บทที่ 1 ไปส่งได้ไหม

 วันศุกร์..

@All night Pub

‘อยากเป็นคนที่เธอรักแบบเขาที่ไม่ต้องพยายาม

ไม่มีข้อแก้ไขอะไร เธอก็รัก มันดีกว่าที่ฉัน

ต้องพยายาม ให้เธอรัก ให้เธอสนใจ’

วันนี้เข้าใจแล้วว่าความดีชนะใจผู้หญิงไม่ได้ คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ จะทำดีแค่ไหนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไอญดาไม่เคยรักเขาเหมือนที่รักเดย์ แม้ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เพราะในใจเธอมีแค่เดย์

ผิดหวังซ้ำสองกับผู้หญิงคนเดิม ครั้งแรกเพราะเสียใจที่ไม่ได้จีบเธอแล้วปล่อยเธอหลุดไปง่ายๆ และเมื่อไหร่ได้โอกาสแก้ตัว ได้กลับไปทำในสิ่งที่เคยค้างคาใจแล้ว แต่ผลลัพธ์กลับไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวัง เพราะสุดท้ายไอญดาก็ยังเลือกเดย์ 

หลังจากคืนไอญดาให้เดย์พร้อมปลีกตัวออกมาเพื่อให้ทั้งสองได้มีเวลาด้วยกัน ได้ปรับความเข้าใจกัน ในเมื่อหัวใจทั้งสองยังตรงกัน ถ้าจะกลับมาหากันอีกครั้งมันก็คงไม่ยาก ก็แค่ต้องคุยกัน เคลียร์ใจกัน ไนท์เชื่อว่าไอญดากับเดย์จะเริ่มต้นด้วยกันใหม่ได้ 

เหอะ! บทพระรองแสนดี!

ความจริงไม่ได้เป็นคนแสนดีขนาดนั้น ถ้าเธอมีใจให้เขาเหมือนกับเดย์ สาบานได้เลยว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด แต่ตอนนี้ที่ต้องรับบทพระรองแสนดี หาวิธีให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน แม้กระทั่งพาเดย์ไปส่งให้ไอญดาถึงที่คอนโดของเธอ เขาก็ทำมันมาแล้ววันนี้ แม้จะเจ็บแต่ก็ทำเพราะเธอไม่ได้รักเขา…

เธอรักเดย์!

แพ้แล้ว ยอมแล้วจริงๆ หยุดที่จะดันทุรังตัวเองแล้วยอมถอยออกมาเพื่อคนที่รักทั้งสองคนได้มีความสุข หัวใจเธอไม่ได้เป็นของเขา ไม่เคยเป็นเลย สู้ไปก็แพ้ ดันทุรังไปก็เปล่าประโยชน์ แพ้ตั้งแต่แรกแล้ว

ได้ทำในสิ่งที่ค้างคาใจไปแล้ว ทำมันเต็มที่สุดแล้ว สุดท้ายยังไงก็ไม่ใช่คนที่เธอเลือก!

“กูผิดตรงไหนวะ” เสียงของคนที่นั่งคอพับในมือถือแก้วเหล้าที่โซฟาตัวตรงข้ามเอ่ยขึ้นมาเสียงยานคาง จึงทำให้ไนท์หลุดผวังแล้วขึ้นหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงผู้ร่วมโต๊ะโดยบังเอิญคืนนี้

คิริน อยู่ในกลุ่มเพื่อนสถาปัตย์ของชิน ไนท์ไม่เคยสุงสิงด้วยมากนัก มีคุยกันบ้างตามร้านขายอะไหล่มอเตอร์ไซต์ เนื่องจากคิรินก็ชอบขับมอเตอร์ไซต์เหมือนกัน มีเจอผ่านในมหาลัยบ้าง แต่ไม่เคยแฮ้งเอ้าท์หรือนั่งดื่มเป็นเรื่องเป็นราวด้วยกันมาก่อน

ทว่าคืนนี้เหมือนโชคชะตาพาให้คนอกหักสองคนมาเจอกัน เนื่องจากโต๊ะเต็มไนท์เลยขอมานั่งกับคิรินที่นั่งดื่มคนเดียวก่อนแล้ว 

แต่ด้วยความที่ต่างคนต่างมีนิสัยพูดน้อยเหมือนกัน ถามไถ่กันไม่กี่คำถามก็นั่งกระดกเหล้ากันอยู่เงียบๆ จมอยู่กับความคิดตัวเอง 

จนตอนนี้คิรินคอพับไปแล้วด้านไนท์ก็กำลังรู้สึกเหมือนโลกหมุน เห็นทุกอย่างเป็นภาพซ้อน 

สภาพนี้กลับห้องยังไงดีวะ? 

ตอนนี้ไนท์เองก็ไม่รู้เลยว่าถ้าเขาลุกขึ้นยืนจะรอดหรือร่วง

เมาฉิบหาย!

“กูทำอะไรผิด อยากได้อะไรกูก็หามาให้ อยากกินอะไรกูก็พาไปกิน แต่สุดท้ายทิ้งกูไปอยู่ดี”

“มึงไม่ได้ผิดเลยคิริน คนจะไปยังไงก็ต้องไป”

“แต่เลิกกันดีๆ ก็ได้หนิวะ”

“...”

“ไม่รักกันแล้วก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องแอบไปมีคนอื่นด้วย ทำไมต้องสวมเขาให้กูด้วย”

“...” พอได้ยินเรื่องของคิรินเขาก็รู้สึกว่าเรื่องของตัวเองมันเบาลงทันที เพราะเรื่องของคิรินมันหนักหนาสาหัสจริงๆ 

ผู้หญิงที่คบกันมาตั้ง2 ปีนอกใจไปนอนกับผู้ชายคนอื่น แถมคิรินยังเห็นทั้งสองนัวเนียกันต่อหน้าอีก และเธอคนนั้นนอกกายนอกใจคิรินแบบนั้นมาเป็นปีแล้ว

แค่ไนท์ได้ยินยังเจ็บแทนคิรินเลย

“ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะคิริน คนดีๆ อย่างมึงต้องได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้ เชื่อกู” คำปลอบใจเดียวเขาให้กับคิรินได้

“แต่..กูรักคนนี้”

“กูเข้าใจ” เข้าใจดีเลย 

ไม่ว่าผู้หญิงคนอื่นจะสวย จะดีมากกว่าแค่ไหนแต่เขาแม่งก็รักอยู่คนเดียว..

“คิริน กลับเถอะวะ” ไนท์เต๊ะเบาๆ ที่เท้าของคนที่นั่งคอพับเหมือนหลับไปแล้วพร้อมพยายามแหกปากแข่งกับเสียงเพลงในผับเรียก

“เออ กูกลับล่ะ” แล้วอยู่ๆ คนที่นั่งคอพับก็ลุกขึ้นดื้อๆ แถมไม่มีร่วง มีแค่เซนิดๆ แต่ก็ทรงตัวได้

“มึงจะกลับยังไง” 

“เดี๋ยวเรียกรถมารับ”

“งั้นไป กูก็จะออกไปเรียกรถเหมือนกัน” ขอออกไปสูดอากาศให้สร่างก่อนแล้วค่อยเรียกรถกลับบ้าน สภาพตอนนี้ตาลาย คงกดเบอร์เรียกรถยังไม่ถูก

ให้ตายเถอะ แล้วจะแดกอะไรเบอร์นี้ แดกเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยลิ้มลองรสชาติสุราเมรีมาก่อน พอกรอกเข้าปากครั้งแก้วแรกก็ติดใจจนกรอกหมดขวด ยังดีที่ขวดที่สองดื่มไปแค่นิดเดียว ไม่งั้นคงตายห่ากันพอดี 

 ทั้งสองแหวกว่ายผู้คนในผับออกมาด้วยสภาพที่ค่อนข้างลำบาก ลำพังแค่เดินให้ตรงยังยาก แล้วนี่ต้องเบียดตัวแทรกตัวกับผู้คนที่กำลังกระโดดโลดเต้นกันอย่างบ้าคลั่ง กว่าจะออกมาได้เล่นเอาตัวเกือบซ้ำเพราะเซไปชนคนนั้นทีคนนี้ที

“เฮ้ยพี่! ทำไมเมาแอ๋แบบนี้อ่ะ แล้วเมาขนาดนี้กลับยังไงเนี่ย” พอเดินออกมาหน้าผับ คิรินก็ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงเล็กแหลมของเจ้าของร่างบาง หน้าตาน่ารัก สวยหวานอมเปรี้ยว

“เอารถมา” 

“สภาพนี้เหรอจะขับรถกลับ เดี๋ยวก็ไม่ได้แก่ตายหรอก” ถึงใบหน้าจะดูน่ารักน่าชัง ทว่าปากเธอแซ่บไม่เบา เล่นเอาสองหนุ่มสะดุ้งมองเธออย่างอึ้งๆ 

“แช่ง” 

“ไม่ได้แช่ง พูดเรื่องจริง เดินยังเซ จะขับรถยังไง ป่ะ เดี๋ยวหนูเรียกรถให้”

“ไปส่งด้วยดิ” คิรินบอกพร้อมวาดแขนพาดคอของคนตัวเล็กกว่าไว้ 

“ส่งขึ้นรถน่ะนะ ได้สิ”

“ส่งที่คอนโดดิ โคตรเมาเลย” ก่อนจะไปคิรินก็ไม่ลืมหันมาร่ำลาไนท์ “กูไปนะ มึงเรียกรถกลับเองได้ใช่ไหม”

“เออ ได้ มึงกลับเถอะ” จากบทสนทนาที่ต่อปากต่อคำของอีกสองคนตรงหน้า เห็นชัดว่ารู้จักกันประมาณหนึ่ง ไนท์เลยไม่ติดใจอะไรที่ผู้หญิงคนนั้นจะพาคิรินกลับ

แยกกับคิรินเสร็จไนท์ก็เดินเลี่ยงผู้คนมายืนบริเวณใกล้ๆ ลานจอดรถ พิงตัวไว้กับต้นไม้ แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ 

ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่ดูดบุหรี่ตอนนี้ เพราะยิ่งดูดก็ยิ่งเมา อากาศสดชื่นข้างนอกไม่ได้ช่วยให้สร่างเมาเลย 

“พี่ไนท์” 

ไนท์ชื่อเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกเรียกด้วยน้ำเสียงคุ้นหู แต่เขามองเห็นไม่ชัดเพราะตอนนี้เมาตาลายไปหมดกระทั่งเธอมาหยุดตรงหน้าถึงได้เห็นว่าเป็นใคร

“นานิ” 

ไนท์รีบโยนบุหรี่ทิ้งบนพื้นแล้วใช้เท้าบี้ดับไฟ แล้วยกมือขึ้นปัดควันสีขาวทีพึ่งพ่นออกมาให้ห่างจากคนตัวเล็ก 

สูบเอง ปอดพังเอง ห้ามเผื่อแผ่ให้คนอื่น

“เรามาเที่ยวเหมือนกันเหรอ”

“ค่ะ”

“แล้วมากับใคร” ไม่น่ามากับไอญดาแน่ เพราะช่วงนี้ไอญดาคงไม่ว่าง ต้องดูแลเดย์ที่เขาเอาไปทิ้งให้เมื่อตอนกลางวัน

“มากับเอิงเอย กับคิมค่ะ”

วันศุกร์นักศึกษาส่วนใหญ่ก็มาเที่ยวดื่มกันปกติอยู่แล้ว สาวน้อยตรงหน้าก็คงไม่ต่างกัน เพราะตั้งแต่เธอกับไอญดาเป็นเพื่อนกับเอิงเอยและคิมก็เห็นนัดกันทุกศุกร์

“แล้วออกมาทำอะไรตรงนี้”

“เริ่มรู้สึกมึนๆ เลยหนีออกมาสูดอากาศค่ะ”

“เมามากไหม”

“ก็ประมาณหนึ่งค่ะ แต่คงน้อยกว่าพี่” บอกยิ้มๆ เวลาปกติคงไม่กล้าคุยเล่นกับเขา แต่ตอนนี้เมานิดๆ เลยมีความกล้ามากกว่าเวลาปกติ

“งั้นเรียกรถให้หน่อยดิ” ใจก็อยากบอกเธอเหมือนที่คิรินบอกผู้หญิงคนนั้นไปส่งเพราะตอนนี้โคตรเมาแต่กลัวมันจะรบกวนเธอเกินไป

“แน่ใจนะคะ ว่าพี่นั่งกลับเองไหว”

“แล้วถ้าไม่ไหว เราจะไปส่งไหม?”