บทที่ 3 มีเรื่องจะคุยด้วย

 เรียนเสร็จก็เกือบเย็น ก่อนเดินไปตึกฝั่งตรงข้าม ไนท์ก็ได้ช่วยเดย์ขึ้นรถที่ไอญดาวนมารับที่หน้าตึกคณะวิศวกรรม

เนื่องจากก่อนหน้านี้เดย์เกิดอุบัติเหตุรถชน วูบหลับขณะขับรถ ผลมาจากพักผ่อนน้อยบวกเมาแล้วขับ 

อุบัติเหตุครั้งนั้นทำกระดูกขาข้างขวาของเดย์ร้าว ต้องใส่เฝือกและใช้ไม้ค่ำเดิน เดย์จึงเดินเหินไม่สะดวก แฟนสาวยังไอญดาเลยต้อง ดูแลไม่ห่าง 

ไนท์เดินมาเอารถที่ลานจอดรถหลังตึกคณะมนุษย์ ที่หลังๆ เขามักจะเลือกจอดที่นี่ เนื่องจากเบื่อความผิดหวังที่หาที่จอดรถแถวตึกคณะตัวเองไม่ได้ ขี้เกียจวนไปมา ขับมาจอดที่นี่เลยตั้งแรกจะได้ไม่เสียเวลา เพราะลานจอดหลังตึกคณะมนุษยศาสตร์ค่อนข้างใหญ่ ไม่เคยเห็นมีรถจอดเต็มเลยสักครั้ง

เมื่อก้าวมาเกือบจะถึงรถสายตาคมก็สะดุดเข้ากับร่างบางของเจ้าของรถที่จอดข้างรถเขาวันนี้

เจอตัวก็ดี จะได้ถามเรื่องที่ค้างคาใจ

เมื่อตอนเที่ยงเขาไม่อยากถามเธอตอนอยู่กันหลายคน ขี้เกียจตอบคำถามคนอื่น ว่าคืนนั้นไปเจอกันได้ยังไง ที่ไหน อย่างไร ไอ้พวกนั้นต้องซักแน่ ทั้งที่มันไม่มีอะไรเลย

..หรือมีวะ?

“ยังไม่กลับเหรอ”

“กำลังจะกลับค่ะ”

“ขอคุยด้วยก่อนดิ”

“ไว้วันหลังได้ไหมคะ วันนี้เรารู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้นสายตาคมจึงกวาดมองทั่วดวงหน้าหวาน ก่อนขมวดคิ้วเข้าหากัน เห็นเหงื่อเม็ดเล็กผุดตามขมับของคนตัวเล็ก หน้าตาก็ดูซีดเซียว

“ไม่สบายเหรอ สีหน้าเราดูไม่ค่อยดีนะ”

“ค่ะ”

ไนท์ก้าวไปข้างหน้าหมายจะยกมือขึ้นทาบหน้าผากเล็กเผื่ออุณหภูมิว่ามีไข้รึเปล่า มันเป็นปฏิกริยาธรรมชาติที่เห็นคนรู้จักไม่สบายก็เป็นห่วง

ทว่ายังไม่ทันถึงตัว คนหน้าตาซีดเซียวก็ยกมือขึ้นมาอุบปากแล้วพุ่งตัวไปยังต้นไม้ข้างลานจอดรถก่อนจะปล่อยของเสียออกจากปากดังโอ้กอ้ากสามยกติดๆ กัน

ตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าอาการเธอจะหนักขั้นอาเจียน แต่ขายาวก็รีบสาวเข้าไปดูอาการคนป่วย 

พอถึงตัวนานิสิ่งแรกที่ทำไนท์ทำคือโกยผมยาวสลวยที่ตกปิดหน้าปิดตา หรืออาจจะโดนอ้วกแล้วบ้างบางส่วนรวบไว้ในมือ แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบหลังบางให้

เสียงโอ้กอ้ากดังขึ้นอีกสองสามทีก่อนเงียบลง 

“พี่ถอยออกไปก่อน ตรงนี้มันไม่น่ามอง” อยากบอกตั้งแต่ที่เขารวบเก็บผมให้เธอแล้ว แต่ติดที่ปากไม่ว่างเนื่องจากขย้อนเอาอาหารที่กินเข้าไปเมื่อตอนกลางวันออกอยู่

“ไม่เป็นไร อ้วกต่อเลย” มันก็ไม่ได้น่ามอง แต่จะให้ยืนมองเธอเฉยๆ เขาก็ทำไม่ได้

ทีตอนเขาเจ็บเธอยังเข้ามาช่วยทำแผลให้เลย กับอีแค่ยืนลูบหลังให้แค่นี้ทำไมเขาจะทำให้ไม่ได้

“ไม่มีอะไรให้อ้วกต่อแล้วค่ะ” ตอนนี้หมดใส้หมดพุงแล้วมั้ง

ไนท์ประคองคนป่วยกลับมาที่รถ ตอนนี้เธอดูจะไม่ค่อยมีแรงเท่าไร ร่างกายอ้อนปวกเปียกไปหมด

“มีน้ำเปล่าในรถ หยิบให้เราหน่อยได้ไหมคะ” 

ไนท์โน้มตัวเข้าไปหยิบขวดน้ำเปล่าขวดใหม่ที่นอนแอ้งแม่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ บิดเกียวเปิดฝาก่อนยื่นให้คนตัวเล็ก

“ขอบคุณค่ะ”

“ป่วยเป็นอะไร ถึงขั้นอ้วกเลย” 

“โรคกะเพาะคงกำเริบค่ะ” เมื่อเช้าลืมทานข้าวเช้าทั้งที่ซื้อแซนวิสมาแล้วแท้ๆ ตอนที่เพื่อนคนอื่นๆ กิน เธอดันไม่หิว ท้องเลยว่างยาวถึงเที่ยง พอตอนนั้นก็กลายเป็นหิวจัด

ตอนทายข้าวเที่ยงก็ทายได้ไม่เยอะ รู้สึกไม่สบายท้อง ทานเสร็จก็รู้สึกจุกเสียด ขมุกขมุ่น พะอืดพะอมมาตลอดทั้งบ่าย สุดท้ายก็จบอย่างที่เห็น

“รู้ว่าเป็นโรคกะเพาะแล้วทำไมไม่กินข้าวให้ตรงเวลา”

“....” อ่าว เหมือนอยู่ๆ ก็โดนดุเฉยเลย ดื่มน้ำเสร็จก็ส่งยิ้มแห้งๆ แทนคำตอบ

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง ส่วนรถเราเดี๋ยวให้คนเอาไปส่งให้”

“ขอบคุณนะคะ” ไม่คิดแย้งเรื่องรถเพราะถ้าต้องจัดการเอง ก็คงหนีไม่พ้นที่ต้องโทรไปขอช่วยเหลือจากที่บ้านหรือพี่ชาย คงโดนซักไซร้ ก่อนจะโดนบ่นยาวถ้ารู้สาเหตุว่าป่วยโรคกะเพาะกำเริบ ให้ไนท์จัดการแหละดีแล้ว

คอนโดของนานิ

“เมื่อกี้พี่บอกมีเรื่องจะคุยกับเรา”

“แล้วคุยได้ไหม” สงสารคนป่วยก็สงสารอยู่ แต่มันก็คาใจ ถ้าเธอสะดวกเขาก็อยากคุยเลย

“ได้ค่ะ ได้อ้วกแล้วก็รู้สึกดีขึ้น แต่ขึ้นไปคุยบนห้องได้ไหมคะ เราอยากล้างหน้าล้างปากก่อน” เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ไม่มีคาบอ้วกตามเสื้อผ้าก็จริง แต่อาจจะมีกระเซ็นใส่บ้าง ไหนจะผมอีก ตอนนี้เหมือนมีกลิ่นอ้วกติดปลายจมูกอยู่ตลอดเวลา ยิ่งได้กลิ่นยิ่งรู้สึกอยากอ้วกอีกรอบ

ส่วนเรื่องชวนผู้ชายขึ้นห้อง รู้จักกันมาเกือบเทอมแล้ว เธอไว้ใจไนท์ มั่นใจว่าเขาไม่ทำอะไรมิดีมิร้ายกับเธอแน่นอน

“อืม ได้สิ”