บทที่ 2 สายตาที่แปลกไป

วันจันทร์..

วันนี้สี่หนุ่มมีเรียนทั้งวัน พอเรียนช่วงเช้าเสร็จก็ต้องหาข้าวเที่ยงกินเอาแรงไปใช้กลับภาคปฏิบัติในช่วงบ่ายต่อ

“ป่ะ แดกข้าว”

“แดกไหน”

“โรงอาหารคณะหรือมึงอยากจะไปกินหน้ามอ?” เรนจิถามไนท์

“ไปกินกับพวกกูป่ะ โรงอาหารมนุษย์กับข้าวอร่อยว่ะ” ชินนำเสนอ ไม่ใช่แค่อาหารที่อร่อย แต่อยากให้เพื่อนไปทานข้าวด้วยกันครบแก๊ง

ตั้งแต่มีเรื่องไอญดา ไนท์ก็แยกตัวออกไปตลอดเรนจิก็ตามไปอยู่เป็นเพื่อนด้วย เลยกลายเป็นเขากับเดย์ เรนจิกับไนท์ เขาไม่ค่อยชอบแบบนี้เลย ไม่อยากแตกกลุ่มแตกก้อน คิดถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ไม่ได้ ที่ไปไหนก็ไปด้วยกันสี่คนตลอด

“อร่อยเพราะมึงมีอาหารตาเหอะ” ไนท์แซะชินอย่างรู้นิสัยเพื่อนดี คนอย่างชินผู้หญิงมาก่อนอาหารอร่อยเสมอ

“อร่อยจริงไอ้สัส ไม่เชื่อถามไอ้เดย์ดู”

“อืม อร่อย อร่อยกว่าคณะเราเยอะ พวกมึงไปด้วยกันป่ะ”

“กูแล้วแต่ไอ้ไนท์” เรนจิบอกเดย์แล้วหันไปรอคำตอบจากไนท์ ไม่ได้กดดัน แต่อย่างที่รู้กันถ้าไนท์ยังไม่พร้อมพวกเขาก็เคารพในการตัดสินใจของไนท์

“..เออ ไปดิ”

คำตอบของไนท์ส่งผลให้เรนจิเลิกคิ้วสูงขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาไม่คิดว่าไนท์จะไป เดย์กับไอญดาพึ่งกลับไปคบกัน แผลยังสดใหม่ไนท์ยังทำใจไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นข้อนี้เขารู้ ไนท์ถึงได้ปลีกตัวออกมา แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ วันนี้ถึงได้เปลี่ยนใจ

“เอาจริงดิ?” เรนจิกระซิบถามไนท์

“เออ ลองดู ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ก็กลับมาแดกที่คณะเหมือนเดิม”

“มึงค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปก็ได้นะ”

“แบบนี้แหละดีแล้ว” แม้จะเจ็บที่ต้องเห็นเดย์กับไอญดารักกัน แต่จะให้ปลีกตัวออกมาแบบนี้ต่อไปก็คงไม่ได้ เขาไม่อยากทำให้เดย์กับไอคงรู้สึกไม่ดีหรือรู้สึกผิด อยากให้รู้ว่าเขาโอเคแล้ว

แม้ว่าจริงๆ แล้วยังไม่โอเคก็เหอะ..

โรงอาหารมนุษย์ศาสตร์

“ไอ้ไนท์ มึงแย่งที่นั่งกู” ชินโวยเมื่อไนท์ที่เดินนำหน้ามากับเดย์ทรุดตัวนั่งลงที่ประจำของตัวเอง ซึ่งที่นั่งตรงนั้นคือข้างนานิ

“ไม่เห็นมีชื่อมึงหนิ” ไนท์ตอบกลับอย่างไม่รู้ไม่ชี้

“แต่ปกติกูนั่งตรงนี้ไง” ชินยืนยันด้วยการยืนชี้ที่ตรงที่ไนท์นั่งลง

“แล้วไง กูมาก่อน มาก่อนก็มีสิทธิเลือกก่อนดิ”

“อะไรวะ แย่งเฉยเลย” เมื่อทำอะไรไนท์ไม่ได้ชินก็เดินหน้ามุ่ยอ้อมไปนั่งอีกฝั่งถัดจากเดย์ซึ่งถัดจากเดย์ก็เป็นไอญดาที่นั่งตรงข้ามนานิ

“วันหลังถ้าไม่อยากโดนแย่งที่ให้ฉี่สร้างแลนมาร์กไว้ กูจะได้รู้” เห็นท่าทางฟึดฟัดของชินแล้วเกิดความหมั่นใส้ ไนท์จึงอดไม่ได้ที่แขวะเพื่อนเพิ่ม

“ไอ้สัสไนท์ มึงว่ากูเป็นหมาเหรอ”

“มันก็หมาไหม ถ้ามึงฉี่แล้วมันรู้ มีแต่หมากับหมาแหละ” เรนจิเอ่ยขึ้นท่ามกลางศึกแย่งที่นั่งของไนท์กับชิน

“เออว่ะ”

“สัสเรน” ไนท์ตวัดขวางใส่เรนจิที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเกือบจะหลอกด่าชินได้แล้วเชียว

เรนจิแสระยิ้มมุมปากมองไนท์กลับกวนๆ อย่างไม่เกรงกลัวสายตาดุคมคู่นั้นแม้แต่นิด

“นั่งแดกไหนก็อิ่มเหมือนกัน จะทะเลาะกันเพื่อ แล้วไม่ต้องเสือกอยากเป็นหมากัน ปล่อยให้ไอ้เดย์เป็นคนเดียวก็เกินพอแล้ว”

“เหี้ยเรน จะกัดกูจนลูกบวชเลยรึไง” อุตส่าห์ทำตัวเงียบแล้วแท้ๆ ตั้งแต่บทสนทนาเริ่มต้นด้วยเรื่องหมา เขาก็เก็บปากเงียบกริบ คิดว่าเงียบแล้วไอ้พวกนี้คงจะละเว้นเขาไว้บ้าง แต่สุดท้าย..ก็ไม่รอด

“เออ ถ้าไม่แก่ตายก่อนลูกมึงบวชซะก่อนนะ”

ระหว่างสี่หนุ่มปะทะฝีปากกัน อีกสองสาวก็นั่งอมยิ้มขำกัน รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เริ่มครื้นเครงกลับมาอีกครั้งหลังจากอึมครึมมานาน

คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงเมื่อเผลอหันไปสบตาเจ้าของร่างบอบบางข้างกายที่กำลังหัวเราะลื่น ทว่าพอเธอสบตากับเขารอยยิ้มกว้างที่กำลังหัวเราะสนุกสนานก็หุบลงแล้วกลายเป็นการฝืนยิ้มแห้งๆ แถมยังหลบสายตาเขาทันทีที่สบตากัน ซึ่งเธอทำเหมือนเดียวกันกับตอนที่เจอเมื่อตอนเช้าเลย

วันนี้เขากับเธอบังเอิญขับรถเข้ามาจอดข้างกัน แถมยังเปิดประตูลงรถมาพร้อมพอกันอีก ทว่าการเจอกันครั้งนี้เขากลับไม่ได้รอยยิ้มสดใสเหมือนทุกครั้ง เธอดูตกใจที่เห็นเขา ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วส่งยิ้มแห้งๆ ให้ จากนั้นก็หลบตาเหมือนไม่กล้ามองกันตรงๆ เพราะในขณะที่ยืนทักทายกันสั้นๆ สายตาของเธอเสร่ไปมองนั้นมองนี้โดยไม่มองมาที่คู่สนทนาอย่างเขา ซึ่งเขาคิดว่ามันดูผิดปกติ

เขาไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือยังไง แต่รู้สึกได้ว่าสายตาของเธอที่มองกันมันรู้สึกแปลกๆ ชอบกล เหมือนมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเรา

แล้วอยู่ๆ ก็ทำให้นึกถึงคืนวันศุกร์ที่ผ่านมาเพราะมันคือครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน

คืนนั้นเขาเมามากเลยขอเธอเรียกรถให้ อันนี้จำได้ แต่หลังจากนั้นความจำไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ มันติดๆ ดับๆ จำได้เป็นช่วงๆ แต่คิดว่าไม่น่ามีอะไร เพราะตื่นเช้ามาเขาก็อยู่ที่ห้องตัว ในสภาพที่ครบ 32 คิดว่าคงลากสังขารตัวเองขึ้นห้อง ไม่งั้นยามหน้าคอนโดนก็คงช่วย

แล้วพอได้สติก็ส่งขอความไปขอบคุณคนช่วยเรียกรถให้ ซึ่งเธอก็ตอบกลับมาว่า ‘ไม่เป็นไรค่ะ เล็กน้อย’ ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ ก็คนรู้จักช่วยเหลือกัน ก็แค่นั้น..

แต่..ถ้าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมต้องมองกันด้วยสายตาแบบนี้? ทำไมต้องหลบตากัน?