บทที่ 4 คุ้น

ก่อนขอตัวไปจัดการตัวเองก็ไม่ลืมต้อนรับแขกในฐานะเจ้าของห้อง

“หิวน้ำไหมคะ”

“ไม่ครับ อยากดูดบุหรี่” เมื่อกี้จะดูดก่อนขับรถกลับห้องหลังจากไม่ได้ดูดมาหลายชั่วโมง แต่เกิดเหตุเสียก่อนเลยต้องอดมาถึงตอนนี้

“งั้นที่ระเบียงเลยค่ะ”

“ดูดได้ใช่ไหม?”

“ได้ค่ะ” นานิเลื่อนประตูกระจกเปิดออกแล้วเดินไปหยิบที่เขี่ยบุหรี่ ที่วางไว้ที่พื้นให้ “ดูดได้ค่ะ แต่ปิดประตูให้เราด้วย”

ไนท์รับที่เขี่ยบุหรี่มาขณะคิ้วขมวดเข้าหากัน เหลือบสายตามองคนน่าตาใสซื่อกับที่เขี่ยบุหรี่ก่อนถาม “เราดูดด้วยเหรอ?”

“ไม่ใช่ของเรา ของพี่ยู”

“อ่อ” ก็มีที่เขี่ยบุหรี่ติดระเบียงขนาดนี้ ก็นึกว่าเป็นดูดเหมือนกัน แต่ไม่ดูดอ่ะดีแล้ว ติดฉิบหาย!

“งั้นเราขอไปจัดการตัวเองแป๊บนะคะ”

“อืม ไม่ต้องรีบ รอได้” จะอาบน้ำสระผมอะไรก็ไปทำเถอะ เขารอได้ แต่เรื่องที่อยากถามยังไงวันนี้ต้องได้คำตอบ!

นั่งสูบบุหรี่ไปคิดอะไรไปเพลินสักพักก็ได้ยินเสียงบานกระจกเลื่อนจึงหันไปมอง เห็นคนที่หายไปจัดการตัวเองแง้มบานกระจกออกพอที่เอาหน้ายื่นออก

“พี่ เราหิว ขอสั่งอะไรมากินก่อนได้ไหมคะ”

“อืม ได้ครับ ไม่ได้รีบ”

“เอาอะไรไหมคะ? ”

“สั่งแค่ของเราก็พอ พี่ไม่หิว”

“โอเคค่ะ แป๊ปนะ เดี๋ยวเรามาคุยด้วย”

พอบานกระจกเลื่อนปิด ไนท์ก็รีบดูดบุหรี่ที่เหลือแล้วขยี้ดับกับที่เขี่ยบุหรี่ก่อนที่นานิจะกลับออกมา

มือใหญ่ตบกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงคลำหากล่องหมากฝรั่งรถมิ้นขนาดเล็กที่มักพกมีติดตัวตลอด ทว่าตอนนี้กลับหาไม่เจอ สงสัยจะหล่นตกไหนสักที่

เสียงบานกระจกเลื่อนเปิดออกอีกครั้งพร้อมร่างบางในชุดอยู่บ้านสีขาวล้วน เสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงขาสั้น ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวตรงสลวยปลายผมยังเปียกชื้นเพราะเจ้าของผมแค่เป่ามันลวกๆ เนื่องจากมีแขกรออยู่เธอเลยต้องรีบจัดการตัวเองเลยไม่มีเวลามานั่งเป่าผมเป็นช่อๆ จนแห้งเหมือนปกติ

“นี้ค่ะ เย็นขนาดนี้ไม่หิวข้าว แสดงว่าหิวเบียร์”

กระป่องเบียร์เย็นๆ ถูกยื่นเข้ามาตรงหน้า ไนท์รับไว้คิ้วเรียวข้างหนึ่งเลิกขึ้นมองคนให้ด้วยความแปลกใจ ในขณะที่นานิหย่อนตัวลงเกาอี้ฝั่งตรงข้าม โดยระหว่างกลางมีโต๊ะทรงวงกลมขนาดเล็กที่ก่อนไนท์ใช้วางที่เขี่ยบุหรี่ แต่พอเห็นนานิหอบนมกระป่องกับขนมปังมาวาง เลยรีบย้ายที่เขี่ยบุหรี่ไว้บนพื้นระเบียงแทน

“รู้ได้ไงว่าพี่หิวเบียร์”

“เดาจากนิสัยพี่ยูค่ะ เย็นวันไหนถ้าชวนกินข้าวแล้วบอกไม่หิว แสดงว่าพี่ยูหิวแอลกอฮอล์”

“สนิทกับพี่ชายมากเหรอ” ส่วนตัวเขาคิดว่าสองพี่น้องน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ดูจากที่เคยเห็นยูสึเกะไปรับไปส่งที่มหาลัย ไหนจะตอนไปเที่ยวดื่มอีก ยูสึเกะน่าจะหวงน้องสาวไม่เบาด้วย

“สนิทมากค่ะ ด้วยอายุที่ห่างกันหลายปี เราเลยไม่ได้กินหัวกันตอนเด็ก เราเลยได้พี่ชายที่แสนดีดูแลไม่ห่างแทน” เล่าไปยิ้มไปก่อนจะเล่าต่อเพราะอีกคนนั่งจิบเบียร์รอฟังอยู่ “พี่ยูเป็นพี่ชายที่ใจดีมากๆ ตามใจบ้าง ครั้งคราว แต่ส่วนใหญ่ก็ตามใจแหละ ขี้บ่นนิดหน่อย ชอบบังคับให้เล่นเป็นเพื่อนอยู่บ่อยๆ กระทั่งของเล่นผู้ชาย”

“อย่างเช่น?” ไนท์เลิกคิ้วหันไปถามอย่างสนใจ

“เต๊ะฟุตบอลเป็นเพื่อนที่สนามหญ้าที่บ้าน ไม่มีเพื่อนเต๊ะด้วยเลยเอาน้องเป็นคู่ซ้อม” หัวเราะเบาๆ หลังจากจบประโยค ขณะเดียวกันคนฟังก็กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่คิดว่าพี่เธอจะใช้น้องสาวตัวเล็กๆ ตาโตๆ คนนี้เหมือนตุ๊กตาคนนี้เป็นคู่ซ้อมฟุตบอล

“มีอีกไหม?” อยากรู้ เพราะเห็นคนเล่าดูมีความสุขเวลาพูดถึงพี่ชาย เขาเองก็มีเดย์ ที่แม้จะจิกกัด กินหัวกันมากแค่ไหนแต่ก็รักกัน

ตั้งแต่เด็กจนโตก็มีกันและกันเสมอมา แย่งของเล่นกันบ้าง ต่อยกันบ้าง เด็กผู้ชายก็รุนแรงตามประสา ทว่าเดย์ก็เป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของชีวิตของเขา โกรธกันมากแค่ไหน ก็อภัยกันได้ ก็รักและอยากเห็นเดย์มีความสุขเสมอ

“มีอีกเยอะเลย เล่าวันนี้ไม่หมดหรอกค่ะ แต่มีเรื่องหนึ่งที่พี่ยูขอบ่อยสุดแล้วถ้าปฏิเสธพี่ยูก็จะงอน คือเล่นเกมส์เป็นเพื่อน”

“จริงดิ? เกมส์เพล เกมส์PCงี้เหรอ? ” ถามกลับตาวาวอย่างตื่นเต้นเพราะไนท์เองก็ชอบเล่นเกมส์

“ค่ะ ทั้งสองแบบเลย อยู่ที่ว่าช่วงไหนพี่ยูอินกับเกมส์ไหน พี่ก็ชอบเล่นใช่ไหม” พอพูดเรื่องเกมส์ตาดูมีประกายขึ้นมาทันทีเหมือนเป็นเรื่องน่าสนใจหนักหนา

“อืม แต่เดย์ไม่ชอบ ชินยิ่งไม่เอาเลย เอาแต่หญิง เรนก็เล่นบ้าง”

“เรานึกว่าผู้ชายชอบเล่นกันทุกคนซะอีก”

“พวกมันก็เล่นบ้าง นานๆ ที”

“แล้วพี่ล่ะ?”

“ถ้ามีเวลา ก็เล่นทุกวันอ่ะ” มันคลายเครียด เล่นแล้วเหมือนเอาตัวเองไปอยู่ในเกมส์ ลืมชีวิตจริงของตัวเองไปชั่วขณะ

“เหมือนพี่ยูเลย รายนั้นถ้าว่างก็เล่นทุกวัน ดวลออนไลน์ไม่ชนะก็มาลงที่น้อง”

“ทำไมเหรอ”

“ก็นี้อ่อนไง ไม่ได้ซ้อมมือทุกวัน แต่พี่ยูก็เหมือนภูมิใจนะที่อย่างน้อยไม่ชนะคนอื่นแต่ชนะเราได้”

“หึหึ” เห็นสีหน้างำง้อของอีกฝ่ายก็หัวเราะออกมาเบาๆ แถมเผลอมองคนข้างๆ โดยไม่รู้ตัว พึ่งรู้ว่าเธอก็คุยเก่งไม่เบา

ชวนโม้ออกนอกทะเลจนเกือบลืมถามเรื่องที่ตั้งใจจะถามเลย

ก่อนหน้านี้ไนท์ไม่เคยได้คุยกับนานิเป็นจริงเป็นจังสักครั้ง เจอกันแทบทุกวันก็จริง แต่เขาไปหาไอญดา มีแค่ทักเธอผ่านๆ ไม่เคยได้คุยกันยาวเหมือนวันนี้มาก่อน

ปิ๊งป่อง!

“เราไปรับข้าวแป๊ปหนึ่งนะคะ”

ดูเหมือนจะมีนู้นนี้นั้นมาขัดจังหวะทุกครั้งที่ไนท์ตั้งใจจะถามเรื่องที่ค้างคาใจ

ไนท์กระดกเบียร์ดื่มอีกอึกใหญ่แล้วลุกขึ้นเพื่อจะเข้าห้องน้ำ

อุ้ย!

ทว่าพอเลื่อนเปิดประตูปุ๊บก็เกือบชนเข้ากับนานิที่เดินเข้ามาด้วยความรีบร้อนกับข้ามต้มหมูร้อนๆ ถ้วยใหญ่ในมือ

หมับ!

แขนแกร่งตวัดรับร่างบางที่ตกใจถอยหลังด้วยท่าทีที่ไม่มั่นคง

“ระวังข้าวต้มร้อน” ไนท์เอ่ยเตือนเพราะกลัวคนตัวเล็กตกใจจนลืมถ้วยข้าวต้มร้อนๆ ในมือ ร้อนจนควันลอยฟุ้งถ้าหกลวกผิวขาวบอบบางของเธอเข้าคงเป็นเรื่อง

“เอามาให้พี่ถือดีกว่าม่ะ” ไนท์แย่งถ้วยข้าวต้มมาไว้ในมือแทนในขณะที่มืออีกข้างก็ยังโอบรวบเอวบางไว้แม้ว่าเธอจะยืนได้คงที่แล้วก็ตาม

“เอ่อ..อ่อ..ค่ะ” นานิเปล่งเสียงตะกุกตะกักออกไป กระพริบตาปริบๆ มองไนท์

ตอนแรกเธอตกใจที่จู่ๆ ไนท์ก็เปิดประตูเข้ามาในจังหวะที่เธอกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางประตู เนื่องจากกลัวไนท์รอนาน ตั้งแต่อาบน้ำยันสั่งข้าว เขามารอเธอเกือบชั่วโมงได้แล้วยังไม่ได้คุยกับสักที

ด้วยความรีบเลยทำอะไรไม่ระวังเธอเลยไม่เห็นไนท์ยืนอยู่หลังประตู ส่วนไนท์ไม่เห็นเธออยู่แล้วเนื่องจากประตูบานกระจกนี้สามารถมองเห็นได้แค่จากด้านใน

“พี่ เรายืนเองได้แล้ว” นาทีนี้ความตกใจมันหายไปหมดแล้ว มีแต่ความปราหม่า เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนไนท์ อยู่ใกล้กับเขาในระยะประชิดขนาดนี้ทำเอาหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

“..”

“พี่ ปล่อยเราได้แล้วค่ะ” นานิย้ำอีกครั้งเมื่อไนท์เอาขมวดคิ้วแต่จ้องหน้าเธอเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

“คุ้น”

“คะ?”

“ท่านี้คุ้นมาก”

“เอ่อ..ระ.. เราหิวข้าว ขอเราทานข้าวก่อนนะคะ” นานิดึงด้วยข้าวต้มกลับเดินถือออกนั่งโต๊ะที่ระเบียง ซึ่งไนท์ก็เดินตามมาแล้วนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิมโดยลืมว่าเมื่อครู่นี้เขากำลังจะไปเข้าห้องน้ำเพื่อบ้วนปากหลังจากสูบบุหรี่