกัก

“แค่นั้นจริงเหรอ? ” หรี่ตาถามกลับ ซึ่งอีกคนก็พยักหน้าตอบรัวๆ ตอบแทบไม่ทัน ไนท์กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นนานิเขินจนเสียอาการ

ตอนคุยโทรศัพท์ละรุกเก่งพอโดนรุกต่อหน้าแบบนี้คนบางคนก็อายตัวม้วน

“แต่เหมือนแวปๆ เข้ามาในหัวว่ามันมากกว่าแค่ปากชนปาก” ไนท์ขยับใบหน้าไปใกล้ใบหูเล็กแล้วกระซิบเสียงเบา 

“พี่! อย่าแกล้งเรา” โวยออกมาเสียงสั่น ยกมือดันอกไนท์ให้ถอยห่าง ทว่าไนท์ไม่ทำตาม

“ไม่ได้แกล้งครับ จำไม่ได้เลยถาม”

“จำได้ก็บอกว่าจำได้สิ มาหรอกถามเราทำไม” ถามอะไรแบบนี้ ใครจะกล้าตอบ

ไหนจะสายตาแพรวพราววาววับที่กำลังมองกันในระยะประชิด ทำเอาเธอขัดเขินแทบทำตัวไม่ถูก

“พี่จำไม่ได้ ขอทบทวนความจำหน่อยได้ไหม” 

“ทวน..” กำลังจะถามว่าทวนความจำยังไง แต่ยังพูดไม่จบ ก็โดนปิดปากด้วยปากซะก่อน

ขอที่ไม่ได้แปลว่าขออนุญาติเพราะทันทีที่เสียงทุ้มต่ำเงียบลง ลมหายใจคนตัวเล็กก็ถูกช่วงชิง 

นานิจำต้องเงยหน้ารับจูบที่บดคลึงลงมาตามนิ้วแกร่งที่คีบปลายคางเล็กเสยขึ้น รสชาติหอมเย็นที่มากจากหมากฝรั่งรสมิ้นที่ไนท์มักมีติดตัวเพื่อเคี้ยวดับกลิ่นบุหรี่ 

กลิ่นบุหรี่จางๆ ที่ติดในโพรงปาก สัมผัสเย็นๆ ที่ปลายลิ้น เมื่ออีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวพัน รสชาติของมิ้นและกลิ่นบุหรี่จึงชัดเจนยิ่งขึ้น 

ความเย็นแผ่ซ่านในโพรงปาก หลังจากลิ้นหนากวาดไล่สำรวจไปทั่ว สองริมฝีปากบดเบียดเคล้าคลึง สองเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดและเสียงลมหายใจที่เริ่มหอบเหมือนหายใจไม่ทัน ก่อนไนท์จะถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิง

“ช่วยทำให้พี่ลืมไอหน่อยได้ไหม” ไนท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาขอร้องอ้อนวอน

แม้จะยังมึนเบลอกับจูบสุดอสนดูดดื่ม แต่เธอก็ได้ยินที่ที่ไนท์พูดชัดเจนทุกถ้อยคำ จึงยกมือขึ้นลูบแก้มสากเรียวปากระบายยิ้มอ่อน ทอดสายตามองไนท์ด้วยเอ็นดูจากนั้นก็พยักหน้าตอบตกลง

“แล้วพี่ต้องยังไง” ถามออกอย่างต้องการร่วมมือ เขาอยากเริ่มต้นใหม่ อยากมีใครสักคนที่หัวใจตรงกัน อยากถูกรักบ้าง อยากสมหวังกับความรักเหมือนคนอื่นเขา

“พี่ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ แค่เปิดใจ” 

“ก็กำลังเปิดอยู่”

“ดีค่ะ เปิดให้กว้าง เปิดให้เราเข้าไปเยียวยา”

“ขอบคุณครับ”

“ด้วยความเต็มใจค่ะ” นานิตอบรอยยิ้มกว้าง เห็นแล้วไนท์ก็ใจไม่ไหวที่จะกดริมฝีปากบดคลึงเชยชิมความหวานที่ยังติดปลายลิ้นอีกครั้ง

เธอหวานจนอยากชิมแล้วชิมอีก ตวัดลิ้นกวาชิมทั่งโพรงปากก่อนจะวกกลับมาเกี่ยวกระหวัดรัดรึงปลายลิ้นเล็กอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้งจนรู้สึกได้ถึงร่างกายที่เริ่มวูบวาบ มือไม้เริ่มลากไล้ลูบคลึงตามสะโพกและสีข้างของคนตัวเล็ก 

ไนท์จึงรีบผละออกเมื่อเริ่มรู้สึกถึงสัญญาณอันตราย เลยต้องรีบหยุดตัวเองเพราะคนด้อยประสบการณ์อย่างนานิไม่น่าจะหยุดเขาได้ มีแต่คล้อยตามเพราะแค่จูบเธอก็เคลิ้มจนตัวอ่อนปวกเปียก

“นานิ” ไนท์เรียกด้วยน้ำเสียงจริงจังเพื่อเรียกสติคนที่เขาโอบกอดไว้ในอ้อมแขน

“คะ?”

“พี่ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเริ่มต้นด้วยเซ็กซ์”

แม้จะหิวโซ แต่ก็จะอดทน อยากให้ใจผูกก่อนกายผูก ในเมื่อเลือกเดิน 1-10ได้ก็อยากจะเดินตามลำดับให้ถูกต้อง อยากให้ความสัมพันธ์สองเราพัฒนาจากน้อยไปมากพร้อมๆ กัน อยากค่อยเป็นค่อยไป ไม่ฉาบฉวย มันจะได้มั่นคงและยั่งยืน

ในเมื่อเปิดใจให้ใครแล้วก็ไม่อยากผิดหวังอีกครั้ง อยากทำให้มันดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป็นไปได้ก็อยากให้เธอเป็นคนสุดท้าย

เป็นรักสุดท้ายของเขา

“แล้วพี่…. ไม่อยากเหรอ? ” คืนนั้นเขาพึ่งขอมีวันไนต์กับเธอไป และเจ้าตัวเองก็ยอมรับว่าเพราะเสี้ยนมากเลยเสี้ยนไม่เลือกหน้า ก็ชัดแล้วว่าเขามีความต้องการด้านนั้น

“อยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ” 

“คำตอบที่จริงใจค่ะ”

“อยากดิ” ไม่งั้นเรื่องคืนนั้นคงไม่เกิดขึ้น 

“แล้วไหวเหรอคะ”

“ทนได้” 

“แน่นะคะ ไม่ใช่ว่าเอาไปลงที่อื่น” 

“หึหึ ถึงพี่จะหื่นหน่อย แต่ก็ไม่ได้เหี้ยนะ เอาตัวเองมาพัวพันกับเราแล้วจะไปยุ่งกับคนอื่นได้ไง”

“แล้วถ้าพี่ทนไม่ไหวล่ะ”

“ก็ต้องแล้วแต่เราแล้วแหละ”

“..” แล้วแต่เธองั้นเหรอ? 

“ไม่ต้องกังวลนะ ระหว่างเราพี่อยากให้มันจะเกิดขึ้นเมื่อเราสองคนแน่ใจและพร้อมกันทั้งสองฝ่าย” เพราะเห็นนานกังวล ไนท์เลยรีบบอกให้เธอสบายใจ

เขาไม่ชอบบังคับใคร ของแบบนี้มันต้องเห็นตรงกันถึงฝ่ายมันถึงจะเกิดขึ้นได้

“ขอบคุณนะคะ” ขอบคุณที่เขาพูดออกมาตรงๆ เธอจะได้สบายใจ 

ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากเริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยเซ็กซ์ ดีใจที่เขาก็คิดตรงกัน