ตอนพิเศษ 1 

“คุณพ่อขา แม่จะต้องอยู่ข้างในนานไหมคะ”  เด็กหญิงสุพิชชากระตุกมือคุณพ่อของเธอที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัด

“เดี๋ยวคุณแม่ก็ออกมาลูก”  สกนธีจูงมือลูกสาวพามานั่งรอด้วยกัน  “หนูหิวหรือยังคะ  ไปหาอะไรกินก่อนไหมพ่อพาไป” 

ชายหนุ่มมองเวลา  จากที่คุณหมอแจ้งไว้น่าจะพอมีเวลานิดหน่อยพาลูกไปหาอะไรรับประทาน

“หิวค่ะ  แต่หนูอยากรอแม่”  เพราะว่าเด็กหญิงเพิ่งกลับจากโรงเรียนก็ตรงมาที่โรงพยาบาลเลย 

“ไปกินก่อนลูก  กว่าแม่จะผ่าตัดเสร็จกว่าจะขึ้นห้องพัก”  ชายหนุ่มบอกลูกสาว  กำลังจะพาเด็กหญิงไปชั้นล่างแต่คุณนายอิสรีย์เดินมาถึงเสียก่อน

“น้องเพียงไปกับอาม่าก็ได้ลูก  เก่งรอดูเอ๋เถอะเดี๋ยวแม่พาน้องเพียงไปเอง” 

“ขอบคุณครับม้า”  สกนธีขอบคุณแม่ของภรรยาที่มาช่วยดูแลหลาน  หลังจากที่อันธิกาเป็นคนไปรับหลานจากโรงเรียนมาส่งหาพ่อแม่ที่โรงพยาบาล

“แล้วนี่เอ๋จะทำหมันด้วยเลยไหม”  นางถามต่อ

“ไม่ทำครับ  เดี๋ยวผมทำเอง” 

แม่ยายชะงักมองหน้าลูกเขย  ก่อนจะยิ้ม “ดี  ทำหมันก็เจ็บตัวเพิ่มแค่ผ่าคลอดก็เจ็บพอแล้ว  ขอบใจนะ” 

          หาได้น้อยบ้านที่ผู้ชายจะยอมเป็นฝ่ายทำหมัน  เนื่องจากมองกันว่าไหนๆ ฝ่ายหญิงก็คลอดลูกอยู่แล้ว  ควรจะทำหมันไปด้วยคราวด้วยกัน  หรือบางคนก็มีความเชื่อผิดๆ ว่าทำหมันแล้วจะมีผลกับความสัมพันธ์และอารมณ์ทางเพศที่เปลี่ยนแปลงไป  ซึ่งในทางการแพทย์ก็เคยมีการออกมายืนยันแล้วว่าไม่เป็นความจริง

          ฝ่ายสกนธีเองไม่ได้คิดอะไรมาก  เขาแค่คิดว่าอิสริยาเสียสละตัวเองอุ้มท้องลูกสองคนแล้วจึงอยากทำอะไรเพื่อเธอบ้าง  จึงปรึกษาแพทย์และตัดสินใจเป็นฝ่ายทำหมันชายเองหลังจากที่อิสริยาคลอดลูกจนแข็งแรงดีแล้วสักระยะ

          ชายหนุ่มรอที่หน้าห้องผ่าตัด  จนเกือบครบหนึ่งชั่วโมงพยาบาลจึงออกมาแจ้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

          “คุณพ่อคะ  การผ่าตัดเรียบร้อยดีค่ะ  น้องแข็งแรงดีตอนนี้หมอเด็กรับไปดูแลแล้ว  คุณพ่อไปรอที่ห้องพักได้เลยค่ะสักครู่เราจะย้ายคุณแม่ขึ้นไป” 

          เด็กหญิงสโรชามีน้ำหนักสามพันหกร้อยกรัม  แข็งแรง  ส่งเสียงร้องดังในตอนที่พี่สาวของเธอไปเกาะกระจกมองที่ห้องเด็กแรกเกิด 

          “คุณพ่อขา  น้องร้องด้วย”   

          สกนธีพยักหน้า  ชายหนุ่มจูงมือลูกสาวคนโตมาดูน้องเพราะอยากให้แกได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมเกี่ยวกับน้องเท่าที่ทำได้  เพราะว่าเขากับอิสริยาค่อนข้างกังวลว่าน้องเพียงจะคิดน้อยใจพ่อกับแม่หากมีน้องมาเพิ่มอีกคน

          “ครับลูก  ตอนหนูเกิดมาหนูก็ร้องแบบนี้เหมือนกัน” 

“หนูตัวเล็กแบบนี้ด้วยเหรอคะพ่อ”  เด็กหญิงถามต่อ

“ใช่จ้ะ  หนูตัวเล็กกว่าน้องนิดหน่อย  ตอนหนูเกิดหนูหนักสามโลสองขีดน้อยกว่าน้องสี่ขีด” 

น้องเพียงมองน้องอย่างตื่นเต้น  “หนูอยากอุ้มน้องพิงค์” 

สกนธีมองลูกอย่างเอ็นดู  “เดี๋ยวก็ได้อุ้มลูก  กลับไปหาแม่กันเถอะอีกสักพักเดี๋ยวน้องตามไปครับ” 

เมื่อชายหนุ่มพาลูกกลับมาที่ห้องพักฟื้น  อิสริยาที่รู้สึกตัวตื่นดีแล้วพอดี  หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นน้องเพียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคนเป็นพ่อ

“คุณแม่ตื่นแล้ว  แม่ขาหนูไปดูน้องมาค่ะ”  เด็กหญิงวิ่งตรงมาหามารดา  มีคุณยายนั่งอยู่ข้างเตียงซึ่งนางลุกให้หลานสาวเข้ามาหาแม่

“น้องน่ารักไหมลูก”  อิสริยาถามลูก  เธอจับมือเด็กหญิงที่กำลังทำท่าตื่นเต้นแล้วอมยิ้ม

“น่ารักมากค่ะ  พ่อบอกว่าเดี๋ยวน้องตามมา” 

อิสริยาพยักหน้า  เธอถามไถ่ว่าน้องเพียงรับประทานอะไรหรือยัง  หิวไหม  ซึ่งเด็กหญิงก็ตอบจนหญิงสาวพอใจจากนั้นจึงหันมาคุยกับสกนธี 

“หมอบอกว่าลูกแข็งแรงดีไหมคะ”

“น้องพิงค์แข็งแรงดีจ้ะเดี๋ยวพยาบาลจะพามาส่ง  แล้วเอ๋เจ็บแผลไหมตอนนี้  ปวดหัวหรือเปล่า”  สกนธีมองภรรยาอย่างสำรวจพลางส่งโทรศัพท์ให้เธอดูรูปลูกคนเล็กที่เขาไปถ่ายมาเมื่อครู่

“นี่จ้ะ  ลูกเราเกือบตัวใหญ่สุดในห้องเลย หมอบอกว่าแข็งแรงมาก ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” 

อิสริยาดูรูปลูกคนเล็กมือหนึ่งก็กอดน้องเพียงที่ชะโงกหน้ามาดูด้วยกัน   

“ผมส่งรูปน้องพิงค์เข้าไปในไลน์ที่บ้านนะครับม้า”  สกนธีบอกนางอิสรีย์ที่เพิ่งวางสายจากสามีพอดี

“ป๊าเขาบอกเหมือนกันว่าน้องพิงค์น่ารัก  เดี๋ยวป๊ากับพี่ชายเราคงมาเยี่ยมนะเอ๋เห็นว่าจะไปแวะซื้อของบำรุงให้เราด้วย”   นางบอกลูกสาวลูกเขย  “คืนนี้น้องเพียงไปนอนกับอาม่าอากงไหมลูก” 

เด็กหญิงนิ่งคิด  “หนูอยากอยู่ช่วยแม่เลี้ยงน้องค่ะอาม่า”  

“ให้น้องเพียงนอนนี่ก็ได้ครับแม่   ที่นี่มีห้องนอนข้างในอีกห้อง”   สกนธีมองไปทางห้องนอนด้านในของห้องพักผู้ป่วย  นางอิสรีย์เข้าใจได้ว่าลูกสาวลูกเขยเป็นห่วงความรู้สึกลูกคนโต  นางจึงค่อนข้างเห็นด้วย

“แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน  พรุ่งนี้น้องเพียงหยุดนี่เนอะอาม่าลืม” 

“ค่ะน้องเพียงทำการบ้านเสร็จหมดแล้วนะคะอาม่า”  เด็กหญิงตอบยิ้มร่า  เธอทำการบ้านมาจากโรงเรียนแล้วในชั่วโมงเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนหนึ่งชั่วโมง

“เก่งจังเลยลูก  คนสวยของม่า”  นางก้มลงกอดหลานสาวแล้วหอมแก้มแรงๆ 

คืนนั้นสองสามีภรรยามีเวลาเป็นส่วนตัวเฉพาะครอบครัว  หลังจากที่เสี่ยกวงและคุณนายอิสรีย์กลับไปแล้ว  ส่วนคุณปู่คุณย่าของเด็กท่านได้บอกไว้ว่าจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมารับขวัญหลานสาวคนเล็กในวันรุ่งขึ้น

“พรุ่งนี้เพื่อนๆ พี่จะมาเยี่ยมนะครับเอ๋”  สกนธีอ่านข้อความในไลน์ที่กลุ่มเพื่อนแจ้งไว้ 

“ค่ะ  พี่เก่งยังไม่ต้องไปทำงานใช่ไหมคะ”  หญิงสาวถาม

“ครับพี่ลาอาทิตย์นึง  ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรไอ้นนท์มันจะจัดการให้” 

“เกรงใจพี่นนท์ค่ะ  ถ้ามีงานด่วนก็ไปได้นะคะ”  เนื่องจากตั้งแต่แต่งงานครั้งที่สอง  อิสริยาตั้งครรภ์แล้วสกนธีจึงให้จี๊ดแม่บ้านที่ร้านย้ายมาทำงานที่บ้านเพื่ออยู่เป็นเพื่อนภรรยาด้วยและช่วยดูแลงานบ้านด้วย  ทำให้เธอมีคนช่วยเลี้ยงลูกทั้งสองคนในเวลาที่เขาไปทำงาน

“พี่ก็เคลียร์งานหลักๆ ไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวาน   แต่ถ้ามีมาอีกแล้วมันจัดการไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน”  สกนธีตอบง่ายๆ  เดินไปดูลูกสาวคนเล็กที่หลับตาพริ้มในที่นอนเด็ก

“พี่เก่งไปพักเถอะค่ะ  พาลูกเข้านอนได้แล้ว”  อิสริยาเตือนเมื่อเห็นว่าเลยเวลานอนของน้องเพียงมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว  วันนี้เด็กหญิงคงมีเรื่องตื่นเต้นมากจนลืมง่วงไปเสียแล้วกระมัง

“งั้นพี่พาลูกไปนอนก่อน  เอ๋มีอะไรเรียกพี่เลยนะ”   สกนธีกวักมือเรียกลูกคนโตที่เฝ้าน้องไม่ห่าง

“น้องเพียงไปนอนกันลูก  พ่อพาไป” 

“หนูนอนตรงนี้ไม่ได้เหรอคะ”  เด็กหญิงมองหน้าพ่อแม่  อิสริยาส่ายหน้าไปมา  จะนอนตรงนี้ได้อย่างไร  ที่นอนก็ไม่มีไหนจะช่วงดึกที่ต้องมีพยาบาลเวรเข้ามาดูอีก  

“ไม่ได้ค่ะลูก  นอนตรงนี้ไม่มีที่นอนนะคะ  หนาวด้วยเดี๋ยวตื่นมาไม่สบาย  ไปนอนในห้องดีกว่าค่ะจะได้ตื่นเช้าๆ  มาอยู่กับน้องไงลูก”  หญิงสาวอธิบาย  โชคดีของเธอและสามีที่ลูกสาวเป็นเด็กดีแต่ไหนแต่ไร  น้องเพียงเชื่อฟังพ่อแม่เสมอหากว่ามีเหตุผลและพูดกับเด็กหญิงดีๆ

“มะ กู๊ดไนท์คิสแม่ก่อน”  หญิงสาวอ้าแขนออกรับร่างเด็กหญิงมากอดหอมแก้มซ้ายขวา  “แม่รักน้องเพียงนะลูก” 

“หนูก็รักแม่ค่ะ”  เด็กหญิงหอมแก้มมารดากลับ  เอี้ยวตัวหันไปหาบิดาที่ยืนด้านหลัง  “รักพ่อด้วยค่ะ” 

สกนธีอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา  “พ่อก็รักหนูค่ะ  ไปนอนกันได้แล้ว”  

น้องเพียงกอดคอพ่อขณะที่สกนธีเดินเข้าไปยังห้องนอนด้านในที่มีผนังกระจกใสกั้นอีกชั้น  เธอโบกมือให้มารดา  “บ๊ายบายค่ะแม่  หนูนอนก่อนนะคะ”